Het grote raam

Jonathan glimlachte, "Thanks." zei hij terwijl hij plaatsnam hij volgde haar blik naar buiten. Typisch herfstweer. Een seizoen waar hij aan de ene kant van hield, de andere kant haatte door de vele regen. "Geweldig weer, he" zei hij toen hij merkte dat het meisje weer naar hem keek. Ondertussen had hij het boek op zijn schoot gelegd, maar niet opgeslagen.

Evy grijnsde door zijn opmerking. 'Geweldig.' Antwoordde ze sarcastisch. 'Maar aan de andere kant maakt die regen het beter om binnen te zitten. Het lijkt er hier een stuk warmer door.' Voegde ze eraan toe, terwijl ze met haar blik door de stille gang achter hen gleed. 'Niet dat het erg veel helpt.' Mompelde ze er achter aan. Ze trok haar benen iets verder op, en bekeek het boek van de jongen iets beter, maar ze kon er niet uit opmaken wat hij eruit zou moeten leren, deels omdat zijn hand op de titel lag, en deels omdat ze geen idee had wat voor soort vak het was.

Jonathan glimlachte eventjes instemmend, "Dat is waar, hoewel ik ook geen probleem heb om lekker in het warme zonnetje te zitten." Hij keek even van Evy naar de regendruppels op het raam achter haar. Er zaten enkele natte blaadjes tegen het raam geplakt die langzaam door de regen omlaag gleden. Hij ging iets verzitten en sloeg nu wel zijn boek open. Niet om het te lezen, maar om de papieren eruit te halen en er boven op te leggen. Niet dat hij echt aanstalte maakte om er wat van te lezen, "O." zei hij alsof hij wat vergeten was, wat eigenlijk ook het geval was, "Ik ben trouwens Jonathan" noemde hij zijn naam.

'Het zonnetje is vaak warmer.' Stemde Evy lachend in. 'En ik heet Evy, aangenaam.' Ze was even stil, terwijl ze naar wat opwaaiende blaadjes buiten keek, en toen een druppel volgde die langzaam via het raam naar beneden gleed. Toen keek ze weer naar de jongen, en glimlachte. 'Het is zeker een heel interessant boek.' Zei ze, quasi-serieus, met een blik op het dichtgeslagen boek op Jonathans schoot.

Jonathan lachte nogmaals, "Ja echt wel" zei hij met een grijns. "Maar m'n papieren blijven er netjes in." grinnikte hij naar waarheid. Hij keek naar de titel van het boek; "De wonderen der menselijke biologie." zei hij op een soort proffesorachtige toon, "Klinkt echt aantrekkelijk nietwaar?" zei hij tegen Evy.

'Erg aanlokkelijk.' Zei ze, terwijl ze haar gezicht in een serieuze plooi probeerde te houden, al wist ze niet of het heel goed lukte, want in haar ogen was de lach duidelijk zichtbaar. 'Ik vraag me af waarom ik nu plotseling blij ben dat ik geschiedenis in plaats van biologie heb gekozen.' Niet dat geschiedenis nou altijd zo interessant was, maar ze had nooit erg veel van biologie gehouden. Ze streek een donkerbruine lok uit haar gezicht, en glimlachte opnieuw.

Nogmaals lachte Jonathan, "Goede vraag, hoewel geschiedens wat mij betreft nog saaier is dan bio." Hij kon zijn aandacht er echt gewoon niet bijhouden. Het gezeur over mensen die toch al jaren dood waren, waar ze eigenlijk niks meer mee te maken hadden, behalve dan dat gastje wat op de dollar afgebeeld was, maa rhoe die nou heette kon hem ook niet zoveel schelen. Nee, het was geen aanlokkelijk vak voor hem.

'Ik vind geschiedenis leuk.' Zei Evy, nog steeds glimlachend. Ze begreep het best als mensen het saai vonden, je had er best wat inlevingsvermogen bij nodig, anders was het inderdaad niet leek. 'Maar, ik vind het leuk om me voor te stellen hoe dingen vroeger gingen. Hoe mensen vroeger leefden. Maar aangezien onze klas ook niet zo groot is, zijn we altijd wat vrijer dan bij andere vakken. Dat maakt het ook leuker.'

Jonathan lachte, "Dat is waar, helaas is mijn inlevingsvermogen in dat soort dingen niet echt groot." zei hij licht spijtig. Zijn inlevingsvermogen ging voornamelijk uit naar zijn rollen. Iets waar hij juist weer goed in was, maar als je het goed bekeek waren het ook twee hele andere dingen.

Evy merkte op dat hij "dat soort dingen" zei. Suggereerde hij daarmee dat hij wel een goed inlevingsvermogen had in andere dingen? 'Je acteert.' Zei ze. Het was meer een conclusie dan een vraag. Ze glimlachte. Ze zou zelf nooit voor mensen kunnen optreden, op wat voor manier dan ook. Daarom deed ze vaak dingen achter de schermen, dat was veel fijner.

Jonathan knikte, "Bijna." glimlachte hij naar Evy, "Musical" hij keek haar eventjes inschattend aan, sommige vonden het nogal homoachtig, iets wat hij totaal niet was. Hij had niets tegen homo's maar hoefde er zelf niet genoemd worden. Hoe lullig het misschien ook klonk, het was wel de waarheid.

'Bijna.' Herhaalde Evy lachend. 'Maar ik wed dat je niet kan raden wat ik doe.' Ze glimlachte lichtjes uitdagend naar hem. Er waren niet veel mensen die hetzelfde deden als zij, ze was een uitzondering hier op school. Ze keek Jonathan even aan. Ze vond het alleen maar bijzonderder als ze iemand in een musical moest spelen, aangezien diegene vaak drie talenten tegelijk moest beoefenen.

Er verscheen een nadenkende uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij een vouwtje maakte in het papier in zijn handen. Het had niet echt een reden, zoals wel vaker gebeurde als je iets in je hand had en je mee ging klooien. "Ik ben slecht in raden dus ehm... schilderen?" was een willekeurig iets wat hij opnoemde. Hij had werkelijk geen ifdee, maar was er redelijk zeker van dat het niet klopte.

JAcky had haar boxjes ana haar Ipod gezet en ze neuriede zachtjes mee met panic! at the disco. Voor haar lag haar natuurkunde maar ze had er eigenlijk nog niet naar gekeken. Ze zat met haar gedachte bij Stefan en bij vanavond. Vanavond zouden ze na lange tijd eindelijk weer even alleen zijn en Jacky had besloten om hem mee te nemen naar haar huis zodat ze heerlijk de tijd Alleen hadden.

Ian was diep diep in gedachten verzonken. Hij was half bezig met wat hij met zijn haar wilde doen en luisterde half naar de muziek op zijn koptelefoon, nu een fel neongroene met zwarte gothische letters erop, de letters waren een tekst. Hij wist niet echt meer wat het betekene maar het was latijn. Iets van:
In excelsius benedictus
Immortalis lacunam
In extremis abyss domus
Introitus gloriam
Hij zong het tegelijkertijd mee met het liedje dat hij nu aan het luisteren was. Het zorgde ervoor dat hij verder wilde zingen. A thousand deaths was een episch liedje.
"And I breathe in fire and ash
All for the sake of love
And I die A Thousand Deaths
All for the sake of love
And I breathe in fire and ash
All for the sake of love
And I die A Thousand Deaths
All for the sake of love "

Zong hij zacht voor zich uit. Hij hield van dit liedje
---
Wat hij zingt:

Jacky zag hem al aankomen en eigenlijk wilde ze voor het eerst sind lange tijd van iemand wegrennen. Zorgen dat hij haar niet zag. Maar eigenlijk wist ze dat het al te laat was voor dat. En sowieso ze zou niet weg van hem moeten rennen hij kon er niets aan doen dat zij hem gebruikt had om vreemd te gaan.

Ian merkte haar pas op toen hij net voorbij haar was gelopen. Hij legde zijn koptelefoon in zijn nek en draaide zich om. "Oy Jacky, wie gehts?" (hoe gaat het) hij keek haar vrolijk aan. Dit vond hij niet echt awkward. Ze was aleen een scharrel geweesd. Hij had altijd alleen maar scharrels. En precies on que gingen zijn gedachten naar een zeker klein blond vrolijk meisje dat hem altijd wist op te vrolijken. Well fuck. Van zijn innerlijke strijd met die gevoelens die toch nooit goed uit konden pakken was niets aan zijn gezicht te zien.

Jacky zette gelijk een brede glimlach op want ja ze mocht Ian eigenlijk nog steeds wel.' Heey. Great and u? Kom erbij zitten.' Haar muziek stond nog wel aan maar ze zette hem wat zachter zodat hij niet heel storend was. Ook haar natuurkunde ging aan de zijkant. Nu had ze eindelijk een excuus om het niet te hoeven maken.

Ian glimlachte naar haar. Hij had al een beetje met verf geëxperimenteerd en ging nu door zijn driekleurige haar. "'t Gaat goed hoor. Heb mijn haar in een nieuwe kleur geverfd." Gij glimlachte naar haar. "Wat vind je ervan?"

Jacky grijnsde breed,' het is echt amazing. Het staat je sexy dat moet ik toegeven. Nog leuke pranks uitgehaald?' Jacky was wel benieuwd of hij nog mensen in de maling had genomen zij wel in ieder geval.

Ian lachtte. "Danku. Mooi om te horen dat een verfbeurt een goed effect heeft." Hij gaf haar een knipoog. "Maar ik heb weinig pranks uitgehaald. ben voornamelijk achttien geworden en heb een paar ukkepukken van een jaar of veertien de schrik van hun leven gegeven toen ze middernacht de keuken inglipten om voedsel te jatten. De keuken is dan mijn terrein, van mij, mijn halloween snoep en drinkbare nepbloed." Hij glimalchtte. "Ze dachten denk ik dat mijn bosbessenpudding in de vorm van een goed stel hersenen met aardbeiensaus geen pudding was, maar een echt stel hersenen."

Jacky floot tussen haar tanden door,' Wanneer werd je achttien? Want ik ben dus ook net achttien geworden. Maar ik den dat die ukken alles voor iets griezeligs aanzien.' ze moest een klein beetje in zixhzelf lachen.' niet alleen ukken. Mijn lerares scheikunde flipte hem helemaal toen ze mijn pen zag.' jacky zocht snel in haar tas en haalde daar een wat leek afgehakte vinger uit.

Ian glimalchtte. "Ik ben jarig op de geweldigste dag van het jaar, Halloween." Hij glimalchtte naar haar. Toen hij de pen zag werden zijn ogen groot. "Dat is ZO cool." Hij viste zijn favoriete pen uit zijn tas, een zwart rood geblokte rugtas. HEt was een redelijk normale pen, aleen was de punt veranderd in een ogbollollie.

Jacky schoot in de lach om zijn reactie en gooide de pen naar hem toe.' je mag hem hebben. Ik heb er nog drie in mijn kluisje zitten. Een vriend van mij maakt ze en ik mocht er een paar hebben. En cool op halloween jarig zijn. Je bent trouwens dan ouder dan ik. Ik ben 12 november jarig.'

Ian griste de pen uit de lucht en borg hem weer veilig op in zijn tas, samen met de andere pen. "Thanx." Hij glimalchtte naar haar. "Maar... Hoe gaat het tegenwoordig met jou? In een relatie, weer in een relatie of niets?" Hij had inmiddels een van zijn lollies uit zijn broekzak gevist en in zijn mond gestoken. HEt papiertje dat erbijhoorde lag nu vergeten naast hem op de grond.