Het grote raam

Ynary voelde dat de jongen het nog steeds niet begreep, maar ze durfde het niet duidelijker te maken uit angst dat ze dan helemaal geen controle meer had. Ze ademde even diep in, ze wilde proberen het onderwerp te veranderen. Maar daarvoor zou ze wat vrolijker over moeten komen. "Ik ben Ynary," zei ze terwijl ze haar hand uitstak met een zo echt mogelijke glimlach op haar gezicht. Hiermee probeerde ze als het ware ook opnieuw te beginnen. De jongen zou het niet vergeten, maar misschien kon ze dan in ieder geval proberen een iets betere indruk achter te laten.

Matthew moest even wennan aan de overgang van het gesprek. Dat was de reden waarom het enkele seconden duurde voor hij de hand aanpakte om lichtjes te schudden, "ehmm Matthew." stelde hij zich voor, ook hij hadn u een glimlach op zijn lippen staan. Hoewel er nog een lichte spoor van verwarring in zijn ogen te lezen was. Het was zo plotseling naar een normaal gesprek overgegaan dat hij even een knopje om moest zetten.

Ynary glimlachte vriendelijk, ze dacht als ze zichzelf maar genoeg wijsmaken dat ze vrolijk was ze dat misschien ook wel zou worden. "Je weet nu dat ik hier met teken ben," het was hier heel moeilijk een vrolijke uitdrukking op haar gezicht te houden, "maar waarom ben jij hier?" Het was een voordeel dat ze ook echt geinteresseerd was in wat voor talenten andere mensen hadden. Dat maakte het een stuk makkelijker overtuigend over te komen.

Ik zing." hij had zichzelf weer hervonden, een gewoon gesprek inplaats van een gesprek over verledens en gevoelens waar hij totaal niks mee kon. Daar was hij gewoon niet voor in de wieg gelegd. "En volgens mij vonden ze het goed genoeg om mij hier aan te nemen." glimlachte hij lichtjes. Dat zijn ouders er waarschijnlijk aan meegehoplen hadden door flink wat geld te doneren wist hij niet. Zou hij waarschijnlijk ook niet willen weten.

Ynary glimlachte ook, ze merkte dat het al iets makkelijker ging. Misschien omdat de jongen de omslag in het gesprek had geaccepteerd. "Gaaf, ik kan dus echt niet zingen. Of misschien wel zingen, alleen niet als iemand anders erbij is." Het was waar, ze durfde amper op een podium te staan als de zaal leeg. Bang dat er iemand binnen zou komen die naar haar zou kijken en verwachten dat ze iets zou doen.

Matthew glimlachte lichtjes, "Waarom niet als iemand erbij is? Je stem klinkt dan echt hetzelfde hoor." zei hij terwijl hij tegen de muur aan ging staan en naar Ynary keek. Ze was al spraakzamer dan eerst, waarschijnlijk door het switchen van onderwerp wat op het moment natuurlijk ook gewoon een stuk luchtiger was dan de tekening die ze hem had laten zien.

Ynary glimlachte wat schaapachtig, hij had gelijk en ze wist niet hoe ze hem duidelijk kon maken dat het voor haar wel heel anders was. "Ik denk dat ik uberhaubt gewoon niet zo goed ben in het spreken voor publiek." Ze werd al rood als ze in de klas antwoord moest geven op een vraag. Ze kon er gewoon niet tegen dat iedereen dan naar haar keek. Dan wilde ze zich het liefst zo klein mogelijk maken of door de gron zakken.

Matthew knikte, hij kende het probleem wel. Niet van zichzelf, maar van andere. Toen hij nog op de lagere school zat waren er genoeg mensen die begonnen te stotteren en rood aanliepen als ze iet smoesten zeggen voor de klas. Hij dankte god dat hij daar zelf geen last van had. "Als je iets niet wilt, moet je het niet doen." zei hij na een tijdje stilte.

new :3
-
Jenna steunde met haar handen tegen het raamkozijn terwijl ze naar buiten keek. De avond begon te vallen wat voor een mooi schouwspel van schaduwen en roze wolken zorgden. Ze was geen kunstenaar, maar nu zou ze graag enig schildertalent willen bezitten om het moment te vereeuwigen. Al zou een camera ook wel handig wezen, bedacht ze zich.

Kira was weer eens hopeloos verdwaalt in het grote gebouw, niet dat ze de moeite nam aan iemand de weg te vragen. Nee natuurlijk niet want dan moest ze praatten. Ze zag al snel de het gangetje doodliep waar ze zich nu in bevond, maar haar oog werd gegrepen door een meisje dat bij het raam zat. Rustig liep ze er naartoe, afstandhoudend van het meisje en ging zelf in het raam ziten naar buiten kijkend.

Jenna keek op naar een meisje dat er bij kwam staan. Ze had haar niet aan horen komen. "Heey." haar donkere ogen gingen even vriendelijk over het meisje heen. Ze kwam haar niet heel bekend voor, maar dat zij niets op deze school waar elk jaar vele nieuwelingen op school terecht kwamen. Ze ging wat rechterop staan terwijl ze haar blik weer even naar buiten liet gaan.

Kira glimlachte alleen naar he meisje. Ondanks dat ze de afgelopen paar dagen meer had gesproken dan de afgelopen drie jaar bij elkaar was ze er nog niet aan toe om tegen iedereen te spreken. Zeker niet tegen onbekende. Toch wist ze dat het er ooit weer eens van zou moeten komen dat ze tegen iedereen sprak. Maar voorlopig hield ze het bij Jamie, en Dwight. En misschien af en toe Matthew maar die vertrouwde ze nog niet compleet. Bij de andere twee had ze meer vertrouwen.

Jenna begreep niet helemaal waarom ze niks zei, maar zoals iedereen zou dit meisje ook wel een reden hebben voor haar reactie. Het maakte Jenna niet uit. Enkele minuten stonden ze beide gewoon stil te zijn, maar na een tijdje draaide Jenna zich weer richting het meisje met de rode haren. Het was geen nep rood zoals er hier verschillende mee rond liepen, maar echt rood. Tenminste zo leek het er uit te zien, "Ik ben Jenna." ze glimlachte nogmaals naar het meisje.

Kira haalde uit haar zak een klein schrijfblokje en schreef haar naam daarin op. Daarna liet ze het aan Jenna zien. Ze zou nu niet gaan praten, ze was moe en zou haar emoties dus heel slecht in de hand kunnen houden. Toch glimlachte ze nu vrijgevig naar het meisje. Het schrijfblokje trok ze nu weer terug en met haar pen maakte ze er wat droedels op. Dat deed ze wel vaker als ze nadacht.

Jenna deed een klein stapje van het raam af toen er een notitieblokje voor haar gehouden werd. De naam van het meisje stond er op geschreven, Kira. Waarom ze het op schreef begreep ze niet. Jenna keek even kort naar Kira die begon de droedelen op het papiertje. even dacht ze na hoe ze hier nou op zou moeten reageren. Jenna wilde geen vooroordelen geven, zeker niet, maar toch was het wel een beetje apart dat ze haar naam opschreef inplaats van het zei. "Aangenaam." was het beste waar ze uiteindelijk op kwam.

NEW

August keek even de gang door voor hij uit zijn zak het kleine plastic zakje met daarin een spuit haalde. Zo'n spuit met een scherpe naald waar de meeste meisjes de kriebels van krijgen. August haalde hem er echter niet uit, maar bleef ernaar kijken. Na het gesprek met het meisje bij de wensput, voelde hij zich best schuldig over zijn drugsgebruik. Toch wilde en kon hij niet stoppen, want het schuldgevoel was lang niet zo erg als het kutgevoel dat hij had in depressies. Soms had hij het gewoon nodig, dat kon toch geen kwaad? August gebruikte het niet heel vaak, dus echt slecht was het niet voor hem, toch? Hi jwist het niet meer. Hij frutselde wat aan het randje van het plastic zakje, niet perse om het open te krijgen, maar omdat hij iets moest doen met zijn handen.

Jamie liep met een boek onder zijn arm naar het grote raam. Mensen wat had hij al lang geen tijd meer voor hem alleen gehad. In zijn hand had hij zijn mobieltje. Rustig was hij een smsje naar Elena aan het sturen over waar hij zat en of ze er misschien bij wilde komen zitten. Natuurlijk wsit hij dat ze moesten mindere maar hier kwamen nooit mensen. Rustig floot hij wat en toen hij het raam eindelijk in zicht had zag hij ook een leerling. In zijn handen iets wat hij zelf maar al te vaak had gebruikt. Even sloot hij zijn ogen om er echt zeker van te zijn dat hij het werkelijk zag. Toen hij zijn ogen open deed zag hij het nog steeds. Kort beet hij op zijn lip.' Heey.' Mompelde hij waardoor hij liet weten dat hij er was.

August schrok zich te pletter toen hij de stem hoorde en draaide met een ruk zijn hoofd naar de jongen die plots in de gang was verschenen. Snel liet hij het zakje met de naald weer verdwijnen in zijn zak, maar hij was bang dat het al te laat was en de jongen het al had gezien. Toch liet hij niets merken en stak hij zijn hand om bij wijze van begroeting. ' Hey.' Zei hij er nog kort bij. Toen hij de jongen nog eens beter bekeek, zag hij dat hij ouder leek dan hij zelf was en als hij het zich hoed herinnerde, had August hem ook wel eens voor de klas zien staan. Niks uit zijn houding liet merken dat hij van binnen doodsangsten uit stond, zeker nu hij erachter was dat de ander ook nog eens een leraar kon zijn.

Jamie schudde zijn hoofd en ging in het raamkozijn zitten.' Doe geen moeite het te verstoppen ik heb ze zelf maar wat vaak in mijn eigen armen gezet.' Hij stroopte zijn mouwen op en liet de putjes zien die je kreeg als je naalden deed inplaats van pillen of poeder.' Zelf vond ik poeder veel fijner. Maar goed iedereen heeft zo zijn mening. Kom erbij zitten. Ik ben Jamie.' Hij besloot zijn hand niet uit te steken maar eerder vriendelijk te knikken als begroeting en voorstel idee.

August kreeg het warm en koud tegelijk bij Jamie's woorden. Ergens schaamde hij zich ervoor dat hij drugs gebruikte en aan de andere kant was hij bang dat Jamie hem zou verraden. hij wist ook niet goed iets te zeggen erop. Hij hees zich op de kussens die in het raamkozijn lagen en wierp een blik op Jamie's armen en daarna op zijn gezicht. ' August' Stelde hij zichzelf kort voor. Hij had zelf ook net als Jamie van dat soort putjes in zijn armen, genoeg om te weten dat hij al best land bezig was met drugs. Je zag ze alleen wat minder door de andere littekens van gevechten of valpartijen met skateboarden.

Jamie zuchtte diep.' Je snapt dat ik dit eigenlijk zou moeten melden. Ik doe het niet maar ik wil dat je er wel met mij over praat. Ik ga niet zeggen dat het fout is en dat je het nooit had mogen doen. Want anders kan ik dat net zo goed tegen mezelf zeggen. Dat heeft geen zin. Ik weet net zo erg als jij dat het fout is en dat ik het niet had mogen doen. Toch deed ik het. Het hield me niet tegen en dat doet het bij jou ook niet. Nou boeiend.' Hij haalde zijn schouders op en legde zijn boek aan de kant. Ook zijn mobiel stopte hij weg. Dat smsje naar Elena had hij toch maar laten zitten. Dit was even in zijn ogen belangrijker.

August voelde enige opluchting toen Jamie zei dat hij het niet zou melden. Hij wist alleen niet wat Jamie wilde. Hij moest erover praten, wat viel er te zeggen? Dat hij weet dat het fout is, maar er toch niet mee wilt stoppen. Alsof dat zou helpen. August kon het natuurlijk ook anders aanpakken, zeggen dat hij weet dat hij moet stoppen, dat hij er spijt van had, dat hij ook echt zou gaan stoppen. Dan zou hij het gezeur niet meer hebben. Maar dat Jamie zijn hulp aanbood, was toch iets wat August niet zomaar weg wilde gooien. Ergens dacht hij ook wel dat Jamie hem niet zou geloven als hij zou zeggen dat hij ging stoppen. Dus zei hij gewoon maar zacht:' Wat wil je dat ik doe?'

Jamie haalde zijn schouders op.' Wat denk je dat het beste is? Om te doen dan hé? Hier als ik nu tegenover jou zit? Ik denk dat je even naar mij moet luisteren. Ik zeg al van te oren, mijn verhaal overkomt jou niet. Toch moet je rekening houden met het idee dat het misschien wel kan gebeuren...' Hij keek uit het raam en besloot heel even te wachten. Hij moest zichzelf bij elkaar rapen om dit ook nog echt verder te kunnen vertellen.' Haast iedere leraar die hier op school zit die ken ik. Ik heb hier vroeger ook gezeten. Maar ik viel niet op tijdens de lessen want ik was er gewoon niet. Valse handtekening van mijn ouders en ik kon doen en laten wat ik wilde. Mijn ouders lieten me vrij in wat ik deed. Nog voor mijn 17e was ik goed verslaafd. Mijn leraren en ouders hadden op een gegeven moment een praatje en ze merkte dat het fout met me ging. Ik werd in een afkick kliniek gestopt. En geloof me dat wil je niet. Het is daar zo'n hel. En de dag dat het iets beter zou worden want ik zou mijn ouders weer te zien krijgen. Werd het slechter. Ze kregen een auto-ongeluk op hun weg naar mij toe. Hierdoor was mijn vader opslag dood maar mijn moeder zat in coma. Ik mocht niet weg uit de kliniek. Ik kon niet bij mijn moeder zijn. Haar hand vasthouden en smeken dat ze terug kwam. Ik heb ervoor gezorgd dat mijn ouders dood zijn omdat ik begon aan de drugs. Alsjeblieft maak niet dezelfde fout als ik.'

Of August nou wildee of niet, hij was geschokt door Jamie's verhaal. Zeker omdat zijn siuatie van toen, zo erg op die van hemzelf leek. Toch wilde August niet geloven dat hij zo erg was, want zo vaak was hij toch niet absent tijdens lessen en hij haalde toch goede cijfers? Dan zou het vast allemaal niet zo erg zijn. Nog niet nee. ' Het spijt me voor je.' Zei hij zacht, niet wetend wat hij anders moest zeggen. ' Maar zo erg als het bij jou was, is het bij mij niet. Ik ben niet van plan school links te laten liggen.' Hij probeerde de woorden overtuigend te laten klinken, maar jammer genoeg twijfelde hij zelf ook aan ze.

Jamie schudde zijn hoofd,' Zeg geen sorry tegen mij maar tegen mijn ouders. Waaraan ze zo'n verschrikkelijke zoon aan hebben verdient? Maar goed even terug naar jou en je woorden. Nu lukt het je misschien nog om te stoppen. Hoe vaker je het doet hoe sneller je eraan verslaafd word. Zeker weten dat als jij iedere week één keer snuift, slikt of spuit dat jij dan na vier weken al tegen mij zegt dat je het niet haalt. Dat school te moeilijk voor je word zonder die dingen. En zo gaan je langzaam maar zeker achteruit. Eenmaal begonnen is er geen weg terug meer. Maar er is wel een uitweg. Die uitweg wil ik je bieden. Geef mij de spuit, probeer een paar weken clean te zijn en je zal zien dat na de depressie van dat je niet meer mag slikken of snuifen dat jij je beter gaat voelen. Je hebt deze rotzooi niet nodig om plezier te hebben. Of over je depressies heen zoals ik dat altijd had. Je hebt gewoon goeie vrienden nodig. Vrienden met wie je dit kan bespreken. Want het helpt.'