Ziekenzaal

Elke school heeft wel een plek waar je heen kunt als je ziek bent. Op franklin high is dat de ziekenzaal. Hier is een kantoortje waar je met de verpleegster kan praten en er staan twee rijen wit opgemaakte bedden. Alles is hier netjes en gedesinfecteerd.

Regels: Gewone Schoolregels en als iemand slaapt diegenen niet wakker maken
Personen: max. 16 mensen in de bedden+ de verpleegster.
Bezoekuren: Voor school tot half negen en na school vanaf vijf uur.

Matthew had Lauren ondertussen weer opgetild, maar eenmaal bij het katoortje van de verpleegster keek hij haar vragend ana, "Moet ik mee naar binnen lopen, of ga je liever alleen?" vroeg hij aan haar. Hij wilde haar niet tot last zijn of iets dergelijks.

Lauren haalde haar schouders op. 'Van mij mag je wel mee hoor' zei ze, en ze glimlachte naar hem. Ze opende de deur, en de geur die ook in een ziekenhuis hing werd haar gezicht in geblazen.

Matthew knikte "ou dan zal ik jen og even blijven ondersteunen." grapte hij. Hij keek om zich heen in de zaalm of ze zich ergens moesten melden of iets dergelijks. Dit was een van de eerste keren dat hij er was, dus hij had geen idee.

Lauren leunde op hem. 'We moeten daarheen' zei ze, en ze wees op het kantoortje. Toen ze op de deur klopte, hoorde ze dat ze even moesten wachten, en ze liet zich op een bank zakken die daar stond. 'Wat gaan we doen in de tijd die we nu hebben?' vroeg ze hem.

ik had al geschreven dat ze bij het kantoortje stonden :3 Aangezien je daar binnen komt
-
Matthew ging naast het blondharige meisje zitten. "Dat is geheel aan uw schone dame." zei hij charmant terwijl hij haar met zin donkere ogen naar Lauren keek. "De gewonde mag het zeggen." voegde hij er met een plagend lachje aan toe.

Oeps sorry, ik moet leren lezen xdd
------

Lauren glimlachte. 'Vertel is wat leuks over jezelf, ik ken je niet zo goed' zei ze, en ze ging wat gemakkelijker zitten. Naar ervaring wist ze dat dit nog wel even kon duren. Ze had al een beetje door hoe hij in elkaar zat, hij was eigenlijk een mannelijke versie van haar, of een soort van. Maar hij flitte net zoveel als haar, alleen had net als haar de tijd er nog niet voor gehad.

Haha komt me bekend voor :3
-
Matthew legde een arm over haar schouder heen, maar stond alweer op voor die goed en wel lag. "Zeggen ze niet dat je je voet als die gekneusd is ofzo dat die hooggehouden moet worden?" zei hij terwijl hij een stoel naar het bankje schoof zodat Lauren aan haar voet eronder kon leggen. Hij nam weer plaats naast Lauren en keek even nadenkens. "Wat wil je weten?" vroeg hij toen hijniks wist om mee te beginnen.

Terwijl hij de stoel onder haar voet schoof dacht Lauren na. 'Ik weet niet. Gewoon over jezelf, over je familie en wat je leuk vind om te doen' stelde ze met een glimlachje voor, en toen keek ze hem aan. Ze leunde een beetje tegen hem aan, nog steeds moe, ze zou straks maar meteen in bed duiken.

Matthew dacht even na, en noemde toen waar hij vandaan kwam. "Nouja mijn ouders zijn beide grootverdieners, dus die hebben geloof ik altijd al bsloten dat ik naar deze school zou gaan, niet dat ik er problemen me eheb met zulke leuke meisjes." zei hij licht uitdagend, "En zingen en gitaar spelen is ook wel leuk om te doen." hij dacht na wat hij verder zou moeten vertellen, "En ik zwem graag... En jij?"

Lauren keek hem met grote ogen aan. Rijk en knap, deze jongen leek wel perfect. Toen hij de opmerking maakte over meisjes glimlachte ze uitdagend naar hem. 'Ik zing en speel gitaar en piano, maar dat wist je al. Voor de rest sta ik wel eens model, dat is ook leuk om te doen, en ik feest. Heel veel.' vertelde ze. 'O, en ik kom uit Seatlle' zei ze nog, zodat hij ook wist waar ze vandaan kwam.

Matthew lachtte, "Model nog wel." floot hij kort bewonderend. Nogmaals bekeek hij haar, ja dat had hij misschien wel eerder kunnen verzinnen. Hij lachte nogmaals toen ze vertelde dat ze veel leefde, "Enjoy your live." merkte hij op terwijl hij haar weer aankeke. Ze was knap, maar dit was misschien niet het goede moment om te veel te flirten.

Lauren voelde zijn blik over haar heen gaan, iets wat ze gewend was, het voelde goed. 'En ja, ik geniet van het leven, volgens sommige mensen iets te veel, maar het kan me niks schelen' zei ze met een glimlachje, en ze ging met haar wijsvinger over zijn arm. Ze wist dat hij dit niet het goede moment vond, maar dat vond zij wel dus ze probeerde hem duidelijk te maken dat hij zich mocht laten gaan als hij dat wou.

Matthew lachte "Het leven is kort, moet je niet verpesten door andere." zei hij droog, dat had hij niet zelf verzonnen, nee zo filosofisch was hij niet te noemen. Hij keek even naar de vinger die over zijn bovenarm heen gleed, hj glimlachte naar haar en kon het niet laten om een plukje haar uit haar gezcht te halen, "Hoe gaat het met je voet?" vroeg hij haar.

'ALs jij het zegt' zei ze zachtjes en ze keek hem met lachende ogen aan. 'Het gaat goed, ik voel hem nu bijna niet, dus ik zit hier heel relaxed'. Met haar ogen ging ze over zijn gezicht, hij was knap, maar ze wist niet goed of het genoeg was. Sinds haar ziekte (die nu gelukkig weer weg was) was ze iets kieskeuriger geworden wat jongens betreft. Nou ja, ze zou wel zien of er iets ging gebeuren. 'Geniet jij van het leven?' vroeg ze hem voorzichtig.

"Of ik van het leven geniet?" herhaalde hij haar vraag, eentje waar hij niet lang over na hoefde te denken, "Ofcourse." hij grijnsde naar haar, zijn donkere ogen fonkelde vrolijk met zijn lach mee.

'Mooizo. Ik heb een hekel aan mensen die dat niet doen' zei ze naar waarheid. Zijn ogen waren mooi, en als hij lachte lachten ze mee. Zelf had ze dat ook, alleen soms, als ze haar lach niet meende deden ze dat niet. Zachtjes begon ze te neuriën, iets wat ze altijd deed als ze zich op haar gemak voelde, het was de melodie van please don't stop the rain, gezongen door James Morrison.

Matthew grinnikte, hij was ook niet zo van de depressiefe mensen die alleen maar de zwarte kant van het leven zag. Hoewel hij ern ou niet bepaald vaak aan dacht. Hij ging nogmaals met zijn hand door haar haar toen ze begon met neurien van een voor hem wel bekend nummer.

Lauren voelde zijn hand door haar haar. Op de een of andere manier deden jongens dat altijd bij haar, en ze wist niet waarom, maar je hoorde haar niet klagen. Zelf ging ze ook even met haar hand door zijn krullen, en keek in zijn donkere ogen, die altijd leken te lachen. Toen ze bij het refrein gekomen was, zong ze de tekst ook zachtjes mee, en keek hem met lachende ogen aan.

Matthew kon het gewoon niet laten, toen het refrein van het liedje afgelopen was drukte hij een klein usje op haar lippen, plagend en licht uitdagend zoals gewoonlijk. Zijn donkere ogen keken even vragend om te kijken of Lauren het wel okay vond, anders zou hij ophouden/

Lauren keek hem even verbaasd aan. Wow, dat was onverwachts. Ze boog naar hem toe, en vlak voor zijn gezicht bleef ze plagerig hangen. 'En nu' mompelde ze zachtjes, waarna ze naar voren boog om haar lippen op die van hem te drukken.

Matthew kuste haar terug, er lag een klein glimlachje op zijn lippen die Lauren wel zou voelen. Even leunde hij naar achteren, "Misschien helpt het wel voor je enkel." knipoogde hij waarna hij haar nog een keer kuste.

Lauren voelde hem lachen en glimlachte zelf ook een beetje. 'Ik ben benieuwd' zei ze, en ze leunde naar voren om haar lippen weer op die van hem te duwen. Met haar tong ging ze langs zijn lippen en ze sloot haar ogen. Op dat moment kwam de verpleegster naar buiten.

Matthew hoorde de deur van het kantoortje open gaan en boog iets naar achteren, alsof er niks aan de hand was, "Volgens mij ben jij aan de beurt." glimlachte hij naar Lauren, waarna hij even vriendelijk naar de verpleegster knikte.

Lauren glimlachte terug naar hem en toen naar de verpleegster, waarna ze voorzichtig opstond en zich weer aan Matthew vastgreep, omdat ze bijna omviel. Ze liep voorzichtig naar het kantoortje, waar ze snel weer ging zitten.