Ziekenzaal

Flavio knikte naar de verpleegster en begon met zijn eeuwige engelengeduld met maar een hand zijn andere hand te verbinden. De meeste mensen zouden het al lang opgegeven hebben, maar Flavio leek in meer dan aleen uiterlijk op een engeltje. (Serieus, hij is net zo'n cherub, zoals cupido jwz) Pas toen zijn hand veilig verbonden was keek hij Michael weer aan, met een onheilspellende glimlach. "O, dus jij en Adam hadden een 'meningsverschil'." Zijn stem klonk als een dreigende storm.

Terwijl Flavio zijn hand aan het verbinden was, maakte de verpleegster Micheal's neus en gezicht vrij van bloed. Hij wierp een blik op Flavio, maar zag de bui al hingen en wenste dat hij niks gezegd had. Hij keek weer voor zich uit toen de verpleegster zei:' Oke, ik moet even voelen of of er iets scheefstaat, probeer zo stil mogelijk te zitten. Dat zal het minste pijn doen.' Micheal's gezicht trok al wat wit weg, maar dat was niks vergeleken met toen ze aan zijn neus voelde en op sommige plekken zacht kneep. Hij hield zich echter helemaal stil tot ze weer losliet, waarna hij een zucht samen met een kleine piep slaakte. 'Je hebt geluk, ik hoef niets recht te zetten, maar we moeten er wel voor zorgen dat het niet nog scheef gaat zitten.' Ze pakte een soort pleister en plakte die voorzichtig maar strak op zijn neus, waarna ze het nog vastmaakte met een paar tapejes. Micheal keek Flavio ondertussen schuldbewust aan, als een kind dat net iets gestolen had.

Flavio deed de volledige 'boze-vriendin'-look. Afkeurende blik, armen over elkaar en een voet die tikte tegen de grond. Zijn houding schreeuwde 'Ik wil een uitleg NU' Hij bleef Michael over de schouder van de verpleegster strak aankijken.

Toen de verpleegster klaar was met plakken, ging ze weer overeind staan. ' Zo moet het goed zijn, als het losraakt moet je meteen langskomen, geen sporten, voordat ik zeg dat het eraf mag. Een keer in de week laten controleren is genoeg.' Micheal bedankte haar, waarna ze wegliep. Stil bleef hij nog even zitten, niet durvend naar Flavio te kijken. Uiteindelijk deed hij het toch en voelde zijn keel droog worden bij zijn boze blik. ' Het spijt me, maar Adam zei dat ik degene was die alles had verpest en dat ik nooit zoveel van jou hield dan dat hij deed... en... en ik zei dat hij nooit meer van jou kon houden, anders was hij niet vreemd gegaan. Ik werd zo boos en hij ook en toen sloeg hij me en ik gooide hem op de grond.. en... en' Vertelde hij hortend en stotend terwijl de tranen ondertussen over zijn wangen liepen. '

Flavio schudde zijn hoofd. "Michael, ik hoef het verder niet te horen. " zei hij met een klein stemmetje dat Adam misschien zou herkennen van de keren dat hij ging roken. Hij was alles behalve tevreden, maar wist niet helemaal zeker hoe te reageren. "Wist je dat ik een pacifist ben? Vast niet." Zei hij luchtig, maar zijn blik verried hoe boos hij precies was.

'Alsjeblieft Flavio.' smeekte Micheal terwijl hij van het krukje opstond. ' Ik wilde je alleen beschermen, ik wil niet dat hij je nog meer pijn doet.' Hij haalde even diep adem en ging zacht verder. ' Ik hou van je Flavio, ik wil niet dat iemand je pijn doet.' Hij stond ondertussen dichtbij de jongen en keek hem met waterige ogen aan.

Flavio's blik verzachtte een beetje. Hij wist dat hij te makkelijk vergaf MAAR KIJK NAAR DIE OGEN. "Michael, je weet toch dat ik van Adam houd. Ik zou hier erg graag op in gaan, en je gebruiken om over Ada heen te komen, maar dat kan ik niet maken. Jij verdient iemand die van je houd, niet iemand die je gewoon zou gebruiken." Hij keek de jongen met oprechte blauwe ogen aan. "En ik vind het nog steeds niet leuk dat je me wilde beschermen. Ik bepaal zelf wel of ik met Adam praat of niet. Als ik dat niet wil kan ik hem best van me af houden. En ik wil al helemaal niet dat je mijn gevechten vecht met geweld. Ik houd neit van vechten. En kijk nu eens naar jezelf. Je hebt een gebroken neus, en ik weet zeker dat Adam er ook niet zonder de nodige blauwe plekken en schrammen vanaf is gekomen. Ik wil neit dat twee van de belangrijkste mensen in mijn leven elkaar afrossen."

Micheal begreep Flavio ergens wel, maar dat kon niet voorkomen dat zijn ogen nog meer tranen produceerden. Hij snapte het niet, waarom moest het zo oneerlijk zijn? Hij wist niks te zeggen op Flavio's woorden en zou zo in elkaar kunnen zakken als het aan hem lag. In plaats daarvan ging hij snikkend tegen Flavio aanstaan en verborg zijn gezicht zover dat kon in zijn schouder. ' Het spijt me, het spijt me echt.' Zei hij stotterend.

Flavio knuffelde hem en streek over zijn rug. "Mica, rustig maar,het is niet erg, ik ben niet heel erg boos." zei hij op een toon die mensen meestal gebruikten als ze een klein kind aan het troosten waren. Hij leunde met zijn eigen hoofd ene beetje tegen dat van Michael aan en stuurde alle troostende leive gevoelesn had richting de jongen.

Micheal werd al wat rustiger door Flavio's stem en warmte en veegde uiteindelijk de tranen van zijn gezicht. ' Weetje Adam had gelijk, ik heb het inderdaad verpest. Als ik er niet was geweest om verliefd op jou te worden, was er nu niks aan de hand geweest. .' Zei hij gesmoord tegen Flavio's schouder.

Flacon schudde hevig zijn hoofd. "NEE mica, zo moet je niet denken. Het ligt niet aan jou. Het probleem is dat Adam niet met jaloezie om kan gaan én zichzelf blijkbaar niet helemaal in de hand heeft. Dat had hij nóóit tegen jou mogen zeggen, het is geheel onredelijk." hij hield Michael nog steeds op dezelfde Manier vast. "Adam mag jou niet zomaar de schuld geven van iets wat jij toch niet in de hand had, dat is erg stom van hem, vooral omdat hij het is die vreemd is gegaan."

Micheal richtte zijn hoofd een stukje op zodat hij Flavio aan kon kijken, dat deed hij dan ook met een strakke, maar verdrietige blik. ' Maar er is wel iets mis met mij he? Ook jij weet dat, anders had je mij wel leuk gevonden in plaats van Adam.' Iemand die slim was en wist wat voor ziekte hij had, wist dat hij dit gedrag moest negeren. Micheal was op dit moment zo gefrustreerd, teleurgesteld, verdrietig en boos, allemaal door elkaar, dat hij steeds van de ene stemming naar de andere oversprong.

Flavio schudde zijn hoofd. "Michael, er is niets mis met je." zei hij, nu zelf met tranen in zijn ogen. "Ik houd van je, maar neit op de manier die jij wilt, ik houd van je als een vriend of misschien een broer, maar niet in de romantische zin, en dat heft geen speciale reden. Liefde is niet logisch. Adam is ook verre van perfect, maar toch houd ik van hem, juist daarom."

Micheal wist zich geen houding meer te geven tegeonver Flavio. Hij wilde boos op hem zijn, maar kon het niet. Hij was verdrietig, maar wilde het nie tlaten zien. ' Nou als je zoveel van hem houdt, kan je beter naar Adam toegaan en het goedmaken, dan je tijd hier verspillen.' Zei hij met een gebroken stem. Hij liet Flavio los en stapte naar achteren.

Flavio keek hem gebroken aan. "Micah, ja ik houd van hem, maar hij is een schoft en ik kan niet meer bij hem zijn. Ik kan met niemand echt samen zijn. Mijn hart is nu al twee maal gebroken en ik vind het goed zo."

Micheal fronste zijn wenkbrauwen. ' En kan je alsjeblieft stoppen met de mica! Het is Micheal, geen Michael, onthoudt dat eerst maar eens. (OMG schocking o.O)En je vlucht toch wel weer naar Adam toe uiteindelijk, want je kan niet zonder hem. Dan breekt hij je hart weer en wil je dan dat ik klaar sta om je te troosten en te zeggen dat ik het al wist? Ik ben je freaking hondje niet!' De woorden zaten vol met, erg onredelijke, woede.

Flavio beet op zijn lip. Tranen stonden in zijn blauwe ogen. "Ik dacht dat je een vriend was, Michael." zei hij zacht, diens naam nu wel goed uitsprekend. "Ik dacht dat jij er voor me zou zijn, als het goed ging maar ook als het slecht ging. Blijkbaar had ik dat fout." Toen hij klaar was met praten stroomden de tranen over zijn wangen. Hij deed zijn mond nog open, alsof hij nog iets wilde zeggen, maar draaide zich toen abrupt om en begon weg te rennen.

Micheal bleef verbijsterd achter. Niet omdat Flavio weg was gerend, maar om zichzelf, zijn woorden die zo kwetsend waren geweest dat hij Flavio ermee had weggejaagd. Dit was niet zoals hij was, of in ieder geval niet hoe hij wilde zijn. Flavio had gelijk. Hij was egoistisch en gemeen geweest. Flavio was ook nog maar een kind of in ieder geval jonger dan hemzelf. Nu had hij het verprutst en zwaar ook, bij degene waarvan hij zoveel hield.

Maud zat op één van de bedden en moest wachten tot de verpleegster naar haar toe kon komen. Ze had een bloedneus en haar rechteroog was helemaal opgezwollen.Ook kwam af en toe haar maag inhoud weer omhoog maar zo langzamerhand zat daar niks meer in. ER zat al weinig in maar nu was het er ook echt allemaal uit gekomen. Ze hield een theedoek tegen haar neus om te zorgen dat het bloed niet op haar shirt kwam en ze kon maar amper zien door haar andere oog. De verpleegster had haast woedend gevraagd wie dit haar aan had gedaan maar Maud had geweigerd dat te zeggen. Ze was bang dat als ze het zou zeggen die football jongnes straf zouden krijgen en daarna haar nog harder aan zouden pakken.

Ian zag er nogal verveeld uit. Hij moest hier per se heen als check up. Hij had het hele verhaal tot nu toe aleen nog aan LAuren verteld. Toen zijn ouders, nog voor ze gingen scheiden, zulke afschuwelijke ruzies hadden sloot hij zichzelf op in zijn kamer en zette zijn muziek hard genoeg om eht geschreeuw niet te horen. Aleen hongerde hij zich op die manier ook uit. En toen ze na een veel te lange poos er op school achter kwamen dat Ian skin and bones was zijn zijn ouders ingelicht. Dit zorgde er weer voor dat zijn vader begon emt een deel van zijn woedde op Ian richtten en zijn moeders 'Ian, je kan zijn wie je wilt zijn' gedoe. Dus toen werd zijn deur half weggesloopt en werd hij in de gaten gehouden zodat hij weer at. Tegenwoordig moest hij aleen nog af en toe zich meldden zodat ze konden controleren dat hij niet weer begonnen was met zich uithongeren. Hij en zijn moeder waren daar neit bang voor, maar de kinderbeschrming had het tot een eis gemaakt, gelukkig was dit de laatste keer, aangezien hij nu achttien was. Hij ging zuchtend zitten op een stoel. Niet wetend dat Maud achter het gordijn op een van de bedden lag.

MAud had geen zin om nog langer te wachten ze wist al wat er aan de hand was en het enige wat ze meost doen was even een stuk biefstuk vinden om het op haar oog te leggen. Snel wipte ze zichzelf van het bed af en deed het gordijn open. Gelijk keek ze in de ogen van Ian.' Ohh heey...' Mompelde ze zachtjes nog steeds die theedoek tegen haar neus aan houdend en nu ook wegkijkend zodat haar oog niet al te erg leek. Vlug deed ze wat haar voor haar blauwe oog en probeerde zo normaal mogelijk te lopen. Iets dat niet heel erg goed ging want die schop in haar maag voelde ze nog steeds.

Ian keek verbaasd naar Maud. Ze zag er niet al te best uit. "Maud gast het wel? Je hoeft je echt niet groot te houden voor mij." Zei hij op een lieve toon.

Maud qwuifde het weg,' het is niks werkelijk. Maar wat doe jij hier? Je ziet er toch kern gezond uit.' ze liep wat meer naar hem toe en liet zich naast hem op een stoel vallen. Net aan de goeie kant zodat hij haar rechteroog niet kon zien. Die was helemaal dik en rood. De football jongens hadden haar zien staan en het was van kwaad tot erger gegaan. Ze hadden maud even als boksbal gebruikt.

Ian zuchtte. "Maud, er is een periode geweest waarin ik... neit erg goed voor mezelf zorgde. Sinds dien moet ik regelmatig op controle komen, al ben ik weer gezond. Dit is wel de laatste keer, omdat ik met halloween achttien ben geworden." Hij glimalchtte naar haar.

Maud knikte,' Ohh oké sorry dat ik ernaar vroeg.' Mompelde ze zachtjes en keek naar haar voeten, het praten ging niet zo makkelijk omdat er een theedoek voor haar mond zat dus echt verstaanbaar was ze niet.' Weetje, ik ben vorige week voor het eerst tegen mijn ouders in gegaan. Ze namen het me niet in dank af maar ik voelde me er wel heel goed door.' Ze praatte wat harder en rechtte haar rug meer terwijl ze dat zei. Je zag gewoon aan haar dat ze er trots op was het een keer gedaan te hebben.