Ziekenzaal

Matthew ondersteunde Lauren en nam naast haat plaats terwijl hij eventjes naar haar glimlachte. Ondertussen sloot de verpleegster de deur en keek vragend naar Lauren,"Vertel me eens wat er aan de hand is schat." vroeg ze vriendelijk.

Lauren dacht even na hoe ze het het beste uit kon leggen. 'Nou, ik liep dus een winkel uit, maar ik viel over de drempel. Mijn voet bleef er achter haken, en ik hoorde iets knappen, en het voelde alsof er heel hard aan getrokken werd' mompelde ze als uitleg, al was het niet heel erg duidelijk.

wat wil je dat ze heeft?
-
De verpleegster keek eventjes naar Matthew die er nog steeds bij zat, waarna ze weer naar Lauren keek en knikte, "Wil je je schoen even uittrekken?" vroeg ze vriendelijk aan Lauren.

Ik weet niet, verrekte enkelbanden ofzo??? xdd
----

Lauren trok voorzichtig haar allstar gymp en sok uit waarna ze die zorgvuldig op de grond zette. Ze sloot haar ogen even, omdat het pijn had gedaan en legde toen haar voet op een krukje wat de verpleegster naar haar toe had geschoven. Meteen voelde die voorzichtig aan haar voet, en Lauren bracht haar hand naar haar mond, in de hoop een schreeuw tegen te houden. Er klonk alleen een gesmoord geluid, wat verdacht veel op auw leek.

Matthew legde eventjes een hand op haar schouder als steun toen ze haar hand voor haar mond sloeg. "Kun je er nog op steunen?" vroeg de verpleegster, "Of denk je dat dit onmogelijk is?" dat zou het belangrijkste verschil maken tussen een gescheurde of verrekte enkelbanden.

Toen de meeste pijn weg was haalde Lauren een beetje trillerig adem. 'Ik kan er wel op steunen, alleen ik moest wel een beetje op Matthew steunen' zei ze naar waarheid, en ze keek hem even aan, waarna ze naar de verpleegster keek. 'Weet u wat het is?' vroeg ze voorzichtig.

Matt is geloof ik ook weer op het feest :3
-
Mathew keek bezorgd opzij, naar Lauren die toch behoorlijk veel pijn leek te hebben door de drukkingen van de verpleegster. "Ik denk dat je enkelbanden stevvig verrekt zijn, of dat je je enkel flink gekneusd hebt. Wat voor beide betekent dat je sowieso 2 dagen lang je voet moet laten rusten, dus het liefst zo min mogelijk lopen." zei ze op deskundige toon.

O ja, sorry :$
-----

Lauren vloekte zachtjes binnensmonds. 'Oké, bedankt' zei ze flink, maar ze baalde heel erg dat ze twee weken niks kon doen. Ze begon haar sok en schoen weer aan te doen. 'Dus we kunnen gewoon gaan?' vroeg ze toch voorzichtig, en haar blik schoot even naar Matthew.

dagen
Tenminste dat was bij mij toen ik mijn voet kneuste, alleen daar kwamen ze een beetje laat mee. De weekend arts zei dat ik gewoon alles kon doen, ging het maar niet over, dus naar de huisarts: Waarom loop je gewoon rond, je had minstens twee dagen met je poot omhoog moeten zitten
-
De verpleegster knikte, "Ik moet je voet alleen nog verbnden, en als ik jou was zou ik het koelen met ijs, dat verminderd de zwelling, waardoor je weer in je gewonen schoenen zal kunnen passen over een paar agen." glimlachte ze vriendelijk. Het was duidelijk dat ze hier ervaring mee had. Matthew snapte wel dat Lauren baalde, twee dagen gewoon plat liggen, of in iedergeval zitten was doodsaai.

Whaha, fijn he die weekend artsen. Een moest mijn hoofd hechten, das gelukkig wel goed gegaan (:
----

'Ow' zei Lauren, en ze trok haar sok weer uit. Ze was weer eens veel te ongeduldig geweest. Terwijl de verpleegster haar voet verbond keek ze naar Matthew. 'Je komt toch wel een keer langs hè? Ik verveel me nu al' probeerde ze een grapje te maken, maar haar lach was niet overtuigend. Lauren was niet iemand om chagrijnig te gaan doen als ze een probleem had, maar wie zou hier niet van balen?

haha echt hé xD Ze zij ook dat het in 3 dagen over moest zijn, het heeft anderhalve week geduurd -.-
=
"Natuurlijk, met bonbons en bloemen." grinnikte hij terwijl hij haar even een bemoedigende arm om haar heen sloeg. Ze snapte wel dat het kut was en ze gezelschap nodig zou hebben, "En anders pakken we een rolstoel en gaan we rolstoelrace houden" zei hij om haar op te beuren.

Lauren lachtte, maar de verpleegster keek een beetje nors. 'Het was maar een grapje' zei Lauren, waarna ze haar schoen en sok weer aantrok en om Matthew steunde. Haar voet was mooi ingepakt en ze kon zo naar haar kamer toe, maar ze hoopte niet dat daar andere mensen waren, in verband met het feit dat Matthew waarschijnlijk mee zou gaan.

Matthew bedankte de verpleegster voor Lauren en nam haar mee naar buiten, de ziekenzaal uit. "Zal ik je naar je kamer begeleiden?" vroeg hij behulpzaam, hoewel hij anders niet zou weten hoe ze daar zou komen. Sowieso zou ze de trappen op moeten komen, nouja er was vast wel een lift in het gebouw. Dat wist hij zeker.

new
-
Sahira had het gevoel dat ze een inbreker was, ze sloop tenminste de ziekenzaal binnen. Hoopte niet dat de verpleegster op haar af zou komen. In haar hand had ze een kaart van een puppie die een zak met ijsblokjes op zijn hoofd had en daarop beterschap. Ze had via via gehoord dat Matt met een flink griepje in de ziekenzaal lag. Tenminste de griep was erg genoeg om neit op zijn slaapkamer te blijven.

Matt lag in het bed helemaal aan het einde van de zaal. Er waren kleine zweetdruppeltjes op zijn gezicht te zien, maar toch zag hij er nog steeds uit als een lieve, grote knuffelbeer... die op dit moment wel sliep. Hij mompelde in zijn slaap en rolde onrustig heen en weer, maar op een gegeven moment schrok hij wakker, en staarde geschrokken naar het plafond. Hij had dezelfde nachtmerrie gehad als die hij de laatste tijd vaker had. Eerst zag hij zijn zusje, die glimlachte een beetje ontmoedigd naar hem, stak haar hand op, en draaide zich toen om. Ze staarde naar het spoor waar ze op stond. Er kwam een trein aanrijden in volle vaart. Matt schreeuwde en wilde naar zijn zusje rennen, maar zijn voeten bewogen niet. Het laatste beeld wat hij zag was zijn vader die achter het stuur zat, en duivels naar hem glimlachte. Dan schrok hij wakker.

Sahirah was bijna bij Matt aangekomen, ze was opgelucht dat hij leek te slapen. Hoewel niet erg rustig. Maar als hij sliep betekende het tenminste dat er geen pijnlijk gesprek zou komen. Een aparte redenatie, maar Sahirah was in zekere zin nog steeds bang voor hem. Iets wat lastig was voor te stellen als je Matt zo zag liggen. Net toen ze het kaartje op het kastje naast zijn bed wilde neerleggen schrok Matt wakker. Iets waardoor Sahirah ook weer schrok en ze inplaats van snel de zaal uit te lopen bleef ze staan. Haar donkere ogen schichtig op Matt gericht.

Matt merkte haar eerst niet op, zijn hoofd was nog steeds bij zijn droom, en tot zijn schaamte begonnen er tranen over zijn wangen te stromen. Opeens zag hij Sahirah staan en keek een paar seconden onafgebroken naar haar. Maar toen besefte hij opeens dat ze zijn tranen kon zien. 'Hoe lang s.. sta je daar al?' vroeg hij, en zijn stem klonk schoor en brak halverwege de zin.

Sahirah keek hem geschrokken aan toen er tranen over zijn wangen begonnen te stromen, ze dacht dat het door haar kwam, dat ze iets verkeerds had gedaan. Ze had nooit moeten komen, schoot er door haar hoofd heen. Ze kromp iets ineen toen zijn stem brak toen hij sprak. Een ander, iemand die zou durven had hem een troostend gebaar gegeven, maar Sahirah kon niet anders dan naar haar voeten staren. "Net, een paar seconden." zei ze zachtjes terwijl ze haar blik iets oprichte om hem aan te kijken.

Matt glimlachte. 'Oké, ik ben blij dat je er bent' zei hij en hij ging een beetje omhoogzitten. Alleen een aanblik van haar liet hem al wat beter voelen, nu hij over de schok heen was natuurlijk. 'Wat is dat?' vroeg hij, terwijl hij naar de kaart wees, hij wilde dat het gesprek niet in zijn richting ging, en dat ze zou vragen waarom hij daarnet huilde.

Sahirah hield de kaart iets omhoog, "Ik hoorde dat je ziek was en nouja... Ik acht dat een kaartje mischien wel leuk was..." zei ze zachtjes, het klonk stom in haar hoofd, ze had hem beter aan de verpleegster af kunnen geven. Ze keek naar Matt die er ook best wel ziek uit zag, "Gaat het een beetje?" vroeg ze toen, het had er uit gezien alsof hij een grote nachtmerrie gehad had.

Matt haalde zijn schouders op. 'Niet heel goed, maar wel beter dan gisteren' probeerde hij zijn antwoord een beetje op te vrolijke. Hij keek even naar de kaart en glimlachte toen. 'Lief van je' mompelde hij en toen sloeg hij zijn ogen neer, wetend dat hij nooit meer dat soort dingen kon zeggen sinds het Halloween feest.

Sahirah beet op haar onderlip die al behoorlijk rauw was van het vele bijten de afgelopen maanden. "Wat heb je precies?" vroeg ze terwijl ze wat ongemakkelijk op de bal van haar linkervoet leunde, om even later haar gewicht naar haar andere voet te verplaatsen. Ze durfde niet te reageren op het lief van je, hoewel ze diep van binnen er een blij gevoel door kreeg.

'Griep' zei hij zachtjes, op dat moment kwam de verpleegster aanlopen. 'Hoi Matt, hoe gaat het?' vroeg ze en hij antwoordde dat het goed ging. 'Nog last van nachtmerries?'. Hij twijfelde even of hij antwoord moest geven. 'Ja' mompelde hij zachtjes.

Sahirah keek naar de verpleegster die aan kwam lopen. Ze was zo mogelijk nog banger voor verpleegsters dan voor Matt. Ze was altijd bang dat ze precies konden zien waarneer ze voor het laatst gebruikt had, dat ze haar konden verraden. Hoewel het ondertussen misschien al weken terug was dat ze voor het laatst een naald aangeraakt had, toen Matt erbij was geweest. Toen de verpleegster over nachtmerries begon legde ze de link met de tranen. "Waarover?" vroeg ze zachtjes toen de verpleegster enkele aantekeningen gemaakt had en een vers glas sinasappelsap en een aspirientje naast zijn bed had gezet.

Matt wendde zijn blik even af, en het beeld kwam weer voor zijn ogen. Hij pakte het sinaasappelsap en keek haar toen aan. 'Mijn vader in een trein, die mijn zusje aanrijd' mompelde hij zachtjes, en hij sloeg het glas en de aspirine in een keer achterover.