Het kapelletje

Aan het rand van het schoolterrein staat een klein kapelletje. Hier komen vooral gelovige mensen om te bidden, maar het is een rustige plek en goed voor inspiratie dus er zal ook regelmatig een ongelovig iemand zitten. De muren die ooit wit waren zijn nu helemaal begroeid met klimplanten, daarom is het ook niet heel erg raar als je er een keek voorbij loopt voordat je doorhebt dat het er staat. Binnen staan twee houten bankjes tegen de zijkanten. Dan staat er in een nis een mariabeeldje.

regels: maak niets kapot, respecteer de stilte
personen: niet veel, het is er bijna altijd rustig

Collin liep het kapelletje binnen, hij geloofde niet, maar wat nou als er wel een god bestond, hij nam liever het zekere boven het onzekere en stak een kaarsje aan. Een voor zijn zusje en een voor zijn moeder. Even maakte hij een kruisteken en toen zette hij de kaarsjes neer om daarna op de eerste rij te gaan zitten en alleen naar dat kaarsje te staren.

Ynary kwam hier best vaak, ze was waarschijnlijk op de gelovige mensen na de persoon die hier het vaakst kwam. Met een schetsboek onder haar arm en een potlood in haar hand ging ze tegen de met klimop begroeide wand zitten. Soms ging ze naar binnen, maar meestal voelde dat niet helemaal goed. Ze geloofde niet, maar had wel een soort eerbied voor de plek. Snel begon ze de omtrek van de twee bomen die voor haar stonden te schetsen. Maar het bleef niet bij de bomen, met de takken liet ze er een poort tussen ontstaan. Er was een reden voor dat ze vaak fantasy tekende. Dan kon ze zich in een andere wereld voorstellen, waar het beter was. Onbewust begon ze een liedje te neurien, je zou haar nu voor haar doen vrolijk kunnen noemen. Waar andere mensen zich goed voelde als ze met iemand anders samen waren, had zij dat als ze alleen aan het tekenen was. Ze had nu de basisvormen van wat ze wilde tekenen op papier staan en begon de lijnen strakker en rechter te maken. Voor haar viel nu even de echte wereld weg en bestond alleen nog de fantasiewereld waar ze over tekende.

Collin zag niet dat er iemand tegen de muur aanzat. Hij keek naar het mariabeeld. toen keek hij om zich heen. Zwarte haren en een schetsboek, dat moest Ynary zijn. Voorzichtig om de rust niet te verstoren stond hij op en liep naar haar toe.

Ynary merkte niet dat er iemand anders was, ze zag alleen de tekening en probeerde zich een voorstelling te maken van wat er achter de poort was. Die gedachte bracht een gelukkige glimlach op haar gezicht. Rustig verder neuriend gumde ze voorzichtig de schetslijnen weg zodat ze kon beginnen met de details. Dit had niet zo lang geduurd, maar met de details kon ze een hele middag bezig zijn zonder ook maar iets anders te doen. Soms verloor ze zich iets te veel in een tekening en dan vergat ze te eten, haar maakte het niets uit, maar haar oom en tante zouden zich zorgen beginnen te maken. Een van de voorwaarden die ze hadden gesteld dat ze weer naar school mocht was dat ze beter zou eten. Zelf wist ze dat ze zich er niet aan hield maar voor zover zij wist had niemand dat door.

"hoi Ynary" zei Collin zacht, hij keek niet op haar schetsboek, hij vond dat ze die privacy verdiende. "Heb je zin om even ergens een hapje te gaan eten?" ze zag eruit alsof ze dat wel kon gebruiken. En ze zag een beetje bleekjes.

Ynary werd ruw uit haar fantasiewereld getrokken, ookal praatte hij zacht en deed hij waarschijnlijk zijn best haar niet te laten schrikken. "Euh... Heey Collin." Ze moest een paar keer met haar ogen knipperen om weer helemaal in de echte wereld te komen. Ze streek even een paar plukken haar achter haar oor die doordat ze voorover gebogen had gezeten naar voren waren gevallen. Het duurde even voordat zijn vraag tot haar doordrong en nog lagner voordat ze een antwoord bedacht had. Ze had geen honger, ze had nooit honger. Eten was iets dat ze alleen nog uit noodzaak deed en dan zo min mogelijk. Het leek wel alsof ze alleen maar een fout antwoord kon geven. Bij een 'nee' zou hij misschien wantrouwig worden omdat ze er uitzag alsof ze wel wat eten kon gebruiken. Maar bij een 'ja' zou het hem vast opvallen hoeveel moeite het haar kostte om iets door haar keel te krijgen. Bovendien wist ze neit wat er zou gebeuren als ze in het openbaar met hem gezien werd. Tot nu toe hadden ze geluk gehad en was Enrique de enige die hen had gezien. Want nu ze er op was gaan letten kwam ze Collin's naam best vaak tegen. "Euh... ik..." Ze mocht ook niet te lang met haar antwoord wachten want dat zou ook argwaan op kunnen wekken, vertelde ze zichzelf. "Is goed," gaf ze uiteindelijk toe.

Collin keek haar nog even aan. "Sorry als ik je liet schrikken" zei hij toen hij zag dat ze toch geschrokken was. "Mag ik je tekening zien?" vroeg hij voorzichtig. Misschien was het wel privé en hij wilde niet haar privacy schenden. "Wat wil je eten? Ik trakteer" hij glimlachte naar haar zoals hij alleen naar haar kon glimlachen, omdat zij wist wie hij was, waardoor hij gevormd was en hoe zijn beroemdheid ongeveer in elkaar stak. "Ik ga je niet dwingen veel te eten hoor" voegde hij er snel aan toe. Hij verwachtte niet dat ze veel at. Dat hoefde ook niet van hem, maar ze zag er niet uit alsof ze al gegeten had, dus iets zou ze wel moeten eten.

Ynary keek weer even naar haar tekening, hij was nog lang niet af. Ze was net begonnen met de details van de deur toen hij kwam. "Tuurlijk," zei ze en ze draaide haar schetsboek zo dat hij het kon zien. "Hij is nog lang niet af hoor," zei ze een beetje waarschuwend. Het leek nergens op in vergelijking met tekeningen van haar die al af waren en ze zou ook liever zo'n tekening laten zien. Maar zolang hij wist dat ze beter kon was het goed. De vraag over het eten was iets moeilijker te beantwoorden. Meestal ging ze wat later eten dan de rest van de school zodat het rustig was en dan pakte ze gewoon wat over was. Meestal een appel of iets anders simpels. "Het maakt me niet zoveel uit," zei ze dan ook naar waarheid. Bij zijn tweede opmerking ontweek ze zijn blik even. Ze wist niet waarom maar om de een of andere reden voelde ze zich schuldig tegenover hem.

"Nou dat kan ik anders in mijn mooiste tekening nog niet hoor." glimlachte Collin. Hij wist wel ergens waar ze een lekker hapje konden krijgen wat niet te zwaar op de maag lag. "Zullen we dan maar? Ik weet wel een plekje" Hij stak zijn hand uit om haar omhoog te helpen.

Ynary glimlachte bij het compliment, aangezien ze haar tekeningen het liefst voor zichzelf hield hoorde ze het niet zo vaak dus was het erg leuk om het te horen. Ze wist nog steeds niet wat Collin van plan was te doen met Enrique enzo, maar ze besloot hem maar gewoon te vertrouwen hiermee. Van zijn wereld begreep ze niet veel en hij zou wel weten hoe het ging. Ze nam zijn hand aan en stond op. Even klopte ze het zand van haar spijkerbroer en stopte haar schetsboek en potlood in haar tas. Een beetje zenuwachtig was ze wel, zowel voor het eten als voor de mensen die ze misschien tegen zouden komen.

new
--

Adam leunde tegen de met planten begroeide buitenkant van het kappeletje aan, zich niet echt bewust van de wereld en met een dromerige glimlach op zijn gezicht. Hij en Flavio waren weer bij elkaar! Iets wat eerst wel voor problemen had gezorgd, maar alles ging weer helemaal prima. Behalve dan het rook gedeelte~ Hij stond nu weer met een sigaret in zijn hand, hij kon er echt niets aan doen, hij was nou eenmaal verslaafd.

Voor een keer had Cathrine haar hakken niet aan, nee deze had ze omgeruild voor warme uggs. Veel meisjes kochten ze omdat ze er dan populairder uit zagen maar voor haar maakte alleen de warmte die ze haar gaven uit, en ze zagen er wel leuk uit. Het was koud vandaag, zoals gewoonlijk. Toen ze het kappeletje eindelijk kon zien zag ze ook dat er een jongen stond. Ze glimlachtte, het was leuk om mensen te ontmoeten.

New
-
Megan huilde alles eruit. Nadat ze was weggelopen van Chris was ze hier naartoe gevlucht, ze wilde niet dat iemand haar zo zag. De mascara zat rond haar ogen, haar ogen waren rood van het huilen en haar gezicht was betraand. Zo erg had ze een lange tijd niet meer gehuild, het leek net of al haar frustratie eruit kwamen. En vooral haar grootste frustratiie, dat ze Chriss niet kon geven wat hij wilde. Met trillende handen stak ze een sigaret op en nam een flinke hijs, het maakte haar rustig.

Chris was na een tijdje weer in beweging gekomen. Hij had zichzelf gedwongen om weg te gaan van de plek waar deze catastrofe plaats had gevonden. Weg van de plek waar hij hoogstwaarschijnlijk zijn beste vriendin kwijt was geraakt. Het raakte hem nog diep, en als hij had kunnen huilen had hij dat gedaan. Hij reed langs een kapelletje en hoorde iemand huilen, natuurlijk was meteen zijn nieuwschierigheid gewekt. Hij wilde zijn eigen verdriet niet erkennen, maar wilde andere er wel mee helpen. Hoe moest hij weten dat Megan daar zat? Hij rolde izjn rolstoel in de richting van de deur.

Ineens stopte Megan, ze hoorde iets, ze hoorde iemand. Weer nam ze een hijs van haar sigarte, zodat ze niet in hjet huilen uit zou barsten. De tranen rolde over haar wangen, maar geluid maakte ze niet.

Chris hoorde de plotselinge stop van het gehuil, het maakte alleen maar meer dat hij naar binnen wilde. Iets trok hem aan, zonder dat hij he twist werd hij naar MEgan getrokken. Hij reed verder tot hij uiteindelijk in het donker van het kapelletje reed, het duurde eventjes voordat zijn ogen aan het licht waren gewend en hij de gestalte van Megan kon onderscheiden.

Megan had de andere kant op gekeken, had hem niet gehoord en nam een nieuwe hijs van haar sigaret. Het puntje gaf een rode gloed, en een flinke. Haar haren vielen voor haar gezicht, wat maakte dat ook uit?

Chris rolde zijn stoel naar haar toe. 'Megan,' fluisterde hij zachtjes. Hij wilde niet dat ze huilde, hij voelde zich schuldig. Hij had zo het gevoel dat hij de reden was waarom ze huilde. 'Don't be sad,' zei hij toen zachtjes tegen haar. Ze moest niet verdrietig zijn om zijn gebreken, omdat hij verliefd op haar was moest ze niet verdrietig zijn.

Megan verstijfde, het was Chriss. Het enige wat te horen was was gesnik, iets te zeggen had ze niet. Trillend duwde ze de sigaret weer in haar mond, nam de laatste hijs en drukte hem toen uit tegen de muur. De rook blaasde ze door haar neus uit, waardoor ze op een draak leek. Er om lachen deed ze nu niet, kon ze nu niet en wilde ze nu niet.

Chris vond het verschrikkelijk om haar zo te zien, hij voelde zich schuldig. Alsof door hem haar verdriet werd veroorzaakt, dat was ook zo. Voorzichtig legde hij een hand op haar knie. 'Megan,' fluisterde hij weer. 'Alsjeblieft, het is jou fout niet,' fluisterde hij daarna. Hij wilde niet de schuldige zijn voor haar verdriet. Dat deed hem pijn.

'Als ik nou ook van jou hield was het allemaal goed geweest. Nu kan ik je niet blij maken.' fluisterde ze terwijl ze voor zich uit keek. De snikken leken niet op te houden en de tranen bleven maar over haar wangen rollen. Normaal gesproken maakte het haar helemaal niks uit hoe mensen zich voelde maar Chriss was een van de belangrijkste personen in haar leven.

Dit mocht dan wel een klein huisje voor god zijn, dat betekende niet dat het geen onderhoud hoefde. Verveeld staarde Destinee naar de klimop die ze weg zou moeten halen. Wauw, ze leek wel gek dat ze het zou doen?! Ja eigenlijk was ze dat ook, verveeld nam ze plaats op een bankje dat naast het kappelletje stond, op haar schoot had ze haar tuinhandschoenen gelegd. Zoals gewoonlijk droeg ze het geweldige uniform, een lelijk vaalblauw ding. In haar hoofd begon ze zich al behoorlijk op te winden over waarom ze hier ook alweer die kutklusjes voor die rijke studentjes mocht doen.

Lauren liep over het paadje naar het kapelletje. Wat deed ze hier? Ze geloofde niet meer in de goede krachten in het leven, dus ze snapte niet waarom ze naar een plek ging waar ze tot de grote goedheid kon bidden. Toen ze recht voor het kapelletje stond staarde ze er maar naar, en deed niks. Haar lange zwarte jas waaide in de wind, en je kon het korte jurkje zien wat ze er onder droeg. Ze mocht zichzelf dan wel verloren zijn, maar niet haar gevoel voor mode, en haar mooie figuur, dus ze kon nog steeds strakke zwarte jurkjes dragen.

Destinee keek op naar een meisje dat er aan kwam gelopen, al direct met een blik op het meisje mocht ze haar al niet. Ze zag er te netjes uit, teveel volgens de laatste mode. Met de lange zwarte jas, waar een kort jurkje onder vandaan leek te komen. Er lach wat spottends in haar ogen terwijl ze naar haar keek. Het leek wel alsof het meisje in rouw was. O misschien had ze wel een nagel gebroken, dacht ze sarcastisch.