Het kapelletje

Lauren ging met haar hand door haar zwart geverfde haren en deed een paar stappen naar voren. Nee, dit kon ze niet, dit kon ze echt niet bedacht ze en ze stond op het punt zich om te draaien, toen ze het meisje zag zitten. Er lach een spottende blik in haar ogen, en Lauren schonk haar een vernietigende blik terug, die ze tot voor de dood van haar ouders nooit goed voor elkaar had gekregen. Maar, nu ze hem zo vaak gebruikt ha, ging het feilloos.

Destinee kon niet anders dan een spottend lachje voortbrengen bij de vernietigende blik die ze terugkreeg. Een blik deed haar iks. Zeker niet van het soort mensen die er op deze school rondliepen. Nee het was gewoon lachwekkend hoe ze van een mug een olifant konden maken. Nog steeds keek ze half onderuitgezakt naar het meisje dat een stuk langer was dan haar.

Lauren negeerde het meisje, wat een vreselijk kind was dat. En ze liep langzaam richtig het kleine kapelletje. Het was donker en muf binnen, maar de glas in lood ramen gaven een mooi effect op de vloer. Ze schuifelde langzaam naar binnen en ging op de achterste bank zitten. Maar wat moest ze doen? vroeg ze zich af, ze was hier nog nooit geweest.

Op een of andere manier kreeg Destinee zin om het meisje een beetje te stangen. Ze pakte de handschoenen op en zette haar muziekspeler aan. Ze had geen oortjes in zodat de muziek gewoon uit het apparaat zelf kwam, op een flink volume, waardoor ze zeker wist dat het o zo geweldige dansersjes, schilderesje of whatever voor talentje het zou kunnen horen. Een echte reden had ze er niet voor, maar ze had er gewoon zin in.

Lauren voelde een golf van woede over zich heenkomen toen ze de muziek hoorde. Eerst probeerde ze het te negeren, maar na een tijdje begon ze toch mee te neuriën en zingen, en omdat het zo mooi klonk in het kapelletje zong ze steeds harder, al haar verdriet eruit.

New
~~
Collin trok Lauren mee het kleine kapelletje in. "Ben je hier wel eens geweest?" vroeg hij. Het benam hem altijd de adem als hij hier naar binnen liep. "dit is het" zei hij terwijl hij omhoog keek. Voor hen was een altaartje en ze liepen tussen de banken door. Mariabeelden en jezuskruisjes stonden en hingen overal. Dennis ging met zijn handen door het wijnwater "voor de vader, de zoon, de heilige geest, amen" fluisterde hij terwijl hij het kruisteken maakte.

Lauren schudde haar hoofd, die ene keer telde ze niet mee. Ze keek goed om zich heen, dat had ze de vorige keer niet gedaan. En opeens voelde ze zich heel klein, alsof ze er helemaal niet meer toe deed, en ze voelde de tranen bijna weer opkomen maar slikte ze weg. Ze had geen idee wat ze moest doen, en zocht met wanhopige ogen naar die van Dennis in de hoop steun te krijgen.

Dennis keek geruststellend terug. Hij knikte bemoedigend naar haar. Toen kwam de pastoor naar hen toelopen. "Dennis, mijn jonge, moge god je zegenen dat je hier weer een keer opduikt" zei hij met een glimlach terwijl hij Dennis warm omheldsde, en daarna Lauren. "en met wie hebben we hier het genoegen?" vroeg hij terwijl hij een stap achteruit ging en haar bekeek. Hij herkende haar niet. Waarschijnlijk gewoon een vriendin van dennis, maar meestal nam hij die niet mee hierheen.

Lauren keek de man aan. 'Ik ben Lauren' zei ze en ze probeerde te glimlachen, maar het lukte niet echt. 'Ik weet niet hoe het allemaal werkt hier enzo..' zei ze, en ze keek Dennis weer een beetje hulpeloos aan. Wat moest ze doen? Moest ze iets zeggen, of gewoon hier zitten, of ergens aan denken? Ze had echt geen idee. Ze speelde een beetje met een lok van haar zwarte haar, dat bijna tot haar middel kwam.

De pastoor knikte. "dat geeft niets meid, ik zal het je wel allemaal even laten zien, wil je ook dat ik je de verhalen vertel?" vroeg hij met een warme stem. Het was dat deze man priester was, anders had hij meteen een vrouw gehad vroeger. Nu was hij eind veertig begin vijftig, wist Dennis. Hij was zo enorm behulpzaam en heel toegewijd. Dennis hielp vaak in de kapel.

Lauren stond op, en probeerde weer te glimlachen, maar er kwam alleen een rare uitdrukking op haar gezicht, waardoor ze weer tranen in haar ogen kreeg, die ze snel wegveegde. Toen ze naar haar mouw keek zag ze daar zwarte strepen op zitten, en bedacht tot haar schrik dat die daar de hele tijd al gezeten moesten hebben.

De pastoor legde troostend zijn hand op haar schouder. "Niemand heeft ooit precies geweten waarom Hij mensen leed aandoet. Maar hij zal er zo zijn redenen voor hebben, anders zou hij zijn eigen zoon ook niet zo hebben laten lijden." ookal waren de woorden niet troostend, ze klonken enorm troostend en waardevol. Dennis glimlachte even kort. De pastoor liet haar de kerk zien en ze mocht een kaarsje aansteken. Daarna legde hij uit dat ze God heel gemakkelijk naar zich kon laten luisteren. Het kaarsje zorgde ervoor dat er gedacht werd aan degenen die ze verloren had. Het kaarsje zou blijven branden en uiteindelijk zou ook dit kaarsje uitgebrand zijn, klaar om een plaatsvervanger te krijgen.

Lauren luisterde naar de pastor en putte troost uit zijn woorden. 'Bedankt' mompelde ze tegen hem toen hij klaar was, en ze bleef naar het kaarsje staren. Dennis stond naast haar en ze legde haar hoofd op zijn schouder waarna de tranen weer begonnen te stromen over haar wangen en bij haar kin vielen ze van haar gezicht op de stenen vloer. 'Je kan je niet voorstellen hoeveel pijn het doet' zei ze zachtjes, en de tranen stroomden harder en ze begon een beetje te trillen.

Nee, dat kon hij niet en hij wist het. Hij zou er alles aan doen dat ook nooit te hoeven voelen en wenste dat zij het ook nooit had hoeven voelen. Haar hoofd op zijn schouder voelde zwaar, hij sloeg zijn armen beschermend om haar heen en keek, samen met haar in de kaars. Ergens voelde het goed dat ze dit nu aan hem toevertrouwde. Lauren was zijn beste vriendin geweest, al heel lang en het deed hem pijn haar zo gebroken te zien. Waar was de oude Lauren, waar was ze heen? Hij miste haar, maar wist dat Lauren nu eerst even tijd nodig had om dit te verwerken, daarna kon ze zichzelf terug vinden.

Lauren drukte zich nog dichter tegen hem aan en begon nog harder te huilen. Normaal als ze begon te huilen probeerde ze zo snel mogelijk te stoppen, maar nu niet. Al het verdriet kwam eruit. Haar hoofd begon al te bonken, zoals dat altijd gebeurd als je lang huilt, en haar hele gezicht en een deel van Dennis' t-shirt was nat. 'S-sorry' perste ze nog zachtjes tussen haar lippen uit, maar meer geluid kreeg ze echt niet uit haar keel. Ze huilde zelfs in stilte,

"niets sorry" fluisterde Dennis terwijl hij over haar rug wreef. "je mag erom huilen" voegde hij eraantoe. "het zou niet goed zijn als je dat niet zou doen." hij was een gevoels mens, ookal had hij niet vaak door wat er in anderen omging. Hij wreef voorzichtig door haar haren. Het was stil in de kapel en de pastoor had zich terug getrokken. "vertel me over hen" zei Dennis uiteindelijk uit het niets. Hij wilde de leuke dingen horen, de dingen die zij zich herinnerde.

Lauren keek weer naar het vlammetje terwijl de geluidloze tranen nog steeds over haar wangen stroomden. Ze dacht aan haar vader, met zijn warrige bruine haar en lichtbruine ogen, die bijna goud leken. En haar moeder, die altijd zei dat ze haar kamer op moest ruimen, maar dat ze samen altijd pedicures gedaan hadden. 'Nou ehh..' ze dacht even na, gravend naar de mooiste herinneringen die ze weggestopt had in haar gedachten. '... Ik had toen ik klein was al optredens. Mijn ouders waren er altijd, ze zeiden al hun afspraken af om er te kunnen zijn. En dan zaten ze op de voorste rij, samen met mijn oudste broer' even slikte ze, en er gleed een traan over haar wang. 'Die wil nu ook niks meer met me te maken hebben'.

Dennis gaf een soort medelevend kneepje in haar arm. Hij wilde haar troosten, graag zelfs. maar wist niet hoe. Hij zelf kon het zich niet eens voorstellen ruzie te hebben met een van zijn broers of zus. Met Sean kwam het natuurlijk regelmatig dichtbij, maar dat kwam omdat hij Dawn probeerde te versieren. Hij was blij dat haar ouders altijd alles hadden laten liggen voor haar, daarom had ze nu mooie herinneringen. Eigenlijk wilde hij weten waarom haar broer niets meer van haar wilde weten, maar hij durfde niet te vragen, bang dat ze dan nog verder de put ingetrokken zou worden.

Lauren keek hem aan met felle ogen. 'Hij vind dat ik me aanstel, dat ik niet zo moeilijk moet doen, en dat ik weer normaal moet doen. Hij haat mijn zwarte haar, en mijn nieuwe kledingstijl, en zegt dat hij niks meer met me te maken wil hebben, totdat ik weer veranderd ben in dat domme blonde naïeve meisje dat ik eerst was' zei ze, en je kon horen in haar stem hoe erg ze het vond, maar ook hoe boos ze was op haar grote broer.

"Lauren, hij komt er wel weer overheen, dat is misschien zijn manier van overleven nu, je van zich afduwen. Je bent gevaarlijk omdat je hem aan hen herinnert" hij begreep de jongen, maar begreep Lauren ook. "En dat terwijl jij hem nu nodig hebt, jouw manier ermee om te leren gaan is misschien het zwart verven van je haar en het omgooien van je kledingstijl, die van hem is het om alles van zich af te duwen en het te onderdrukken, niets tegen allebei, maar heel kwetsend voor elkaar" wow, waar kwam dat vandaan, zo was dennis helemaal niet, hij was niet zo'n gevoelsdoezelaar.

lauren keek hem met grote ogen aan, wow, zo kende ze hem helemaal niet. 'Je zal wel gelijk hebben' zei ze bedachtzaam, en ze glimlachte een waterige glimlach naar hem. 'Wat zou ik toch zonder je moeten?' vroeg ze hem en ze leunde even tegen hem aan. 'Maar hoe gaat het eigenlijk met jou, heb je al een nieuwe liefde gevonden?' vroeg ze hem, om het gesprek zo snel mogelijk van haar af te wenden, maar ze was toch ook wel een beetje benieuwd.

"ja wat zou je zonder me moeten" glimlachte hij terug. "het gaat geweldig met me" hij dacht er niet aan dat zijn geluk misschien vervelend voor haar was. Er verscheen een enorme glimlach op zijn gezicht. "ja, ze is geweldig, maar wel nog een beetje jong" voegde hij er dromerig aan toe. "ze heet Dawn en is vijftien, ze is echt het allermooiste, allerliefste en meest geweldige meisje wat ik ooit gezien heb"

Lauren glimlachte en probeerde haar jaloezie te verbergen. Niet dat ze Dennis nou zo leuk vond, maar het lag er gewoon aan dat hij wel iemand had en zij niet. 'Daar ben ik blij om' zei ze, want dat was ze ook wel, maar ze ging wel een stap verder bij hem weg staan, ze had geen zin om ruzie te krijgen met een meisje om haar vriendje, want dan past wist je hoe gemeen meiden onder elkaar konden zijn, en ontstond de derde wereldoorlog.

Dennis moest lachen om haar reactie. "Ik geloof niet dat ze er een probleem van zou maken, ze kent me" misschien was dat wel een nadeel, dat ze hem kende. Maar Dennis dacht er verder niet over na. "jij?" hij vroeg het oprecht geïnteresseerd maar verwachtte geen toezeggend antwoord.

Lauren glimlachte, en keek naar hem. 'Dan vertrouw ik je, als jij haar leuk vind' zei ze, en ze sloeg een arm om hem heen. 'Is het goed als we naar buiten gaan, ik wil even een frisse neus halen? vroeg ze, maar ze sloeg al een armom hem heen en liep naar buiten. Op het trapje voor de kerk ging ze zitten. 'Heel erg bedankt' zei ze zachtjes tegne hem.