Het kapelletje

Dennis liet haar tegen zich aanleunen en ging ook zitten. Hij had een arm nog troostend om haar heen geslagen. "gaat het weer?" vroeg hij zachtjes. "en natuurlijk, daar ben ik toch voor, ben ik altijd al geweest." hij was er blij mee dat hij nuttig scheen te zijn.

Dawn liep richting het kapelletje, waarom? Niet omdat ze zo nodig in God geloofde, maar omdat Dennis dat deed en ze hem vandaag nog niet gezien had, en gister ook niet, eigenlijk vanaf dat bij het boomhuis al niet meer, dus was ze hier naartoe gegaan in de hoop Dennis tegen te komen.. Ze wist niet waarom ze hem al zo'n lange tijd niet gezien had, maar was bang dat het iets met haar te maken had, omdat ze gezegd had dat ze van hem hield en hij niet had geantwoord. Nadenkend liep ze verder, niet echt oplettend tot ze twee gedaantes op he ttrapje zag zitten, die haar vaag bekend voor kwamen. Ze stond stokstijf stil, alsof ze bevroren was, toen ze zag dat het Dennis was, met zijn armen om een donkerharig meisje geslagen, een meisje dat eerst blond was, het meisje dat haar haar nieuwe voetbalschoenen toen had aangeraden, ze had niet verwacht dat Dennis haar kende, laat staan dat hij iets met haar had terwijl ze dacht dat ze iets bijzonders hadden. Ze kon niets, zich niet verroeren en niets zeggen, ze stond daar maar, geschokt, met grote ogen, nergens toe in staat....

Lauren legde haar hoofd op de schouder van Dennis, en legde haar arm om zijn schouder. 'Daar ben ik blij om' zei ze zachtjes, en ze glimlachte naar hem. Opeens zag ze het meisje staan, ze herkende haar vaag, maar wist haar naam niet meer. 'Hoi, alles goed?' vroeg ze en ze keek het meisje bezorgd aan, maar liet haar hoofd op Dennis' schouder liggen, net wetend dat het Dawn, het vriendinnetje van Dennis was.

"Dawnie!" Zei Dennis enthousiast terwijl hij opsprong, Lauren alweer bijna vergetend. "ik heb je gemist" voegde hij eraan toe, terwijl hij naar haar toeliep. Hij legde enthousiast zijn armen om haar heen en drukte een kusje op haar voorhoofd. "kijk, dat is nou mijn beste vriendin Lauren" zei hij met een enorme glimlach, het viel hem helmaal niet op dat Dawn zich ongemakkelijk voelde. Hij was zo enorm gelukkig nu hij haar weer zag en hij kreeg een roze bril op. alles was veel mooier en de wereld kende geen problemen.

De werkelijkheid drong weer tot haar door, voelde Dennis' armen, zijn lippen op haar voorhoofd en zijn stem die zei dat hij haar gemist had, wat ze niet geloofde. Dawn zette een stap achteruit, waardoor ze niet meer in Dennis omhelzing stond en keek hem ongelukkig aan. "Ja vast! ze is vast je beste vriendin.... net zoals ik dat was hè?" zei ze boos. Zij was ook zijn beste vriendin geweest, en toen kregen ze wat samen en was hij natuurlijk op haar uit gekeken, nu deed hij zeker het zelfde bij Lauren, Lauren die zo mooi, slank en lang was... Lauren die gewoonweg perfect was. Ze snapte het wel, zij was niet interesant genoeg, zij was niet mooi of slank genoeg, zij was te jong.... Ze zette nog een stap achteruit, en een gevoel van verdriet en paniek overspoelde haar, ze wist niet wat ze moest doen...

Dennis snapte het niet, zijn gezicht stond als een groot vraagteken. "wat.. Dawnie? Huh?" hij begreep het echt niet. "Ik ken Lauren al een hele tijd, nog voor ik jou kende" zei hij toen. "jij bent ook mijn beste vriendin maar dan anders, jij bent mijn beste vriendin in de versie van het allermooiste meisje wat ik ooit tegen gekomen ben en tegen zal komen" hij was te verliefd om iets te snappen van haar jaloezie. Hij wenkte Lauren. "kijk Lauren, dit is Dawn, het geweldige meisje waarover ik je verteld heb" zei hij met een enorme glimlach.

@Kellie, je staat off op msn, jetske en ik kunnen niet reageren
----------

Lauren stond op. O nee, hier was ze al bang voor geweest. Als jongens jaloers zijn is het schattig, als meisjes jaloers zijn breekt WO III uit, die had ze een keer op twitter gelezen. 'Hoi' zei ze, en ze liep naar het stel toe. 'Dennis heeft al veel over je verteld, we kennen elkaar toch?' vroeg ze en ze keek Dawn lief glimlachend aan.

Ontzet keek ze Lauren aan, nu herrinnerde ze zich beter, Lauren was een flirt, en had Dennis ingepalmt terwijl hij wat met haar had... "Houd je mooie praatjes maar voor je meid" snauwde ze lauren toe en keek haar boos aan, met tranen in haar ogen. Daarna zond ze een dodelijke blik richting Dennis. "Ik dacht... Ik dacht... Dat dit anders was, dat je écht iets voor me voelde!" riep ze uit, moeilijk uit haar worden koment, tot ze eindelijk op dreef was. "Maar dat is dus niet zo, je bent net zoals de andere!" Ze richtte haar blik weer op Lauren, "En ik dacht nog wel dat jij aardig was.... fout gedacht, je bent een flirt, pakt Dennis van me af, terwijl ik eindelijk... eindelijk gelukkig met een jongen ben, ik heb verdomme nog nooit zoveel van iemand gehouden!" Riep ze woedend uit. Ze zette een stap naar achter, kon er niet meer tegen en kon de tranen niet meer binnen houden, stroomden nu feilloos over haar wangen (geen idee wat feilloos betekent... maar noujaxd). Woede, verdriet, jalouzie en machteloosheid overspoelden haar..

Dennis viel stil keek haar met open mond aan en wist even niet wat hij moest zeggen. Wiens kant hij moest kiezen. "Dawnie" zei hij toen zacht, maar hij veroerde zich niet. "Lauren is mijn best vriendin, ik vind het niet leuk als je zo over haar praat" zei Dennis. "En natuurlijk wil ze me niet van je afpakken, zo is ze gewoon niet" eigenlijk wist Dennis dat niet, maar hij ging er maar vanuit dat dat zo was. Hij was eigenlijk blij geweest dat Lauren eindelijk een beetje minder verdriet scheen te hebben en nu kwam Dawn. Dennis had er natuurlijk helemaal geen problemen mee dat Dawn kwam, maar wel dat ze Lauren zo kwetste. Hij vond het fijn om te horen dat hij duidelijk enorm veel voor haar betekende. Hij wilde tegen haar schreeuwen dat hij hetzelfde voelde, maar dat kon hij niet. Iets blokkeerde hem. Hij wilde op haar toe stappen om haar te troosten, kon het niet aanzien hoe ze stond te huilen en zelfs hij moest moeite doen om de tranen uit zijn ogen te houden.

Lauren keek Dawn verbaasd aan, maar toen laaide er iets in haar op, een deel van har wilde zichzelf verdedigen, al snapte ze prima waarom Dawn dit dacht. 'Je hoeft niet zo te flippen hoor, Dennis en ik zijn al lang uit elkaar, we zien elkaar nu als broer en zus' zei ze, niet op boze toon, maar verstandig en ouder dan Dawn geklonken had, en daar was ze best trots op.

Gescho;t keek ze naar lauren, en toen weer naar dennis. "waaaaat" zei ze hard en gebroken. ze wist dat er ieys wad iets speelde... Dennis probeerde haar te vergeten door iets met haar te nemen. Maar zo te zien had het niet geholpen. Booss en ongelukkig keek ze dennis aan. "waarom heb je dat nooitg verteld? Waarom niet? Omdat je iets met mij hebt om haar te vergeyen he.." Zei ze woest. Ze keek met roidbetraande ogen, en zwarte vegen op hasf wangen naar dennis en lauren. Als dennis beweerde dat hetg niet zo was, waarom bleef hij daar dan gewoon staan, lauren te verdedigen...

"hoe moet ik nou weten dat ik nooit iets over haar verteld heb, dat was blijkbaar niet nodig. Lauren was een bevlieging, wat relaties betreft, en ook zo weer voorbij, ik kende haar niet" riep hij er snel achteraan. "Dawn alsjeblieft, haar ouders zijn net gestorven" floepte erachteraan. Hij sloeg zijn handen voor zijn mond. "sorry Lau" mompelde hij. Hij was zo'n sukkel, nu waren ze allebei boos op hem. Hoe kon hij zo stom zijn Dawn niets te zeggen, hoe kon hij zo dom zijn nu iets te zeggen wat hij duidelijk beter niet had kunnen zeggen.

Lauren keek hem geschrokken aan, en toen Dawn. Waarom moest hij dat nou weer zeggen? Ze had echt geen medelijden nodig, en zeker niet van zo'n dom kind als Dawn. 'Bedankt' zei ze tegen hem en ze voelde de tranen weer opkomen. 'Schreeuw het lekker van de daken, vertel het de hele school, dan kunnen ze lekker allemaal medelijden met me hebben, en dan hoef jij je nergens meer zorgen om te maken' haar stem klonk fel, en haar betraande ogen leken vuur te spuwen.

Dawns mond zakte open... Wat had ze nu weer gedaan, dennis was boos lauren was boos... En het was haar schuld. Misschien hadden dennis en lauren gelijk, misschien had zij het weer fout... Misxvhien had zij alweeer iets stoms gedaan. "ik... Ik... Het was niet de bedoeling...mis mis mischieb hebben jullie gelijk... Geenruhu ruhuzie maken..." Haar stem klonk zwakjes,.kwam waarschijnlijk nergens oven uit...

Dennis hoorde Dawn inderdaad niet en keek ontzet naar Lauren. "het.. het spijt me, zo was dat niet bedoeld..." hij sloeg zijn ogen neer en draaide hen allebei even de rug toe. Hij was zo enorm blij geweest vanmorgen. Met zijn vingers masseerde hij zijn neusbrug. Hij haalde zwaar adem. Nu moest hij niet ook nog emotioneel worden. Maar dat was moeilijk met Dawn huilend, Lauren huilend. En dat waren de twee mensen van wie hij het zich het meest aantrok. Er was nooit iemand boos op hem, behalve zijn broer misschien. Nog helemaal nooit echt nooit, had hij ruzie gehad met zijn vrienden en het moment kwam enorm hard aan. Vooral ook omdat een van die vrienden, zijn eerste, echte grote liefde was.

Lauren stond daar maar, terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. 'Laat maar' fluisterde ze bijna, waarna ze naar het trapje liep om daar weer te gaan zitten. Ze had nu iemand nodig die er niet was, iemand die even haar hand vast zou pakken en zou zeggen dat het weer goed zou komen. Iemand die haar tegen zich aan zou drukken en haar nooit meer los zou laten, ze had nog nooit zoveel behoefte aan een vriendje gehad.

Dawn had het gevoel dat ze iets moest doen, iets moest zeggen maar ze wist niet goed wat. "Ik... ik denk.. dat ik jullie maar even alleen laat" zei ze, misschien net verstaanbaar, ze wilde niet tussen Dennis en Lauren in staan, niet nu Lauren Dennis nodig had.. Hij mocht dan wel haar vriendje zijn, en hij mocht dan wel iets met haar gehad hebben en zij iets met hem, zij verdiende hem nu op dit moment meer dan haar, zij was stom geweest... Niet dat ze Dennis en Lauren nou helemaal geloofde, en ze was nog steeds wel boos op Dennis maar dit werd allemaal overschaduwt door haar medelijde jegens Lauren, wat ze haar niet zou laten merken dat zou ze waarschijnlijk niet zo op prijs stellen. Ze liep het trapje op, het kapelletje in.

Collin hoorde Dawn wel, een soort van en draaide zich om. Hij liep langzaam naar Lauren toe, op een paar meter afstand bleef hij staan. "Lauren, het spijt me echt heel erg" zei hij met zijn hondenogen, waarvan hij niet eens wist dat hij ze bezat. Hij wilde Lauren troosten, haar niet nog meer aan het huilen maken. Ergens wilde hij Dawn heel hard achterna rennen, hij hield van haar, dat wilde hij tegen haar schreeuwen, maar hij kon het niet en hij ging Lauren daar nu niet lastig mee vallen. (oewh goed plan voor nieuw drama ) Maar alles wat hij deed was blijven staan en kijken, hopend dat Lauren hem zou vergeven.

Lauren keek op. 'Maakt niet uit' zei ze maar haar stem klonk niet overtuigend. 'Ga maar naar Dawn, ik wil liever even alleen zijn' mompelde ze, en ze keek hem aan. Eigenlijk wilde ze nu niets liever dan niet alleen zijn maar aan hem had ze nu niets, want hij wilde naar Dawn toe. Je zag het aan zijn blik, hoe hij liep en hoe hij zich gedroeg.

Dennis schudde zijn hoofd. "nee" zei hij kort en hij ging naast haar zitten. "Ik ben hier voor jou nu" het was niet aan hem te merken hoe moeilijk die keuze eigenlijk was. Maar de keuze was enorm groot. Dat hij met Dawn had betekende niet dat hij zijn vrienden moest laten stikken. En je hoefde toch niet met iemand te gaan om op vriendschappelijke manier close te zijn?

Dawn ging op een van de voorste bankjes zitten, ze ging hier nooit heen, was ook absoluut niet gelovig maar toch had deze plek iets. Ze keek geïntereseerd en geïntrigeerd rond en zuchte zacht eigenlijk was het allemaal best interesant... Misschien zou ze er Dennis wat meer over moeten laten vertellen, als hij haar nog wilde zien dan. Ze verwachtte niet dat Dennis haar achterna zou komen zoals de vorige keren dat ze weg gelopen was, want dat was iets wat ze vaak deed.. Weglopen. Nu was het haar beurt om het goed te maken, achter hem aan te gaan, als hij haar nog zou willen tenminste. Maar niet nu al... nu had Lauren hem nodig, nu was hij bij Lauren en zij zou naar hem toe gaan zodra daar tijd voor was.

Lauren keek hem niet aan, en bleef koppig voor zich uit staren. Kon hij niet gewoon weggaan? 'Nee, ik wil alleen zijn. Ga nou naar Dawn!' zei ze harder, niet schreeuwend, maar misschien kon Dawn het binnen wel horen. Ze ging even met haar hand door haar haren en staarde in de verte, met niets ziende ogen.

Dennis legde twijfelend zijn hand op haar schouder, hij was bang dat ze hem weg zou slaan terwijl hij haar juist weer wilde kalmeren. "Lauren, soms gaan vrienden voor" of familie, dacht dennis erachteraan. Lauren was meer een soort familie, Dawn ook wel, maar Lauren was meer een zusje voor hem. Dawn zou nu moeten wachten. Ze was toch al boos op hem, dus het zou ook niet heel veel meer uitmaken. Hij wilde dolgraag naar Dawn toe, natuurlijk, hij had haar al bijna vier uur niet meer gezien. Maar hij vond dat hij zijn eigen belangen maar even aan de kant moest zetten, voor even maar.

~~
ondertussen
~~

De pastoor kwam zijn kamer weer uit en zag een meisje op een van de banken zitten. Hij glimlachte aardig naar haar en liep naar haar toe. Het was een donkere man met een heel erg open uitstraling. "dag meisje" zei de pastoor. "ik heb je nog nooit gezien, ben je met iemand hier? of zal ik je het een en ander uitleggen? Natuurlijk is Gods huis voor iedereen open, maar laat het me weten als je iets nodig hebt" hij legde kort een steunende hand op haar schouder en liep toen weg om de resten van opgebrande kaarsen op te ruimen.
~~
(oewh het is egt eng om een priester te spelen in een boek vermoorde een priester jonge meisjes)

Juliëtte zat op een van de bankjes met haar rozenkrans in haar handen. Ze lispelde zachtjes de gebeden op terwijl ze teklens een kraal verder ging om vervolgens meer het gebed op te zeggen. Het was nog vroeg, buiten was het nog donker maar Juliëtte wilde voordat ze naar school ging nogmaals bidden, ze had het nodig deze dagen. Ze miste thuis, ze miste Javier en zijn vrolijke lach. Ze keek naar haar handen waar aan haar rechter ringvinger de verlovingsring glinsterde die ze drie weken voor zijn dood van Javier had gekregen. Terwijl ze bad biggelde er een traan over haar wang.

Dennis zag een meisje zitten toen hij in de achterste banken ging zitten om alleen tot god te bidden dat alles goed zou blijven, dat alles goed zou gaan. Dat iedereen gezond bleef. Hij zei wat gebedjes op en zag toen dat ze huilde, hij stond op en liep naar haar toe, schoof bij haar in de bank en probeerde haar aan te kijken. "gaat het?" vroeg hij zachtjes.