Het kapelletje

Juliëtte maakte haar laatste gebed af en keek toen naar de jongen die naast haar was komen zitten. Hij had een aardig gezicht vond ze, alleen kon ze het niet aan dat er weer iemand vroeg of het ging. Terwijl het zo overduidelijk was dat het niet ging. 'Prima,' zei ze kortaf. Daarna keek ze weer naar het Mariabeeld. In haar ooghoek glinsterde nog een traan, maar ze was gestopt met daadwerkelijk huilen.

Dennis toverde een pakje papieren zakdoekjes tevoorschijn en gaf er een aan haar. "weet je, de pastoor hier kan geweldig luisteren" zei hij zachtjes. Hij wist dat het teveel gevraagd was als hij haar ging vragen het hem te vertellen. Hij negeerde haar antwoord gewoon helemaal. Zelfs hij kon zien dat het niet goed ging. "i kan hem wel even voor je roepen als je wilt?"

Juliëtte schudde haar hoofd. Ze wist wel dat de kerk haar zou helpen, alleen had ze thuis een pastor die haar al geweldig hielp. En een toegewezen psycholoog die haar hielp met het verwerken van de dood van Javier. Ze keek naar de rozenkrans die in haar handen lag, ze hing hem voorzichtig weer om haar nek en keek daarna weer naar haar handen. Waar nog steeds die ring om schitterde, ze hield van Javier, nog altijd. Dat zou nooit meer over gaan. Ze zou altijd verloofd met hem blijven, ook al was hij dood. Haar hart behoorde hem toe.

Collin wist voor deze ene keer niet zo goed hoe hij een gesprek aan moest knopen. "ik weet zeker dat god je helpt" zei hij uiteindelijk maar met een korte blik naar boven. Hij wist zeker dat wat het ook was, god dit meisje zou helpen met haar problemen. Als ze gezondigd had zou hij haar vergeven, want zo was god, in Dennis' ogen. Hij was vergevend en goedgezind aan de mensen. Zou iedereen altijd het beste wensen, ookal scheen dit meisje niet altijd makkelijke tijden gehad te hebben.

Juliëtte knikte, ze was er zeker van dat God haar zou helpen, Hij hielp altijd. 'Ik zou willen dat God iemand anders had geholpen,' fluisterde ze zachtjes. Ze had gewild dat God een ander plan had gehad voor Javier, dat Javier nu nog gewoon zou leven. Nog steeds staarde ze naar het Mariabeeld. Wat had haar leven voor zin als ze het niet met Javier kon delen? Hij was een deel van haar, dus met zijn dood, was ook een deel van haar gestorven.

sorry voor mijn extreem late reactie :S ik vergeet deze elke keer
~~
Dennis legde voorzichtig zijn hand op haar schouder. "misschien heeft hij dat ook wel gedaan, maar niet op de manier hoe wij zouden denken dat hij het zou doen." Soms had Dennis van dit soort rare, gevoelige, bevliegingen. Zoals die keer met Nyery, toen ze hem gevraagd had waarom er zoveel mensen pijn leden als er een god was. Dit meisje zou het antwoord waarschijnlijk wel al weten. Hij zou haar neit vragen wie God had moeten helpen, dat leek hem niet handig, als ze het wilde zeggen zou ze dat gewoon doen, hoopte hij maar.

Juliëtte beet op haar lip. Ze keek de jongen naast haar voor het eerst echt aan. 'Ik weet dat het met een goede bedoeling is gebeurd, alleen heb ik geen idee hoe ik hiermee om zou moeten gaan.' fluisterde ze zachtjes. 'Ik kan niet zonder Javier, ik weet niet hoe God dit voor mij heeft bedoeld, en dat maakt me bang,' fluisterde ze. Tijdens dat ze sprak had ze haar hoofd weer weggedraaid en weer naar het Mariabeeld gekeken.

"Hij doet niets zonder reden, en als hij vind dat het voor jou weer echt verder mag gaan zal dat ook gebeuren, maar van niets komt niets. Soms moet je zelf de eerste stap maken, hem laten zien dat je het ook kan, dat je sterk genoeg bent" Dennis keek haar vol vertrouwen aan. Hij kende dit meisje niet. Maar al bijna een half uur! "Ik geloof niet dat het goed zou zijn als wij altijd zouden weten wat Hij met ons voor heeft. Maar we moeten er zelf achter komen"

'Ik probeer er al een jaar achter te komen,' fluisterde ze. Ze kon er maar gewoon niet over uit komen wat dit voor goeds moest voortbrengen. Ze dacht er geen moment aan dat het goede was dat ze nu op FH zat, nee ze vond deze plek verre van het einde. Ze rouwde nog steeds om Javier, en dat zou de komende tijd niet ophouden. Ineens begon ze weer te huilen, omdat ze Javier misten. Omdat deze jongen naast haar zonder te klagen probeerde te helpen. Misschien was dat wel het goede?

"Misschien heeft hij nog niet besloten dat je er op deze manier achter moet komen? Misschien moet het per ongeluk gebeuren, moet je zelf achter de manier komen om erachter te komen?" vroeg Dennis. Ze was gebroken dus, al meer dan een jaar. "kom, ga mee, we gaan een stukje wandelen, buitenlucht, ga je mee naar het park? Even weg hier, dan gaan we kijken naar het geluk van andere mensen" hij vergat voor het gemak maar even dat er ook veel pech te zien zou zijn, dat was gewoon iets waar Dennis niet op lette. Zo was hij niet.

Langzaam stond Juliëtte op. Ze was niet iemand die andere mensen snel afwees. 'Ja, leuk we gaan kijken hoe perfect het leven van andere is zodat ik me nog meer kan beseffen hoe stom dat van mij is,' zei ze sarcastisch. Ze had er geen zin in om te zien hoe gelukkig de rest was, zij was niet gelukkig. Dat zou ze niet worden door andre mensen gelukkig te zien.

Dat was als een soort klap in het gezicht van Dennis, zijn glimlach verstomde. Het was enorm egoïstisch om zo te denken. "Luister, als je niet tevreden bent met je leven moet je er iets aan doen, daar kan niemand iets aan veranderen, God heeft je lot in zijn handen, maar jij hebt een woordje mee te spreken. Als hij een dierbare van je genomen heeft, heeft diegene het nu heel goed, daarboven, Hij zal voor hem of haar zorgen, maar je moet verder kunnen gaan, anderen ook geluk gunnen, en zelf, op zoek gaan naar geluk, jij zelf!" Hij zei het niet heel hard, maar zijn stem was puntig.

Juliëtte draaide zich gestoken om en beende de kapel uit. Hij had geen enkel besef van hoe haar leven er op dit moment uitzag. Daarbij had hij volgens haar niet het recht om hierover iets te zeggen. Ze wist dat niet alleen God ervoor zorgde hoe haar leven eruit zag. Alleen probeerde ze om door te leven, en ze probeerde om weer gelukkig te worden. Maar ze wilde Javier niet vergeten, en ze wilde al helemaal niet dat een of andere jongen haar ging zitten vertellen hoe ze haar leven moest leiden als hij haar pas een half uurtje kende.

Dennis keek toe hoe het meisje de kapel uitliep, maar zei niets om haar tegen te houden. Ze had het zelf te bepalen, als ze zielig ging doen kwam ze niets vooruit. Nooit niet. Je schoot er toch niets mee op om maar te zeuren over hoe slecht je leven wel niet was, er was altijd wel iemand waarmee het slechter ging, wist Dennis, maar daar kon je ook geen voldoening uit putten, vond dennis. Help die mensen dan, dan voelde je je nuttig en schoot je iets op...

Eenmaal buiten ging Juliëtte op een bankje zitten dat daar stond. Ze trok haar knieën op en sloeg haar eigen armen erom heen. Waarom had ze het hem verteld? Normaal zweeg ze altijd over Javier, dat maakte dingen een stuk makkelijker. Dan had je niet van die mensen die vonden dat ze zich aanstelde. Ze dacht niet dat als Dennis haar vaker had gezien dan vandaag dat hij dan boos op haar was geworden. Ze voelde zich lullig over het feit dat hij boos was geworden, ze was helemaal niet het meisje dat ze net had laten zien. Ze was niet iemand die overal over zeikte en wat overal in ging hangen. En ze was al helemaal geen meisje dat zo sarcastisch en gemeen was.

Toen Dennis na een tijdje ook de kapel ook uitkwam lag er nog steeds een licht norse uitdrukking op zijn gezicht, totdat hij een klein kindje met een vlieger zag spelen. Zijn glimlach brak door en hij besloot het meisje van straks te vergeten. Hij liep naar het kindje toe dat de vlieger duidelijk niet omhoog kreeg en hielp hem de vlieger omhoog te laten stijgen. Hij grijnsde breed toen het kindje trots met de vlieger aan zijn touwtje aan het kijken was. Toen hij even om zich heenkeek zag hij haar zitten, ze zag er gebroken uit, om de een of andere manier liep hij naar haar toe en ging naast haar zitten. "het spijt me, het was niet mijn bedoeling boos te worden" zei hij kort terwijl hij naar haar keek. Hij meende wat hij zei.

Juliëtte haar ogen waren weer rood van het huilen, ze zat er gewoon eventjes helemaal doorheen. 'Het maakt niet uit, ik had gewoon niet zo moeten zeuren over Javier,' zei ze zachtjes. Dat was gewoon zo, dat had ze niet van hem geleerd, dat wist ze al ongeveer een jaar. Maar van haar mocht hij denken dat hij haar dat had geleerd, dat maakte niet zoveel uit.

"Hmm, we hebben altijd wel onze zeurdagen" zei Dennis voorzichtig. hij wist dat het zijn schuld was dat ze huilde. "maar mijn aanbod staat, en als je zin hebt kunnen we ook warme choco gaan drinken met slagroom, het is per slot van rekening kerstmis" hij glimlachte voorzichtig naar haar. Bang dat ze weer zou gaan huilen, maar nu als hij ookmaar een vinger naarhaar uitstak.

Juliëtte glimlachte naar hem. "bedankt,' zei ze zachtjes tegen hem. 'Het lijkt me leuk om iets te gaan drinken,' zei ze toen. Ze wilde niet nog zeurdereig over komen. Ze glimlachte iets om te verbergen dat ze had gehuild, al schreeuwde haar rode ogen dat ze nog niet zo lang gelden had gehuild.

Dennis stond op en keek haar vragend aan, "zullen we dan?" hij zwaaide even naar het jongetje met de vlieger die trots rondjes rende. Hij merkte niet op dat haar ogen rood waren, was alleen maar blij dat ze niet zo scheen te zijn als hij op het eerste gezicht gedacht had.
~~
sorry beetje kort, ga nu eten bye

fijne kerstavond