Klein stukje bos

Dit stukje bos ligt eigenlijk een stukje buiten het grote bos, het is ervan gescheiden door een open plek. Het is niet groot, ongeveer zo groot als een klaslokaal. De bomen staan best dicht op elkaar, waardoor het licht een beetje groen wordt. Ookal staan de bomen dicht op elkaar kun je er erg makkelijk lopen. Er zijn maar weinig struiken en de bomen zijn nog jong dus de wortels zitten nog onder de grond. Wel moet je soms uitkijken voor takken waar je misschien tegenaan kunt lopen. Het is een mooi plekje om even tot rust te komen.

regels: neem je afval gewoon mee en gooi het niet neer
personen: het is er meestal rustig, niet te veel dus

Reed was een beetje euforisch, omdat hij in een bos liep en nog geen een keer over een wortel was gestruikelt. Natuurlijk waren er hier ook geen wortels boven de grond om over te struikelen, en hij had al een hele hoop takken en bladeren in zijn gezicht gekregen, maar daar ging het even niet om. Uiteindelijk struikelde hij natuurlijk alsnog over zijn eigen benen, die jammergenoeg altijd in de buurt zouden zijn om over te kunnen struikelen. Met een verschrokken "Whoah!" viel hij op een donzig bed van gevallen bladeren en mos. Snel krabbelde hij weer overeind en probeerde zo goed en kwaad als het ging de bladeren en de aarde van zijn nieuwe jas af te vegen, maar het was nogal hopeloos, dus liet hij het na een tijdje maar voor wat het was. Hij keek even om zich heen en merkte dat hij van waar hij stond een prachtig uitzicht had op de open plek en een boom die daar zomaar in het midden van groeide. Na nog een tijdje te hebben staan staren, ging hij onder de dichtsbijzijnde boom zitten en haalde hij zijn schetsboek en een stel potloden uit de schoudertas die hij zo ongeveer overal met zich mee zeulde.

Ynary liep met niets anders dan een schetsboek en een potlood het bos in. Ze hield van het bos, niet dat ze zo'n natuurfan was, maar het was er altijd rustig. En er was genoeg ruimte om iedereen met succes te ontlopen. Ook was de rustige sfeer goed voor haar tekeningen. Die hadden dan vaak een rustige, kalme sfeer, in plaats van de treurige die ze hadden als ze bij mensen in de buurt was. Nu wist ze nog niet wat ze zou gaan maken, maar terwijl ze liep vormde zich langzaam een beeld in haar hoofd. Ze stopte op een willekeurig punt en liet zich tegen de stam van een boom naar beneden zakken. Niet doorhebbend dat er op maar een paar meter afstand een andere jongen zat. Waarschijnlijk was het ook maar beter dat ze die niet doorhad, dan was ze nu niet zo rustig geweest. Snel flitste haar potlood over het papier en schetste ze de omtrek van wat ze wilde tekenen. Langzaam vormde zich er een boskasteel, verschillende bomen die een kasteel vormde. Ze hield van dit soort tekeningen, zo kon ze ontsnappen in een fantasiewereld.

Reed was totaal niet verbaast dat het meisje hem niet op scheen te merken, hij had een klein figuur dat waarschijnlijk geheel wegviel tegen de boom waar hij tegenaan zat. Hij tekende nog even verder aan zijn huidige tekening - een schets van een danseres die hij voor een van zijn kunstlessen moest maken -, maar al snel gleed zijn blik steeds vaker naar het meisje. Uiteindelijk sloeg hij met een zachte zucht de bladzijde van zijn schetsblok om en haalde hij een doosje met pastelkrijtjes tevoorschijn, waarmee hij met losse hand het beeld dat er in zijn fantasie was gevormd, vorm begon te geven.

Ynary keek met een tevreden blik naar de basislijnen, dit vond ze het minst leuk van de tekening maken. Nu kon ze meer met de details beginnen en schaduw aanbrengen. Ook het beeld in haar hoofd beter vorm aan, af en toe gumde ze weer wat weg wat ze getekend had maar dat maakte haar niets uit. Ze tekende zo licht dat mensen met wat slechtere ogen misschien twee keer moeten kijken voordat ze het helemaal zouden zien. In gedachten ontstond er al een verhaal van het kasteel, daarom was het tekenen meer voor haar dan alleen tekenen. Het was een uitlaatklep, zonder het tekenen zou ze gek worden.

(zoiets)

Reed trok een vloeiende lijnen, veegde de meeste harde strepen weg met zijn kundige vingers, zodat de kleuren goed in elkaar overliepen. Vervolgens streek hij perongeluk met zijn vieze vingers langs zijn gezicht, zodat die ook onder de kleuren kwam te zitten, maar op dat moment leek hij niets anders op te merken dan zijn tekening en diens onderwerp dat een paar meter verderop zelf ook zat te tekenen. Langzamaan begonnen de kleuren vorm te geven aan iets, een meisje, het meisje. Het meisje dat daar zat. En toch was ze het ook weer niet. Een meisje als een zuchtje wind. Hij tekende haar een beetje zoals Pocahontas in Colors of the Wind.

ik hou van dat liedje <3
---
Ynary had absoluut niet door dat iemand haar aan het tekenen was, anders had ze daar echt niet zo rustig zitten. Als ze aan het tekenen was, was ze sowieso minder op haar hoede. Normaal was ze altijd zo gespannen dat ze iedereen in haar buurt in de gaten hield. Langzaam begon haar tekening ergens op te lijken, al was het iets anders dan waar ze mee was begonnen. In plaats van verschillende bomen was het nu een heel grote. Niet dat het iets uitmaakte, ze tekende zo licht dat de uitgegumde lijntjes ook echt waren verdwenen. Terwijl sommige mensen moeite hadden met licht tekenen, moest zij extra haar best doen om duidelijke lijnen te maken.

Reed blies even over de tekening om de losse korrels eraf te krijgen, maar ademde op het verkeerde moment weer in en kreeg meteen een halve hoestaanval. Snel haalde hij zijn schetsblok en de krijtjes uit de baan van zijn hoestbui, bang ze te verpesten. De hoestbui was maar van korte duur, maar sneed scherp door de eerdere stilte van het bos, en de stilte die erop volgde leek hem wel ineen te willen drukken.

Ynary sprong op van schrik bij het horen van het geluid. Maar in plaats van daarna weer te kalmeren zoals de meeste mensen zouden doen lag er angst in haar ogen toen ze zich omdraaide in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Toen ze zag dat er op maar een paar meter afstand een jongen zat, en het leek dat hij daar al wel een tijdje had gezeten, schrok ze nog een keer. Maar meteen foeterde ze zichzelf in gedachten uit, hoe had ze zo onoplettend kunnen zijn...

Reed schrok van de reactie van het meisje, en zijn verbazing werd nog groter toen hij de angst in haar ogen zag toen ze zich naar hem ondraaide. "Uhm, hey." Zei hij zachtjes, terwijl hij langzaam overeind kwam. Zijn gezicht was open en hij keek haar met een wat verbaasde en geschrokken, maar warme blik aan. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken..."

Ynary merkte dat haar ademhaling wat versnelde, meteen probeerde ze die weer wat onder controle te krijgen. Als dat te lang doorging lukte dat niet meer en dan zat ze te hyperventileren omdat ze ergens van was geschrokken. Dat wilde ze koste wat het kost voorkomen. "Het geeft niet hoor," zei ze met een glimlach. Helemaal oprecht was de glimlach niet, maar wat ze zei klopte wel, de enige die ze de schuld gaf van haar schrik was haarzelf.

"Uhm..." Reed keek even wat onzeker van het meisje naar zijn schetsblok en weer terug. Hij merkte wel dat het meisje zich helemaal niet op haar gemak voelde met hem erbij, dus hij maakte snel een beslissing. Hij keek nog even snel naar het meisje, een onderzoekende blik, pakte toen een lichtoranje krijtje en schreef snel wat onder zijn tekening met krullerige letters. Met zorg begon hij toen zijn spullen op te ruimen en uiteindelijk scheurde hij voorzichtig de tekening uit zijn schetsblok, voor hij laatstgenoemde terug in zijn schoudertas stopte. De tekening rolde hij zorgvuldig op, waarna hij een beetje ongemakkelijk naar het meisje toe liep. "Nogmaals sorry" Zei hij zachtjes. "Ik, uhm, ik hoop dat je het niet erg vind, maar uhm..." Hij leek even niet te weten wat te zeggen, schudde uiteindelijk zijn hoofd en reikte haar de opgerolde tekening aan. "Alsjeblieft." Zei hij zachtjes, met een halve glimlach, waarna hij zich snel omdraaide en zo snel als hij durfde het bosje weer uitliep.

Op de tekening stond de openplek geheel natuurgetrouw afgebeeld, het enige verschil met de werkelijkheid was dat er onder de boom waar het meisje had gezeten, een luchtwezen zat. Het luchtwezen was duidelijk een meisje, en ze leek qua uiterlijk ook heel erg op het meisje dat onder de boom had gezeten, maar dan in een heleboel kleuren. Kleuren van de wind. Onder de tekening stond: "Even the smallest gust of wind exists of so many breathtaking colors."

Voorbeelden van de tekenstijl:

Ynary nam verbaasd de tekening van de jongen aan, haar verbazing was zo groot dat ze pas dankjewel mompelde toen de jongen waarschijnlijk al ver buiten gehoorsafstand. Ze keek onderzoekend naar het rolletje papier dat ze in haar hand had. Wat had de onbekende jongen haar gegeven... of misschien wel belangrijker, waarom had hij het gegeven. Hopend dat ze vooral op dat tweede antwoord zou krijgen rolde ze het papier voorzichtig af. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze de openplek zag waar ze nu stond. Al kon ze zelf dan niet met krijt werken, ze had er genoeg verstand van om te hieraan te kunnen zien dat de jongen er erg goed mee was. Maar toen haar blik over de tekening ging en bij de plek aankwam waar zij had gezeten liet ze het bijna uit haar handen vallen. Hoe... hoe wist de jongen dat. Ze had helemaal aan niemand verteld hoe ze hierover dacht. Als een automatisme ging haar linkerhand naar haar rechterpols en ze sloot haar vingers er omheen. Dat ging makkelijk, te gemakkelijk. Maar het was niet wat ze wilde, ze wilde zijn zoals het meisje op de tekening. Helemaal niets. Nu pas zag ze ook de tekst die eronder geschreven stond. Even the smallest gust of wind exists of so many breathtaking colors. Ze vond het een mooie uitspraak, maar snapte niet helemaal wat het betekende. Of wat de jongen ermee had willen zeggen. Het probleem was alleen dat ze het hem niet kon vragen.

Frisse lucht. Hét beautygeheim. Driemaaldaags een hapje bos- of parklucht en je zag er 50% frisser uit dan iedereen die dat niet had genomen. Je bleef jonger en bovendien was het bos een fan-tas-tische plek voor shoots. Dus Lyd wandelde, liet zich inspireren door de herfstkleuren en keek naar bomen waar eventueel modellen in konden zitten. Hij zag een boom die perfect kleurde bij Jacky's haar en nam zich voor dit te onthouden.

Liam luisterde muziek, zoals hij eigenlijk bijna altijd deed. Zijn volume stond op 100& procent en hij zong zachtjes voor zich uit, maar zo zacht, dat het bijna niet te horen was. Hij verveelde zich en eigenlijk ging hij bijna nooit naar het bos. Soms deed hij dit wel om even flink uit te schreeuwen, maar hij vond het vooral een plek voor die creatieve tekenaars die inspiratie opdeden door het bos. Hij snapte dat niet.

Een zacht melodietje drong Lyds oren binnen. Hij draaide zich om en zag in de verte een jongen lopen. Kleding: oké. Haar: geweldig. Gezicht: OMG. Lyd wist het zeker: dit was een zogenoemde hottie. Maar als je geen rekening hield met gay's die er niet voor uitkwamen dat ze op jongens vielen, leek deze jongen niet op een gay. Bummer. Maar misschien was hij wel aardig? Lyd hoopte het, maar hij wist zelf wel dat hij meestal niet zo goed op kon schieten met jongens. Met meisjes was het veel gezelliger.

Liam schopte tegen een steentje aan en dit steentje vloog een stukje op. This is love, hij wenste dat hij ook liefde kon voelen, dat hij iemand had die echt om hem gaf. Liefde als in ouderlijke liefde, liefde als in vriendschap, liefde als in liefde, als in een relatie. Hij wist niet precies hoe het voelde, maar het voelde vast fantastisch om iemand te hebben die hem vasthield als hij verdrietig was of iemand had die hem begreep.

Lyd was met een paar stappen bij de vreemdeling. 'Oh. My. God.' begon hij meteen, zonder een begroeting. 'Je zingt goed!' Lyds gebruikelijke "meid" liet hij maar achterwege, want deze jongen zag er beslist niet uit als een meid. 'OMG, jij zit vast ook op Franklin? Voor zingen? How nice!' ratelde hij gelijk verder, zonder op enig antwoord te wachten. Voor hetzelfde geld had Lyd het mis en zat deze jongen niet op Franklin High, en al zeker niet voor zingen, maar daar dacht hij niet bij na.

Liam keek de jongen met een droge blik aan. Hij trok heel langzaam zijn wenkbrauw op en onderdrukte de neiging om gelijk te gaan lachen, ook al sloeg dit dan helemaal nergens op. 'Ja.' Gaf hij als kort antwoord en een even ging er een glimlach over zijn gezicht, hoewel deze vrijwel meteen weer verdween. 'Jij blijkbaar ook dan?' Het was half een vraag, half had hij die conclusie al getrokken.

NEW
~
August zat met zijn rug tegen de boom aan en keek naar het beetje witte poeder wat er nog in het pakje dat op zijn schoot lag zat. Hij ontrolde het bankbiljet weer wat hij als kokertje had gebruikt om de cocaine op te snuiven. Daarna liet hij zijn hoofd achterover tegen de boom zakken en sloot zijn ogen. Dit was zo zo fout, maar, alhoewel de drug nu nog niet werkte, voelde het altijd goed. Dat had hij nu echt nodig gehad, de traansporen waren nog duidelijk op zijn gezicht te zien. Hij gebruikte meestal alleen drugs als hij een van zijn instortingen had zoals nu of in een discotheek, maar het bleef slecht.

Jacky beet op haar lip en liep rustig naar het kleine stukje bos. Tuurlijk was ze hier al een paar keer eerder geweest. In haar tas had ze een fles wijn en in haar hand had ze een sigaret. Nee het ging even niet goed. Ze zat met haar gedachtes even ergens totaal anders. Bij haar ouders. Die weereens niet op haar verjaardag zouden zijn. Ze waren er nooit. Maar nu wisten ze het ook al ruim van te voren dat ze niet konden en vertelde ze het haar ook. Ze had een kristallen ketting vna hun gekregen als goedmakertje en ondanks dat ze het nu wel om had was ze er absoluut niet blij mee.

August voelde de werking van de cocaine al, toen schrok van de plotselinge voetstappen die hij hoorde. Hij pakte het pakje om het weer op te vouwen en weg te stoppen, want hoewel hij het niet zo fout vond, was het eigenlijk hartstikke verboden, zeker hier op school. Maar door zijn haast viel het om en op zijn broek. Vloekend probeerde hij het van zijn broek te vegen, wat alleen maar witte vegen achterliet.

Jacky zag een jongen onder een boom zitten maar nam voor het eerst geen moeite om gedag te zeggen. Inplaats daarvan ging ze tegenover hem zitten zette haar tas voor zich en nam nog een flinke hijs van haar sigaret voorsat ze hem uit drukte.' Jacky jij?' was het enige wat ze zei. Ze had al duidelijk gezien dat de jongen knap was maar in haar hoofd spookte nog steeds matthew ondanks dat ze wist dat die een flirt was. Ook had ze het witte gezien maar ze besloot er niet op in te gaan. Snel pakte ze de fles wijn uit haar tas beet het kurk er vanaf en nam een flinke slok.

August keek op naar het meisje dat zomaar erbij kwam zitten. Niet dat hij er bezwaar tegen had. ' August' Zei hij ook simpelweg. Het was duidelijk dat ze niet in de stemming was om te praten. Daarom probeerde hij nog maar wat van het witte spul van zijn broek af te vegen en vouwde het pakje weer op, waar nu misschien nog net genoeg in zat voor 1 lijntje. Niet dat hem de verspilling wat uitmaakte. Hij had genoeg geld van zijn ouders. Hij wierp even een blik op de fles wijn die ze in haar hand had. ' Ook een kutdag zeker?' Vroeg hij niet speciaal geinteresseerd, maar omdat hij toch iets te zeggen moest hebben.

Jacky knikte en ging met haar hand door haar haren.' ja sorry dat ik nu daarom zo onbeleefd naar jou doe dat verdien jij ook niet. Daarvoor ziejij er veel te goed uit.' ze glimlachtte vrolijk en haar ogen stonden speels zoals normaal. Haar problemen waren iets voor haarzelf daar wilde zij august niet mee lastig vallen. Daarom begon ze maar weer met flirten iets waar ze goed in was zonder dat ze het zelf echt doorhad.