Klein stukje bos

August grijnsde, zijn neerslachtige bui was nu al zo goed als over door de cocaine. ' Ach het maakt niet uit hoor, ik heb ook wel eens een kutbui, maar ik heb altijd wel mijn middelen om er weer overheen te komen, net als jij.' Zei hij wijzend op de fles wijn. ' Als je wilt mag je er best over praten hoor, ik heb er geen problemen mee om te luisteren.' Zei hij met een glimlachje. Ook al was hij nu wel vrolijker door de drugs, hij was niet helemaal in de bui om de flirt uit te hangen.

Jacky schudde haar hoofd.' ik ben niet het type meisje die haar hart lucht bij de eerste de beste persoon. Ik praat nogal moeilijk over. Mijn problemen.' ze ging liggen en staarde naar de wolken. Ze nam nog een slok wijn en sloot haar ogen.' ik vraag me af zijn alle jongens alleen maar uit op seks of gaat het ook nog een beetjen om het zoenen en elkaar vasthouden of knuffelen?'

August knikte en besloot om ook maar te gaan liggen. Hij was verrast door haar vraag en werkte zich even op zijn ellebogen om naar haar te kijken. ' Ik denk dat het ergens fifty-fifty ligt, Sommige zijn inderdaad alleen maar op sex uit, sommige zullen ook wel een relatie willen.' Zei hij, wat nog best een serieus antwoord was. Hij huiverde al bij het woord relatie, die van hem duurde niet langer dan een maand als hij er al eendje had. Dan zou het vooral zijn omdat het meisje goed in bed was of gewoon heel lekker. Het was wel duidelijk aan welke kant hij hoorde.

Jacky trok haar wenkbrauw op en keek naar de jongen met de naam August die naast haar was komen liggen.' Ik denk dat ik al weet aan welke kant jij staat. Jammer. Nou ja aan aandacht zal je geen tekort hebben.' zei ze met een flauw lachje terwijl ze haar handen onder haar hoofd legde en weer naar boven naar de lucht staarde. De fles wijn stond naast haar. Ze leek heel ergens anders en dat was ze eigenlijk ook wel. Haar gedachtes waren bij haar ouders maar nu ook bij Matthew. Waarom moest zij altijd verliefd worden op de verkeerde jongens.

August draaide zijn hoofd opzij en keek even naar Jacky. ' En hoe weet jij dat? Je kent me net een paar minuten.' Vroeg hij met een misschien iets geirriteerde ondertoon. Hij had het niet zo op vooroordelen, ook al had hij ze zelf natuurlijk ook, toch probeerde hij er niet te veel te hebben. Het was haast onmogelijk om geen vooroordelen te hebben, maar zo'n soort vooroordeel niet, al had Jacky wel gelijk. Hij bleef naar haar gezicht kijken terwijl hij wachtte op antwoord.

Jacky keek nu ook naar August,' Ik bedoel het niet beledigend hoor. Maar ik hoorde het in je stem en op de manier dat je antwoord gaf. Hoe mensen de zin formuleren of de zinsbouw verteld erg veel over mensen. Maar rustig, ik kan zelf ook heel erg zijn hoor. En sorry dat het leek alsof ik een vooroordeel had. Ik ben zelf tegen mensen met vooroordelen alleen dan zou ik haast iedereen moeten haten. Dat word mij iets te ingewikkeld.'

Stefan liep tussen de bomen door. Hij hield een klein foto'tje in zijn hand, het was een foto van twee weken geleden. Jake was erop afgebeeld. Ergens wilde Stefan dat hij Jake niet had laten adopteren, maar hij wist dat dat het niet beter had gemaakt. En gelukkig kon hij hem elke maand nog zien. Op dat moment kwam hij uit bij een rustige plek en hij liep niet verder. Hij ging hier tussen twee bomen zitten terwijl hij nog steeds naar het foto'tje keek.

Ynary liep zachtjes tussen de bomen door. Ze kwam hier vaker, vooral sinds ze hier de tekening van de jongen had gekregen. Daarna had ze naar hem gezocht, maar niet gevonden. Iets was erg jammer was aangezien ze hem graag wilde bedanken voor de mooie tekening en wilde vragen wat hij precies bedoelde met wat er onder was geschreven. Zoals wel vaker zat de tekening in de tas de zie om had. Er zat verder een schetsblok, wat potloden en de mobiel die ze eigenlijk nooit gebruikte in. Haar tante had erop gestaan dat ze er een had, maar ze had hem niet nodig. Ze had in ieder geval geen vrienden waarmee ze contact kon houden.

Stefan lag nog steeds op de grond starend naar de foto. Hij hield zielsveel van dit jochie. Hij wilde dat hij klaar was met school, hij wilde een baan en een huis zodat hij elke avond Jake in bed kon stoppen, hem elke avond goedenacht wensen en hem elke dag zien veranderen. Maar dat moest wachten, nog een jaar. Daarna was hij klaar. Daarna kon hij gaan waar hij wilde. Daarna kon hij bij Jake zijn.

Ynary sloot haar ogen om te genieten van het zachte geruis van de bladeren en alle andere geluiden die bij het bos hoorden. Ze was niet iemand die helemaal natuurgek was, maar ze hield erg van de rust en in de natuur kon je die het beste vinden. Maar helaas duurde haar rust niet heel erg lang. Doordat ze haar ogen dicht had zag ze niet dat er iemand vlak voor haar op de grond lag en struikelde over iemands benen. Nu opende ze wel haar ogen en wist overeind te blijven door zich vast te grijpen aan een tak.

Stefan schoot omhoog toen iemand tegen zijn benen aanliep. 'O sorry, gaat het?' vroeg hij meteen bezorgd. Stefan had bezorgd een hand op haar schouder gelegd, deels ook zodat ze niet om kon vallen. De foto van Jake dwarelde nu als een vers gevallen herfstblad naar beneden, richting de grond. Maar Stefan had er eventjes geen oog voor, het was nu belangrijk dat het meisje niets mankeerde door hem.

Ynary schrok eigenlijk meer van de hand op haar schouder dan van de hele bijna-valpartij. Ze zette dus ook snel een stap naar achteren, ze hield er niet van als mensen haar aanraakte. Ze wilde niet dat mensen dichtbij kwamen, of dat nu psychisch was of fysiek. "Het spijt me," mompelde ze terwijl ze naar de grond keek. Het was duidelijk dat het al herfst begon te worden. Op de grond lagen heel was bladeren in de typische herfstkleuren. In tegenstelling tot de meeste mensen hield Ynary meer van de koude seizoenen. Er waren minder mensen buiten waardoor het makkelijk was een rustig plekje te vinden. Ook keek niemand haar raar aan als ze met een dikke trui rondliep.

Stefan glimlachte kort, hij had niet eens gemerkt dat ze schrok van zijn aanraking. 'Het maakte niet uit, ik zal ook op een mega vreemde plek,' zei hij toen snel. Op dat moment merkte hij het foto'tje op van Jake wat nog op de grond lag. Hij keek er kort na en pakte het toen op. Snel veegde hij het af en stopte het weer in zijn zak. Daarna stak hij zijn hand uit naar het meisje. 'Ik ben Stefan, en jij?' vroeg hij haar toen.

Ynary glimlachte nog eens verontschuldigend, ze wist vrij zeker dat het haar schuld was geweest. Zij was tenslotte degene geweest die met haar ogen dicht door het bos liep. Maar ze dacht niet dat het veel zin had de jongen proberen te overtuigen, meestal hielden mensen bij hoog en laag vol dat het hun schuld was en ze had geen zin in een nutteloze discussie. Ze keek hoe de jongen een foto van een klein kindje oppakte en hem in zijn zak stopte. Maar ze besteedde er verder geen aandacht aan, misschien een neefje ofzo. "Ynary," zei ze terwijl ze zijn hand schudde.

NIeuw
_________
Mai liep tussen de bomen door. Ze had vandaag een spijkerbroek aan en een simpel clanshirtje. Het shirtje sloot mooi aan en deed haar figuur goed uitkomen. Hij viel iets over haar broek heen, zoals een tuniek en had een licht beigeachtige kleur. Een schouder bleef bloot, de schouder met de tatoeage. Zijzelf vond dat geen probleem, haar vader had liever dat ze het bedekte als ze buiten was. Hun indianen stam was nu eenmaal niet zo geliefd.
Toch liep ze daar, met haar schouder ontbloot te genieten van de natuur om zich heen. Ze miste de natuur nu ze er niet meer elke dag midden in zat. Ze miste de geuren en geluiden, de geuren en geluiden die haar zo vertrouwd waren. Ze miste de vele dieren van het reservaat. Ze miste de vogels, wat minder miste ze een aantal mensen uit het kamp. Op dit moment miste ze haar vader het minst, ze had een keer in haar leven zelf te bepalen wat er ging gebeuren. Natuurlijk miste ze de familie wel, maar het was ook prettig om het allemaal een keer zelf te mogen doen.

Ian keek geïnteresseerd naar het meisje dat in zijn richting kwam lopen. Er was geen kans dat ze hem niet zou zien. Hij had zijn benen om een tak geslagen en hing daar nu op zijn kop. Zijn blond-rode haar hing nu voor de verandering uit zijn gezicht. Hij stak ene nieuwe oogbol lollie in zijn mond. Veel mensen keken hem dan gruwelend aan, maar dat maakte hem alleen aan het lachen. Hij hing zijn zwarte koptelefoon om zijn nek, en de muziek was nog steeds te horen. Het ding had in rode blood-like letters op het ene oor IAN staan, op het andere stond een creepy grijns op een zwarte achtergrond.

Ondanks dat de jongen goed in het zicht hing schrok Mai toch van hem. Ze bleef eventjes staan en bekeek de jongen met een schuin hoofd. Het was maar goed dat Mai niet precies zag wat hij in zijn mond stak, anders was ze hem misschien wel een beetje heel erg geflipt. 'Di..' begon ze de lastige woorden alweer. Ze schudde haar hoofd, ze moest het afleren haar eigen moedertaal te gebruiken. Mensen vonden haar toch al raar, ze hoefde het zelf niet erger te maken. 'Hallo,' zei ze toen snel alsof ze niets anders had willen zeggen.

Ian glimalchtte op een creepy-manier. He liked to scare people. "Hello, my lady." Het lolliestokje stak tussen zijn lippen vandaan als een soort sigaret. "Are you enjoying your walk?" hij bleef haar die creepy glimlach geven. Meestal was iemand lang aangijken emt een enge uitdrukking al genoeg om ze op stang te jagen.

Mai gebood zich in haar hoofd dat ze rustig moest blijven. Het hielp dat ze in haar element was. 'Sea bhí ag baint suilt as mé ag siúl,' zei ze rustig. Natuurlijk jaagde die glimlach haar een beetje angst aan. Maar ze liet het uit niets blijken. Natuurlijk wist ze dat de jongen niets van haar woorden kon maken, de tongval en de onbekende woorden voor hem zouden het compleet maken. Toch sprak ze in die taal, het maakte dat ze zich sterke voelde dan dat ze was.
'Genoot jij ervan om in de boom te hangen?' vroeg ze hem toen, in zijn eigen taal. Ze liet de indianentaal nu eventjes achter wegen. Hij zou er toch niets van begrijpen.

________
De vertaling van de andere taal is: Yes I was enjoying my walk

Ian glimlachte. "Natuurlijk. Er is geen mooiere plek voor een griezelverhaal dan een bos met een eenzaam meisje, dus ik was hier aan het wachten op een griezelverhaal." De enge glimlach week niet. Hij vistte de enge lollie uit zijn mond om te kunnen zingen.
"And into the forest to follow a path
Underneath the rose trees, a tea time was set
And with an invitation from the Queen in hand
A-a-a Heart of playing cards"
Zijn stem voldeed aan de engigheid van het liedje. Hij kon het niet laten om het te zingen. De muziek van het liedje in kwestie was nog steeds te horen door de koptelefoon. het stond obviously veeeel te hard.

---
dit zingt hij, wat hij zingt zit bij 2.10 dacht ik

Mai probeerde het te onderdrukken maar haar angst kwam nu toch naar boven. 'Please don't do that.' fluisterde ze toen. Ze keek de jongen aan, haar gezicht stond zo emotieloos mogelijk. Ze maakte van haar ene hand een vuist en liet die zacht tegen haar vlakke andere hand aankomen. Een teken om het kwaad buiten te houden, om haar stam duidelijk te maken dat er gevaar was, al zou niemand anders het zien. Het was een gewoonte om die tekens te gebruiken, het gaf haar een veilig gevoel.

Ian keek geïnteresseerd naar het teken dat ze maakte, maar maakte geen opmerking. Hij was zelf raar dus mocht eigenlijk geen commetaar geven over rare gewoonten van anderen. "Do what, My dear?" hij glimlachtte naar haar."I did a lot of things, you know. Like breathing." Hij gaf haar een knipoog.

Mai wilde hem een reeks beledigingen toe werpen. De jongen werkte haar nu al op haar zenuwen. 'Gewoon, alles. Dat zingen, en gewoon.' zei ze toen een beetje onsamenhangend. Haar handen had ze nog steeds in het teken om zichzelf te beschermen. Ze wist dat ze niet hier op de grond wilde blijven staan, ze paste immers veel beter in de bomen, hoog boven de grond waar de meeste mensen niet kwamen. Maar gezien het feit dat hij nu ook in een boom hing, wist ze niet of dat bij hem zou helpen. Dus bleef ze op de grond staan.

Ian gliamlchtte en trok zijn wenkbrauwen op. "Well, you're the first person who's actually asking me to stop it, but no. I don't feel like stoping being who I am." Hij glimalchtte naar haar en klauterde weer naar de grond. Met zijn handen kamde hij zijn haar weer goed, waardoor nog maar een rood oog aan aankeek.

Mai glimlachte een klein beetje, al was het met moeite en duidelijk een sarcastische lach. 'Leathcheann,' sprak ze toen uit in haar moedertaal. Weer met die lastige klemtonen en tongvallen. Als hij zo irritant ging doen zou zij ook niet makkelijke antwoorden geven. Ze had geen zin om op de grond te blijven staan dus sprong ze soepel omhoog en greep een stevige tak vast. Ze hees zichzelf erop met een souplesse die verraadde dat ze dit vaker deed.