Klein stukje bos

Evy keek nog even voor zich uit, en toen lichtte haar gezicht op, en keek ze Collin dankbaar aan. 'Dat is een heel goed idee!' Zei ze, overtuigd. 'En nee, zo zou ik niet willen worden.' Ze keek even tussen de bomen door, alsof ze verwachtte dat de fotograaf tevoorschijn zou komen. Dan zou het vast geen al te beste indruk geven als zij erbij zat. Ze was even stil, en keek toen vanaf opzij naar Collin. 'Je hebt mijn vraag niet beantwoord. Waarom zat die man achter je aan?' Ze glimlachte flauwtjes. 'Je zei alleen dat hij nu al de hele dag achter je aan zat.' Ze wilde niet dat hij het haar vertelde als hij niet wilde, ze wilde dat hij wist dat hij het haar kon vertellen als hij wilde.

"Papparazi" zei Collin ogenrollend terwijl hij ook naar de omliggende struikjes keek. "ze zitten altijd achter me aan, blijkbaar is het interessant wat ik doe en met wie" zei hij schouderophalend. Hij vond het maar raar dat er mensen zo raar over deden. Hij zat op school, had heel normaal, net als anderen, vriendinnetjes, zoende met ze, af en toe een one night stand... Moest toch kunnen, maar bij hem kwam er altijd een heel verhaal over...

Evy glimlachte flauwtjes. 'Ik kan niet zeggen dat ik daarover kan meepraten, maar ik vind het erg vervelend voor je.' Het was uit de mond van anderen misschien nog al een stomme zin om te zeggen, maar door Evy's mond klonk het heel eerlijk. Ze legde haar hoofd in haar nek, en keek naar de grijze hemel boven haar. 'Het gaat zo regenen.' Zei ze, niet tegen iemand in het speciaal. Ze vond het niet heel erg. Af en toe was het vervelend om nat te worden, maar ze waren niet ver van school, en als ze daar aankwamen kon ze snel iets droogs en warms aanschieten.

Ook Collin keek omhoog; de eerste druppels begonnen te vallen, maar hij had nog geen zin om terug naar school te gaan. "Oké dan, mag ik deze dans?" vroeg hij terwijl hij opstond en haar zijn hand aanbood. Dansen door de regen. Even afleiding van Arianne, hij wilde niet meer aan haar denken. Hij wilde niet meer elke minuut van de dag hopen dat het weer goed zou komen, hij had het uitgemaakt en zij had het verpest.

Summer liep over het school terrein en ergens was ze afgeslagen, nu liep ze tussen de bomen door. ze keek omhoog, hier was ze nog nooit geweest, iets wat niet snel voorkwam aangezien zie al drie jaar op deze school zat. Ze wist echt zeker dat ze goed gelopen was, tot ze hier stond. Ze voelde zich enorm mini omdat ze vandaag gewone gympen aanhad. Haar haren waren haar natuurlijke kleur, net als haar ogen, dit kwam niet heel vaak voor. Niemand zou haar herkennen als ze haar tegenkwamen, zo liep ze er namelijk eigenlijk gewoon nooit bij; zonder masker EN zonder hakken.

Tyler liep door het kleine stukje bos, een plek waar hij vaak kwam om met zijn vader te bellen, dit deed hij liever niet binnen omdat het leek dat hij tegen een klein kind sprak. Toch genoot hij van deze kleine gesprekjes die niet vaak voorkwamen. 'Wat goed dat je zelf naar de bakker bent gegaan en een broodje gekocht hebt!' zei hij enthousiast. 'En heb je een sticker gekregen? Mooizo, anders had ik ze opgebeld en gezegd dat ze dat moeten doen' zei hij grappend, en dat wist zijn vader ook, want die schoot in de lach.

Summer keek opgelucht op toen ze Tyler hoorde. Iemand die de weg wist. Tyler zou haar niet herkennen, maar zij hem wel, er liepen nou eenmaal niet zoveel jongens rond met een doos op hun hoofd. hij was aan het telefoneren, iets dat er komisch uitzag aangezien hij daarvoor een gat in zijn doos geknipt moest hebben. Ze stak haar hand op en wachtte af.

Tyler zag opeens een vreemd meisje dat haar hand naar hem opstak, maar deed alsof het niet zo was. Hij had geen zin om op te hangen voor een vreemd iemand, die waarschijnlijk alleen maar hoi wilde zeggen. Zijn vader was zo blij zijn stem te horen, het kwam niet vaak voor omdat Tyler in Amerika woonde, en zijn vader in een gehandicaptenhuis in Engeland.

Summer wachtte. Ze zou toch iemand nodig hebben om haar de weg terug te wijzen. Hij herkende haar niet, en ergens was ze daar blij om, de vorige keer had ze niet zo'n goede indruk achtergelaten, wist ze. Ze zakte tegen een boom aan en wachtte af.

Na tien minuutjes was de vader van Tyler toch gedwongen op te hangen, en Tyler zuchtte toen hij de mobiel in zijn zak gestopt had. TOen liep hij naar het meisje toe. 'Hoi, ken ik je ergens van?' vroeg hij haar, omdat hij haar echt niet herkende,en toch gehoopt had dat hij haar misschien eerder gezien had.

Summer knikte. Hij kende haar, maar ze ging nog niet zeggen waarvan. "Enig idee hoe ik terug naar school moet komen, ik zit hier nu al drie jaar, en ik kan nog steeds verdwalen" zei ze met haar parelwitte tanden glimlach.

Tyler glimlachte naar haar zoals gewoonlijk kon ze dat niet zien. 'Ja, ik ga hier altijd heen als ik even ergens rustig wil zijn, maar als je hier nooit komt heb je natuurlijk geen idee hoe je terug moet komen. Kom, ik ging toch net naar school' zei hij en hij liep in de richting waar de school was. Hiervoor moest je recht door het bos heen, en niet het pad volgen.

Opgelucht volgde Summer hem. "Dank je, ik snap echt niet hoe ik hier gekomen ben, wat ik eigenlijk zocht" misschien was het wel een lokaal geweest? Ze was gewoon even helemaal de weg kwijt, letterlijk en figuurlijk. "Sorry van laatst trouwens, zo bedoelde ik het niet" zei ze er zachtjes achteraan. Ze wist dat hij haar niet herkende, maar het moest toch uitgesproken worden. Zij was fout geweest en dan kwam ze er ook voor uit.

Tyler begon te lachen. 'Gelukkig ben ik er altijd nog' zei hij lachend en hij keek haar aan. Toen herkende hij haar opeens, een soort van dan. Hij wist dat hij haarergens van kende, maar niet waarvan. 'Ehh.. wat laatst? Ik herken je wel, maar waarvan?' vroeg hij, en hij pijnigde zijn hersenen, maar hij kon zich niet herinneren dat hij laatst iemand ontmoet had met haar haren en oog kleur.

---
je moet ook nog bij koffie-gebeure-dingetje reageren..

gedaan
~~
"Summer" zei ze met een verlegen glimlach, zichzelf nog een keer voorstellend. "Ik wissel nogal eens" zei ze vaagjes. "je kent me van de disco" ze sloeg haar ogen neer. "het was echt niet zo bedoeld" hoopvol keek ze hem aan terwijl ze met hem meeliep, goed onthoudend waar ze eigenlijk waren.

Tyler schrok niet heel erg. 'O, ik zie het al' zei hij glimlachend. 'Maakt niet uit, ik loop de laatste tijd toch zonder, maar vandaag had ik zin om hem op te zetten' zei hij, en hij wees op de doos. Ja, het was waar, thanks to Cat, het meisje waar hij echt smoor op was, droeg hij de box niet meer. Hij had zin om haar te pesten, dus heild hem expres op, zodat ze het wel zou moeten vragen.

Ian trok Mari met zich mee het bosje in. In het midden bleef hij staan. Het zag er mooi uit, zo in het licht van de zonsondergang tussen de van de regendruppels glinsterende bomen. "Dus wat vind je." Hij glimalchtte vrolijk naar haar en speelde met een los draadje van zijn zwart-wit geblokte sjaal. Hij was ergens wel een beetje zenuwachtig. Hij vond haar écht leuk, daar was hij inmiddels wel achter. Hij wilde het haar zeggen, want zijn flirterige ik onderdrukken werd te lastig.

'Wauw...' was Mari's korte, maar enthousiaste reactie, ze rende zowat om Ian heen om alles goe dte bekijken. Ze wist nog steeds niet wat ze van Ian moest vinden, ze vond hem leuk, echt, maar ze had van meerdere mensen gehoort dat hij een meidenverslinder was en wilde niet al speelgoed eindigen.

Ian pakte haar handen en hield haar stil en op haar plek. Hij keek haar liefdevol aan. "Mari, ik vind je leuk, en, nou ja, dat wil ik je op mijn manier zeggen." hij glimlachte lief naar haar en begon zacht te zingen.

"Word wakker rond een uur of 6
Kijk om me heen en lig alleen op bed
Ik mis je liefde en warmte
En mis je beide armen

Herinneringen blijven spoken door mijn hoofd
Maar ik weet dat jij gelooft
Wij hebben ups en downs
We hebben dingen meegemaakt maar soms gaat het zo

Zonder jou voel ik de kou en de pijn
Eigenlijk wil ik alleen maar met jou zijn
Nu voel ik me oh zo klein
Maar ik hoop dat je altijd bij me blijft

Dus laat de zon maar schijnen
En de storm verdwijnen
Door jou wordt de lucht weer blauw
En ik ben nergens zonder jou

Ik mis de zomer in de zomer
Maar meer nog mis ik jou
Ik ben nergens zonder jou

Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Nee nergens zonder jou

Pak een douche en ik maak ontbijt
Vandaag neem ik vrij
De zon staat hoog in de hemel
Dus laten we die ruzie maar weer snel vergeten

Door jou voel ik me nooit alleen
Je bent adembenemend van top tot teen
En jij vult me aan
Mijn liefde is groter dan de oceaan

Ik mis het klopje op mijn schouder
Je liet de storm verdwijnen
Maar meer nog mis ik jou
Je liet de zon weer schijnen

Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Nee nergens zonder jou

Mis een arm om me heen
Teveel mensen, toch alleen
Wat goed moet dat gaat fout
Maar bij jou is het warm
Jij verdrijft de kou
Ik ben nergens zonder jou

Wat een nacht, wat een maan
En we zien alle sterren staan
Waar ben jij, waar ben jij
Wat een dag, wat een licht
Wat een lach op jouw gezicht
Daar ben jij, daar ben jij

Het wordt weer zomer in de zomer
Is de lucht voor altijd blauw
Ik ben nergens zonder jou

Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Ik blijf je altijd trouw, want door jou wordt de lucht weer blauw
Ja door jou wordt de lucht weer blauw, en ik ben nergens zonder jou
Nee nergens zonder jou

Het wordt weer zomer in de zomer
Is de lucht voor altijd blauw
Ik ben nergens zonder
Ik ben nergens zonder
Ik ben nergens zonder jou"


dit zingt hij dus:

die clip is echt eng...
--

Voor het eerst in haar leven was Mari helemaal stil, geen gestuiter, geen gefriemel, geen gepraat. Ze staarde alleen naar Ian met een brede glimlach, ze vond dit zo lief van hem, hij zei dat hij haar leuk vond! Zei hij dit tegen elk meisje? God ze wist niet wat ze moest doen. Toen hij uitgezongen was keek ze hem met tranen in haar ogen aan. 'Ian... Ik... Ik weet het niet meer, ik ben in de war...' zei ze zacht, 'Ik vind je leuk, echt, maar aan wat ik gehoord heb denk ik dat het niet zo verstandig is... Sorry. Ik denk dat het beter is als we gewoon vrienden blijven...' zei ze op de meest serieuze toon die ze uit kon brengen voor ze een kusje op Ians wang drukte en een stuk langzamer dan anders, en zonder rare kunstjes, wegliep.

uhu maar de tekst is zooooo sweet ♥
-----
Ian keek haar treurig na. Het deed pijn van binnen, die afwijzing. Hij had zijn hart en daarbij gevoelens die hij normaal wegstopt hield, aan haar opengesteld, en wat kreeg hij daarvoor terug? Een 'laten we vrienden blijven' en een enkel kusje. Hij legde zijn hand op de plek op zijn wang die ze gekust had. Dit was het dan. Jacky had ongelijk gehad. Ze had hem gezegd dat hij liefde niet voor zichzelf moest afschrijven. En nu zat hij hier op de koude grond. Hij wist neit meer hoe lang hij hier al was en waneer hij was gaan zitten. Aleen dat hij zich kut voelde, en dat er tranen over zijn wangen stroomden.