Klein stukje bos

Ians wenkbrouwen gingen omhoog. "Soepel hoor, aapje, houd je veel van klimmen?" Hij glimlachte anar haar.

Mai klom nog iets hoger zodat als de jongen tegen haar wilde praten ook de boom in moest. Ze ging op een tak zitten en leunde ondertussen tegen de stam aan. Door de bladeren heen kon ze nog een beetje van de jongen zien, maar niet genoeg om hem in de gaten te houden. Ze zou het toch wel merken als hij zou bewegen dus het maakte niet uit dat ze hem niet kon volgen met haar ogen.

Ian haalde zijn schouders op. "Dan niet." Hij zette zijn koptelefoon weer op en begon zacht meezingend weer weg te lopen. Als ze van hem weg ging rennen had hij geen zin om erachteraan te gaan. En hij wilde neit alten zien hoe stultelig hij was als het om sportieve dingen ging.

New.
-

Evy liep een stukje met vlugge passen, en keek toen achterom, alsof ze bang was dat iemand haar had gevolgd. Haar hoofd zat onzettend vol, en ze was helemaal verward. Aan de ene kant wilde ze dat er iemand bij haar was, gewoon, er zijn, en aan de andere kant wilde ze dat iedereen haar met rust liet. Er gierde een soort spanning door haar aderen, en dus rende ze een stukje, en klom toen in een boom met fijne laaghangende takken. Ze leunde tegen de stevige, rotsvaste stam van de boom aan, en probeerde zichzelf te kalmeren. Het was stil, op het tjilpen van vogeltjes en het ruisen van bladeren na. Evy sloot haar ogen, ademde rustig, maar nog steeds kolkte het in haar hoofd van de gedachten waar ze niets mee kon, die ze niet kwijt kon. Ze moest het van zich af schrijven, maar ze wist niet hoe, en dus bleef ze daar zitten, in een gedoken, dicht tegen de koele, harde stam van de boom aan.

Collin liep weg voor een fotograaf, alweer. Hij rende een stukje door het bos en toen hij dacht hem kwijt te zijn liet hij zich hijgend tegen een boom zakken. Stomme fotografen.

~~
sorry voor het korte stukje :S

Doesn't matter.
-
Evy keek vlug toen ze voetstappen en klikken hoorde. Nee... Ze zag een jongen tegen de boom leunen, de boom waar zij in zat. Ze slikte, en keek hem aan. Hij leek ergens voor te vluchten. Ze trok een gezicht. Aan de ene kant wilde ze hem helpen, maar aan de andere kant niet. Uiteindelijk won haar wil om te helpen. 'Hé!' Fluisterde ze, net hard genoeg voor hem om het te horen, maar niet hard genoeg om iemand anders te waarschuwen. Ze wendde haar gezicht even af, en keek of ze iemand zag. Er liep een stuk verderop, een man met een camera. 'Als je aan hem wilt onsnappen zou ik snel naar boven komen.' Zei ze met een knikje op de man.

Collin schrok op van een stem boven hem. Hij keek omhoog en zag een meisje zitten. Dankbaar keek hij haar aan e hees zichzelf op de takken boven zich. Hij kon de fotograaf nu goed zien. Maar de fotograaf hem niet. "Dankje" fluisterde hij zacht toen hij op de tak naast haar neerkwam.

Evy bekeek de jongen terwijl hij naar boven klom, en glimlachte klein, maar warm naar hem. Ze was een tijdje stil, en bekeek de fotograaf, terwijl die zoekend om zich heen keek. Na nog een paar minuten liep hij met een fronsend gezicht weg. Evy richtte haar blik nu op de jongen. Ze kende hem niet, bedacht ze zich. 'Dus,' zei ze, met haar hoofd een beetje schuin gehouden. 'Waarom zat die achter je aan?' Het klonk kalm, en vriendelijk, en zeker niet dwingend.

Dennis keek ogenrollend terug. "Je kan beter vragen waarom hij alweer achter me aan zit." Het was nu al de vierde keer vandaag. "roddelpers" zei hij mopperend. "Maar waarom zit jij hier? Het is niet bepaald een plek waar je even voor je plezier gaat zitten, lijkt mij in elk geval" hij keek haar vragend aan, ze zou het niet hoeven vertellen, als ze dat niet wilde. Maar hij was wel benieuwd.

Evy k ikte begrijpend, al had ze het zelf natuurlijk nog nooit meegemaakt. Ze kon zich wel voorstellen hoe verschrikkelijk vervelend het was om steeds maar op de hielen te worden gezeten door iemand. Ze weerhield zichzelf ervan te vragen waarom de fotograaf achter de jongen aan zat, en hield zijn ogen een tijdje vast, met een bedachtzame blik in haar ogen, alsof ze zich afvroeg of ze het hem moest vertellen of niet. Uiteindelijk antwoordde ze. 'Ik doe het ook niet echt voor mijn lol.' Zei ze langzaam, met haar kalme, heldere stem. 'Ik deed het meer omdat ik... Even we moest van alle mensen.'

"Oh" dat had Colliin niet verwacht. "En dan zit ik nu bij je in de boom" hij trok een gezicht "sorry," en hij liet zich weer vallen. Ging achter de boom staan in de hoop dat de fotograaf hem niet zou zien. Hij keek omhoog het meisje was niet te zien door het dichte bladerdek.

'Nee.' Zei Evy vertwijfeld, en ze volgde de jongen uit de boom. Soepeltjes liet ze zich vallen en ze belandde naast hem, op haar twee voeten. Ze slikte. 'Ik had niet... Ik bedoelde niet dat je weg moest gaan.' Er klonk iets smekends, en zwaks in haar stem, en hoewel ze het haatte, kreeg ze die toon er niet uit. Ze slikte opnieuw, maar haar keel was dik, en leek helemaal dicht te zitten. Ze keek even opzij, maar zag de fotograaf niet meer, en richtte haar blik toen weer op Collin.

"Oh, het is niet erg hoor. Ik vind het helemaal niet netjes van me dat ik zomaar bij je kwam zitten zonder me voor te stellen: Collin, Collin Diaz" zei hij met een net-geen-glimlach tegen haar. "Ik snap het heel goed dat je af en toe gewoon even weg moet" hij knikte naar haar. Wild eniet dat ze een schuldgevoel zou hebben.

Evy glimlachte kleintjes. 'Evy, Evy Brennan.' Ze keek Collin aan. 'Ik ben niet zo... Ik kan niet...' Ze maakte haar zinnen niet af, maar leunde tegen de boom achter zich. Ze had het idee dat ze zo kon instorten. Ze voelde zich zo slap, alsof haar benen haar niet meer konden houden, alles was zo opgekropt, alsof ze uit elkaar zou barsten. 'Het spijt me.' Zei ze zacht, bijna fluisterend. Ze streek haar haren uit haar gezicht, en keek Collin aan.

Collin's gezichtsuitdrukking veranderde. Hij werd zachter en echt. Zijn acteer mantel viel af, en even was hij weer gewoon Collin. "Wat is er Evy?" vroeg hij bijna net zo zachtjes terwijl hij zijn hand op haar hand legde, haar kracht probeerde te geven. Ze zag er niet goed uit, alsof ze elk moment naar beneden zou vallen en niet weer omhoog zou komen.

Er gleed een siddering langs haar rug toen Collin haar hand aanraakte, en ze keek naar hem op. Haar keel leek helemaal dicht te zitten. 'Ik...' Ze slikte. 'Ik weet het niet... Dat is het probleem.' Ze wist niet goed waarom ze zich helemaal naar deze jongen richtte. 'Ik heb het gevoel dat...' Ze huilde niet, maar in haar ogen was de pijn te lezen. Ze probeerde een keer rustig adem te halen, maar het lukte niet helemaal. Ze paniekeerde bijna nooit, en ze was niet van plan het nu te doen, maar ze had het gevoel dat ze alles helemaal kwijt was. 'Ik weet het niet...' Ze klonk nu rechtstreeks hopeloos, en wendde haar blik van Collin af.

"Wat is er, Evy?" vroeg Collin zacht, hij zou het voor zich houden. Hij wilde om de een of andere reden dat Evy het zou durven vertellen. Ze wilde het voor zich houden, maar dat ging niet, dat hoorde Collin aan haar stem. "Wat weet je niet?" voegde hij eraan toe.

Evy haalde diep adem. 'Ik weet niet wat er is. Ik heb het idee dat ik... uit elkaar ga barsten, mijn hoofd zit vol met zoveel dingen. Ideeën, gedachten. En ik krijg ze er niet uit, het zit daar maar, opgekropt, en dan hoopt alles zich binnen in me op.' Ze had niet het idee dat ze het hem goed uitlegde, hoe naar het voelde. 'Het spijt me, ik moet mijn problemen niet bij jou neer leggen. Ik moet het zelf oplossen.' Ze probeerde een zwak glimlachje op haar gezicht te laten verschijnen, al kwam het er nog al geforceerd uit, en op een gegeven moment stopte ze maar. Ze duwde zichzelf overeind, haalde opnieuw diep adem, om zichzelf te kalmeren. Haar benen voelden nog niet veel beter, maar ze probeerde desondanks te lopen. Nog geen vijf stappen later moest ze versteviging zoeken bij een boom om niet door haar benen heen te zakken. Er kwam een verbeten glimlach op haar gezicht, en ze probeerde alsnog door te lopen.

Collin liep snel achter haar aan en legde zijn hand op haar schouder, "Kom, laten we even gaan zitten" stelde hij voor. "En ik vroeg er toch zelf om?" een zachtaardig lachje verscheen op zijn gezicht. Geruststellend. Hij ging tegen de boom aanzitten en keek haar vragend aan. Zou ze naast hem komen zitten?

Op de een of andere manier geloofde ze de glimlach op zijn gezicht, de geruststellende uitrusting, en zeeg ze naast hem neer. Ze staarde een tijdje voor zich uit, en keek toen van opzij naar Collin, met een ernstige uitdrukking op haar gezicht. 'Alles... wordt gewoon teveel.' Mompelde ze, al was haar stem nog steeds helder, en duidelijk, zo tussen de stille bomen. 'Heb jij dat gevoel nooit?' Vroeg ze. Ze wilde niet dat ze hier alleen in zou staan, maar vond het aan de andere kant belangrijk dat hij eerlijk tegen haar was.

Collin knikte "Ik houd mijn eigen afspraken niet eens bij" hij dacht aan de paniek in Sachas stem als hij weer eens een afspraak vergeten was. "En wat noem je alles?" vroeg hij. Hij dacht aan Arianne, het was uit nu. Alweer. Ze had hem gewoon simpelweg bedrogen, een plan opgezet, samen met haar vader. Zijn geld... Waarom had ze het gedaan? Hoe durfde ze het hem aan te doen? Misbruik te maken van gevoelens van anderen...

'Alles?' Ze glimlachte vreugdeloos. 'Alles wat ik zie, neem ik in me op. Is dat genoeg alles?' Ze keek Collin even, lichtjes bezorgd aan. Ze zag de pijn in zijn ogen, en haar blik werd nog ernstiger. Haar felle, blauwe ogen, stonden zacht terwijl ze zijn blik probeerde te vangen. 'Er is iets gebeurd.' Constateerde ze. Tenminste, dat dacht ze af te lezen in zijn ogen. 'Wil je erover praten?' Het was vreemd. Ze kende deze jongen pas net, en toch had hij haar wat gekalmeerd, iets waar veel mensen niet eens de moeite voor namen. En ze had het idee dat ze hem moest helpen. Ze streek een donkerbruine lok uit haar gezicht. Zijn gedachten leken ver weg, ergens waar zij niet bij kon, maar die plek leek hem tegelijkertijd ook veel pijn te doen.

"Iemand van wie ik veel hield heeft me pijn gedaan" zei Collin zacht. Hij wilde er verder niet over praten, Arianne had hem niet alleen pijn gedaan, ze had hem genadeloos bedrogen, onder een hoedje met haar vader, alleen om zijn geld. Maar hij wilde niet aan Arianne denken, of hoe graag hij dat kindje gewild had, met haar. "Misschien moet je niet alles willen zien?" stelde hij voorzichtig voor. "soms is het beter dingen niet te zien..." haar ogen zagen er ouder uit als haar lichaam, ze had veel meegemaakt, of de dingen intenser meegemaakt.

Ze knikte. Ze zei niet: "Het spijt me", of toonde opeens heel veel medeleven. Velen jongens vonden dat alleen maar stom. Maar haar ogen toonden genoeg medeleven, en ze wilde dat ze een beetje van het verdriet en de pijn uit die van hem weg kon nemen. Omdat ze merkte dat Collin er niet verder over wilde praten, reageerde ze op zijn volgende suggestie. 'Ik weet het.' Zei ze, met een flauw glimlachje. 'En ik weet dat het stom is om dit te zeggen, en dat het nergens op slaat, omdat ik er helemaal naar van wordt, maar aan de andere kant vind ik het geweldig om alles te zien. Ik wil niets missen. Niet het gevoel hebben dat ik... dingen vergeet.' Ze keek weer voor zich en liet haar hoofd tegen de boomstam achter zich rusten. 'Dat sloeg helemaal nergens op, he?' Vroeg ze, al dacht ze het antwoord al te weten.

"Wat vind je van fotograferen? Volgens mij geven ze daar hier ook les in toch?" collins ogen helderden op. Als hij haar nu zou kunnen helpen zou ook zijn dag weer goed zijn. Hij vond het prettig dat ze er niet nog extra op in ging, of er verder over na ging denken. "Zolang je niet zo wordt als die man heeft niemand er last van, en je hoeft niet bang te zijn dingen te vergeten" hij wist dat dingen op foto's er anders uit konden zien als in het echt. Maar ze gaven meestal wel even het gevoel wat je toen gehad had terug.