Casa Jones-Rosetti

Adam knikte begrijpend, hij wilde niet met een verse lading paarse vlekken aan tafel verschijnen, goede eerste indruk zou hij dan achterlaten. Hij genoot zoals altijd van Flavio's kussenpatroon en hij gebruikte de tijd waasin hij alles vrij had om deze van zijn broek te ontdoen, dit keer wist hij weer dat er geen gulp in pyjamabroeken zat.

adam faalt soms echt hea, een knoop in een pyamabroek -.-"
----
Flavio stopte zijn regen van kussen om Adam ook van zijn broek te ontdoen. Het kledingstuk werd in een willekeurige richting weggeworpen en hij trok Adam wat dichter naar de douche toe. Hij deed zijn eigen onderbroek uit en stapte de douche in, de kraan openzettend en afwachtend anar Adam kijkend.

---
en ik vind het hier wel goed geweest... jij doet evenlater of wil u nog een keer?

Daarom is Adam Adam

En nope, gewoon even laters is gucciC;
-
Adam wreef de handdoek goed door Flavio's krullen, hij vond dit geweldig om te doen, hij wilde ook krullen. Hij stopte even om een kusje op zijn nog ontblote schouder te planten, ze waren beiden al voorzien van een broek, maar de shirts ontbraken nog.

Flavio lachtte zachtjes en keek over zijn schouder. "Hmmmm... het is zo lekker als een ander mijn haar droogt" zei hij op een ontspannenh erg happy-toon. "I loooove you." zei hij zachtjes.

Adam grinnikte, "Als jij je haren af moet drogen hoef je maar met je vingers te knippen en ik doe het voor je." zei hij op liefdevolle toon en hij ging nog wat met de handoek door de blonde krullen waar hij zo veel van hield. "I know, darling, you just made that véry clear to me." zei hij met een brede glimlach en hij kuste Flavio kort. "En ik denk dat jij ook wel weet hoeveel ik van jou hou?"

Flavio grinnikte. "I recall you telling me something along those lines, multiple times, a few minutes ago." Zei hij met een glimlach. Hij en Adam was iets voor altijd, hij kon hem en Adam wel zien zitten, samen, op de veranda van een bejaardentehuis, met een eventueel kleinkind op schoot. Hij glimalchtte bij die gedachtte, kleinkinderen, hij dacht dat hij en Adam over eennjaar of vijf of zo, als ze dan nog samen waren, misschien woel een gezin zouden willen beginnen of zo, hij had altijd al kinderen gewild.

Le cry c':
-
Adam lachte kort, "I'll never get tired of you telling me, though." zei hij glimlachend "I'll always love you, whatever happens." dat was iets waar hij zeker van was, Flavio had een plek in zijn hart gevonden die hij niet zomaar zou verlaten, wat er ook zou gebeuren, zijn liefde voor Flavio zal stand houden, want het was ware liefde.

Flavio wist dat veel High School romances niet volhielden, en snel weer kapot gingen, maar hij wist zeker dat hij en Adam de uitzondering waren die de regel bevestigde. "I'll love you Adam, for ever. If I lost you... "Hij keek Adam aan" Ik zou eigenlijk niet weten wat ik dan zou doen..." zei hij zacht,

Adam glimlachte "Daar hoef je niet over na te denken, babe, ik sta nou niet echt te trappelen om je te verlaten, zoals ik net al zei: Ik zal altijd van je houden. Jij bent de ware, ik voel het gewoon. Als jij bij me bent voel ik me zorgeloos, vergeet ik alle problemen die ik gehad heb, ben jij alles wat nog telt."

flavio gaat zoooo ontsporen
----
Flavio glimalchtte en knuffelde Adam. Zijn half droge krullenbol legde hij tegen diens borst. Het voordeel van de kleninste zijn was dat hij dit soort dingen erg makkelijk kon doen. Hij luisterde naar de hartslag van zijn geliefde en voelde zich geheel op zijn gemak.

Adam glimlachte dromerig, sloor zijn ogen en legde zijn hoofd op dat van Flavio, het lag niet erg comfortabel door de vochtigheid van zijn haar, maar hetvwas vreselijk prettig omdat hij zo dicht bij zijn grootste liefde was."I'll never leave you..." fluisterde hij en hij trok zijn vriendje dichter naar zich toe in de omhelzing.

dit maakt me zoooo sad
----
Flavio voelde zijn eigen hartslag en die van Adam, evenals hun ademhalingen, langzaam synchroon worden, gewoon omdat ze zo dichtbij elkaar waren. Hij glimalchtte onbewust. Ze hoorden bij elkaar. Hij wist het zeker, zoals de maan en de aarde, zwart en wit, heet en koud, donker en licht.

Adam drukte Flwvio stevig tegen zich aan, alsof hij hem nooit meer los wilde laten, maar dat wilde hij ook niet, dit was goed zo, hij en Flavio was iets dat hoorde, iEts wat kon knipperen, maar nooit uit zou gaan. 'Als ik jou zou moeten verliezen, zou mijn leven weggegooid zijn...' fluisterde hij bijna onverstaanbaar, maar Flavio was dichtbij genoeg om het te kunnen horen.
-
Mij dus ook

Flavio knikte. "Jij bent mijn alles, zonder jou ben ik niets." Fluisterde hij liefdevol.

Rosalita Rosetti-D'Angelo en haar echtgenoor Michelangelo zaten kalm aan de koffie. Het was nogal Awkward. Alice (flaafs mieder) wist niet wat ze in vredesnaam moest zeggen tegen haar ouders, aangezien ze ze niet meer had gespriken sinds haar zoon uit de kadt kwam, 5 jaar geleden. En nuvstonden ze opeens op de stoep en eisten om Flavios verloofde te zien. Ze hoopte gewoon dat de jongens opschoten.

Flavio staote uit zijn vaders auto en keek naar Adam. Zita was nu thuis bij Lauren. "Afam, ben je klaar om mijn extreem ouderwetse, super katholieke grootouders te ontmoeten?" Vroeg hij onxejer.

Adam trilde al de hele rit, hij was ergens bang voor Flavio's familie. 'Al ik nee zeg... Gaan we dan terug naar huis?' vroeg hij met een klein stemmetje terwijl hij uitstapte. Hij wist niet hoe erg homofoben hij moest verwachten, erg genoeg om je Familie te verbannen... Heel erg dus. Een gedahte die hm niet rustiger maakte.

Flavio glimlachtte nerveus. "Ik weet absoluut niet wat we kunnen verwachten, ze hebben ons h6 aren met rust gelaten en nu willen ze opeens weten wie mijb verloofde id..." Hij zuchtte. "Toch kunnen we denk ik beter naar binnen gaan.“ zei hij zacht.

Adam knikte, Zolang je me maar niet alleen met ze laat, ik ben nu al doodsbang.' zei hij trillerig en hij wachtte op Flavio om de deur te openen, hij had gwen redenen om her zonder Flavio te komen n dus ook geen sleutel.

voor we hieraan beginnen: SCHUIN is italiaans de rest gewoon engels. Ookal is het soms nog steeds in nl geschreven, ik heb geen zin om elk stukje helemaal te vertalen met translate omdat het bericht dan langer lijkt, maar dat niet is, capiche?
----
Flavio haalde diep adem en liep naar de deur. Hij haalde heel diep adem om wat te kalmeren en stak de sleutel in het slot. Voor hij omdraaide wendde hij zicht nog een keer naar Adam. "Ze zullen waarschijnlijk overwegend Italiaans spreken, al zal ik voor je vertalen." Zei hij zacht voor hij de deur definitief opende. Hij ging Adam voor naar de woonkamer en keek met een niet al te echte glimlach naar zijn twee grootouders. "Nonna, nonno, questo è il mio fidanzato, Adam." (Oma, Opa, dit is mijn verloofde, Adam.) zei hij trots en hij gebaarde naar Adam. "Non parla italiano, quindi mi tradurre per lui." (Hij spreekt geen italiaans, en dus vertaal ik voor hem) zei hij kalm, voor hij zich naar Adam wendde. "Ik heb je voorgesteld en gezegd dat ik voor je vertaal." Zei hij zacht.

is goed hoor xd
--
'Alsof het nog niet lastig genoeg was....' mompelde Adam in zichzelf voor ook hij de kamer instapte. Hij glimlachte zo breed mogelijk naar zo te zien Flavio's grootouders en hij liep naar ze toe om ze een hand te geven,om vervolgens naar Alice te lopen en deze te begroeten met een hand en kus op haar wang. Hij vond het eel lastig om te bedenken of hij moest praten of niet, en wat hijdan moest zeggen.

Rosalita schudde Adams hand. De kleine vrouw met een zwart knotje knikte naar hem. "I am Rosalita D'Angelo-Rosetti" zei ze met een zwaar zwaar Italiaans accent. Toen Adam bij haar echtgenoot, een kleine man met donker grijze krullen, nam hij de jongen goed in zich op voor hij diens hand schudde. "I am Michelangelo Rosetti." Zei hij met een even zwaar accent als Rosalita. Toen Adam bij Alice kwam knuffelde ze hem. "Maak je geen zorgen, ze zullen jou niets doen, wees er gewoon voor flavio en meng je neit te veel in de discussie en praat niet voor je beurt, voor het zelfde eld vinden die twee dat onbeleefd, en dan moet het goed komen." fluisterde ze in Adams ook voor ze hem weer los liet. Flavio was tegenover Rosalita en Michelangelo gaan zitten, met ruimte naast hem op de twee zits bank voor Adam. "Well, why are you here, I thought you didn't care about us because I 'chose' toe be gay, as you put it?" Vroeg Flavio op een toon die ernstig in de buurt kwam van verbitterd.

Adam knikte en glimlachte dankbaar naar Alice, hij hield van die vrouw, ookal was zedt al bijna, was ze echt eentweedemoeder voor hem, een soort steun waar hij behoefte aan had. Hij ging naast Flavio op debank zitten en schoof wat dichter naar deze toe,het meete van wat Alice hem had aangeraden was nou niet echt iets waar hij goed in was,iets wat hm niet kalmer maakte, net als de toon die Flavio had ngeslagen...

Rosalita keek Flavio kalm aan. "Flavio.." Ze zuchtte "We missen jou en je moeder. Wij allemaal. Denk niet dat we zeggen dat je voor deze foute handelingen neit naar de hel gaat, maar god wil ook niet dat we onze famillie verbannen." Zei ze op een semi-verontschuldigende toon. Flavios blik verzachtte een beetje en hij vertaalde voor Adam voor hij door ging met vragen. "Maar waarom nu, en niet, goh, 5 jaar geleden?" vroeg hij, nog steeds op een beschuldigende toon. "Dit leek ons een mooi moment om het ijs te breken." ze gebaarde naar Adam. "Hij is nu je verloofde. We keuren jullie, gedrag, niet goed, maar het huwelijk is iets heiligs en maakt tenminste een aantal van jullie zonden goed. Daarnaast wilden we weten wie er vanaf de dag dat jullie samenkomen in het huwelijk deel maakt van onze famillie." En daar was een fucking glimlach. Flavio vertaalde weer voor Adam. Hij wist zelf niet echt wat hij ervan moest vinden. Dat hij blij moest zijn dat hun familie weer wat met hun te maken wilde hebben, of dat hij boos moest zijn vanwege het neerbuigende gedrag.

Adam schrok zich dood, dit was erger dan hij verwacht had, hij wilde er zo graag tegenin gaan, maar hij wist dat dat niet verstandig was, niet zoals hij het altijd zou doen in ieder geval. Hij keek van Flavio, naar zijn grootouders en weer terug terwijl hij voorzichtig Flavio's hand pakte. 'Ik begrijp niet goed...' begon hij en hij pauzeerde even om te kijken of hij niet voor zijn beurt sprak. Hij deed zijn mond open om te zeggen wat hij niet begreep toen hij er achter kwam dat hij alles niet begreep. 'Ik begrijp het niet goed...' herhaalde hij half en zo beleefd mogelijk.

Flavio knikte. "Ze doen ingewikkeld. Eigenlijk zeggen ze gewoon dat wij tween, omdat we ervoor 'kozen' homo te zijn" , bij kozen rolde hij duidelijk met zijn ogen,"nog steeds zondaars zijn, maar dat dat niet heel erg is, want het huwelijk is heilig en god vind famillie belangrijk. Dus zouden ze zich over onze zonden heen kunnen zetten en alsnog met ons om kunnen gaan. En ze wilden weten wie de volgende aanwinstin de famillie was, jij dus." zei hij, zijn toon verhulde absoluut niet dat hij het allemaal grote onzin vond.