Appartement Flynn

Jep 6 weken xD
-
Courtney probeerde zich te concentreren op de hand van Flynn die door haar haren streek. Ze wist dat ze hem nooit genoeg zou kunnen bedanken voor wat hij voor haar betekende. Zeker op dit moment. Haar blik ging naar het apparaat dat hij over haar buik liet glijden. Naar het monitortje durfde ze niet te kijken. Maar toch miste ze wat, het hartslag van het kindje leek ze niet te horen. Haar blik ging angstig naar Schra die zelf ook moeilijk keek. Zijn blik ging kort naar Stef die ook weer terug gekomen was met de couveuse, maar hij zij nog niks. Hij ging met het apparaat nog alle hoeken van haar buik af om zeker te zijn van de zaak. Toen hij uiteindelijk naar Flynn en haar keek was het al uit zijn ogen af te lezen, "Ik heb slecht nieuws voor jullie." zijn stem was zachter, er klonk zelfs iets medelijdends in door. "De baby zal dood worden geboren."

Flynn slikte moeilijk. Oeps, dit had hij niet verwacht. Hij had nog steeds Courtneys hand vast en streeld zachtjes, troostend door haar haren. "Maar..." mompelde Flynn. "is.. is dat niet gevaarlijk?" hij moest weten of dit nog gevaarlijker zou zijn voor Courtney. Hij vond het verschrikkelijk van het kindje, maar zou het niet aankunnen als er iets met Courtney zou gebeuren. De man schudde zijn hoofd. "niet gevaarlijker als een normale bevalling" Flynn werd nu ook wel bang, maar probeerde dat zo goed mogelijk te verbergen. De baby zou er niet zijn, die baby waar ze een paar dagen terug nog namen voor bedacht hadden zou gewoon niet komen. Of in elk geval niet in leven. Tranen die nu echt in zijn ogen wilden komen knipperde hij weg en hij slikte zijn verdriet weer door. Courtney had het veel zwaarder, die had nu geestelijk en lichamelijk pijn, meteen toen hij dat dacht kwam er weer een wee.

Courtney's oren leen dichtgeklapt toen de man uitgepraat was, de hele wereld om haar heen leek stil te staan, in te storten. Het kindje was dood. D, O, O, D, dood, dreunde er door haar hoofd heen. Het kindje wat ze eerst gehaat had, maar nu net meer zonder kon was er niet meer. Het zou er nooit komen. De wee die er op volgde bracht haar weer een soort van bij de positieve. Ze had het gevoel dat ze in huilen uit wilden barsten, maar haar lichaam en geest schakelde over op de automatische piloot. "Hoe lang gaat het nog duren?" vroeg ze een Schra en Stef. Het kwam er rustig uit, eng rustig.

"Waarschijnlijk langer dan een normale bevalling omdat het kindje zelf niet meewerkt" zei Stef. "een normale bevalling verloopt in drie fasen; eerst de ontsluiting, daar ben je nu al ongeveer een uur me bezig en die duurt gemiddeld twaalf uur, bij jou waarschijnlijk iets langer dus, dan de tweede fase wordt het kindje geboren, die duurt één tot twee uur en hier zal wel duidelijk verschil te merken zijn omdat het kindje niet mee zal werken. En dan de nageboorte, die duurt maximaal twintig minuten en dan komt de placenta er nog uit" zei Stef, proberend haar gerust te stellen. Flynn vond neit dat hij het slim aanpakte. "maar de weeën zullen zo weer wat afnemen en dan kan je nog wat slapen waarschijnlijk" voegde Schra eraantoe.

Courtney knikte maar gewoon,de automatische piloot registreerde alleen de dingen die er tot deden, haar emoties leken op het moment geblokkeerd te zijn. "Dat word een lange dag." voegde ze er aan toe. Haar hand ging even naar haar buik waar geen leven meer inzat. Alles leek als in een droom langs haar heen te gaan, hoe de broeders de couveuse weghaalde, hoe haar buik schoongemaakt werd, alles.
-
zullen we zo verder gaan vlak nadat het kindje geboren is?

is goed
~~
Flynn hield haar de hele tijd alleen maar vast, zei weinig, moedigde haar af en toe wat aan. De hele bevalling duurde rond de 19 uur (?). Courtneys voorhoofd was plakkerig en Flynn merkte dat ze doodop was. Het dode kindje werd alsnog in haar armen gelegd, maar Flynn kon er niet goed naar kijken. Hij sloot zijn ogen en leunde met zij hoofd tegen dat van Courtney aan.

Courtney wierp een blik op de baby, het had mensachtige vormen, maar was nog duidelijk niet volgroeid. Kort beet ze op haar lip en strekte haar arm met de baby uit naar Stef die het kind aangegeven had, Ze hoefde het niet kind niet langer te zien, dat kon ze niet aan. De broeder wikkelde het lijkje in witte handdoeken en legde deze in een wiegje wat ergens vandaan gehaald was. Courtney was blij dat de twee mannen er de hele tijd bijgebleven waren, vrijwillig. "Zou je mijn ouders willen bellen?" vroeg ze toen ineens aan Flynn.

Het wiegje werd weggebracht en de broeders namen afscheid. "moeten we hem hier houden of zullen we hem al naar een plek brengen waar hij opgebaard kan liggen? (zo heettte dat toch?)" wat Flynn betreft konden ze hem wegbrengen, hij kon er niet naar kijken, ze zouden het kindje waarschijnlijk begraven, dat lag eraan wat Courtney wilde. "Je ouders bellen?" vroeg Flynn verbaasd. "ja natuurlijk, maar wat moet ik ze zeggen?" hij streelde nog een pluk uit haar bezwete gezicht. "wil je iets drinken?" hij liet haar tegen zich aanleunen. "of aardbijen of iets anders te eten?"

~~
moet nu douchen, miss ben ik straks nog ff online...

Courtney haalde haar schouders op, "Laat ze maar weghalen." zei ze, zonderer echt over na te denken, hier zou het lijkje toch niet goed blijven. "Ik weet niet." ze klonk wat afwezig, ze wilde haar ouders wel bellen, maar ze had geen idee wat ze zou moeten zeggen. Ze schudde haar hoofd bij de vraag of ze wat wilde drinken, of iets eten. Nee, op het moment wilde ze even helemaal niets. Opdat moment kwamen de tranen, de tranen die de hele tijd afwezig geweest waren begonnen nu over haar wangen te stromen.

Flynn had tot nu alles weggestopt, en amper gemerkt hoeveel pijn het hem deed. Toen de broeders de deur uit verdwenen slikte hij even moeilijk, keek hij Courtney niet aan omdat hij zelf even de tranen binnen moest houden. Het was zijn kindje geworden, net als dat van Courtney, ookal was het niet biologisch. Toen Courtney begon te huilen trok hij haar met trillende handen in zijn armen. Hij sprak niet, liet haar huilen, in zijn armen. Een enkele traan viel over zijn wang voor hij zichzelf weer in de greep had. Hij wreef over haar rug en haren. Door verdriet verscheurd. Hij keek Courtney niet aan, omdat hij dan zelf ook in tranen uit zou barsten.

Courtney voelde zich gebroken van binnen en kon de tranen ook niet stoppen. Terwijl de warme zouten tranen over haar wangen bleven stromen zat ze al schokkend tegen Flynn aan. Het voelde alsof ze iemand heel dierbaar verloren had, dat was het ook. Ze had haar kind verloren. Courtney voelde ver weg hoe Flynn over haar rug wreef en door haar haren ging. Het was fijn, maar op het moment had haar verdriet het over genomen.

Flynn neuriede een deuntje, zachtjes in haar oor en wiegde haar voorzichtig en langzaam op en neer. Ze leek niet genoeg tranen over haar wangen te kunnen laten stromen om al het verdriet uit te drukken. Hij had haar dicht tegen zich aangetrokken en liet haar huilen, het was haar goed recht om eens flink uit te huilen, voor dit kindje had ze zich zo lang, zo groot gehouden dat het niet meer dan normaal was dat het er nu even allemaal uitkwam. Dus bleef hij lieve sussende woordjes in haar oor fluisteren en hiel hij haar stevig vast zodat ze niet zo zou schokken. Hij vond het verschrikkelijk haar zo te moeten zien, wilde dat hij al het verdriet van haar schouders nemen en het op die van zichzelf leggen. Hij wilde niet dat Courtney dit verdriet mee moest maken, een bevalling moest een goed einde hebben, dat hoorde gewoon.

Courtney's tranen bleven maar komen, tot ze geen traan meer in haar lichaam leek te hebben. Nog naschokkend bleef ze tegen Flynn aan liggen die sussende woordjes in haar oren fluisterde. Maar zelfs dat hielp niet tegen het intense lege gevoel wat ze nu had. Nog steeds was Courtney niet instaat iets te zeggent terwijl ze tegen Flynn aanlag. Ze wilde ook niets zeggen. Het enige wat ze wilde was dat het allemaal een vreselijke droom was, een nachtmerrie waaruit je wakker kon worden.

Buiten was het al donker geworden. Flynn trok de deken over Courtney heen en wikkelde haar erin, ze zou het waarschijnlijk niet merken als ze het koud had nu en moest op haar weerstand letten. Hij wilde niet dat ze ook nog ziek zou worden. Zijn armen hield hij om haar heen en hij wachtte tot ze in slaap zou vallen, dan zou hij wel met zijn eigen emoties dealen.

Courtney merkte hoe Flynn haar in de dekens wikkelde, maar in staat er op te reageren aws ze niet. Nee het verdriet had haar verdoofd. Met haar ogen dicht leunde ze tegen Flynn aan die haar in zijn veilige armen bleef houden. Op het moment kon ze zichzelf er niet toe brengen om er aan te denken hoe Flynn zich zou voelen. Langzaam voelde ze zich wegzakken in een slaap, eentje die het verdriet wegnam voor zolang het duurde.

Toen ze sliep legde hij haar voorzichtig in de kussens. Toen stapte hij uit het bed en liep naar de huiskamer sloot de deur en hoopte maar dat hij niet te veel geluid maakte. Hij haalde zijn gitaar uit de kast en ging zitten, stemde hem en begon te zingen.


Hij had zijn ogen gesloten en zong niet te hard, bang haar wakker te maken, en uiteindelijk kwamen bij hem ook de tranen, tranen van heel veel opgekropt verdriet, verdriet dat hij bij haar gezien had, waar hij niets aan kon doen, zijn zusje dat gestorven was, zijn ouders die dingen gedaan hadden waar hij niet trots op was, vertrekken, steeds opnieuw en uiteindelijk het verliezen van het kindje, hun kindje. De tranen stroomden over zijn wangen terwijl hij zong met vaste stem.

_______________________

Courtney merkte niet hoe hij het bed verliet en even later begon met de gitaar en te zingen. Nee ze lag in haar eigen cocon van verdriet te slapen terwijl ook Flynn zijn verdriet van afgelopen dagen liet merken. Courtney droomde over een mooie zomerdag, ze was samen met Flynn ergens in een weiland ver weg van de bewoonde wereld. Maar dat was niet het enige, de baby was er ook nog. Het was een droom die ze vast zou willen houden, nooit zou willen vergeten.

Na een tijdje droogde ook Flynn zijn tranen en kleedde zich om, kroop bij Courtney in bed en sloot zijn ogen, hij zou niet kunnen slapen, dat wist hij donders goed, ookal waren ze al meer dan 19 uur wakker. Hij was in een soort roes en keek naar Courtney, die glimlachte in haar slaap, ze droomde, en hij hoopte dat die droom voor haar nog lang zou duren als hij haar zo gelukkig maakte. Hij wilde dat hij dat geluk in een potje beetje bij beetje zou kunnen bewaren en het aan haar geven als ze weer wakker werd. Maar voor nu was dit voldoende.

Courtney werd na een paar uur wakker, de droom was al snel voorbij en vergeten, daarna was haar slaap onrustiger dan eerst, maar Courtney was niet een persoon dat dromen onthield. Ze opende haar ogen in de donkere slaapkamer, met het besef dat het allemaal nog precies hetzelfde was als gisteren, het kindje was nog steeds dood. Haar ogen zochten die van Flynn die nog steeds bij haar in bed lag.

Flynn keek terug toen hij merkte dat Courtney wakker werd. Hij strekte zijn armen naar haar uit en sloeg ze om haar heen. Zei even niets. Wilde haar even alleen vast houden. Hij hoopte dat zij dat ook nodig had, want hij leek er enorm veel behoefte aan te hebben. Hij wist dat het verdriet ooit af zou zwakken, minder zou worden, ze verder konden, maar het was nog te vers.

Het was alsof Flynn haar gedachten kon lezen toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Ze had behoefte om bij hem te zijn. Dicht kroop ze tegen hem aan terwijl ook zij haar armen om hem heen sloeg. Terwijl ze hem in zijn armen nam haalde ze een keer diep adem. Om de kracht te vinden om de dag door te komen, een poging om over het verdriet heen te stappen.

"Courtney" fluisterde hij in haar haren. "ik zal straks je ouders even bellen en hen alles uitleggen" Hij had zijn ogen gesloten en zijn stem was rustig. "Je moet zo even iets eten, beloof je me dat je iets eet?" vroeg hij. Hij wilde dat ze zichzelf niet ook nog uit zou hongeren, Courtney was nooit meer dan slank geweest en nu leek ze zelfs nog dunner dan normaal.

Courtneyhad de kracht neit om daar tegen in te gaan, en trouwens, haar ouders hadden het recht om het te weten. Ook haar ogen waren gesloten terwijl ze knikte, ze wist niet of Flynn het zou zien, maar ze vertrouwde haar stem nog niet. Nogmaals knikte ze, ja ze zou wat eten. Ze had totaal geen honger, was bang dat het er met dezelfde vaart weer uit zou komen, maar voor Flynn zou ze het proberen.

Zo bleven ze nog even liggen, tot Flynn uiteindelijk opstond en haar mee omhoog trok, hij gaf haar zijn jogging broek aan en keek haar kort aan, drukte een kus op haar voorhoofd en liep toen voor haar uit naar de keuken. Hij pakte een bakje en deed er wat aardbeien in en gaf die aan Courtney. Hij wist dat ze ze graag at, en misschien zou brood een beetje zwaar op de maag liggen. Zo wist hij dat ze iets at en hij wist dat ze geen honger had, dus hij ging haar niet meteen helemaal volproppen. Het was langzaam licht aan het worden en iets over acht. Hij nam zich voor haar ouders om tien uur te bellen, wist eigenlijk helemaal niet of het slim was dat hij belde, omdat hij nou niet bepaald het perfecte vriendje voor je dochter was. Hij was altijd weg. Zou er niet altijd voor haar kunnen zijn.

Courtney kon het bed zonder moeite uitkomen, iets wat een normale zaak was als je niet een week lang plat gelegen had en al een maand lang met moeite kon opstaan van een stoel. Je zou denken dat ze zich nu hartstikke lichtvoetig zou voelen, maar niets was minder waar. Nee het verdriet drukte op haar schouders als een lading bakstenen. Ze pakte het bakje aardbeien van Flynn aan, probeerde iets van een glimlachje als een dankjewel, maar het lukte niet echt. "Moet jij niets eten?' het was het eerste wat ze zei sinds de bevalling. Haar stem klonk schor terwijl haar met wallen omringde ogen even kort Flynn aankeken.