De gang

Aurora rende door de gang heen. In haar armen lag een enorme stapel folders, A4 formaat. In enorme letters stond er LIZZ DU POND IS EEN HOER op. Ook was er een foto te vinden van Lizz. Er was dan nog een onderschrift, dat luidde; Leuk bijbaantje? Haar witte shirt was beklad met in grafitti diezelfde tekst. Lachend pleurde ze overal waar ze langsliep een grote stapel folders neer. Ook strooide ze ze voor zich uit, legde ze in de vensterbanken een hoop. Ze propte de folders de lokalen in, overal. De hele gang lag onder, Er zaten een hoop op het prikbord, op de kasten lagen de folders, gewoon overal waar je maar keek, de hele lengte van de gang door.

Maud had zich in de vensterbank genesteld met een boek tot er een gek met folders rond begon te slingeren. De tekst die erop zat en het meisje boeide haar niet. Dit hele drama boeide haar niet. Als dat meisje in de prostitutie wilde was Maud niet diegene die haar uit zou lachen of tegenhouden. Ze hield zich gewoon op de achtergrond en duwde de folders van haar af die het meisje had lopen gooien. Rustig richtte ze zich weer op het boek, toch gleed haar blik naar de folders die overal op de gang lagen.

(komen er nog mensen?)

ik laat Raf wel even komen en kwaad worden
--------------
Raf liep rustig door de gangen, hij had net zijn laatste les gehad en zou nog even naar de lerarenkamer gaan, kijken of Dana daar was, voordat hij weer zou gaan. Verbaasd stond hij echter zien bij het zien van alle folders, het leek wel confetti alleen dan een stuk groter. Met een handige beweging plukte hij er een uit de lucht. De verbazing en nieuwsgierigheid op zijn gezicht veranderde al snel in woede en onbegrip. Wie wist die over Lizz en nog belangrijker, waarom deed die persoon dit. Hij kon het zich voorstellen dat iemand nogal raar op zou kijken als iemand dat te weten kwam maar als je al die moeite deed om honderden folders te maken en die daarna ook nog ging uitdelen moest er wel iets mis met je zijn. Snel keek hij om zich heen, het was niet moeilijk te zien wie de folders had uitgedeeld en dat meisje leek er wel heel veel lol in te hebben, hij dacht trouwens dat het meisje hem wel bekend voorkwam. Zonder aarzeling en terwijl hij zijn woede in toom probeerde te houden pakte hij het meisje bij haar arm en trok haar mee naar de zijkant van de gang. "Wat denk jij dat je aan het doen bent?" Vroeg hij met onderdrukte woede.

"Ik deel wat foldertjes uit." Aurora glimlachte, alsof ze net had gezegd dat ze boodschappen ging doen. "Tja, je moet niet al te veel geheim houden, weet je wel." Ze plukte aan haar shirt, met de graffiti erop. "Lizz... Jij kent haar ook, toch." Weer giechelde Aurora als een klein kind. Normaal gesproken zou ze nooit zo ver gegaan zijn, maar nu ze het deed, voelde het ergens wel goed. En heel, heel ver voelde het ook wel een beetje fout. Maar het goede gevoel overheerste, en daar ging het om.
-
great :d

Raf sloot zijn ogen even en herinnerde zichzelf eraan dat ze een leerling was en hij zowiezo uit principe niet met meisjes vocht. "Ze is mijn zusje," zei hij. Het feit dat ze niet echt familie waren en hij zich gewoon als haar grote broer voelde liet hij maar weg. "En ik kan niet accepteren dat hij dit de hele school laat weten. Jij weet helemaal niets van haar af en hebt het recht niet over haar te oordelen," hij moest nog steeds zijn best doen niet te gaan schreeuwen. Het is het niet waard, het is het niet waard. Bleef hij maar in zijn hoofd herhalen.

"Mah, ik slaap bij haar op de kamer. Kwam ze ineens aan met dat pakkie van d'r..." Het kon Aurora niets schelen, al was dat zijn zusje. "Jullie lijken niet erg op elkaar." Dat was zo. Lizz zag er anders uit dan deze... Euh... Leraar? "Oh jij was ook die van die gemengde les. Met dat vriendinnetje." herinnerde Aurora zich nog. "Ook een T-shirt, trouwens?" Ze haalde nog een T-shirt uit haar tas, met opnieuw dezelfde tekst.

"Waarom is dat een reden om haar hele schoolleven te verpesten?" Vroeg Raf vol onbegrip, maar hij wachtte niet op het antwoord. Iets anders was nu belangrijker. "Maar eerst ga jij al die folders opruimen en als ik hier morgen ook maar een van die dingen rond zie slingeren heb je een probleem." Het was misschien niet iets wat een leraar mocht doen, maar nu was hij even geen leraar meer. Nu was hij de grote broer die zijn zusje zou beschermen.

"Maar oh leraar, dat lukt me noooooit!" zong Aurora terwijl ze het T-shirt over een kapstok hing. Ze was het dan ook helemaal niet van plan. Ze had over alle verdiepingen die folders verspreid, en die zouden er gewoon nog een dag of twee minimaal liggen, punt uit. Het waren er sowieso teveel om nog vanaf te komen, en Aurora kon haast de korte grinnikjes van medeleerlingen horen. En daarbij, niemand hoefde te weten dat zij het was. Als de meeste leerlingen kwamen, was zij al van de verdieping af.

Raf grijnsde, maar het was geen vriendelijke grijns, verre van. "Dan wens ik je heel veel succes," zei hij terwijl hij haar op haar schouder klopte. "En voor het geval dat je niet van plan het te doen bent," Raf was niet dom en had heus wel door dat het meisje niet van plan was ook maar iets op te ruimen, "je wilt mij niet boos zien. Ik word nooit boos, maar ik moet nu eigenlijk al mijn best doen niet tegen je te gaan schreeuwen. Als die dingen morgen niet zijn opgeruimd zal ik wel boos zijn," zei hij met een onheilspellende toon in zijn stem. Hij kon veel hebben, maar dit niet.

"Oké. Wordt boos. Kom maar." Aurora grinnikte. Hoe kon ze nou bang worden van iemand die alleen boos werd? Als ze klappen kreeg, ja, dan zou je haar misschien bang kunnen noemen. Natuurlijk gaf ze dan geen kik, maar als ze alleen was begon ze te vloeken en te tieren. Maar alleen schreeuwen? Nee, daar was ze wel tegen bestand. "Dusseuh, wat doe je zoal als je boos bent? Die folders blijven nog wel twee dagen liggen, maak je geen zorgen."

Raf maakte zich geen zorgen om haar woorden, hij wist heel goed hoe hij kon zijn als hij boos werd. Natuurlijk kon hij gaan schreeuwen, maar hij kon goed aan het meisje zien dat ze niets zou geven om schreeuwen. Maar er waren meerdere manier waarop hij zijn boosheid kon uiten. "Laten we zeggen dat ik me dan niet meer als een leraar gedraag en ik me er dan niets van aantrek dat jij een leerling ben en ik een leraar ben," zei hij glimlachend.

"Leuk. Net zoals je ook even vergat dat je leraar was door die andere lief te hebben? Die "Dana"? Die snol?" daagde Aurora uit. Nu wilde ze ook weten hoe hij was als hij kwaad was. Ze kende zijn naam niet eens. Dat was wel een beetje apart, ruzie maken met iemand waarvan ze de naam niet eens wist.

Raf kneep zijn hand in een vuist en dwong zichzelf rustig te blijven. Ze is je aan het testen, ze is je aan het testen, bleef hij maar herhalen. "Hoezo zou ik daarmee vergeten dat ik leraar ben, de directie weet dat ik en Dana verloofd zijn hoor. En daar hebben ze geen problemen mee," zei hij zo kalm mogelijk terwijl hij over de ring om zijn linker ringvinger zat. Hij kon er niet tegen dat ze Dana beledigde maar wist ook heel goed dat het geen nut zou hebben daarom boos te worden, al kostte het hem ongelofelijk veel moeite zijn gezicht rustig te houden. Het was een gelukje dat hij kon acteren en zijn echte gevoel te verbergen.

"Tja, wat schattig. Ik zal Dana ook wel eens op mijn manier welkom heten." Aurora gebaarde naar de folders. Natuurlijk zou ze dit niet doen, maar ze was nu alleen maar uit op de woede van de leraar. Wat zou ze zich dan kapot lachen. Ze glimlachte weer liefjes, en pakte een bus graffiti uit haar tas. "Ik kan natuurlijk alvast een shirt voor je maken. Wacht even, blijf stil staan." zei ze, terwijl ze de bus op hem richtte.

Raf glimlachte, hij was niet bang. Van hem mocht ze zijn shirt onderspuiten hoor. "Doe dat vooral," zei Raf kalm. "Dan kan ik je daarna meteen aangeven bij de politie. Volgens mij kan ik dat zelfs al, je schend de privacy van iemand. Maar zoals ik je al zei geef ik je nu de kans om me te weerhouden van dat te doen, ruim al die folders op," zei hij rustig maar met wel een harde toon in zijn stem die er geen twijfel over liet bestaan of hij het wel of niet zou doen.

"Nee." Aurora haalde haar schouders op, en stopte de graffiti bus weer in haar tas. "Het zit de hele school door, dusseh... Lizz gaat het ook wel zien. Ik zeg wel dat jij hebt staan lachen en vervolgens wegliep, oké?" Wat een bluf. Ze kon helemaal niet liegen, op geen enkele manier. Ze werd rood, ging stotteren, en beet op haar lip. Het was altijd duidelijk als ze loog. Bluffen kon ze wel, maar liegen was een ander verhaal.

Raf haalde zijn schouders op, alsof het hem niets kon schelen, wat niet helemaal het geval was. Hij had veel liever gehad dat ze het gewoon zou opruimen dan dat hij naar de politie of het schoolhoofd zou stappen. Niet dat hij zou aarzelen, maar dan zou Lizz er alsnog heel veel last van hebben. "Ik denk dat ze vanzelf merkt wat ik ervan vind als jij van school wordt gestuurd," zei hij waarna hij zich omdraaide en wegliep. Hij zou straks wel terugkomen om in ieder geval wat van de folders op te ruimen.

New
~~
Micheal zat in een van de vensterbanken met zijn ogen gesloten te genieten van de zon die door het raam heen scheen. Hij was meer ontspannen en gelukkiger dan hij in maanden was geweest. Het was ook voor het eerst dat het geluk hem echt toelachte. De laatste tijd kon hij zijn autisme veel beter in de hand houden of nouja in de hand houden was raar om te zeggen. Maar hij kreeg geen blikken meer, omdat hij weer iets raars deed, wat anderen niet snapte. Maar de voornaamste reden was toch wel Maud. Hij had er over na moeten denken en ondanks de waarschuwing van Nick, had hij nu toch besloten dat hij haar echt leuk vond. Het enige wat hij nog hoefde te doen, was een volgend afspraakje maken om haar dat te vertellen. Hij zat met zijn mobiel in zijn hand wat te spelen, voordat hij het nummer opzocht wat hij van zijn onderarm had overgenomen. Hij drukte toch wel een beetje zenuwachtig op bellen en hield het ding tegen zijn oor aan terwijl het overging.

Maud liep rustig door de gang en hoorde opeens haar mobiel afgaan. Toen ze hem gevonden had kwam er een twijfelachtige glimlach op haar gezicht. Ze vond Micheal echt heel leuk maar nadat ze te horen had gekregen van Nick dat hij haar leuk vond was haar hart vol van Nick. Toen ze opnam zei ze nog wel vrolijk,' Heey, toch besloten te bellen?' Ze liep rustig door en liep voorbij een vensterbank waar een jongen zat te bellen en gelijk leek het alsof het Micheal was. Wacht wat had Nick nog meer gezegd, hij was hem hier tegen gekomen. Gelijk liep ze terug en terwijl ze terug liep hing ze op.' Micheal...' Zei ze zachtjes toen ze voor de jongen stond. Die duidelijk Micheal was.

Micheal glimlachte in zichzelf toen hij haar stem weer hoorde. 'Hey, tuurlijk, dacht je dat ik dat niet van plan was?' Zei hij opgewekt. Toen het stil bleef aan de andere kant en er ook nog opgehangen werd, keek hij even verbaasd naar zijn mobiel om er zeker van te zijn dat de verbinding verbroken was. Veel tijd om erover na te denken had hij niet, want iemand sprak hem aan. Zodra hij opkeek werden zijn ogen groot. 'Maud.. hey' Zei hij verward. Hij snapte het niet, wat deed zij hier? Dit was zijn school, niet de hare. Dat ze op dezelfde school kon zitten kwam niet in zijn hoofd op. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij verbaasd.

Maud grijnsde breed,' Ik wou naar de les gaan eigenlijk. Ik heb vioolles. Maar goed ik had niet verwacht dat ik jou hier tegen zou komen. En nee ik had eigenlijk niet verwacht dat je zou bellen. Ik kreeg van Nick te horen dat je hier op school zat en ik moet zeggen ik was aardig verbaasd. Ohh en ik moet sorry zeggen van Nick, hij bedoelde het niet gemeen. Maar euhmm nou ja hij vind mij leuk.' En eigenlijk wilde ze erachteraan zeggen, en ik hem. Maar dat hield ze nu nog even voor zich. Ze ging naast Micheal zitten en glimlachtte lief.

Micheal keek er verrast van op toen ze zei dat ze op deze school zat. Hij luisterde rustig naar haar woorden en was toch enigszins teleurgesteld toen ze zei dat ze niet had verwacht dat hij zou bellen. Oke, het was misschien al een tijd geleden dat ze elkaar hadden gezien, maar toch. Toen ze van Nick vertelde schoten zijn wenkbrauwen in een frons. ' oh.' Kwam er kort uit zijn mond. Hij wist niet echt wat hij daarop moest zeggen, dus veranderde hij het onderwerp maar snel. ' Maar in ieder geval... sorry van het zo laat bellen, ik moest even nadenken over..... nouja, ons.' Hij glimlachte verontschuldigend, maar ging al snel weer verder. 'Maar ik ben blij je nu tegen te komen, ik heb je wel gemist.' Terwijl hij het zei, boog hij naar voren om een kus op haar wang te geven.

Maud wilde het liefst tegen hem aankruipen en hem kunnen zoenen. Juist nu hij zo lief deed.' Hmm ik heb ook even moeten nadenken dus in dat opzicht vind ik het geen probleem dat het zo lang duurde. Ik heb jou ook erg gemist. Maar ik moet ook wel even wat zeggen. Ik vind je echt heel leuk en ik denk toch best vaak aan je. Maar euhmm nu ik weet dat Nick mij leuk vind begint het voor mij heel moeilijk te worden. Ik vind hem namelijk ook leuk maar ik voel ook wat voor jou. Ik wil gewoon eerlijk zijn en je niet aan het lijntje houden want ik vind dat jij dat niet verdient.' Ze glimlachtte maar het was een treurige glimlach. Ze wilde niet dat Micheal gekwetst was.
~~

Gaan Micheal en Jacky nou een keer meeten? want nu Stefan, haar ex over wie ze nog steeds niet heen is ook terug komt weet ik echt niet meer wat er in Jacky haar kop omgaat.