De gang

Naarmate Maud in haar uitleg vorderde, kon je Micheal's gezicht van blij naar angstig naar wanhopig zien gaan. Al het geluk dat hij net nog, werd in één klap weggevaagd door Maud. Nee, dat meende ze niet. Niet weer, niet nu hij net over Flavio heen was die voor Adam had gekozen. Zijn ogen werden waterig en zijn zicht werd troebel. Hij dacht dat voor deze keer het echt zou gaan werken. Hij wendde zijn blik af en keek uit het raam zonder echt iets te zien. 'Dus wie kies je?' Zei hij kil, killer dan hij wilde. Hij wilde Maud in zijn armen sluiten, haar vertellen dat Nick niet zoveel van haar hield als hij dat deed, maar hij wist uit ervaring dat dat geen zin had.

Maud zag zijn gezicht veranderen en het deed haar heel veel pijn. Ze pakte zijn hand beet en streek er zachtjes over,' Ik wilde niet dat het zo zou gebeuren. Ik hoopte dat euhmm ik weet niet wat ik hoopte.' Ze wilde zijn vraag niet beantwoorden. Niet nu ze zag dat hij het er ongelofelijk moeilijk mee had. Ze kroop wat dichter naar hem toe en streek met haar vingers kort over zijn wang.' Micheal ik vind je echt heel leuk.'

Micheal beet op zijn lip om de tranen tegen te houden. Hij wilde niet huilen voor haar. Hij sloot zijn ogen toen hij haar vingers over zijn wang voelde. Het gaf hem nog steeds dat gevoel van geluk net als zijn hand in de hare, maar het gevoel werd onderdrukt door zijn verdriet. Hij haalde diep adem en opende zijn ogen om Maud met een blik vol pijn aan te kijken. ' Wat wil je dat ik doe? Zeggen dat ik jou ook heel leuk vind? Heeft dat dan nut?' Zei hij met benauwde stem waardoor de boze klank die erin had moeten zitten, faalde.

Maud trok haar handen terug en keek ernaar.' Nee dat heeft geen zin. Ik heb voor Nick gekozen. Het spijt me echt. Ik wilde je echt geen pijn doen. En als ik had geweten dat dit zou gebeuren dan zou ik je niet erbij betrekken. Ik wil je niet zo zien. Het doet mij ook pijn om te zeggen.' Ze keek naar hem en bij haar kwamen ook tranen omhoog. Ze hield niet van mensen slecht nieuws geven of iemand pijndoen.' Het spijt me echt. Maar ik weet dat mijn woorden nu geen effect zullen hebben.'

Micheal's gezicht verhardde, al stonden de tranen hem nog wel in de ogen. Hij schoof van Maud weg en haalde zijn schouders op. 'Ach, ik denk niet dat liefde bestaat voor mensen zoals ik.' Zei hij onverschillig. Zijn binnenste brandde echter van verdriet en om naar Maud te kijken deed meer pijn dan als iemand een mes tussen zijn ribben stak. Hij had echt gedacht dat zij nou misschien echt degene kon zijn. Hij sloot zijn ogen daarom ook en boog zijn hoofd. De tranen die in zijn ogen hadden gestaan drupte via zijn wimpers naar beneden, maar meer kwam er ook niet.

Maud stond op en ging voor hem staan. Ze tilde zijn hoofd op en keek hem verdrietig aan.' Dat is niet waar. En dat weet jij net zo goed als ik. Het spijt me echt heel erg maar ik heb gewoon echt iets sterkers met Nick omdat hij mijn problemen weet. Maar ik voel ook nog steeds iets voor jou en jou zo zien maakt mij ook verdrietig. Ik wilde dat ik deze keuze nooit had hoeven maken.' Ze streek zachtjes over zijn wang heen en drukte een kusje op zijn voorhoofd.' Sorry Micheal.'

Nu Maud zo lief tegen hem deed, bleef het maar moeilijker worden om controle te houden over zijn doen en laten. Toen ze hem een kus op zijn voorhoofd gaf, trok hij met een ruk zijn hoofd weg. 'Rot op!' Zei hij terwijl de tranen nu wel begonnen te stromen. Hij veranderde in hoog tempo naar een klein kind, jonger dan wanneer hij weer eens breeduit glimlachte. 'Ga weg, ik haat je!' Hij kroop weg in de hoek van de vensterbank met zijn benen opgetrokken. Misschien meende hij niet helemaal wat hij zei, maar hij wilde op dit moment Maud gewoon weg hebben.

Maud voelde toch een stekende pijn in haar hart en pakte haar tas.' Sorry dat ik uberhaupt besta.' Zei ze nog hard maar duidelijk met veel pijn. Daarna liep ze met snelle passen van hem vandaan. Er stroomde een paar tranen over haar wangen maar ze veegde ze snel en ruw weg. Niet te geloven dat Micheal dat net echt tegen haar zei. Het had haar echt gebroken en ze wilde nu gewoon in haar eentje zijn en zich afsluiten van de wereld. Ze begon flink te trillen en probeerde zo snel mogelijk in haar kamer te geraken.

Micheal hield zijn ogen stijf gesloten terwijl hij luisterde hoe ze wegliep. Zijn schouder schokten licht terwijl hij zo in elkaar gedoken zat. Hij zou het liefst haar achterna willen gaan, haar vasthouden, zeggen dat hij haar niet haatte, maar op dit moment kon hij het even niet meer aan. Wat had hij gedaan dat zo verkeerd was dat Maud opeens een andere jongen leuk vond? Het deed hem pijn, heel veel pijn, misschien nog wel meer nadat Flavio hem had afgewezen. Maar hij moest zich er maar gewoon weer overheen zetten, Liefde was gewoon niet voor hem weggelegd.

Het was na schooltijd waardoor er niemand meer in de buurt van deze gangen was. Logisch want het was al na etenstijd geweest en iedereen was bezig met zich klaar te maken om uit te gaan, of om de overwinning van de sporthelden van de dag te vieren. Layla zat met opgekropen knieën aan de eind van de gang tegen de muur aan, verstopt van de werkelijkheid terwijl de naschok van de gebeurtenis van vanmiddag zich voortsleepte. Het onbedaarlijk trillen was opgehouden, maar de angst was nog steeds niet geheel uit haar botten verdwenen.

Gabe liep door de gangen, snel, want hij moest zo nog ergens zijn. Hij was die afspraak met Sidney vanmiddag helemaal vergeten (ik was vergeten hoe ik haar genoemd had). Daar baalde hij lichtelijk van, maarja, met Lyla was het niet zo goed gegaan en hij vroeg zich kort af hoe het nu met haar ging, maar zette die gedachte weer van zich af tot hij haar zag zitten, met opgetrokken knieën. "Hé Lyla!" groette hij, terwijl hij dichterbij kwam. "Ben je weer een beetje bekomen van de schrik" hij was aardig, en zo klonk het ook, aardig en begripvol. Hij hurkte bij haar neer op de grond. En zocht haar ogen.

Layla keek geschrokken op toen ze een stem door de gangen hoorde, de stem van Gabriël als ze het goed hoorde. Zo rustig mogelijk hief ze haar hoofd op, om niet al te geschrokken te lijken en merkte ze dat ze gelijk had. "O hooi." ze voelde hoe haar adem weer wat gejaagder gig, maar toen hij eenmaal dichterbij was wist ze het weer wat te kalmeren. "Ja hoor, natuurlijk." ze keek hem even kort aan en glimlachte zoals het hoorde. Ze loog, wat waarschijnlijk ook wel te zien was, Layla was noot een goede leugenaar geweest, zeker niet op dit soort momenten.

Gabe zag dat ze loog en ging naast haar tegen de muur aan zitten. Hij maakte de beweging om zijn hand op haar knie te leggen, maar zijn hand zwierf af naar zijn haar en ging er kort doorheen. "Mag ik je vragen waarom je vanmiddag zo schrok?" vroeg hij voorzichtig, hopend geen gevoelige snaar te raken. Vuur is logisch om van te schrikken, maar zo als zij gedaan had was niet helemaal normaal. Ze moest haar hele knieën kapot geschaafd hebben aan de banken. misschien had ze wel wist hij veel wat meegemaakt. Hij keek haar kort aan en keek toen even weg, om daarna weer terug te kijken. Layla was anders. Hij wist niet waarom. Ze was zo totaal niet zijn type dat hij misschien wel vrienden kon worden met dit meisje. Meestal werd hij geen vrienden met meisjes, omdat ze ooit al eens verkering gehad had, of hij wist dat het meisje verkering met hem wilde of zoiets. Maar hij mocht Layla wel, op een andere manier.

"Wie schrikt er nou niet van vuur dat spontaan een meter van je af ontspringt?" haar stem klonk hard, haast sarcastisch wat totaal niet bij haar karakter paste. Maar ze sloeg dicht zodra het ging om vuur, en op de reden van haar reacites, dan kon ze zo veranderen dat niemand er ooit weer aan dacht om erover te beginnen. Layla keek opzij naar Gabriël, precies op het moment dat ook hij naar haar keek. Iets waardoor ze haastig wegkeek en naar de muur tegenover haar staarde, alsof dat enorm bijzonder was. Er was een raar gevoel door haar blichaam gegaan toen zeGabriël die enkele seconde had aangekeken, iets wat haar verwarde.

Gabriël beet op zijn lip. Het lag niet zo goed, dat merkte hij wel. "Sorry, ik wist niet dat het zo lag..." zei hij, redelijk zacht. "Als je dat liever wilt zal ik er niet meer over beginnen." Hij keek naar de muur die erg interessant leek voor haar, maar hij kon niets herkennen, nog geen vlieg. Niets. "Hoe vond je dat we speelden vanmiddag?" vroeg hij om op een luchtiger thema te komen. "Heb je zin om mee te gaan onze overwinning vieren?' waar dat vandaan kwam wist hij niet, maar het leek hem ergens wel gezellig als ze meekwam. Gewoon gezellig, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Hij had de schok gemist die door Layla heen was gegaan toen ze hem aangekeken had.

"Hoe liigt het dan?" haar donkere ogen flitste in zijn richting, ze wilde weten waar hij het over had. Dat ze bang aws voor vuur was haar geheim, evenals de littekens en wonden onder haar kleding. Uit gewoonte trok ze haar mauw wat verder omlaag, voor het geval dat. Haar blik was even kort opzij gegaan waar ze weer naar de muur staarde. Haar blik veranderde wat toen hij over de wedstrijd begon, "Goed denk ik, jullie hebben rum geworden." mompelde ze, hoewel het volgende aanbod haar enorm goed in de oren klonk. Ze werd nooit uitgenodigd voor dat soort dingen, maar als ze uitgenodigd werd wimpelde ze het altijd af. Net als nu, hoewel ze dolgraag me them mee zou willen gaan merkte ze op. "Ik weet niet, ben niet zo van de feestjes." mompelde ze.

"Het ligt in elk geval niet zo dat je erover wilt praten." zei Gabriël. En hij glimlachte bij haar woorden over het spel. Hij hield van sporten, en al helemaal van winnen. "En toe nou, alsjeblieft? Het wordt vast en zeker gezellig, en je kan toch ook gewoon meekomen, even de sfeer proeven, en als je het niks vindt kan je alsnog weggaan?" hij keek haar bijna smekend aan. Hij hield ervan als er veel mensen kwamen. En iedere extra was er eentje meer. Hij ging wat verzitten waardoor hij makkelijker zat, waar hij niet op gelet had was dat hij nu dus met zijn zij tegen Layla aanzat. Maar hij ging er heel natuurlijk mee om, net als met een van zijn 'bro's' een van zijn jongens. Om het zo maar te zeggen, dan zou hij ook niet terugdeinzen voor een beetje contact, dus hij merkte niet eens dat hij nu tegen haar aan zat. Layla was aardig en hij zou het gezellig vinden als ze mee kwam. Als ze er geen zin in had was het jammer, maar helaas.

~~
sorry voor mijn vaagheid.

Layla haalde haar schouders op, ze wilde er inderdaad niet overpraten. En zeker niet met hem, het ging hem niet aan. Ze wende haar blk van de muur af en staarde nu naar handen die ze stijf om haar knieën had geslagen, snel duwde ze haar mouw wat verder omlaag toen ze merkte dat deze verder opkroop. "Nou ik weet niet... Ik ben niet zo van het feesten." zei ze zachtjes duidelijk twijfelend, op een of andere manier zou ze best met Gabriël mee willen, ondanks haar princiepe. Alleen... Ze moest haar hoofd gewoon niet zo op hol laten brengen, berispte ze zichzelf .

"Ah, je kan toch even komen kijken, het kost niets, en het is alleen gezellig, als je het niets vind kan je meteen weer gaan, maar kom alsjeblieft?" vroeg hij met puppy ogen, waarvan hij niet wist of ze zouden werken. "En waarom zou je het niet doen? Een beetje gezelligheid kan toch geen kwaad?" hij keek haar vragend, en hoopvol aan. "En ik weet zeker dat er wel wat leuke jongens voor je rondlopen" knipoogde hij toen. Nee daaraan zou het niet liggen, ookal wist hij niet of hij die avond ook echt tijd voor haar zou hebben. Hij keek ernaaruit om met zijn vrienden lekker rond te hangen, veel drinken hoefde er niet eens bij te horen.

Layla beet op haar lip, ze wist neit of het wel zo'n goed plan was, maar hij had gelijk ze zou er vandoor kunnen gaan waarneer ze wilde. Bij het idee van leuke jongens kromp ze wat ineen, die jongens zouden toch niet naar haar kijken. Nee ze zouden haar hooguit even aankijken, meer niet en anders zou ze er zelf voro zorgen. Layla wilde het zichzelf niet aandoen dat iemand haar littekens zou ontdekke. Dat was haar een keer overkomen, niet een verhaal om over naar huis te schrijven. Na langaarzelen knikte ze eindelijk. "Oke dan." mompelde ze wat ongemakkelijk, "Omdat je zo aandringt." bij die woorden blooste ze wat, gelukkig hingen haar haren voor wangen zodat het grotendeels bezet was.

Gabe lachte. Hij had zijn zin, ze zou komen. En ze had gelijk, hij had aangedrongen, het viel hem wel op dat ze bloosde, maar dat nam niet weg dat hij kort op zijn horloge keek en heel hard "Shit!" riep. Hij sprong op, was véél te laat. "Ik kom je vanavond om acht uur ophalen, oké?" vroeg hij, terwijl hij weg begon te benen. "Ik moest eigenlijk allang ergens zijn." verontschuldigde hij zich nog. "Oh, wat is je kamernummer?" hij bleef even staan en draaide zich om. "Want anders kan ik je natuurlijk nooit vinden, omdat ik ook geen achternaam weet." Hij hield zijn hoofd een beetje schuin, werd lichtelijk ongeduldig en tikte kort met zijn voet op de grond.

Layla noemde het nummer van haar kamer, ze sliep er samen met twee mesjes die erg close waren. Iets waar Layla niet zoveel problemen mee had, aangezen ze daardoor haar met rust lieten. De meisjes waren een tweeling, en zelfs Layla kon ze niet goed uit elkaar halen, maar dat was ook niet nodig als je nauweljks met ze sprak. "Tot vanavond dan?" zei ze wat onzeker, omdat ze doorhad dat hij haast had en er duidelijk vandoor moest gaan. Ze glimlachte even naar hem en stak haar handen in haar broekzakken toen ze eenmaal overeind stond.
-
gewoon hier verder als de slaapkamer?

Gabe sprintte weg.

~~
is goed~
~~

Gabriël klopte op de deur die ze hem aangewezen had, hij was niet nerveus, of iets wat daarop leek. "Ik ben het!" riep hij tegen de deur en ongeduldig tikte hij weer met zijn voet op de grond. Hij was zo enorm ongeduldig. Zijn vrienden waren er vast allemaal al, of ze waren hun meisje ophalen, hij had geen vriendinnetje, dus ging hij Layla ophalen.

Layla had wel haa rbest gedaan om iets leuks aan te trekken, maar aangezien ze alleen maar lange kleding droeg die veel verhulde was het niet veel bijzonders. Ze had een simpele spijkerbroek met gewone gypmjes eronder, erboven droeg ze een witblousje met een roze vestje, ze had het wat opgeleukt met een kettinkje, maar dat was het dan ook wel. Ze stond op van haar bed toen er het geklop op de deur te horen was, ze was toch wel een beetje zenuwachtig, omdat zenooit naar feestjes ging hield ze zichzelf voor. "hey." zei ze terweijl ze de deur opende.

Gabe knikte haar gedag. "Hoi, klaar om te gaan?' vroeg hij met een grijns, die hij standaard op zijn gezicht had staan. "Het is nog een stukje lopen, maar niet ver genoeg om te fietsen, of een auto te pakken, dus daar gaan we." hij bood zijn arm aan om hem vast te pakken. Kort keek hij op zijn horloge, hij was gewoon te ongeduldig, kon hij ook niets aan doen.