De gang

De dansvloer werd steeds voller en ze werden tegen elkaar aangeduwd. Gabe trok haar onwillekeurig dichter naar zich toe en glimlachte naar beneden. Wat hij niet gezien had was dat haar mouwen een stukje omhoog schoven, daarom zag hij ook niet dat er brandwonden tevoorschijn kwamen. Hij keek alleen lachend in de ogen van Layla. Die hem bruin, maar wel een beetje ongemakkelijk aankeken.

oeh eigenlijk moet er zo een taart ofzo met allemaal van die sterretjes erop tevoorschijn komen dan kan layla nog even flippen xD
-
Layla had zelf ok niet door dat haar mouwen wat omhoog gekropen waren omdat haar aandacht nu voor het eerst even ergens anders op gericht was. Ze voelde hoe ze dichter tegen elkaar kwamen te staan door de drukte op de dansvloer, iets waardoor ze toch een soort warm gevoel door zich heen voelde gaan, ondanks dat Gabriel he;lemaal niks voor aar leek te voelen. Ze probeerde een dapper glmlachje toen hun blikken elkaar kruste.

haha jaaaaaaah!
~~
Gabe grijnsde toen er een enorme verjaardagstaart met alles erop en eraan inclusief sterretjes en kaarsjes met drie lagen langskwam. Hij was compleet roze en werd naar wat mensen achter hen gedragen, blijkbaar iemand jarig, maar de taart kwam met mens en al precies achter Layla langs. Iedereen begon happy birthday te zingen inclusief Gabe, terwijl hij naar de vlammetjes keek. De taart werd op een tafel die ongeveer twee meter bij hen vandaan stond neergezet.

Layla zag in haar ooghoek hoe er een enorme taart langskwam, of eigenlijk niet de taart maar de brandende sterretjes de er bovenop stonden. De vallende vlammetjes leken wel op haar vestje terecht te komen. Direct kwam er een blinde paniek bij Layla naar boven, de paniek die bijna erger was dan een paar uur eerder. Dit was erger, ze zat hier opgesloten tussen een enorme mensenmassa, vast in een zaal waar maar een uitgang was. Voor haar ogen zag ze de kleine vlammetjes vergroten tot grote tongen die haar huis verbrande, die haar omsingelde tot alles zwart werd voor haar ogen. In blinde paniek begon ze richtng de uitgang te rennen, ze was Gabriël helemaal vergeten. Tijdens haar vlucht had ze een stoel omgegooid en botste ze tegen tientallen mensen aan die vrolijk stonden te zingen. Bij Layla verschenen haast de tranen in haar ogen die haar een groot deel van het zicht vervaagde.

Gabe zag dat ze weg probeerde te komen en dacht dat ze misschien misselijk geworden was, hij ging vlug achter haar aan en pakte haar bij haar bovenarmen, tilde haar een heel klein beetje op en loodste haar met heel veel 'sorry''s en 'oeps''en door de mensenmassa. Hij hielp haar voorzichtig mee naar buiten waar hij de deur open duwde en haar voorzichtig losliet, waardoor er nog maar een hand lichtjes om haar arm zat. Ze was zo door de mensen heen gehold dat hij nu wel haar opgestroopte mouwen zag. Hij zag de donkerrode plekken, maar dacht niet meteen aan brandwonden, eerst gewoon aan een wijnvlek, of zoiets. "Gaat het?" vroeg hij zachtjes terwijl hij haar in zich opnam.

Layla's ogen flitste alle kanten op, ook toen ze eenmaal buiten stond. Ze verwachte half en half dat de vlammen uit de kroeg zouden slaan. De paniek zakte nu ze eenmaal buiten stond, maar de adrenaline gierde nog steeds door haar aderen heen. Haar blik viel op haar mouwen die ze onmiddelijk omlaag trok toen ze merkte hoe hoog ze opgekropen waren. "ja het gaat wel..." haar stem trilde en stond op het punt van breken. Twe keer op een dag was eigenlijk teveel van het goede voor dit meisje.

Gabriël wist dat ze het niet zo lang meer volhield. Hij legde allebei zijn handen op haar schouders en ging voor haar staan. "rustig ademen Layla" zei hij, terwijl hij haar heel diep in de ogen keek, indringend alsof hij wilde zeggen dat het goedkwam. "Er is niets aan de hand, ik breng je zo terug naar school en dan gaan we allebei gewoon slapen, gewoon rustig." zei hij en hij bleef praten, met rustgevende stem. Hij merkte dat haar ademhaling oppervlakkig geweest was en was bang dat ze ging hyperventileren zoals vanmiddag.

Layla probeerde haar adem onder controle te krijgen terwijl ze in zijn ogen bleef kijken. De ogen waardoor ze bijna gehypnotiseerd werd, zo indringend waren ze. Na enkele minuten wst ze wat te kalmeren, maar ditmaal deed ze geen stapje naar achteren ern bleef ze dicht in zijn buurt staan, onbewust. "sorry." mompelde ze toenze in staat was om weer te kunnen praten. Layla wende haar blik van Tm aan. "Ik wil je feest niet verpesten." mompelde ze erachteraan. In haa rhoofd vervloekte ze zichzelf, ze verpeste de hele avond van Gabriël door het gedoe, waarom had die klote taart er nou moeten zijn. Het was net zo fijn geweest.

Gabe keek haar aan. "Het was maar een feest, en het was al lang niet zo leuk meer" glimlachte hij, doelend op de frisdrankspuit. "Geloof me jij hebt het echt niet verpest" zei hij met een lieve glimlach, hij stond nog steeds dichtbij, maar ook nu viel het hem niet zo op. "Zullen we dan maar?" stelde hij voor, haar weer een arm aanbiedend. "Ik heb niet zo'n zin om nog hier voor die tent te blijven staan" zei hij, terwijl er een hondje tegen de deur van het café aanpieste.

Door alles wat er gebeurt was reageerde Layla wat langzamer dan eigenljk nodig was. Ze knikte "echt niet?" vroeg ze terwijl ze voorzichtig zijn arm aannam, nadat ze grondig haar mouwen gecontroleerd had. Hij had niks gezien, anders had hij haar zijn arm niet aangeboden spookte het door haar hoofd. Met haar andere hand veegde ze snel een verdwalde traan van haar wang af. "Ik wil je niet tot last zijn."

"Ik wilde toch gaan, ik moet me echt even douchen en omkleden." zei hij, hij rook enorm zoet, en alles plakte. "sorry als je straks trouwens naar sap of wat ze ook op me gespoten hebben ruikt, dat was niet mijn bedoeling" grinnikte hij, terwijl hij kort naar haar omlaag keek en glimlachte. Hij wilde hier weg. "En echt jij hebt het niet verpest, wat had ik zonder jou gemoeten als niemand mij straks mee naar buiten gesleept had." zei hij, terwjil hij kort met zijn hand over haar haar ging.

Layla lachte even, hoewel het nog wel wat onzeker en nerveus klonk. "Maakt niet uit hoor, ik moet toch douchen." ze had het erg warm gekregen en het zou haar niet verbazen dat ze stonk. Maar ze moest sowieso haar verband op haar rug verversen en de zalf smeren op een schone huid wat een douche betekende. "Dan was je vanzelf wel weer bij de positieven gekomen hoor." zei ze beoedigend, ze voelde een soort schok door haar heen gaan bij de korte aanraking op haar rug van Gabriël. Ze maakte zichzelf echt te gek.

Hij was blij dat het haar niet zoveel uit scheen te maken. "Hmm" mompelde hij op haar reactie met het water. Hij betwijfelde het. Maar het was goed zo, of goed, het was oké zo. Ze had hem geholpen, en geen van zijn vrienden vond dat hij een te erge lafaard was. Dat was oké vond hij. Maar hij zou Layla er wel eeuwig dankbaar voor zijn. Samen liepen ze terug naar school. Ze zeiden weinig, maar Gabe vond het geen onprettige stilte. Gewoon fijn dat ze er was.

Ook Layla vond het geen onprettige stilte, de stilte gaf haar tijd om na te denken. Ze was opgelucht dat hij niet naar haar paniekreactie had gevraagd, dat hij haar gewoon had geholpen zoals eerder die middag. Layla wilde er ook niet over praten, kon er niet over praten wat het nog prettiger maakte. Langzaam kwam de school dichterbij, iets wat ze jammer vond waardoor ze niet meer zo dicht bij hem zou kunnen zijn. Waarschijnlijk zou ze hem pas weer zien bij de volgende bijles.