Kamer 266: Lively, Kira, Dawn, Lauren.

Ookal was hij hardstikke vals, Dennis zong toch mee. Hij was blij dat Lauren weer een beetje kon glimlachen. Hij sprong op en maakte er een vaag dansje bij, toen trok hij Lauren van het bed mee in zijn rare dans vol bokkesprongetjes en struikeltjes.

Willen jullie op je account letten?

Liam schreef:

Willen jullie op je account letten?

sorry

Nog steeds rolden de tranen als gekken over zijn wangen en snikte hij alsof het zijn werk was toen Adam de kamer van Lauren instormde. Ze was de eerste waar hij aan gedacht had. Hij keek kort de kamer rond en zodra hij haar zag zitten rend hij op haar af, om zich vervolgens huilend in haar armen t laten vallen. Hij had even een knuffel nodig.

Lauren had met een verveeld gezicht tv zitten kijken. Dat been werd echt irritant, dit was de eerste dag en ze verveelde zich nu al kapot. Opeens viel Adam helemaal in tranen in haar armen. Hij zag er slecht uit, rode opgezwollen ogen en zijn stem was schor van het huilen. Zachtjes streelde ze hem over zijn rug. 'Shh, rustig maar. Wat is er gebeurd?' vroeg ze hem voorzichtig.

Adam huilde nog even door voor hij trillerig inademde om het antwoord te geven. "F-f-f-flavio-o..." wat alles wat hijstotterent kon uitbrengen voor hij nog harder begon te huilen. Hij kon nog steeds niet geloven dat het nu voorbij.was. Geen Flavio meer voor hem.

Lauren schrok even, was bang dat er iets met Flavio gebeurd was. Toen bedacht ze opeens dat ze symptomen op iets heel anders leek. Het was uit. Ze schrok er zelf van, een paar dagen geleden waren ze nog zo blij met elkaar. Ze bleef zijn rug strelen en sussende woordjes in zijn oor fluisteren. Zelf begon ze ook bijna te huilen, dat gebeurde altijd in dit soort situaties.

Adam bleefeven doorhuilen tot hij uit het niets begon t praten. "Ik begr-begrijp het gewoon niet... Wat wa-wat heb ik fout gedaan..? Het was bijna niet verstaanbaar door de luide snikken die er tussen werden gegooid.

Lauren keek hem een beetje hulpeloos aan. 'Ik weet het niet' mompelde ze. Ze wilde wel een glaasje water voor hem halen, maar eigenlijk mocht ze niet lopen. Nou ja, een paar stappen konden geen kwaad. Met een glaasje dat naast haar bed stond strompelde ze naar de kraan en ze vulde het met water, waarna ze bij hem op het bed ging zitten en het aan hem gaf.

Adam knikte een bedankje voor het water en nam een paar trillerige slokken. Haar voet was hem niet eens oogevallen. Hij was te beinvloed door het liefdeeverdriet. "Ik.. Ik denk dat ik te opdringerig ben geweest..." zei hij zact tien hij weer normaal kon ademhalen.

'Dat denk ik niet' zei ze zachtjes in zijn oor, en ze ging weer naast hem liggen. Niet dat ze dat nou ze graag wilde, alleen het moest voor haar voet. Ze ging met haar vinger over zijn wang en veegde de tranen weg.

Adam schudde zijn hoofd. "Ik was wel te opdringerig. Welke 17jarige sukkel gaat e nou twee keer naar bed met een jongen vqn vijftien..?" missxchien was dit vrij pribe en wipd Pauren het ook niet weten. Maar hij sprak echt zijn gedachten uit op het moment.

'Dat zal wel meevallen. Als hij niet met je naar bed wilde, had hij dat vast wel gezegd' zei ze, om hem op te beuren, alleen het klonk een beetje raar. Ze was niet heel goed in dit soort situaties, en de woorden kwamen er altijd een beetje awkward uit.

Adam knikte. Daar had zook weer een punt. "Misschien was ik niet goed genoeg..." hta eruit voor hij doorhad hoe raar dat was om te zegen. "Ouch. Verget dat..." zei hij met een flauwe glimlach die je niet echt een glimpach kon noemen door het verdriet dat er achter schuilde.

Lauren ging even met haar hand door zijn haar. 'Je was vast wel goed genoeg. Hij zal er vast een reden voor gehad hebben' zei en ze glimlachte bemoedigend. 'Ik zal hem er nog wel een keer naar vragen'. Ze wist niet of het zo'n slim idee was, maar voor Adam was het misschien wel goed om te weten waarom het uit was.

Adam keek met pupyogen naar haar omhoog "Als j dat zou willen doen..." zei hij zacht en hij kroop wat dichter tegen Lauren aan, zoals hij altijd bij Flavio had gedaan. "Je bent een echte vriendin, Lauren..." zei hij zacht en hij sloot zijn ogen.

Lauren keek hem glimlachend aan, maar haar ogen lachten niet mee. 'Dat hoor ik niet vaak' zei ze naar waarheid, en ze gaf hem een kusje op zijn wang. 'Tuurlijk doe ik dat, voor jou'.

Adam keek verbaasd op naar haar. "Waarom niet? Je bent lief." zei hij op een toon waarduidelijk gigantisch veel verdrietin zat. "Dankje, Lauren... Ik vind dat heel lief van je...." hij wa een wrak, endt kon je merken.

'Omdat mijn vrienden geen echte vrienden zijn, de meeste niet dan. Maar laten we het maar niet over mijn verknipte sociale leven hebben' zei ze en ze leunde tegen hem aan, waarna ze vliegensvlug een smsje typte en het naar Flavio verzond.

"Ik ben je echte vriend..." zei Adam nog voor hij wat dichter tegen Lauren aankroop en zijn ogen weer begonnen te tranen. Flavio was ook een echte vriend geweest, meer dan dat. Of was dat nu allemaal gelogen.

'Dat weet ik toch' zei Lauren en ze trok hem in een knuffel. Haar ogen begonnen ook te tranen, ze werd echt gek van de vraag waarom had Flavio dit gedaan. Adam was net een klein zielig vogeltje, en het zou nog wel lang duren totdat hij weer een beetje vrolijk was.

Adam glimlachte ongemeend. "Fijn dt je mijn gezeik aan wilt horen..." mompelde hij met gebroken stem en d tranen begonnn weer t stromen, geluidloos dit keer. Hij was blijk dat hij iemand had om met zijn problemen heen te gaan. En dat ze hem zo lief behandelde.

'Huil maar' zei ze zachtjes in zijn oor, en ze wiegde hem zachtjes een beetje heen en weer. zachtjes neuriede ze een liedje, en in haar hoofd zong ze de tekst mee, maar het leek haar niet zo'n slim idee om het hardop te doen, dat zou niet goed zijn voor Adam.
Well I can't explain why it's not enough, Cause I gave it all to you.
And if you leave me now, oh just leave me now.
It's the better thing to do,It's time to surrender,
It's been to long pretending.
Theres no use in trying,
When the pieces don't fit anymore, Pieces don't fit here anymore.

Adam deed wat Lauren zei en begon nu hardop te huilen. Zijn tranen moesten hun weg naar buiten vinden. Ze bleven dan ook komen, het leken er oneindig veele zijn en hij dacht dt hij nooit zou kunnen ophouden met huilen.

Op een gegeven moment begon Lauren ook te huilen. Het was stom dat ze hem probeerde te troosten, maar zelf ook begon te janken. het deed haar denken aan een paar maanden geleden met August, maar dat was op iets heel anders uitgelopen.