Een goedkoop hotelletje.

Hij zou haar graag een lange zoen hebben gegeven, maar dat idee liet hij maar gaan toen hij bedacht dat hij net boven de wc en zei boven de wasbak hadden gehangen. Hij knikte grijnzend, waarop zijn maag ook instemmend antwoordde met een zacht geknor. Hij liep naar haar toe en pakte haar in haar zij ' Als je het niet erg vindt, zou ik hem toch wel graag terug willen.' Zei hij waarna hij haar zacht begon te kietelen.

Maud kon echt niet tegen kietelen en begon helemaal te kronkelen en proberen zijn handen weg te duwen,' Ohkkeee je krijgt heeemmm teruggg.' Zei ze moeilijk door het lachen. Daarna pakte ze de rand van zijn shirt en trok hem in één beweging uit en gaf hem weer aan Micheal. Snel zocht ze in de berg kleren naar haar shirt maar die kon ze niet vinden.' Euhmm weet jij dan waar mijn shirt is?'

Micheal grinnikte en zei:' Dankjewel.' Hij trok het shirt aan waarna hij even rond de kamer keek. ' Nee, maar ik heb mijn muts ook nog niet en zo groot is de kamer niet.' Zei hij voordat hij weer begon te zoeken. Hij zag zijn muts een stukje onder het bed uitsteken en liep ernaartoe om die te pakken. Een stukje verder zag hij het shirt van Maud liggen en hij pakte het grijnzend om het een stukje in zijn kontzak te stoppen, zodat hij er daar uit hing. ' Ik zou geen idee hebben waar je shirt is.' Zei hij met een grijns die hem verraadde nadat hij weer was opgestaan en zich naar Maud had gedraaid zodat ze het shirt niet kon zien.

Maud herinnerde inderdaad dat de jongen een muts op had. Ze had het leuk gevonden om met zijn haar te spelen maar iedere keer zat zijn muts in de weg. Op een gegeven moment had ze die weggegooid. Ze grinnikte kort om die herinnering en bleef even zoeken. Toen de stem van Micheal weer kwam gleed haar blik naar hem. Zijn grijns beviel haar niet.' Je weet waar mijn shirt is. Kom op vertel, ik ga niet de hele dag in mijn bh rondlopen.' Ze grijnsde dan wel maar je merkte toch wel dat ze zich niet helemaal zeker was van haar woorden. Nee ze was het echt niet van plan en wilde haar shirt echt terug. Ze liep naar hem toe en ging voor hem staan.' Alsjeblieft....'

Micheal kreeg de grijns simpelweg niet van zijn gezicht af terwijl hij zijn schouders ophaalde. 'Waarom niet? Je zei ook dat ik maar zonder shirt moest gaan lopen.' Zei hij quasi-verbaasd. Hij bracht zijn gezicht dichter bij de hare, zodat hun neuzen elkaar bijna raakten 'Maar als je hem echt heel graag terug wilt..... moet je wel iets voor me doen.' Zei hij zacht op een onheilspellende toon.

Maud beet op haar lip en keek hem toch wat wantrouwig aan,' Dus je geeft toe dat je hem hebt? En wat moet ik dan doen want in mijn bh rondlopen is niet iets dat me aanspreekt.' Ze boog zich nog wat meer naar voren en gaf hem een klein kusje. Daarna keek ze hem weer aan en wachtte zijn reactie af.

Micheal grijns vervaagde naar een lieve glimlach bij het zien van het wantrouwende gezicht. De kus nam hij maar al te graag in ontvangst, waanra hij zei:' Je hoeft niet bang te zijn hoor, je hoeft me alleen iets te beloven.' Even schuifelde hij wat ongemakkelijk met zijn voeten. 'Dat we elkaar wel nog zullen zien hierna.' Zei hij lichtelijk verlegen en met een bijna smekende blik in zijn ogen.

Mauds glimlach werd zo wel nog groter en sloeg haar armen om hem heen.' Met alle liefde.' Zei ze met een lieve glimlach en gaf hem nog een kus. Toen voelde zij haar shirt en trok hem snel uit zijn borekzak.' Gemenerd!' Zei ze toch neit helemaal serieus menend en trok snel haar shirt aan. Daarna zocht ze weer verder. Waar had ze haar tas dan wel niet gelaten.' Maar dan meot jij beloven dat je me niet uitlacht om mijn rare trekjes.' Want Maud had er nogal veel.

Micheal voelde zich warm worden bij haar woorden en de glimlach breidde zich uit tot die van oor tot oor ging en uiteindelijk in een grijns uitkwam. Hij mocht dan wel niet zeker weten of hij haar leuk vond, maar om te weten dat ze om hem gaf was erg fijn. Hij ging ook maar verder met zoeken waarbij de grijns iets minder werd. 'Ik denk niet dat jij raardere trekjes heb dan ik.' Zei hij naar de waarheid. Zijn autisme zorgde voor genoeg rare trekjes, al was er al wel verbetering ingekomen. Hij gooide de rest van de spullen die hij had kunnen vinden ook op het bed en ging toen erop zitten kijken naar Maud.

Maud trok haar wenkbrauw op,' Geloof me ik heb hele rare.' Ze glimlachtte en gelijk voelde ze haar vingers weer een weg vinden naar een los draadje aan haar shirt. Daar kwam het eerste rare trekje al. Maud had een soort zenuwtrekje dat nooit weg wilde. Ze moest altijd iets met haar handen doen, ergens aan frunniken, op tafel tikken. Alles zolang haar vingers maar in beweging waren.' Heb jij mijn tas misschien gezien?' Ze wist echt niet waar hij was en kon hem ook niet vinden. Onder het bed lag hij niet en ze had ook even in de kleding hoop gekeken maar daar lag hij ook niet.

Micheal besloot maar niet zijn eigen trekjes boven te halen en liet het onderwerp verder rusten. Hij keek even tussen de spullen die hij net nog gevonden had en zag onder zijn jas Maud's tas uitsteken. Hij pakte hem en schoof hem over het bed naar haar toe. 'Alsjeblieft. Balen dat ze hier geen tandenborstels hebben klaarliggen ofzo, nu heb ik én die nare smaak in me mond en kan ik jou niet zoenen. Volgende keer neem ik je mee naar een luxe hotel oke?' Zei hij met een scheve grijns. Daarna stond hij op en pakte zijn jas. 'Moet je nog iets doen of ben je klaar?' Vroeg hij, niet ongeduldig bedoeld ofzo.

Maud was verbaasd dat ze haar tas niet had zien liggen op de plaats waar Micheal hem vandaan haalde. Daarna schudde ze lachend haar hoofd,' Hmm misschien krijg je me niet eens zo ver om weer in een hotel te belanden. Ik neem je wel gewoon mee naar mijn huis, daar is dan toch nooit iemand en ik krijg lekker wel room service.' Ze viste uit haar tas een pakje kauwgom,' Het is ten minste beter dan niks.' Zei ze lachend en nam zelf een kauwgompje in en keek toen met een opgetrokken wenkbrauw naar Micheal. Ondertussen had ze haar jas gepakt en schoenen aangedaan.' Nee volgens mij kunnen we gaan eten.'

Micheal grijnsde en pakte het kauwgompje aan. 'Dankje, dat is inderdaad beter.' Hij pakte ook zijn schoenen om ze aan te trekken en sloeg zijn jas voor voorlopig even over zijn schouder. ' Nou dan gaan we.' Er was een korte aarzeling voor hij haar hand pakte en de deur open deed.
~~
maak jij dat bakkerijtje aan ^^ wat zal haar vader wel niet zeggen als ze opeens met Micheal komt aanzetten X)

heb ik gedaan maar haar vader is dan wel de eigenaar hij is er nooit. Hij is altijd in het buitenland daarom heeft Maud ook een hekel aan haar vader en moeder. Ze zijn er nooit maar willen wel altijd alles van haar weten en alles voor haar beslissen. En ik begin wel in het bakkerij dingetje.