Het café ' Just around the corner'

Collin sprong op. De mensen om hen heen keken verbaasd naar het schreeuwende meisje. Diane piepte iets. "Arianne" fluisterde Collin bijna geluidloos. Hij pakte haar vast en drukte haar tegen zich aan. "het spijt me zo" er rolde een traan over zijn wang. Shit, wat was hij weer zwak. Hij hoopte dat ze hem niet weg zou duwen. Maar hij wist dat de kans groot was dat ze niets meer van hem wilde weten.

Haar eerste instinct zei haar dat ze hem weg moest duwen. Alleen zijn warmte overweldigde haar. Zachtjes begon ze te snikken en liet ze haar hoofd tegen zijn borst rusten. 'Ga niet weg, alsjeblieft ga niet meer weg,' snikte ze zachtjes. Ze wilde voor altijd bij hem blijven, nooit meer zonder hem te hoeven. Ze sloeg haar armen om zijn middel en trok zich dicht tegen hem aan. Al haar woedde was uit haar lichaam getrokken.

Flits. Natuurlijk. Collin voelde haar warmte werd overweldigd en trok haar naar zich toe. Hij schermde Arianne af van de camera en trok haar het café uit. Dit moment was van hen; en niet van die stomme roddelpers. "Ik ga niet meer weg" fluisterdeCollin tegen haar. Hij voelde zijn shirt nat worden, maar vond dat helemaal niet erg. Zijn armen voelden verlamd. Arianne, hij had Arianne terug. "Het spijt me zo" fluisterde hij telkens weer. "het spijt me" hij had het niet mogen doen, hij had haar niet zo mogen laten gaan. Hij had haar moeten geloven.

Arianne merkte niets van de camera's, ze was te vervuld van vreugde dat Collin bij haar wilde blijven. Ze drukte zich zo mogelijk nog dichter tegen hem aan. Ze hief haar gezicht en keek hem recht aan. Haar ogen waren een beetje rood gezwollen, maar ze glimlachte. ze drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Het voelde weer net als de eerste keer, of nou de tweede keer.

Gelukzalig zoende hij haar terug, tilde haar een stukje op waardoor ze tegen zijn lichaam geplet werd. Ze was weer enorm afgevallen, hij voelde haar ribben tegen zijn borstkas. Collin vroeg zich af of dat door het dieet kwam. Diane keek lachend naar hen en trok zich terug. "Arianne?" fluisterde Collin. Hij wilde dat ze wist dat het hem speet, dat hij het zo verschrikkelijk van zichzelf vond.

New

Ynary liep aarzelend het cafe binnen en keek onderzoekend rond. Het was een gezellige plaats, iets waar ze waarschijnlijk zonder Collin niet heen zou gaan. Verlegen ging ze iets dichterbij hem staan, ze was hier nog nooit geweest maar hij was vertrouwd. De verschillende mensen die er zaten maakte haar nog vastbeslotener om gewoon te eten, bij de vorige plek waar ze heen waren gegaan waren geen mensen geweest. Daarom hadden ze geen rare blikken gekregen, maar hier zou dat wel het geval zijn als ze raar ging doen.

Collins hand gleed in die van Ynary toen hij zag hoe ongemakkelijk ze keek. Hij gaf een zacht kneepje om haar gerust te stellen. Een ober wees hen de weg. Ze zaten gelukkig ergens in een hoekje, daar had Collin om gevraagd. Hij wist ook dat Ynary waarschijnlijk niet graag in de hoek zou willen zitten, dus hij schoof alsof hij er niet over nagedacht had de hoek in. Nu kon ze alsnog alle kanten op en zat ze niet meteen tegen de muur. "wat wil je eten?" glimlachte hij naar haar. "ik eet wel met jou mee".

Ynary was blij dat ze in de hoek zaten, hier vielen ze minder op maar kon ze toch bijna iedereen zien. Ze probeerde haar grootste nervositeit te verbergen maar haar vingers moesten iets te doen hebben en ze pakte het servet op en begon er afwezig mee te spelen. "Euh..." Ze keek bedenkelijk. "Ik denk dat het eerlijker als jij kiest, je eet waarschijnlijk toch het meeste," het voelde raar zo eerlijk te zijn. Niet dat ze normaal dan zoveel loog, maar ze had het anders nooit zo gezegd. Maar ze vertrouwde Collin en durfde bijna alles wel tegen hem te zeggen.

Collin schudde zijn hoofd. "ik eet alles en ik wil dat dat wat je eet ook lekker is" hij zou niet zelf kiezen, dat zou hij niet toelaten. Hij wilde dat de avond voor Ynary ook fijn was en dat ze, hoe moeilijk dat ook was, toch wel een beetje van het eten zou kunnen genieten. "heb je nog iets leuks gedaan?" vroeg hij, nadat ze de hele middag samen verbracht hadden had hij nu niets beters te vragen als dat?! Hij kon zichzelf wel voor de kop slaan. Maar het was er sneller uit als hij zelf gepland had.

Ynary at niet veel maar ze lustte wel ongeveer alles. Maar ze kon zien dat ze Collin niet van gedachten kon laten veranderen. "Iets van pasta ofzo," zei ze al klonk het meer als een vraag. Ze kon zo snel niet veel meer bedenken. "Niet iets bijzonders, vooral getekend." Ze deed eigenlijk nooit iets bijzonders, en ze had heel veel tijd gestoken in de tekening met de twee bomen en het silhouet. Meestal voelde ze ook niet de behoefte iets anders te doen dan tekenen, ze had geen vrienden waarmee ze iets zou kunnen doen en naar New York gaan was niets voor haar.

"Goed dan nemen we de spaghetti bolognese?" vroeg hij aan haar terwijl hij haar aan bleef kijken. Dat was iets wat hij de hele dag zou kunnen doen. Hij bestelde het eten en keek haar weer aan. "mag ik hem zien?" vroeg hij een beetje verlegen. Hij durfde er niet heel goed naar te vragen, omdat hij wist dat veel van Ynary's tekeningen privé waren.

Ynary knikte, ze verbood zichzelf aan het eten te denken. Iets dat niet eens zo moeilijk ging, ze hoefde alleen maar naar Collin te kijken om dat te bereiken. Ze knikte en haalde het schetsboek uit haar tas. Het was niet moeilijk de tekening terug te vinden. Het boek viel bijna uit zichzelf open op de juiste pagina, dat kwam omdat ze die pagina de laatste dagen zo vaak open had gehad. Met een lichte glimlach draaide ze het schetsboek naar Collin toe. Al was hij nog niet af was ze er al grotendeels tevreden mee, alleen dan niet met het silhouet.

Collin glimlachte. "je hebt mij getekend..." wist hij uit te brengen, het silhouet dat er stond leek verdacht veel op dat van zichzelf, voor zover hij dat kon beoordelen, misschien was het wel gewoon iets wat hij graag wilde en dus zag. Het was een mooie tekening, hij begreep nog steeds niet hoe er mensen in staat waren zo te tekenen. "hij is prachtig" zei hij toen, terwijl zijn ogen de tekening niet los lieten. Hij keek Ynary even snel aan. "lust je niet iets te drinken?" zijn ogen bleven op haar rusten. Ze was prachtig.

Ynary knikte blozend, ze had niet gedacht dat hij het zou zien. Zelf was ze er nog niet tevreden mee, hij leek nog niet goed genoeg voor haar. Je kon ook zien dat ze het silhouet heel vaak veranderd had door de grijze vegen van haar gum die bij de randen zaten. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht, ze had liever dat Collin de tekening mooi vond dan welke leraar dan ook. "Ehm..." Ze keek op naar Collin en keek in zijn ogen. Daardoor was ze eigenlijk de halve vraag alweer vergeten. Even knipperde ze een paar keer om zich weer te kunnen concentreren. "Water ofzo..." Ze vond zijn ogen prachtig en had het gevoel alsof ze er dagen lang in kon staren zonder verveeld te raken. Zijn ogen waren licht, in tegenstelling tot haar eigen ogen die haast zwart waren. Pas als je van heel dichtbij keek kon je zien dat het eigenlijk heel donkerbruin was.

Collin vond het fijn haar aan te kijken. Het gaf hem altijd een soort rust, alsof de wereld heel even stil wilde staan zodat hij haar goed aan kon kijken. Hij voelde zich er vrolijk door en minder gestrest. Vaak was het onprettig als er zoveel ogen op hem gericht waren. Het maakte hem zenuwachtig, maar Ynary's ogen hadden de tegenovergestelde werking. Door de donkere kleur van haar ogen had hij altijd het idee dat hij in een gat viel, en dat was in dit geval positief. "oké" zei hij, terwijl hij zijn ogen van haar lostrok en naar de ober wuifde dat ze iets wilden. Hij bestelde drinken voor hen en niet veel later werd het eten geserveerd.

Ynary was even vergeten dat ze in een restaurant zaten totdat Collin wegkeek. Het was fijn dat ze hem nu gewoon aan kon kijken zonder dat er daarna een ongemakkelijke stilte ontstond. Terwijl Collin met de ober praatte stopte zij snel weer haar schetsboek in haar tas. De mensen om hen heen kenden haar dan niet, toch wilde ze niet dat ze haar tekeningen zagen. Ynary beet op haar lip en slikte even toen het eten werd gebracht, maar ze sloot haar ogen en vertelde zichzelf dat ze gewoon zou doen en dat Collin er helemaal geen last van zou hebben. Ze opende haar ogen weer en glimlachte naar hem, het zou haar wel lukken.

Hij glimlachte bemoedigend terug en pakte zijn bestek waarmee hij de spaghetti op zijn lepel deed en een flinke hap nam. Hij hoopte maar dat het Ynary niet al te ongemakkelijk zou laten voelen. Het water werd ook voor hen neergezet en Collin was een beetje stil omdat hij bang was voor het eetmoment met Ynary, dat zou hij nooit aan zichzelf toe durven geven. Ergens was hij bang dat ze nooit weer normaal zou kunnen eten, en hij wilde haar graag helpen, heel graag.

Ynary haalde haar blik niet van Collin af en haalde daar de moed uit die ze nodig had om te gaan eten. Voorzichtig schepte ze wat van de spaghetti op haar lepel, wel wat minder dan Collin, maar het was in ieder geval iets en stopte het in haar mond. Het kauwen ging wat mechanisch, maar zolang ze haar blik op Collin gericht hield hoefde ze niet te kokhalzen. Het slikken ging niet helemaal soepel en ze moest het een paar keer herhalen voordat ze het echt had doorgeslikt. Toen dat eenmaal was gebeurd verscheen er een triomfantelijke glimlach op haar gezicht, het was haar gewoon gelukt.

Collin voelde trots. Raar dat hij trots kon voelen over iets zo normaals. Maar voor ynary was het niet normaal. Voor ynary was het bijzonder die hap naar binnen te werken. Hij schoof het glas water met een trotse blik in zijn ogen naar haar toe en nam zelf nog een nieuwe hoeveelheid op zijn lepel. Hij moest moeite doen haar niet om de hals te vliegen van blijdschap. Ze had een hap spaghetti in een keer naar beneden gekregen!

Ynary glimlachte naar hem, het was fijn om te weten dat hij het in zekere mate begreep en haar steunde. Haar ouders hadden het niet begrepen en niet geaccepteerd. Dat had niet echt geholpen met het eten. Ze dronk wat van het water en hield haar blik de hele tijd op Collin gericht. Voorzichtig nam ze weer wat spaghettigi. Het was niet veel en het ging absoluut niet van harte, maar het ging.

Toen verscheen er een flits die hen allebei verblindde en Collin sprong meteen op om voor Ynary te gaan staan. Maar hij wist dat het al te laat was. De fotograaf keek hen triomfantelijk aan. Het eten was verpest door deze man, alweer van hetzelfde soort. Woedend keek Collin hem aan. Waar was Enriqué als je hem nodig had? Er kwam personeel aangerend dat de man vastgreep en hem naar buiten bracht. Dankbaar keek collin naar de mensen. Toen keek hij naar Ynary. Zijn ogen stonden vol pijn. "het spijt me zo" fluisterde hij, hij wist dat het hele afspraakje verpest was. Het was allemaal zo goed gelopen tot nu...

moest de paparazzi niet nog komen?

sorry dat was ff een foutje....

Ynary had eerst niet goed door wat er aan de hand was, pas toen ze de man met het fototoestel zag ging er in haar hoofd een knop om. Zelfs toen leek het nog onwerkelijk. Dat kon gewoon niet, zij was niemand. Er was bijna niemand die haar kende of opmerkte. Nog steeds stomverbaasd keek ze naar Collin. Langzaam kreeg ze door wat voor gevolgen het zou hebben en ze voelde hoe ze begon te trillen. Dat zou ze niet aankunnen, als iedereen op school haar zou aankijken en weten wie ze was.

Collin keek haar nogal hulpeloos aan. "het spijt me zo" hij was bang dichterbij te komen, dus bleef hij staan. "ynary, ik zal Enriqué er achter aan sturen, ik zal er alles aan doen om het uit de bladen te houden" fluisterde hij. Het deed hem enorm pijn dat het haar zo leek te kwetsen. Hij wilde het trillen stoppen, haar tegen zich aantrekken. Weg gaan, ver weg van overal. Weg met haar.