Bejaardenhuis New York Center

Dit is een bejaardenhuis in het centrum van New York. Het ligt vrij midden in de stad en is niet voor de rijkere mensen, die gaan naar de rand van de stad voor hun rust en luxe. Dit huis is oké, voldoet aan de basis eisen. Het personeel is aardig en ze werken veel met vrijwilligers. Aan de buitenkant ziet het eruit als een blok beton, maar als je naar binnen gaat door de grote deur kom je in een ruime hal, die gezellig volgepropt is met vanalles en nog wat. Overal staan rolstoelen en lopen mensen. Op de eerste verdieping is de verzorging en op de begane grond de eetruimte: "het plein" en de dagopvang en andere dingen worden hier gegeven. Ook zijn hier de receptie, hobbyruimtes en vergaderruimten.

Allyshia werkte vol plezier al een aantal jaren in het bejaardenhuis en kende iedereen hier. Ze duwde de rolstoel van mevrouw Torres voor zich uit en kletste ondertussen uitgelaten tegen de vrouw. Ze leek altijd een stuk ouder als ze in het bejaardenhuis was, voelde zich er prettig. Een oude vrouw met een rollator zwaaide naar haar en ze zwaaide vrolijk terug. "Kijkt u al uit naar het zien van uw kleindochter?" vroeg Ally met een glimlach aan mevrouw Torres die met een enorme grijns in de rolstoel zat, alsof dat nog niet genoeg bewijs was.

Gwen stond voor het tehuis. De laatste keer dat ze hier was nam ze afscheid van haar oma, ze mist haar zo erg. Ze was zo blij dat ze eindelijk weer naar haar toe kon.
Toen ze naar binnen keek ze rond of ze haar oma al zag, ze was in gesprek met een meisje. Kende ze haar niet ergs van? Toen ze naar haar oma en het onbekende meisje toeliep zag ze hat meisje beter, ze wist waar ze haar van herkende. Hat was dat populaire meisje van haar school. Hoe heette ze ook al weer, Ally? Ze liep door naar haar oma en gaf haar een knuffel. Ze gaf het meisje een hand en stelde zich voor. ''Hai, ik ben Gwen. Bedankt dat je mijn oma hebt gehaalt. Ze vind het zo vreselijk om alleen ergens heen te moeten in haar rolstoel. ''

Allyshia knikte naar het meisje. "Hoi, Allyshia" zei ze terwijl ze haar hand aanpakte. Ze glimlachte aardig, iets wat ze niet vaak in de schoolgangen zou doen naar zo'n meisje, maar ze zag er wel aardig uit en droeg geen heel erg vreemde kleren, zijzelf was ook niet al te modieus gekleed als ze hier was. "Kan ik nog ergens mee helpen? Was je van plan te gaan wandelen ofzo, want dan neem ik meer mensen tegelijk mee, de wandelclub staat klaar om te vertrekken en ik denk dat er nog wel plek is."

Gwen wist niet wat ze moest doen. Ze hoorde op school dat het een heel gemeen meisje was. Ze besloot om de geruchten op school te negeren en om met de mensen te gaan wandelen, ze zag er immers niet zo gemeen uit. Haar oma had namelijk leuke verhalen verteld over een meisje in het tehuis. Zou zij dat zijn, ze ag namelijk niemand anders rond haar leeftijd rondlopen. '' Als oma het goed vind kunnen we wel gaan wandelen ja.'' Ze zag dat oma er helemaal enthousiast uitzag. '' Laten we dan maar gaan. '' probeerde Ally zo vrolijk mogelijk te zeggen.

Allyshia knikte. "loop maar even mee, dan gaan we naar de rest" ondertussen nam Allyshia een vrouw bij de hand en vroeg haar of ze ook zin had om mee te lopen een gretig ja was het antwoord en met de groep liepen ze naar buiten om door de tuinen van het huis te lopen, die mensen hadden dit nou al meer dan honderd keer gezien, maar ze vonden alles nog steeds even mooi en even prachtig. "kijk bloemen" riep er steeds weer een.

Gwen zag Ally helemaal stralen. as dit nou het meisje waar allemaal geruchten overgingen? Ze zag er zo gelukkig uit, dit kon dat meisje niet zijn. Zij maakt geen barbiepoppen van kleine meisjes kapot, of maakt foto's van mensen die iets genants meemaken en verzendt die naar iedereen.. Dit was een heel lief meisje dat zich thuisvoelde hier. Ze werd heel nieuwsgierig en trok de stoute schoenen aan. '' Ally, mag ik je wat vragen? Kloppen alle geruchten die ik op school hoor? Ik bedoel je ziet er hier zo aardig uit. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.''