Het revalidatiecentrum "Stabio" New York

Dit is een revalidatiecentrum wat alleen voor de rijkeren weggelegd is. Het is een duur en luxe instelling die aan de rand van New York ligt. Vlak buiten het centrum ligt een bosachtig gebied. Waar mooie wandelpaden aangelegd zijn die makkelijk begaanbaar zijn. Vijvers en fonteintjes zijn er in overvloed. Het gebouw zelf is niet heel groot en exclusief. Het heeft een huiselijk idee, maar toch merk je altijd het steriele ziekenhuis achtige in het gebouw. Revalidatieartsen zijn er in overvloed en ze hebben een goede naam. Iedere patiënt heeft een eigen kamer, dus geen lastige kamergenootjes.

sorry ik was deze vergeten
-----------
Ynary had hier de laatste tijd haast gewoond en langs het bed van Collin gezeten. Nu begreep ze hoe Collin het had gehad toen zij in het ziekenhuis had gelegen. De dokters zeiden allemaal wel dat hij wakker zou worden en weer helemaal zou herstellen maar dat kalmeerde naar niet. Het constante gepiep van de monitor waarop zijn hartslag en ademhaling stonden was een vervelend geluid, toch was ze doodsbang dat het gepiep zou stoppen. De wallen die altijd al onder haar ogen had waren alleen nog maar groter geworden en haar haren hingen futloos langs haar gezicht. Op school had ze zich ziekgemeld zodat ze hier kon zijn, het was niet moeilijk overtuigend over te komen aangezien ze er gewoon beroerd uitzag.

Collin hoorde een vage piep in zijn achterhoofd. Waar kwam dat geluid vandaan? Waar was hij? Zijn ogen rolden eerst in zijn oogkassen en na veel moeite gedaan te hebben kreeg hij ze een ini mini klein stukje open. Hij kreunde heel zachtjes. Alles deed pijn, het voelde alsof al zijn botten gebroken waren. Het licht brandde in zijn ogen, waardoor hij ze al snel weer dichttrok. Hij hoorde een suizend geluid dat af en toe afgewisseld werd met een vaag gepiep.

Ynary schoot overeind zodra Collin ook maar het kleinste beetje bewoog. Dit gebeurde elke keer als ze dacht dat ze hem zag bewegen, maar nu was ze er vrij zeker van dat wat ze had gezien echt was geweest. "Collin," fluisterde ze. Er kwamen geen tranen hoewel haar ogen wel prikte, ze dacht niet dat ze nog tranen overhad. Na het auto-ongeluk van Collin had ze in het begin haast constant gehuild. Nu kon ze niet eens meer als ze het probeerde. Ze ging naast hem staan en pakte zijn hand voorzichtig vast. "Collin gaat het?" Vroeg ze zachtjes.

Collin opende zijn ogen opnieuw bij het horen van de woorden. Er stond een vreemd meisje dat zijn hand vastgepakt had over hem heengebogen. Hoe wist ze zijn naam? Hij probeerde te praten maar zijn mond smaakte naar schuurpapier en was gortdroog. Zijn ogen stonden vragend. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen. Hij wilde zeggen dat het best ging, maar of het met haar wel goed ging, ze zag er niet uit alsof het goed ging. Ze zag eruit alsof ze in bed hoorde te liggen. Haar gezicht was lijkbleek. Uiteindelijk was hij in staat iets te zeggen, ookal kwam het er krasserig uit. "Gaat ..et met jo.. wel go.." sommige letters waren weggevallen door de zachtheid van zijn stem en de droogheid van zijn mond. Hij herkende dit meisje niet, maar ze had iets aan zich wat hij wel mocht. Ze zou alleen nooit het meisje zijn dat hij zou versieren. Zijn type zag er anders uit, wist hij. Maar waar was hij eigenlijk?

Ynary sloeg een zucht van opluchting, al zag hij er nog steeds zwak uit en moest ze haar best toen te verstaan wat hij zei, geloofde ze eindelijk dat wat de dokters zeiden waar was en dat hij echt beter zou worden. Snel knikte ze, het ging prima met haar. Nu wel in ieder geval. En ze vond dat ze sterk moest zijn voor hem, zij was eerst altijd geweest die hulp nodig had gehad en in zo'n bed had gelegen. Nu hij dat was vond ze dat zij hem moest helpen. "Het gaat goed met me, prima. Maar jij bent nu degene die hulp nodig heeft," zei ze terwijl ze een kneepje in zijn hand gaf. Achter haar hoorde ze hoe de deur werd geopend en er een zuster binnenkwam. "Goed dat je wakker bent," zei ze terwijl ze wat instelde op de monitor. Daarna keek ze waarschuwend naar haar. "Hij moet nu vooral rust hebben," zei ze terwijl ze duidelijk ergens over twijfelde. "Als je rustig bent mag je blijven en je moet hem vooral niet wakker maken als hij in slaap valt." Ynary knikte snel, ze wilde nu gewoon bij Collin blijven en dan maakte het haar niet uit wat ze daarvoor moest doen.

Toen de zuster weer weg was keek Collin vragend naar het meisje op de rand van het bed. "waar ben ik?" vroeg hij uiteindelijk en "mag ik wat water" het kwam er nogal krassend uit en hij probeerde rechtop te komen, iets wat dus echt niet lukte omdat hij overal pijn had. Zijn spieren leken meteen te protesteren. En ze brandden enorm, alsof hij heel veel aan sport gedaan had de afgelopen uren. Maar wie was dat meisje dat daar zat eigenlijk. Hij pijnigde zijn hersenen erover, maar hij kwam er niet op. Hij kende haar niet...

Ynary sprong meteen op om water te gaan halen. Het was beter iets te doen, dan had ze niet zo erg het gevoel dat ze nutteloos was. Ze liep naar de wasbak die tegen de muur stond en een beker die daar stond en vulde hem. Doordat ze het zo snel wilde doen spetterde het koude water over haar hand maar dat kon haar nu even niets schelen. "Je bent in het ziekenhuis," zei ze zo rustig mogelijk. Daarna liep ze terug naar het bed en gaf de beker water aan hem. Ze ging weer zitten op de stoel die naast het bed stond en waar ze de laatste paar dagen in geleefd had.

Collin dronk het water gulzich op, het kloekte door zijn enorm droge hals naar binnen. Hij voelde zich al een stuk beter toen het op was. En hij kon weer normaal praten. "oh" hij was in het ziekenhuis, was ze een zuster dan? Of iets in die richting? Ze zag er niet uit als een zuster. "Maar wie ben jij dan?" vroeg hij terwijl hij haar vragend aankeek, haar aankeek alsof ze een vreemde was, wat ze voor hem ook was. "en waarom ben ik hier?" (ik kan natuurlijk ook doen dat hij denkt dat hij nog met arianne heeft :p)

maar dan kent hij Ynary toch al
---------
Ynary's ogen werden groot bij die vraag en haar mond viel bijna open. Eerst geloofde ze niet dat ze het goed had gehoord. Bang dat ze het toch goed had keek ze hem aan. "Hoe... hoe bedoel je..." Haar stem trilde licht ook al probeerde ze dat zo goed mogelijk tegen te houden. Waarschijnlijk had ze hem gewoon verkeerd begrepen, of verstaan. Zijn tweede vraag merkte ze niet op, ze was te druk bezig in haar hoofd verklaringen te verzinnen voor zijn vraag. Maar ze geloofde zichzelf niet. Die blik in zijn ogen deed haar pijn, veel meer pijn dat ze aan zichzelf durfde toe te geven. De liefde die eerst altijd in zijn ogen had gelegen was weg, helemaal weg.

Collin keek haar niet-begrijpend aan. "waarom ben ik hier?" vroeg hij vaagjes. Hij keek om zich heen nu het hem toch lukte een heel klein, ini-mini klein stukje omhoog te komen. Hij volgde haar bewegingen met zijn ogen. "gewoon, wat is er gebeurd? wat heb ik? er zal toch wel een reden zijn dat ik in het ziekenhuis lig?" vroeg hij kalm. Hij werd moe van praten, hij had altijd graag gepraat, hoe kon het zijn dat je van alleen je mond bewegen moe werd?

Ynary was half blij dat hij geen antwoord gaf op haar vraag, al wist ze ergens dat het alleen maar uitstel van executie was. "Je hebt een auto-ongeluk gehad, je hebt een paar dagen in coma gelegen," zei ze met een nu wat vastere stem. Al deed dit haar ook pijn was het iets waar ze mee om kon gaan. Ze wendde haar blik af, ze kon hem niet aankijken. Haar handen lagen in haar schoot zodat het niet opviel dat ze trilden. Ze was allang over haar moeheid heen maar als je goed keek en wist waar je op moest letten kon je het toch zien, al voelde ze het dan niet meer.

"Maar hoe heet je?" vroeg Collin "ben je een zuster hier ofzo? is het zo ernstig?" zijn ogen stonden vragend, moe en vriendelijk, maar niet meer. Zijn hand die anders constant in die van Ynary gelegen zou hebben lag onder de lakens. Hij dacht na, ergens kende hij haar toch zeker van? Ja, haar gezicht kwam haar een soort van bekend voor, misschien iemand die hij tegengekomen was toen hij nog ambassadeur voor Unicef was? Dat kon toch?

Ynary kon het trillen niet langer onderdrukken en ze wist heel zeker dat als ze nog tranen over had gehad die nu in haar ogen hadden gestaan of al over haar wangen hadden gelopen. Een paar keer opende ze haar mond om iets te zeggen maar er kwam geen geluid, ze probeerde het wel, maar er kwam gewoon geen geluid uit haar mond. Het was alsof haar keel dichtgeknoopt was, zelfs ademhalen werd moeilijker. Ze dacht dat als het zo doorging ze ook nog een astma-aanval zou krijgen. Even sloot ze haar ogen. Dit kon niet echt zijn, dit kon simpel weg gewoon niet echt zijn. "Hoe bedoel je?" Zei ze met nog steeds haar ogen gesloten. Zo kon ze zich inbeelden dat het niet echt was, dan hoefde ze die blik in zijn ogen niet te zien. Of eigenlijk was het niet de blik, het was de blik die er niet was die haar pijn deed.

Collin keek haar vaagjes aan. "nou, hoe heet je? Je naam? Waarom ben je hier als ik in een ziekenhuis ben?" hij vond haar aanwezigheid zeker niet onprettig, nee helemaal niet, maar toch wilde hij graag weten met wie hij sprak. "waar ken ik je van? Heb ik je een keer gezien in Botswana ofzo?" dat was een land waar hij destijds als ambassadeur geweest was. Hij herkende haar gezicht, ergens, vaag. Maar meer als dat ook niet. Hij merkte dat zijn ogen langzaam dichtvielen. Hij viel nog niet in slaap, maar wist dat hij het niet lang meer uit kon stellen.

Ynary merkte nu dat haar ademhaling toch steeds gejaagder werd, al had ze dan haar ogen gesloten. "Je... je weet het niet meer..." ze durfde de vraag, of eigenlijk eerder de vaststelling, amper uit te spreken. Het zou echt worden als hij ja zou zeggen, of als hij het niet begreep. Maar ze moest wel, ze had geen keus. Het zou erger zijn als ze hem gewoon antwoord zou geven. Voorzichtig opende ze haar ogen en ze beet hard op haar wang. Hij wist het niet meer, hij wist het echt niet meer. Bij die gedachte begon ze echt bijna te hyperventileren. Snel greep ze haar tas die tegen de stoel aanstond en zocht naar haar inhalator. Met trillende handen plaatste ze die in haar mond en ademde diep in.

Collin keek haar bevreemd aan. Hij kende dit meisje toch niet? of wel? "wat weet ik niet meer? Was het niet Botswana?" vroeg hij terwijl zijn ogen verder open gingen. Hij wist dat hij haar ergens, heel vaagjes ergens kende. Maar hij zou echt niet zomaar op haar naam kunnen komen. Hij fronsde zijn voorhoofd van inspanning en dacht zo hard na dat hij hoofdpijn kreeg. Hij keek hoe ze de inhalator aan haar mond zette. Ze had een mooie mond, heel erg mooi, maar ze was nog steeds zijn type niet. Hij was meer van de lange benen, en nouja, dit meisje was niet zo groot. (ik vind hem echt gemeen nu...)

De inhalator hielp niet aangezien er weer een nieuwe hyperventilatie aankwam. En omdat ze nu niet rustig kon ademhalen haalde Ynary het eerst weg terwijl ze hem met ongelovige ogen aanstaarde. "Alles..." Fluisterde ze terwijl ze haar ademhaling enigszins onder controle probeerde te krijgen. Na nog een paar pogingen lukte het eindelijk. Nog steeds trilde ze ongelofelijk en drong het niet helemaal tot haar door. Na alles, na alles wat ze hadden gedaan was hij het gewoon vergeten... Al was ze dan redelijk slim kon ze daar met haar gedachten gewoon niet bij.

Collin kwam iets verder overeind en dat kostte hem al zijn kracht. Hij legde voorzichtig zijn hand op de schouder van het meisje, ze leek het nodig te hebben. Toen zijn hand haar schouder raakte gingen er vreemde schokjes door zijn hand, het voelde fijn en raar tegelijk. "wat?" vroeg hij hijgend, omdat het voor hem gewoon teveel was om zover uit het bed te komen nadat hij bijna een kwartier gesproken had. Hij wist nog steeds niet hoe ze heette.

I am the one who knows you
I am the one who cares
I am the one who's always been there
I am the one who's helped you
and if you think that I just don't give a damn
than you just don't give a damn

het liedje dat ik nu aan het luisteren ben
---------------
Ynary stond op en schudde daarmee de hand van Collin af. Het voelde te dubbel om goed te voelen. Ze liep een paar passen achteruit en draaide zich om zodat ze hem niet aan hoefde te kijken. "Kerst, en de psychiater en het ziekenhuis en... en..." Haar stem brak en ze begon te snikken, zonder geluid en zonder tranen. "Ik ben Ynary," zei ze terwijl ze zichzelf enigszins probeerde te kalmeren. Stiekem hoopte ze dat haar naam iets los zou maken, maar als dat zou werken zou hij haar al hebben moeten herinneren zodra hij haar zag.

Een heel klein stukje viel op zijn plaats. Ynary viel samen met het gezicht, maar voor de rest gebeurde er niets. Wel was er een ander vaag gevoel. "blijf je bij mij Ynary?" hij was moe, heel moe, en liet zich terug in de kussens vallen. Ynary's naam lag nog een beetje raar in zijn mond, alsof hij het nog nooit gezegd ahd, maar ook haar naam kwam hem bekend voor, tot een zekere hoogte. Het was prettig haar naam te zeggen, en het was prettig als ze er was. Er was iets vertrouwds aan haar, ookal kende hij haar niet. Haar reactie hoorde hij niet meer omdat hij in een diepe droomloze slaap viel.

Ynary knikte licht, al wist ze al dat het moeilijk, heel erg moeilijk zou worden. Maar ze had hem beloofd bij hem te blijven. Al wist ze niet helemaal of die belofte nog wel gold nu hij zich die niet meer kon herinneren. Langzaam draaide ze zich om en zag hoe hij sliep, dat was een opluchting in een bepaald opzicht. Bijna kon ze geloven dat er niets gebeurd was, dat hij gewoon was blijven slapen en niet wakker was geworden zonder zich iets te herinneren. Langzaam liet ze zich weer in de stoel zakken, al voelde ze de moeheid nu wel kon ze niet slapen. Nee, slapen was wel het laatste dat ze nu kon doen.

Na een paar uur werd Collin toch wakker. Ynary zat nog helemaal wakker naast hem. "Je moet ook een keer gaan slapen" fluisterde hij zachtjes, nog slaapdronken terwijl hij door zijn ogen wreef. "hoe lang ben je al wakker?". Een dokter liep naar binnen en bekeek alle monitoren lang. Toen begon hij te praten. "alles ziet er redelijk normaal uit. Als je zo doorgaat mag je over twee weken naar huis" zei de dokter tegen hem. "of ik bedoel natuurlijk terug naar die school waar jullie opzitten." hij knipoogde kort naar Ynary. Collin keek alleen maar vragend van de een naar de ander. "zitten wij samen op school?" vroeg hij uiteindelijk aan Ynary. "welke school dan?" hij vroeg zich af in welke stad hij zich bevond. Het was niet China, of ergens anders in Azië dat was te zien aan de mensen en aan de inrichting. De ziekenhuizen waren goed geregeld, en dat was in sommige steden in Europa ook niet.

Ynary schudde haar hoofd, ze wilde wel gaan slapen maar dat kon ze gewoon niet. Ze haalde haar schouders op, ze wist het niet meer. Dat er een dokter binnenkwam had ze pas door toen hij begon te praten. Met een wazige blik keek ze op en ze knikte vaag. Ze vroeg zich af hoeveel hij nog wist. Maar een ding wist ze nu wel zeker en dat was dat hij niet meer dezelfde Collin was. "Franklin High," zei ze met een schorre stem. Het was niet meer dan een fluistering, meer kwam er gewoon niet uit haar keel. De dokter keek even bezorgd naar haar, maar zij merkte het niet. "Ik denk dat jij even moet gaan liggen," zei hij terwijl hij een opklapbed dat onder het bed was geschoven pakte. "Anders ben jij dadelijk degene die hier moet blijven," zei hij en met een paar bewegingen stond er een klein, gammel campingbedje in de kamer.

"Kan ze geen beter bed krijgen?" vroeg Collin voorzichtig aan de dokter. "Op zo'n ding kan je toch niet slapen?" Hij kende haar dan wel niet, maar er was iets aan haar dat hem fascineerde, dat maakte dat hij voor haar wilde zorgen, zorgen dat het ook goed met haar ging. "Ik kan ook wel extra betalen" zei hij er vlug achteraan. Geld had hij genoeg, altijd gehad, en zou hij ook altijd hebben. "maar geef haar alstublieft een beter bed?" hij keek aardig, maar dwingend naar de dokter. De dokter piepte een zuster op die ook daadwerkelijk een bed voor Ynary ging halen. "Goed, ik kom om de zoveel uur even langs om te kijken hoe het gaat met u." zei de dokter nog terwijl hij de deur uitliep, de zuster met het bed bijna overhoop lopend.