Het revalidatiecentrum "Stabio" New York

Ynary had de kracht niet te protesteren. Een beter bed zou geen verschil maken, ze zou toch niet kunnen slapen. Toch ging ze op het bed liggen dat de zuster binnen reed, ze kon wel doen alsof ze zou slapen. Daar zou iedereen tevreden mee zijn. Er was nu toch niemand meer die echt om haar gaf. Expres ging ze met haar rug naar Collin liggen, onbewust was ze alweer bezig een muur om haar heen op te bouwen. Ze sloot haar ogen zodat het zou lijken alsof ze lag te slapen, nu moest ze er alleen maar voor zorgen dat haar ademhaling rustig was en dan zou iedereen er vanuit gaan dat ze lag te slapen.

Collin ging op zijn rug liggen en staarde naar het plafond. "Ynary?" hij wist dat ze niet sliep. Zo snel kon niemand slapen, zelfs niet als je twee dagen wakker geweest was. "heb ik iets gemist?" hij doelde op de tijd die hij duidelijk vergeten was. "wat ben jij van mij?" vroeg hij toen. Een beste vriendin? Gewoon een vriendin, de vriendin van zijn vader. Maar dat laatste was raar, op haar reactie van straks te oordelen was hij belangrijk voor haar geweest. "het spijt me Ynary..." zei hij toen zachtjes. Hij wilde het zich zo graag herinneren, wilde weten wat hij vregeten was. Maar hij wist het niet.

Ynary voelde hoe er een steek door haar heen ging toen hij hem haar naam hoorde zeggen. Het was hetzelfde en toch zo anders. Ze moest op haar wang bijten om te voorkomen dat ze het niet uit zou schreeuwen. "Je hield van mij," zei ze zachtjes. Het lukte niet meer om de pijn uit haar stem te houden, daar was ze te moe voor. Ze merkte dat ze de verleden tijd gebruikte, het was niet eens bewust gegaan maar ze wist dat het waar was. Hij kon zich haar niet meer herinnerde en het was gewoon allemaal weg. Het was allemaal voor helemaal niets geweest.

Daar werd Collin even stil van. "oh" was alles wat hij kon zeggen. Hij hield van haar? Hij had de verleden tijd ook opgemerkt, en ergens was het wel waar, hij wist niet wie ze was, hoe kon hij van iemand houden waarvan hij de naam vergeten was? Hij voelde zich zo stom dat hij zijn geheugen verloren had. "Ik.. Ik.. huh?" hij snapte het niet, hoe kon zoiets? Een vreemd gevoel kwam in zijn buik. "hield jij ook van mij?" het was moeilijk dat te vragen en zijn stem was dik. Voor hem was het heel belangrijk dat te weten. Het was raar, maar dat leek een groot gedeelte van zijn bestaan uit te maken. Het was een vreemd gevoel gewoon een zwart gat te hebben. Ynary scheen de enige verbinding te hebben, maar hij snapte de verbinding niet. Had hij echt van haar gehouden? Om de een of andere reden was dat geen enorm rare gedachte. Ookal leek ze niet zijn type. Iets in Ynary bleef hem fascineren, haar manier van lopen, manier van doen. Als hij Ynary gekend had zou het best mogelijk zijn, maar in zijn ogen kende hij haar niet...

Ynary twijfelde even of ze antwoord zou geven en wat ze dan zou zeggen. Als je helemaal precies ging kijken zou het niet kloppen als ze 'ja' zou zeggen aangezien ze nu nog steeds van hem hield. Maar ze wist niet zeker of het nog wel dezelfde Collin was. Ze had Collin zien veranderen in de tijd dat ze hem kende en als hij dat allemaal kwijt was dacht ze niet dat hij nog de Collin was van wie ze had gehouden. "Ja," besloot ze dus maar te antwoorden. Ze wilde dat ze nu wel zou kunnen slapen, ze wilde even ontsnappen. Wegrennen van alles wat ze nu niet aankon en zich verstoppen.

Collin wist niet wat hij moest zeggen, wat zei je als er zojuist tegen je gezegd was dat jij van iemand gehouden had, voor een lange tijd, en diegene ook van jou gehouden had. Iemand die je je gewoon niet herinnerde. Wat was er met hem? Hij herkende zichzelf niet. Wie was hij? Hij was altijd de player geweest die met modellen en meisjes die eruit zagen als modellen uitgegaan, had ze mee naar huis genomen. En nu werd hem gezegd dat hij van iemand gehouden had, echt van iemand gehouden had. Het was vreemd dat te horen. Ze hoorde bij zijn verleden en hij wist dat ze bij hem hoorde, maar hij moest er nog achter komen of ze in het verleden hoorde of dat ze nog steeds bij hem hoorde. "Ik wil weten wat er aan de hand is" zei hij na een korte stilte, en hij drukte op de rode knop zodat er een zuster zou komen.

Ynary kneep haar ogen stijf dicht, ze zou het hem niet gaan uitleggen. Dat kon ze gewoon niet. Ze zou niet zeggen hoe ze hier dagenlang langs zijn bed had gezeten wachtend op het moment dat hij wakker zou worden, als hij wakker zou worden. En ze zou hem ook niet vertellen wat er allemaal was gebeurd, hoe zij hem beloofd had niet haar eigen leven te nemen en door te gaan. Al snel kwam er een zuster de kamer in gerend. Het was niet moeilijk de voetstappen te horen. "U heeft iets nodig," zei ze met een stem waarvan zelfs Ynary met haar ogen dicht kon horen dat hij niet helemaal oprecht vriendelijk was. Waarschijnlijk wilde zij ook gewoon slapen.

"bestaat er zoiets als een complete black out vanaf een bepaald moment? Kan het zijn dat het weer voorbij gaat?" hij was redelijk in paniek, wilde dat hij Ynary kon vertellen dat hij wist waar ze het over had. Dat hij haar kon zeggen dat het goedkwam en alleen tijdelijk was. De zuster haalde haar schouders op. "dat zal je morgen aan de dokter moeten vragen" zei ze enorm bot, zo bot dat Collin zich stom voelde. Zijn ademhaling was versneld, hij wilde zo enorm graag weten wat Ynary in zijn leven deed. Hij wilde weten wie ze was. Wie hij was, want dat scheen hij gemist te hebben. De zuster draaide zich zonder nog iets te zeggen om en liet hen weer alleen. "Ynary, ik weet zeker dat het weer goed komt" nee dat wist hij niet, en waarschijnlijk kon ze hem horen liegen, aangezien hij er zelf zo enorm onzeker over was. Hij wilde het heel graag, te graag misschien. "Maar je moet nu echt gaan slapen..." hij kende haar dan wel niet, wist niet hoe ze eruit zag als ze wakker was, maar dat was ze nu echt niet, ze was doodop, dat kon hij zien. Ergens wilde hij haar knuffelen, haar troosten, haar telkens weer vertellen dat het goed zou komen, maar hij wist dat het niet goed kwam, en hij wist ook dat hij waarschijnlijk niet dat voelde wat zij voelde als hij haar knuffelde. Zij wist van een gemeenschappelijk verleden, en hij had dat gemist.

Ynary wilde niet meer horen wat hij zei, ze wilde geen hoop krijgen die daarna weer verpletterd kon worden. Dat had ze vaak genoeg gehad. Ze lachte schamper en zonder vreugde toen hij zei dat alles goed zou komen. Dat had ze al te vaak gehoord. Dat en dat ze nu helemaal veilig was. Als klein meisje had ze al snel doorgehad dat het gewoon leugens waren. Blijkbaar dacht iedereen, nu nog steeds, dat ze stom genoeg was het ook te geloven. Ze was nooit veilig en het kwam nooit goed, het leek wel alsof het ongeluk haar achterna liep om haar te grijpen op het moment dat ze het het minst verwachtte, nu bijvoorbeeld. Ook was iedereen blijkbaar van mening dat ze precies wisten wat goed voor haar was, maar het was niet zo simpel om te slapen. En ze had zo'n voorgevoel dat als ze zou gaan slapen er nachtmerries zouden zijn, al had ze die nu al heel lang niet meer gehad.

Collin draaide op zijn zij en viel in slaap. Een lichte slaap, waarin hij elke keer als Ynary draaide wakker werd. Hij had al veel geslapen en zijn vermoeidheid was er grotendeels af. Hij bleef maar denken aan wat Ynary gezegd had. "Je hield van mij" dat was hard aangekomen. Het ergste was nog dat ze ook van hem gehouden had, ze had zichzelf aan hem opengesteld en hij was haar vergeten. Wist helemaal niets meer over haar. Zo lag hij zo ongeveer de hele nacht te draaien. Hij zou het aan de dokter vragen, vragen wat er veranderd kon worden.

Ynary sliep niet, niet echt in ieder geval. Ze hoorde alles maar had wel het gevoel dat ze sliep. Zo zorgde ze ervoor dat de nachtmerries niet echt leken, ze beleefde ze wel maar kon toch op een bepaalde manier afstand nemen, ze wist dat het niet echt was. Maar het was niet zo dat de werkelijkheid nou veel beter was. Zelfs toen ze merkte dat het buiten lichter werd hield ze haar ogen dicht en bleef in de halve slaaptoestand. Ze was nog niet klaar een uitleg te geven.

's ochtends liep de dokter weer naar binnen. Collin schoot omhoog in het bed, waardoor een pijnscheut door al zijn botten stootte. "Bestaat tijdelijk geheugenverlies?" vroeg hij, opnieuw in paniek. "hoe kan ik erachter komen of ik ooit nog weet wat er met me gebeurd is?" Hij was bang, bang dat zijn geheugen weg was. En wat als hij nooit meer iets, of nooit iets met Ynary gehad had, dan zou hij alsnog graag willen weten wat er de afgelopen jaren gebeurd was, welke ervaringen hij opgedaan had, wat er nieuw voor hem was, of hij veranderd was, of zijn vader veranderd was, en zo verder en zo voorts. Hij had het idee dat hij een gedeelte van zijn eigen identiteit miste, en dat was zo enorm irritant.

Ynary kon zichzelf er niet van weerhouden hoopvol op het antwoord van de dokter te wachten. Ze wilde Collin helpen zijn geheugen terug te krijgen, alleen dan wilde ze eerst weten of het mogelijk was. Eigenlijk dacht ze niet dat ze nog meer teleurstellingen kon verwerken. Dat had ze wel gekund als Collin's armen er waren geweest om haar te beschermen en waar ze in weg kon kruipen. Snel duwde ze die gedachte uit haar hoofd, dat zou haar niet helpen, het zou haar alleen maar verdrietig en wanhopig maken. Iets dat ze nu niet kon gebruiken.

De dokter knikte en liep naar Collin toe, pakte een lampje. En scheen er even controlerend mee in zijn ogen. "hmmm, amnesie.... daar had ik nog niet aan gedacht, er bestaat een mogelijkheid dat je onder geheugenverlies lijdt, het kan zijn dat je dingen verdringt, het kan ook zijn dat het komt door bijvoorbeeld een klap die je gekregen hebt toen je in die auto zat" zei de dokter, terwijl hij van Collin naar Ynary keek en wachtte tot ze enige respons gaven. Collin knikte. "maar kan ik het ook weer terug krijgen?" vroeg hij, waarbij hij met een schuin oog naar Ynary keek. Hij kende haar echt niet, merkte hij, normaal als je naar mensen keek wist je allerlei gebeurtenissen op te halen, ontmoetingen, bij Ynary was het gevoel er alsof het zou komen, maar kwam het nooit. "We zullen eerst een MRI uitvoeren en dan kunnen we met zekerheid zeggen wat er precies aangetast is, daarna zien we verder, maar amnesie is vaak van kortere duur" zei de arts.

Toen de dokter zei dat het meestal van korte duur was voelde Ynary en opluchting en meer zorgen. Ze wist dat ze er alles aan zou doen om zijn geheugen weer terug te krijgen maar ze wist ook dat dat heel zwaar zou worden en misschien zou het niet eens succes hebben. Geheugen en gevoel waren volgens haar twee verschillende dingen. Stel dat Collin zin geheugen terug zou krijgen zou dat geen garantie geven of hij dan ook nog hetzelfde voor haar zou voelen. Misschien kreeg hij dan de kans om terug te kijken op zijn daden en besluiten dat hij stom was geweest. Die gedachte deed zo'n pijn dat ze nog liever had dat hij het zich dan gewoon niet meer zou herinneren, dan kon ze altijd nog stiekem hopen.

Collin's ogen lichten op, en hij wist niet waarom maar hij keek gelukkig naar Ynary. Er was iets met dat meisje waar hij niet bij kon komen. Iets aan de manier waarop ze naar de wereld keek. Waarom dacht hij dat soort dingen de hele tijd? Blijkbaar had hij ooit van haar gehouden... Maar hield hij van haar op basis van wat hij van haar wist? Hij kon het zich voorstellen en dat beangstigde hem, hij kon het zich voorstellen dat hij ooit van iemand zoveel kon houden als zijn ouders van elkaar gehouden hadden en dat diegene Ynary was... Hij knikte naar de arts. "wanneer kunnen jullie die MRI doen?" vroeg hij vastbesloten, hij wilde weten waar hij stond, hij wilde zich teruggeven aan Ynary, hij had zo'n medelijden met haar, hij was zichzelf kwijt, maar zij was hem net zogoed kwijt en hij zou proberen zichzelf te vinden. "Ehm, ik zal even kijken wanneer er een apparaat en een dokter vrij is, maar het zal geen probleem zijn omdat het redelijk rustig is deze week." zei de arts terwijl hij zich weer omdraaide.

Ynary bleef stil liggen met haar ogen gesloten. Ze wist niet of ze mee wilde of niet. Ze zou dus gewoon blijven doen alsof ze sliep tot dat iemand over haar begon. Als ze zo bleef liggen kon ze nog doen alsof het allemaal maar een nachtmerrie was geweest, ook al wist ze heel goed dat dit erger was dan haar nachtmerries. Het inmiddels bekende geluid van voetstappen kwam weer dichterbij tot de deur openging en iemand de kamer in liep. "Het is mogelijk om nu een MRI scan te doen, als u nog liever even wil wachten moet dat tot vanavond omdat er verder geen plaats is," deze zuster klonk oprechter in haar vrolijkerheid dan de vorige. Ynary dacht dat het kwam omdat het nu morgen was en niet meer 's nachts.

Collin keek naar de zuster die binnen gekomen was en kwam een stukje overeind. "hmm" zei hij terwijl hij knikte. "Dat ligt eraan of u me vanavond ook brengt" zijn ogen twinkelden. De zuster kwam iets dichterbij en fluisterde iets in zijn oor. Collin knikte. "Ja die ben ik" ze had hem als zoveelste gevraagd of hij de Collin Diaz was. De vrouw bleef naar hem toegeleund staan. Collin vond haar aandacht leuk, hij had het gemist. Al veel te lang had hij niet meer gezoend, niet meer op die manier vrouwelijk contact gehad.

Ynary had eerst niet door dat er iets mis was met de toon en de woorden van Collin. Je zou namelijk met gemak kunnen zeggen dat ze geen ervaring had wat betreft flirten. Eerst dacht ze dan ook dat Collin vanavond gebracht wilde worden en niet wilde lopen, of zoiets. Pas daarna bedacht ze zich dat het wel erg raar was en merkte ze de nadruk op 'u' op. Het leek wel alsof ze in koud water werd ondergedompeld toen ze eindelijk doorkreeg wat hij precies had bedoeld. Maar zelfs toen kon ze het niet geloven was iedereen vergeten dat ze hier ook nog lag. Blijkbaar wel.

Collin was Ynary inderdaad even vergeten en legde zijn hand veelbetekenend op de arm van de jonge zuster. Het was lichamelijk contact, maar niet meer dan dat. Van haar wilde hij geen liefde, van haar wilde hij plezier. Hij glimlachte met een parel witte tanden glimlach naar de vrouw en wist dat ze zou doen wat hij zou willen. "Natuurlijk ben ik er dan nog" zei ze vrolijk. "en ik zal u ook naar de kamer brengen" voegde ze eraantoe met een flirtende ondertoon. "ik kan u ook wassen als u dat wilt..." ze ging met haar tong over haar lippen. En Collin keek er met een grijns naar.

Ynary kroop verder weg onder de dekens. Ze wilde het niet horen, ze wilde geen bewijs hebben van het feit dat hij alles was vergeten en niets meer om haar gaf. Het liefst had ze haar hoofd onder het kussen gestopt zodat ze zo veel mogelijk geluid buiten kon sluiten, maar als het goed was dacht iedereen nog dat ze sliep. Sliep ze maar echt... dan hoefde ze niet aan te horen hoe haar vriendje, al dacht ze eigenlijk niet dat het nog telde, met de eerste de beste vrouw die langs kwam begon te flirten.

Collin keek de vrouw lachend aan. "Nee laatmaar, ik hoop dat ik dat weer zelf kan" ergens begon een vaag gevoel aan hem te vreten, hij had niet zoveel plezier in het geflirt als hij anders altijd gehad had. Hij kon het vage gevoel niet beschrijven, alleen dat het onprettig was. Om de een of andere reden dacht hij aan Ynary, hij zag een beeld dat hij nog niet gezien had. Hij zag haar zitten voor een enorme kerstboom en een ober stond er springend naast. Net zo snel als het gekomen was was het weer weg, en hij knipperde even met zijn ogen voor hij weer bij 'bewustzijn' was. De zuster keek hem vragend aan. "nee, niets meer nodig" zei Collin opeens bot. Het gevoel dat hij gekregen had bij de beelden was niet vertrouwd. Het was een rare kriebel. Het had niet gevoeld alsof hij naar foto's keek van iemand anders; het had echt geleken alsof hij even alles gevoeld had, alles gevoeld had wat die ander gevoeld had, alleen dat er niemand anders was, dat wat hij gevoeld had was van hem en dat verstoorde zijn gedachten een beetje.

Ynary stond zichzelf niet toe blij of opgelucht te zijn toen hij haar leek af te wijzen, misschien was het een of ander stom spelletje, wist zij veel. Boos, maar ook vooral machteloos, draaide ze wat in het bed. Ja, zij was er ook nog. Dacht ze sarcastisch. Als ze had gedurfd was ze misschien uit bed gekomen en gewoon weggelopen. Maar ze wilde geen vragen beantwoorden of het risico lopen tegengehouden te worden. Dus bleef ze gewoon liggen, half hopend dat de zuster Collin zo mee zou nemen naar de MRI zonder haar mee te nemen. Dan kon ze in de tussentijd verdwijnen.

De zuster verdween gekwetst en zonder nog iets te zeggen. Collin voelde zich opeens moe worden, en hij viel al heel snel in slaap. Vlak voor hij in slaap viel fluisterde hij echter nog. "niet gaan, laat me niet alleen" waarom en tegen wie wist hij toen niet, daar was hij te moe voor, maar hij wilde dat er iemand bij hem bleef. Eerst werd de wereld donker. Toen zag hij een kastdeur, van de binnenkant uit, hij ag een sleutel, en een potlood, en toen zag hij hoe een meisje zichzelf probeerde te vermoorden, om haar heen stapels papieren, hij zag hoe ze met het mes haar polsen openhaalde "Ynary!" schreeuwde hij. Onrustig wiebelde hij op en neer in het bed en hij bleef haar naam steeds maar weer schreeuwen. In de droom voelde hij het, hij voelde wat hij voor haar voelde, maar toen hij wakker schrok was daar slechts alleen de herinnering.

Ynary lag weer, of eigenlijk nog steeds wakker. Dit keer sliep ze niet eens half. Toen ze Collin's ademhaling rustig en regelmatig hoorde worden ging ze rechtop zitten en keek naar hem. Ze deed niet haar best om de tranen die in haar ogen stonden tegen te houden, het maakte toch allemaal niet uit. Van schrik viel ze bijna uit het bed toen hij haar naam schreeuwde. Nadat ze weer wat rustiger was liet ze zich uit het bed glijden en ging naast het zijne zitten en pakte zijn hand vast. "Ik ben hier Collin," zei ze zachtjes. Zou het zo gaan, overdag wist hij niet meer wie ze was maar 's nachts wel. Was dat het waard? Daar wist ze heel goed het antwoord op, natuurlijk zou dat het waard zijn.