Een Starbucks in New York

Een van de vele Starbucksen in New York, met, zoals veel van alle winkels en restaurantjes in New York, uitzicht op een van de enorme winkelstraten. Hij is redelijk groot met veel verschillende tafeltjes, en natuurlijk een enorm aanbod van koffie, maar ook dingen om te eten, zoals muffins, broodjes en verschillende soorten koekjes.

Regels: Niet zo veel, gedraag je gewoon goed.
Personen: Zo veel als er passen.

Leila zat met een beker dampende Caramel Frappuccino Light en een sandwich voor haar neus aan een klein tafeltje ergens achterin de Starbucks. Het was erg druk in het lunchrestaurant en ze had (bijna letterlijk) moeten vechten voor een plekje. Gelukkig voor Leila had haar paarse haar de andere kandidaat voor de laatst overgebleven tafel afgeschrokken. Vandaag droeg ze het in een losse paardenstaart zodat het beter paste bij haar 'hoodie-mood'*.
Haar handen omsloten de warme beker nog vaster, maar ze moest echt wachten tot de vloeistof afgekoeld was. De muziek in haar oren, afkomstig van haar Ipod, maakte dat Leila zich helemaal afsloot van haar omgeving. Ze zuchtte een keer tevreden. Het was ook weleens heerlijk om van het schoolterrein af te zijn en gewoon te verdwalen in de immens grote stad zodat je kon verdwijnen in de menigte..

*truien bui XD

Evy stond, met een hete vanilla latte in haar hand, tussen de vele tafeltjes, terwijl ze de plekken afzocht, naar een lege stoel. En toen zag ze iemand die vertrok, en snelde daar naar toe. 'Mag ik hier komen zitten?' Vroeg ze aan het meisje dat op de andere stoel zat, het meisje met het opvallend paarse haar. Ze bekeek het meisje even, en glimlachte naar haar, waarna ze haar donkerbruine haar uit haar gezicht streek, en toen de beker gloeiend hete koffie weer met haar beide, ijskoude handen vastpakte.

Leila keek verrast op toen er een meisje naast haar tafel stond. Snel deed ze haar oordopjes uit om de vraag te kunnen verstaan. "Natuurlijk! Ga zitten." antwoordde ze met een vriendelijke glimlach. Gezellig, beter met zijn tweeën dan alleen, toch?
Leila besloot dat ze nu wel lang genoeg had gewacht en waagde een eerste slokje van de warme drank. Oh, de heerlijkheid! Helaas merkte ze gelijk dat haar tong iets verbrand was, maar ach..dat had ze er voor over. "Ik ben Leila trouwens." stelde ze zichzelf voor aan het meisje.

Evy lachte naar het meisje, en ging zitten in de stoel tegenover die van haar. Ze zette haar tas naast haar neer, en sloeg haar beide handen toen weer om de warme beker van haar koffie, waarna ze er voorzichtig aan nipte. 'Ik ben Evy.' Stelde ze zichzelf voor. 'Aangenaam.' Voegde ze eraan toe, en nam nog een slokje van de koffie, die net genoeg was afgekoeld om te drinken. Ze had het meisje nog niet eerder gezien - dat zou ze zich zeker hebben herinnerd- maar het zou best kunnen dat ze ook op Franklin High zat, daar leek ze wel het type voor, al kende Evy haar eigenlijk ook nog niet. Maar het meisje was vrolijk, en daardoor moest Evy automatisch ook glimlachen.

Matthew stond verveeld in de rij te wachten, zoals gewoonlijk was het druk bij de Starbucks, negentig procent waren mensen die voor ze naar hun werk gingen nog even een koffie gingen halen, of een van de vele variaties erop. Zelfs was hij gek op de frappachino's met caramel, die waren gewoon geweldig.

Lauren zat aan een tafeltje met een ijskoffie. Haar Ipod speelde liedjes af, de meeste top veertig, maar er zaten ook een paar nummers tussen die niemand kende, zoals het liedje dat ze nu luisterde. Ze neuriede een beetje mee, en op een schrijfblok schreef. "But we still lay together every night, while I sleep i dream that we're allright. If this is love, I'd rather keep dreaming".

Matthew was eindelijk aan de beurt waar hij even later zijn bestelling ophaalde. Ten hij zich omdraaide om ergens plaats te nemen, iets wat niet mogelijk leek te zijn door de drukte. Maar dat was niet het enige wat hij opmerkte, hij herkende een van de klanten. Lauren als hij het goed had. Met een glimlachje liep hij naar haar toe, "Heey" groette hij haar.

Lauren hoorde hem niet door de oortjes die ze in had, en bleef zachtjes mee neuriën en ze tikte met haar pen op de tafel. Toen het volgende liedje begon schrok ze, het was een harde remix, en snel deed ze haar oortjes uit. Toen pas zag ze Matthew. 'Hoi' zei ze. 'Wacht, zit jij niet bij mij op school?'. Ze kende zoveel jongens, dat ze zich hun ontmoeting niet eens meer herinnerde.

Matthew lachte naar haar en nam zonder te vragen tegenover haar plaats aan het tafeltje; "Ja dat klopt, ik ben die ene jongen." zei hij met een knipoog, "Matthew." noemde hij zijn naam, hij had wel door dat ze hem wel herkende maar het daarmee ophield. Bij hem was het ook meer toeval dat hij haar naam kon herinneren.

'O ja' zei Lauren, en ze schonk hem een van haar mooiste glimlachen. Dit was een ander soort, niet zo'n heel flirterige, maar bij deze lachten haar ogen ook mee. Zelf vond ze hem nier mooier dan de andere, maar mensen die haar goed kenden wel. 'En hoe gaat het met je?' vroeg ze, waarna ze een slokje van haar ijskoffie nam.

Matthew trommelde zoals gewoonlijk even kort op de tafel, een soort tik, howel hij geen drummer was. "Kan niet beter." glimlachte hij naar haar, "Wat is er nou beter dan de starbucks?" was zijn retorische antwoord voor hij haar met een glimlach aankeek, "En met jouw schoonheid?"

Lauren glimlachte naar hem, deze was wel een stuk meer flirterig. Met haar kin steunde ze op haar hand en ze keek hem aan. 'Daar ben ik blij om' zei ze met een lieve stem. 'En hoe gaat het met de liefde?' vroeg ze, ze wilde vermijden dat ze flirtte met een jongen die al bezet was. Dat had ze al eerder meegemaakt, en dan waren meisjes echt bitches. Ze had nog drie weken met wangen gelopen waren korsten op te zien waren van nagels die ze opengehaald hadden.

Matthew lachtte eventjes kort, hij dacht dat iedereen zijn reputatie wel kende, waarshcijnlijk zou het in alle kranten terecht komen als iemand het langer dan een zoenpartij met hem volhield. "Single for live." zei hij met een lachje terwijl hij even een slokje van de frappachino nam door aan het rietje te zuigen. (oké dat klinkt fout xD). "En met jouw?" vroeg hij met een vleugje nieuwsgierigheid.
-
Matt en Sahirah moeten zo nog een keer meeten (A)

ja klopt (:..

----

Lauren keek hem aan. 'Ook single, voor altijd denk ik. Ik houd het gewoon niet lang vol' mompelde ze, en ze keek hem met lachende ogen aan terwijl ze een slokje nam. 'Zelfde dus eigenlijk. Maar wat is eigenlijk je talent?' vroeg ze, om het gesprek op gang te houden.

Dan heeft ze die foto's van Matt gezien waarop Arianne hem een kus op de wang gegeven heeft?
-
Matthew lachtte, "Lang leve de lol." merkte hij op, "Zang." niet dat hij zo geweldig was, maar goed genoeg om net op deze school te blijven waarschijnlijk, "En gitaar als begeleiding." voegde hij er aan toe. "En wat doe jij?" misschien had ze het de vorige keer al verteld, maar het kwam niet in hem naar boven. Ondertussen waszijn blik op de blocknote gevallen waar ze de tekst van een nummer op gekrabbeld had.

Ja. I </3 Dramaaaa (:
---

Lauren lachte even. 'Precies hetzelfde, ik speel alleen ook nog een beetje piano. We moeten een keer een duet doen' mompelde ze. Toen ze zijn blik zag keek ze zelf ook. 'Hier schrijf ik alle mooie songteksten op die ik vind, gewoon om soms door te kunnen lezen' vertelde ze, en ze stopte het in haar tas, het was nogal stom.

YEah Ehm eens denken waar? Misschien op zijn slaapkamer, dat ze hem een keer zoekt? Of in de eetzaal (yeah mijn standaadplaats xD)
-
Matthew knikte, "Lijkt me leuk." zei hij naar waarheid. "Dus afgesproken?" vroeg hij voor de zekerheid. Zijn blik ging weer naar het block dat ze nu in haar tas schoof, "Handig" merkte hij op terwijl hij iets ging verzitten op de stoel. "Elke songtekst die uik hoor ben ik meestal tien seconde later weer kwijt terwijl ik het best zou willen gebruiken." grinnikte hij een beetje dommig.

Doe maar de eetzaal, zijn slaapkamer is er nog niet en ik heb geen zin op hem aan te maken xdd *IkBenWelSLecht*
--------------

'Ja het is heel handig. Misschien kan ik wel een leuk liedje vinden wat we kunnen zingen' en ze pakte het blok weer boven tafel. Ze begon er doorheen te bladeren, gelukkig zette ze de titel altijd boven de liedjes, maar ze kon niet echt een perfect liedje vinden. Ze schoof het blok naar hem toe. 'Zoek jij is, ik kan niks vinden'.

Haha, begin jij?
-
Matthew pakte het blok van haar en begon door te bladeren, hij sloeg sowieso al de nummers die hij niet kende over. Uiteindelijk sleog hij "Need you now" open, het was een leuk nummer om met z'n tweeën te zingen vond hij. Hij schoof het naar Lauren toe, "Wat vind je hiervan?" vroeg hij met een glimlachje op zijn lippen.

Wokeej (:
----

Lauren keek naar hem terwijl hij aan het zoeken was, en glimlachte een beetje onwillekeurig. 'Ja die is perfect. Weet je, hier ergens in de buurt staat een piano, in een overdekt winkelcentrum. we zouden het gewoon kunnen proberen'. Ze keek hem afwachtend aan, maar in haar ogen stond een blik die geen jongen kon weerstaan. Ze had al zoveel jongens hiermee over kunnen halen voor van alles. Het was echt heel handig.

-
Matthew kon net als de andere de blik nderdaad niet zomaar weerstaan, "Het is dan wel zonder gitaar." zei hij voor de zekerheid, aangezien het toch redelijk een countrynummer te noemen was. Nouja er was wast wel een muziekwinkel waar ze met een beetje geluk een gitaar konden lenen, bedacht hij zich, "Maar het klinkt als een goed plan." glimlachte hij.

Lauren keek hem lachend aan. 'Ik speel heel vaak gitaar liedjes op de piano, het is niet zo moeilijk. Kom' zei ze en ze pakte haar tas en jas van het bankje waar ze op zat. En natuurlijk ook haar koffie, want die was nog niet op. Ze schonk de jongen achter de bar die haar zo vriendelijk geholpen had nog een glimlach, en hij was voor minstens tien seconden afgeleid. Ze lachte even. 'Zo leuk om te doen' zei ze tegen Matthew.

Matthew had haar blik naar de barjongen opgemerkt en lachtte. Hij pakte zijn ijskoffie met caramel en volgde haar naar buiten. "Oké welk winkelcentrum heeft een piano?" vroeg hij terwijl hij opzij keek naar het meisje waar hij dus een duet mee zou zingen.

Lauren pakte als in een soort reflex zijn hand, dat deed ze bijna altijd en trok hem mee. Het was maar vijf minuutjes lopen, en toen stonden ze voor een mooie paarse piano. 'Nou, dit is hem' zei ze lachend. Eigenlijk was de piano van de muziekwinkel waar hij voor stond, maar veel mensen speelden er gewoon voor de lol op, en dat mocht ook.