Een Starbucks in New York

Irina keek hem diep in zijn ogen, had hij nou echt niet door dat hij haar beledigd had. 'Jaren 60 rock en zo' zei ze nog steds afstandelijk, en ze vroeg expres niet waar hij van hield. 'Maar ik denk dat ik er straks weer vandaar moet, ik had mijn baas beloofd dat ik rond 3 uur zou gaan spelen'.

Dusty knikte, hij had zelf niet echt een speciale muzieksmaak. Hij luisterde vooral muziek tijdens een warming-up en dan was het vooral iets met een wat snellere beat. "En zing je ook dat soort muziek?" Vroeg hij waarna hij het laatste beetje koffie opdronk en daarna de beker in de prullenbak mikte. Hij raakte gelukkig want anders was het nogal beschamend geweest aangezien hij niet eens zo ver van de prullenbak af zat.

Irina kon er niets aan doen, maar lang boos blijven was niks voor haar. 'Ja, meestal wel, maar eigenlijk zing ik alles als je me de bladmuziek geeft' zei ze met een glimlachje en ze ging weer een beetje normaal zitten. Even snel schoot er een gedachte door haar hoofd, Waarom vergaf ze hem zo snel? Maar die duwde ze weg. het had niks met hem te maken, maar met het feit dat ze niet snel boos werd. Jonathan was de ware voor haar, geen discussie mogelijk.

Dusty trok even een moeilijk gezicht. "Je bedoelt die lijntjes met die bolletjes en die stokjes," zei hij grappend. "Want dat is alles wat ik er in zie," zei hij vol zelfspot. "Ik vind het erg knap dat je dat kan lezen," zei hij met iets van bewondering in zijn stem. Dusty was geen domme kracht, maar een groot denker was hij nooit geweest en zou hij ook nooit worden. Tactieken bij kickboksen waren er wel maar heel ingewikkeld waren ze meestal niet, hoe ingewikkelder hoe meer kans er was dat iets mis kon gaan.

Irina glimlachte. 'Ja, dat ja. En het is niet zo moeilijk er zit logica in hoor, als je er even over nadenkt, maar ja, als je dat moeilijk vind?' een sarcastisch glimlachje verscheen rond haar mond. haha, ze had hem teruggepakt en nu stonden ze gelijk. Nou ja, figuurlijk gezien dan, maar het was een grapje en ze hoopte dat hij dat wel snapte.

Dusty glimlachte even, kijk dit had hij nu wel door. "Ja, dat vind ik moeilijk," zei hij nog steeds glimlachend. Al kon hij soms wat lomp overkomen met zijn opmerkingen had hij met zelfspot absoluut geen moeite. Hij vond dat als je niet om jezelf kon lachen je ook niet om een ander mocht lachen. Hij had eigenlijk nooit geprobeerd noten te leren lezen of iets anders met muziek te doen, maar aangezien hij absoluut niet goed was met talen en hij dit ook als een soort taal zag dacht hij niet dat hij heel veel succes zou hebben.

Irina glimlachte bij zijn reactie. 'Oké, mocht je ooit eens hulp nodig hebben dan help ik je wel hoor' zei ze. Ze vod het leuk dat hij het zo opvatte, een stuk sportiever dan haar. Gelukkig had hij dat niet doorgehad want ze had zich echt heel stom gedragen. 'Maar ik moet nu eigenlijk echt gaan' zei ze na een blik op haar horloge.

Dusty glimlachte even maar dacht niet dat hij van het aardige aanbod gebruik zou maken. Ten eerste had hij daar geen tijd voor en ten tweede had hij het idee dat hij tot hopeloos geval zou worden bestempeld. Onwillekeurig trok hij even een teneergeslagen gezicht toen ze zei dat ze zo moest gaan. Hij vond het leuk om zo met haar te praten.