Een Starbucks in New York

Whaha is het leuk??
----

'Blauw is goed denk ik' mompelde ze, waarna ze de verschillende suggesties voor blauw in het schrift opschreef en het toen wegdeed. 'Maar genoeg hierover. Hoe gaat het met je, ik bedoel buiten het trouwgedoe om? Ik spreek je de laatste tijd niet veel meer'.

Adam schudde wakker uit zijn dagdroom die inmiddels al een stuk verder dan alleen Flavio's ogen was. Hijdacht even na of hij het wel moest vertellen, maar iemand moest het weten, zzeker nu hij er niets over tegen Flavio durfde te zeggen. 'Ik voel me al een tijdje niet helemaal goed en nou ja, zonde op de details in te gaan bedacht ik dat het wel slim was om me te laten testen op een SOA. Ik had niets, ten minste, geen soa...' zei hij zuchtend, dit was nog het makkelijkste om te melden, het echt lastige kwam nu pas. 'Het blijkt dat er iets is wat mijn ouders me verzwegen hebben... Laten we zeggendat ik tweeslachtig ben, als jedat begrijpt?' vroeg hij, hopend dat hij dit niet hoefde uitte leggen. Nu kwam het moeilijkste, 'Ik ... Nou... Ik ben...' begon hij maar hij slikte en hield zijn mond. Het klonk zo vreemd, hij voelde zich een soort Alien.

-
Niet bepaald xd

Whaha omg, dat dit serieus gebeurd, Adam verteld Lauren dat hij ZWANGER is O.O
----

Lauren luisterde aandachtig naar hem en sloeg van schrik een hand voor haar mond toen hij vertelde dat hij tweeslachtig was. 'Adam vertel verder, wat is er?' vroeg ze terwijl haar ogen steeds groter werden, en ze eigenlijk al doorhad wat er aan de hand was maar ze durfde het niet hardop te zeggen en keek hem alleen maar in shock aan.

Adam zuchtte, 'Ik zeg het liever niet nu en hier, maar je begrijpt.het wel... Hoop ik. Het probleem is dat ik bang ben om.dit aan Flavio te melden, wat moet hij wel niet denken!?' sprak hij zijn hart uit, hij kon t zelf amper geloven, 'Hij is homo, als ik eigenlijk een soort van meisje ben, wil hij dan nog wel verder gaan met onze relatie? Maar dat is nog het minste waar ik me druk over maak, ik ben een freak! Zo voel ik me ten minste wel... En abortie daar doe ik niet aan, dat is moord... Hoe stom het ook klinkt: Ik wil het houden.'
-
Haha ja he xd

Lauren voelde de geluidloze tranen over haar wangen stromen. 'Maar Adam, dat kán helemaal niet. Jou lichaam is daar helemaal niet op gebouwd, en jullie zijn nog veel te jong en... en...' zei ze terwijl ze de woorden die ze nodig had niet meer kon vinden en dus maar gewoon over tafel zijn hand vastpakte, waarna ze met haar duim over zijn vingers streek.

Adam knikte en begon nu zelf ook zacht te huilen. 'Ik kan moeilijk tegen Courtney zeggen dat ze een moord pleegt bij abortie en het zelf gewoon doen. Ik heb het gevraagd aan de doktoren en het zou geen gevaar moeten vormen, al vonden ze het erg vreemd dat ik het niet meteen leit weghalen. Als ik alleen maar d moed had om het aan Flavio te zeggen zouden we samen een beslissing kunnen nemen, als hij me dan nog niet verlaten heeft.

Lauren schudde zachtjes haar hoofd. 'Nee Adam, je kan het niet houden, echt niet. Je moet het weg laten halen, echt waar' mompelde ze zachtjes terwijl ze hem smekend aankeek. 'Jij en Flavio kunnen helemaal geen kind opvoeden dat is onmogelijk. Misschien als jullie ouder zijn' opperde ze voorzichtig.

Adam schudde zijn hoofd. 'Ik ga geen moord plegen op mijn eigen kind.' zei hij vastbesloten en zelfs een beetje boos. 'Ik begrijp je zorgen, maar ik wil het proberen. Als het niet goed gaat, is er altijd nog een optie die adoptie heet.' voegde hij er iets voorzichtiger aan toe.

--
DE WIFI WERKTTT <3

Lauren keek hem half boos, half gekwetst aan. 'Adam, dat kan echt niet. Je mag dan wel een... ehh... baarmoeder hebben, je kan echt niet met een dikke baby buik rond gaan lopen, had je daar nog niet aan gedacht?' vroeg ze hem en ze boog over de tafel heen, omdat niet iedereen hun gesprek hoefde te horen.

Adam fronsde. 'Niet echt. Maar jullie doen het toch ook. Zo moeilijk kan het niet zij. Als het heelrg wordt meld ik me gewoon ziek...' zei hij iets minder vastberaden. Hij kon moeilijk maanden ziek zijn. 'En je weet niet hoe erg het wordt. Misschien ziet het er wel uit alsof ik gewoon dik geworden en...' zei hij en slikte. Dik worden was een van zijn grootste angsten. Maar dit was tijdelijk... Toch?

Lauren keek hem iets zelfverzekerder aan. 'Zie je wel, het wordt niks, waarom probeer je het niet als je later ouder bent, als jullie al de tijd en al het geld hebben? Jullie zijn verdomme 17 en 18, het gaat echt niet werken' verdedigde ze haar eigen standpunten nog een keer en ze pakte zijn hand weer. 'Ik wil alleen het beste voor jullie, en wat kan een baby nou toch schelen?' vroeg ze, het was lief bedoeld maar zo klonk het niet.

Adam was vreselijk beledigd. Hij stond op, gooide zijn tas over zijn schouder en liep naar de deur. 'Realiseer je je wat je gevraagd hebt? Jouw ouders dachten toch ook niet "Wat kan eeen baby nou schelen?"?' riep hij zo door d koffezaak. 'Ik hadecht meer begrip van je verwacht, Lauren... Exht.' zei hij wat zachter en hij liep naar buiten. Tranen in zijn ogen.

Lauren voelde opeens de tranen in haar ogen springen, waarom moest hij nou weer over haar ouders beginnen. 'Weet ik veel, ze zijn dood weet je nog' riep ze naar hem en ze draaide ze zich huilend om. Ze voelde de blikken van iedereen in de winkel op hun twee gericht. Dat was eigenlijk de reden waarom ze wilde dat Adam en Flavio deze baby niet kregen. Als die twee de blije pappie en pappie uit gingen hangen had ze niemand meer, en ze zou vreselijk jaloers zijn, want wie wilden hen niet als ouders?

New
---

Lauren zat nerveus met een beker koffie aan een tafeltje in de hoek van de winkel. Haar telefoon lag op de tafel en elke toen seconden checkte ze de tijd weer, en ook of ze toevallig nog een smsje van Ryan had gekregen, maar dat jammer genoeg niet.

Adam zuchtte zacht toen hij de starbucks inliep, Hij had zijn hele gaderobe omver moeten gooien om uiteindelijk bij een stapel broeken uit te komen die níét veel te strak zaten, en lelijk dat ze waren. een snelle blik over de tafeltjes was genoeg om Lauren te herkennen, hij greep Flavio's hand vast en trok deze mee naar het tafeltje, om maar zo snel mogelijk te kunnen zitten zodat zijn prachtige broek minder opviel, wat hij dan ook meteen deed toen ze er aangekomen waren.

Flavio gaf een bemoedigend kneepje in Adams hand. "Hoi Lauren." Zei hij koeler dan normaal. Hij glimlachtte wél naar Ada. Hij wist dat die schat erg onzeker was ovet zijn uiterlijk. Ze moesten echt een schopping trip inplannen en redelijk mannelijke zwangerschap-proof broeken en shirts zien te scoren.

Het was een beetje pijnlijk en Lauren keek met ogen vol spijt terug. 'Hoi' zei ze zachtjes en ze stopte haar mobiel in haar zak. 'Sorry, dat wil ik gewoon even zeggen, ik hoop dat jullie met de kans willen geven om me uit te leggen' zei ze smekend en ze keek Adam en Flavio om de beurt aan, hopend dat ze haar nog een kans zouden geven.

Adam haalde kort zijn schouders op, 'Doe wat je wilt... WIe zijn wij om je tegen te houden.' zei hij met een stem zonder emotie en zijn blik op zijn schoot, om Lauren maar niet aan te hoeven kijken, zijn opmerking over haar ouders bij hun vorige ontmoeting was niet erg slim geweest, maar hij had alle redenen gehad om boos op haar te zijn.

Flavio knikte instemmend. "Dit is ren vrij land, je mag zeggen wat je wil." Normaal wad hij nooit zo kil, maar ze had ZIJN Adam aan het huilen gemaakt. Dat kon hij niet toestaan. Hij kon er niet tegen om Adam zo down te.zien.

Lauren keek hen beiden aan en toen naar de tafel waar ze met haar vingers over de krassen in het hout heenging. 'Ik wil dat jullie dit kind niet krijgen omdat..' omg, dit was echt awkward om te zeggen en haar wangen kleurden al een beetje rood. '.. Omdat ik jaloers ben' zei ze, en ze keek op om hen aan te kijken en hun reacties te zien.

Adam keek een beetje in de war op, 'Jaloers waarop?' vroeg hij onwetend en niet erg tactvol voegde hij er aan toe: 'Ik vind mijn situatie de komende maanden nou niet echt iets om jaloers op te zijn, al werpt het zijn vruchten af natuurlijk.' hoe kon hij nou zo stom reageren terwijl hij zag dat Laurn het meende en eigenlijk wel wist wat ze besoelde? Die hormonen werden nog eens, samen met wat dat hij altijd al had, zijn dood.

Nieuw,
Gregory liep nonchalant de Starbucks binnen. Hij droeg zijn footballjack nonchalant op een lichte spijkerbroek en over een wit t-shirt. Er zaten afgetrapte gympen aan zijn voeten, maar je kon wel zien dat het geen goedkope gympen waren geweest. Hij glimlachte naar de vrouw achter de kassa en bestelde een dubbele espresso om binnen op te drinken. Na enkele minuten liep hij met een klein kopje naar een tafeltje vlak bij de deur voor het raam. Hij nam een klein slokje van de hete koffie en verbrandde bijna zijn tong.

Katya keek op van de jongen die ook aan de tafel kwam zitten. Natuurlijk niet voor haar, ze kende elkaar niet. Haar ogen richtte zich weer naar het boek wat voor haar lag. Terwijl ze een slok nam van haar ijskoffie las ze de regels een voor een. Een geìnteresseerde blik lag in haar ogen. Ze was altijd geïnteresseerd in Amerikaanse geschiedenis, het was mooi om te zien wat voor een fouten ze maakte en hoe zij het ijzeren gordijn zagen. Haar haren zaten in een visgraatvlecht, die over haar schouder hing en het kruisje wat om haar nek hing bewoog op en neer, op het tempo van haar ademhaling.

New

Dusty sloot zijn handen om de warme beker koffie en ging daarna op zoek naar een nog leeg tafeltje. Iets wat niet heel erg gemakkelijk was en uiteindelijk ging hij snel aan een tafeltje zitten waarvan de mensen net vertrokken. Aangezien hij te ongeduldig was te wachten totdat de koffie wat was afgekoeld en hij nu al begon te drinken verbrandde hij zijn tong. Maar dit gebeurde wel vaker en hij had een vrij hoge pijngrens waardoor hij niet opsprong om naar een kraan te rennen om wat water te drinken. Hij schopte zijn sporttas wat verder onder zijn stoel zodat de kans dat er iemand overheen zou struikelen kleiner werd. Afwezig staarde hij uit het raam en keek naar de mensen die voorbij liepen.

Irina liep de winkel binnen en keek even om zich heen. Ze miste Jonathan als hij er niet was, en Ze voelde zich altijd zo stom als ze zich zo voelde omdat ze wist dat het zwaar gestoord was. Ze liep richting de bar om haar lievelingskoffie te halen en een klein glimlachje speelde om haar lippen omdat ze zich zo gelukkig voelde. Toen ze haar koffie had keek ze om zich heen op zoek naar een leeg tafeltje, maar dat kon ze zo snel even niet vinden.