Een Starbucks in New York

Matthew keek naar de paarse piano en kon het niet laten om kort even te lachen, "leuk kleurtje." zei hij met een grijns. Hij zag dat de piano bij de muziekwinkel hoorde, "Zal ik eens vragen of ze een gitaar te leen hebben?' stelde hij voor, maar zonder op antwoord te wachten trok hij haar op haar beurt mee de winkel in en liep naar de toonbank.

Heb je al liefdesplannen met Matthew?
--

Lauren liep lachend met hem mee. 'Hebben jullie toevallig gitaren te leen, we willen een kleine performance houden hier voor de winkel' zei ze tegen de eigenaar, die haar wel kende. Ze kwam hier bijna elke week cd's, bladmuziek of andere spullen kopen. Hij gaf een simpele zwarte. En ze liepen samen naar buiten. 'Weet je het uit je hoofd of moet ik even de akkoorden opzoeken?' vroeg ze, en ze pakte haar blackberry uit haar zak.

Waarschijnlijk gaat hij een relatie met Mai krijgen, maar die zullen niet langer dan een week duren :3
=
Matthew pakte de gitaar aann en sloeg de band over zijn schouder heen. Hij teste even kort de snaren, elke gitaar had iets anders dus daar moest je aan wennen. "Ehm zoek maar even op." zei hij ditmaal iets serieuzer, aangezien ze toch gingen optreden. "Ik kan veel." zei hij plagend, "Maar die akkoorden weet ik niet uit m'n hoofd."

Lauren stak lachend haar tong uit. 'Dat is dan wel slecht' zei ze, maar ze startte wel google op om de akkoorden op te zoeken. Toen ze ze had gevonden schoof ze haar mobiel naar hem toe, en speelde even snel een paar toonladders op de piano. 'Klaar?' vroeg ze toen.

Matthew las even de akkoorden in zijn hoofd en sloeg ze op, waarna hij de blackberry weer terug aan Lauren gaf. Hij speelde even koort enkele akkoorden op de gitaar om te kijken hoe hij klonk, goed genoeg, "Helemaal, en jij?" vroeg hij met een glimlachje terwijl hij naast haar gings taan.

Lauren knikte, en ze schudde even met haar hoofd, zodat haar blonde lokken op haar rug hingen. Het intro werd gespeeld op de piano. Toen ze de toetsen aansloeg glimlachte ze even naar hem, en begon toen te zingen.
Picture perfect memories,
Scattered all around the floor.
Reaching for the phone cause, I can't fight it any more.
And I wonder if I ever cross your mind.
For me it happens all the time.

Matthew begon mee te spelen op de gitaar, het tempo van de piano aanhoudend, bij het refrein viel hij met zijn stem in. Hij zag al snel dat ze publiek hadden, het gebeurde waarschijnlijk niet dagelijks dat er twee mensen zomaar begonnen te spelen en te zingen, terwijl het ook nog goed klonk.

Lauren zag niet dat er publiek was, en lette alleen maar op haar stem, die van hem, de gitaar en de piano. Zijn stem klonk mooi, en ze genoot van het geluid. Toen het lied afgelopen was, klonk er een daverend applaus, waar Lauren best van schrok. De meeste mensen waren er enthousiast, en sommige gaven zelfs geld. Toen de meeste mensen weer vertrokken waren, glimlachte Lauren naar Matthew. 'Leuk toch?' vroeg ze hem, en haar ogen sprankelden een beetje. Dat gebeurde altijd als ze muziek had gemaakt.

Matthew lachtte naar haar toen het appaleus kwam, een groter applaus dan dat hij verwacht had. "Geweldig." zei hij terwijl hij nog even kort langs de snaren van de gitaar gleed. "Je was echt goed." zei hij met een brede grijns tegen Lauren. Dat was de waarheid, hij zei het niet om alleen maar aardig te zijn.

'Jij ook, je hebt echt een mooie stem' zei ze, en ze keek hem bewonderend aan. 'En je kunt echt een stuk beter gitaar spelen dan ik, je zou me echt eens met wat dingen moeten helpen'. Ze ging even met haar vingers over de toetsen, en begon heet eerste beste random liedje te spelen dat in haar opkwam, zachtjes zong ze mee.
There I was again tonight, forcing laughter, faking smiles
Same old, tired place lonely place
Walls of insincerity, shifting eyes and vacancy
Vanished when I saw your face

MAtthew lachte dankbaar, "Dankje." hj wist niet dat hij voornamelijk was toegelaten op de school door het geld van zijn ouders, maar dat maakte het niet uit dat hij complimentjes niet fijn vond. Hij luisterde naar het liedje wat Lauren begon te zingen, hij kende de tekst niet, maar het paste goed bij haar stem.

Lauren begon te lachen tijdens het spelen, haar haren waaide een beetje in de wind die toch te voelen was in dit overdekte winkelcentrum. Het was een mooi liedje, met een mooie tekst. Tijdens het spelen was haar blik een tijdje gevestigd op Matthew, het was de perfecte verleidingstechniek. Als je voor hem zong, was hij meteen verkocht.
'All I can say is it was enchanting to meet you

Your eyes whispered, "Have we met?" across the room, your silhouette
Starts to make its way to me
The playful conversation starts, counter all your quick remarks
Like passing notes in secrecy'

Matthew zag haar blik en begreep direct wat ze bedoelde, de tekst van het liedje zei sowieso al meer dan genoeg. Charmant glimlachte hij naar het blondharige meisje. Hij wilde dat hij de tekst van het liedje kende, of op z'n minst de akkoorden maar dat was helaas niet het geval.

Opeens bedacht Lauren dat de tekst precies bij hun paste, nou ja, tot hier. Vanaf nu werd het een beetje teveel liefdeslied, maar ja, ze zong toch maar door. Ze hield hem vast met haar blik, zorgde dat hij niet weg kon kijken. Het was zo leuk om met een jongen te doen, gewoon voor de lol. Al was Matthew wel heel erg leuk.
'And it was enchanting to meet you
All I can say is I was enchanted to meet you

This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonder-struck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you'

Matthew bleef inderdaad naar Lauren kijken, om zich heen bleef het winkelend publiek weer stilstaan en keek verbaast anar het meisje dat dit voor 'haar vriendje' durfde te spelen. Ondertussen leek hij de melodie een beetje door te hebben en begon hij met zijn gitaar mee te spelen, terwijl hij met twinkelende ogen naar Lauren bleef kijken.

Zo ging het het hele liedje door, de mensen bleven kijken en luisteren, maar Lauren besteedde er geen aandacht aan. Toen ze klaar was kreeg ze een applaus, en ze keek om zich heen, en glimlachte naar de mensen. Matthew had weer meegespeeld, en dat had ze leuk gevonden. Ze stond op en liep naar hem toe en gaf hem een zoen op zijn wang. 'Kom, de gitaar moet terug' fluisterde ze in zijn oor.

Matthew sloeg even vrolijk zijn arm om haar heen, niet om haar tot een innige verleiding te omhelzen, maar gewoon een vrolijke knuffel dat het zo goed gegaan was. Ze hadden nooit met elkaar iets samengedaan, dus hij vond het knap van haar. "Lijkt me een sllim plan." zei hij, terwijl hij haar meeleidde de winkel in.

Lauren leunde een beetje tegen hem aan, gewoon omdat het fijn voelde. Binnen gaven ze de gitaar terug, en Lauren praatte nog even over koetjes en kalfjes met de eigenaar. Toen ze naar buiten liepen, lette Lauren even niet goed op. Met een luide klap viel ze op de grond. Bijna meteen krabbelde ze weer overeind, maar ze moest zich aan Matthew vastklampen omdat haar enkel zoveel pijn deed dat ze bijna omviel.

Matthew probeerde haar uit een reflex op te vangen, maar het ging te snel, voor hij haar overreind kon helpen stond ze alweer, maar hij merkte dat ze niet echt goed stond. "Gaat het?" vroeg hij lichtelijk geschrokken van de onverwachte val die er behoorlijk pijnlijk uit had gezien. Bezorgd keek hij haar aan terwijl hij een arm om haar heen sloeg zodat ze minder moeite zou hebben om rechtop te staan.

Lauren glimlachte als een boer met kiespijn. 'Ja het gaat wel' mompelde ze, maar ze sloeg voor de zekerheid een arm om zijn schouder, zodat ze niet om zou vallen. Toen ze een stap gezet had liet ze zich tegen de buitenmuur van de winkel zakken, 'Oké, misschien gaat het toch niet'.

Matthew knielde bezorgd bij Lauren neer. "Hoe ben je terecht gekomen, toen je viel?" vroeg hij bezorgd terwijl hij van haar voet naar Lauren keek. Hij was dan geen arts, nee in de verste verte niet, maar als je er niet op kon staan was et toch behoorlijk ernstig te noemen dacht hij.

'Ik weet niet precies. Hij bleef achter de drempel haken, en toen leek het alsof er heel hard aan getrokken werd' mompelde ze, en met een twijfelend gezicht stroopte ze voorzichtig haar broekspijp een stukje omhoog. 'Het zal wel niks zijn, misschien verstuikt of zo' zei ze, en ze glimlachte naar hem. 'Het gaat wel' opnieuw stond ze op, en het ging alweer wat beter.

Matthew hielp haar toch een beetje overreind door zijn hand bij haar arm te houden. "Toch zou ik er even iemand naar laten kijken?" zei hij nog steeds wat bezorgd. Ook hij stond ondertussen weer rechtop.

Lauren keek hem twijfelend aan. 'Oké, als jij het zegt' zei ze, en ze probeerde een beetje te lopen, wat al beter ging. 'Waar moeten we heen dan? De ziekenzaal op school?'. Ze sloeg een arm om hem heen, omdat het toch wat steun gaf, en keek hem vragend aan.

Matthew dacht even na, "Ik denk het? Ik weet niet echt waar anders heen." gaf hij toe terwijl hij haar met een plagende grijns optilde zodat ze in zijn armen lag. Ze woog niet veel, maar Matthew was getrainde footballer dus wist hij ook wel dat hij dit niet de hele weg zou kunnen volhouden.