Het revalidatiecentrum "Stabio" New York

https://www.youtube.com/watch?v=7uxBcKL0e1s
~~
Collin bleef slapen, half, maar hij sliep nog wel. Hij kneep hard in Ynary's hand. De nachtmerrie verdween langzaam voor zijn ogen en hij opende zijn ogen voorzichtig, nog slaapdronken ging hij rechtop zitten en sloeg zijn armen voorzichtig om Ynary heen. Zijn adem kwam met horten en stoten naar buiten, hij huilde niet was alleen enorm geschrokken omdat hij het nog een keer had moeten zien. Hij sliep nog half, maar voelde dat vertrouwde gevoel door zijn aderen stromen, zijn angst om Ynary, zijn wil bij haar te blijven. Langzaam werd hij rustiger, hij ruste met zijn hoofd op haar schouder en sloot zijn ogen om helemaal rustig te worden.

Ynary durfde niet te genieten van Collin's armen om haar heen te genieten, het voelde fijn maar tegelijk wist ze ook dat het niet hetzelfde was. Ook zij sloot haar ogen maar dat weerhield de tranen niet over haar wangen te gaan stromen. Dat ze nu even had wat ze zo graag wilde maakte alleen maar dat ze wist wat ze was verloren en niet meer terug kon krijgen. Ze was nooit iemand geweest die positief dacht en ook nu kon ze geen lichtpuntje ontdekken.

had je m geluisterd? ik vond hem goed passen bij c+y
~~
Toen Collin weer rustig was merkte hij dat Ynary huilde. HIj trok haar iets dichter naar zich toe, en voelde een heel klein beetje van wat hij gevoeld had, een lichte herinneringsvlaag die hem nergens aan herinnerde. Hij had het net gezien, hij had haar gezien, gezien hoe ze zichzelf bijna omgebracht had, het gevoel dat hij daarbij gekregen had was verscheurend geweest. Ooit had hij zo van haar gehouden dat hij zelfs getwijfeld had zichzelf ook om te brengen als ze het niet zou halen, dat was wat hij gevoeld had. Zachtjes aaide hij over haar haren. Troostend wreef hij over haar rug en ergens ver weg merkte hij hoe fijn dit voor hem eigenlijk voelde.

ja, heb alleen de tekst niet helemaal verstaan
-------------------
Ynary moest zichzelf dwingen zich los te trekken en een paar passen achteruit te zetten. Licht schudde ze haar hoofd. Ze kon dit niet, niet als ze wist dat het niet echt was. Ook al voelde het dan zo goed. Na hem nog even aan gekeken te hebben liep ze de kamer uit naar de wc op de gang. Pas toen ze daar uit het zicht was verdwenen begon ze echt te huilen. In de spiegel herkende ze zichzelf amper. Normaal zag ze er al slecht uit maar nu was dat nog erger. De reden was natuurlijk dat ze al veel te lang wakker was. Toch voelde ze geen moeheid, niet direct tenminste. Ze had alleen maar het gevoel alsof er een grote prop watten in haar hoofd zat en elke beweging die ze maakte kostte meer kracht dan normaal.

Collin zag hoe ze wegliep, ergens deed dat hem pijn. Hij voelde de steek, maar begon niet meer te trillen zoals hij eerst gedaan had als ze niet in de ruimte was. Hij voelde niet meer die allesverterende angst dat ze niet terug zou komen, dat ze zichzelf iets aan zou doen. Hij had het gezien, dat wel, hij had het gevoel erbij gehad, dat ook, maar er was iets anders. Ze was er geweest toen hij wakker werd. En dat had goed gevoeld. Ergens besefte hij dat het voor haar waarschijnlijk hetzelfde was. Maar voor haar was er niemand die haar hand vasthad als ze wakker werd. Voor haar was er niemand om te troosten, omdat degene die haar zou troosten tevens schuld was aan het verdriet, ookal kon hij er niets aan doen voelde hij zich toch schuldig. Na een tijdje kwam er een dokter binnen en dezelfde zuster als straks. Ze vertelden hem dat de MRI zo uitgevoerd werd en dat hij stil moest blijven liggen. ER zou niets raars gebeuren, hij moest alleen in een soort cilinder met een gat in het midden liggen, terwijl er foto's van zijn hersenen ofzo gemaakt werden. Ze rolden het bed de kamer uit en namen het mee naar de scan. Collin had nog even doei tegen Ynary willen zeggen voor hij weggerold werd, die wist straks niet waar hij was.

Ynary veegde de tranen van haar wangen en spetterde wat water in haar gezicht. Het had geen effect, ze werd er niet wakkerder van en ze zag er ook niet wakkerder door uit. Ze zou misschien koffie kunnen drinken maar ook dat zag ze niet zitten. Het was niet zo dat ze niet wilde slapen, ze kon gewoon niet slapen. Al wist ze niet helemaal zeker of het wel waar was, het was namelijk niet zo dat ze stond te trappelen om te gaan slapen. Langzaam liep ze weer terug naar de kamer waar ze op haar bed ging zitten en haar armen om haar knieen sloeg.

Collin werd de machine ingereden en hij dacht even helemaal nergens aan. Hij zag alleen maar wit, witte wandjes die rond afliepen naar boven, het gaf een beetje een claustrofobisch gevoel, bij die gedachte kwam er een herinnering in hem op. Hij herinnerde zich Ynary, die niet zo goed was met kleine ruimten. Dat was vreemd, want heel even had hij zich dat herinnerd en toen kwam de kast waar hij eerder al over gedroomd had terug. Hij dacht er verder niet meer over na en wachtte tot ze klaar waren met et machine. Ze brachten hem na ongeveer een uur terug naar zijn kamer. Hij vond het enorm zinloos dat hij de hele tijd in ijn bed verplaatst werd, maar durfde ook niet uit het bed te stappen. Hij had al die tijd nog niet op zijn benen gestaan. Hij zat halfovereind toen ze naar binnen gingen, en hij zag Ynary zitten. "hee" fluisterde hij bijna onhoorbaar toen de zuster weer weg was.

Ynary keek niet op toen Collin weer naar binnen werd gereden en reageerde niet toen hij haar begroette. Misschien was het oneerlijk, hij kon er ook niets aan doen dat hij alles vergeten was, maar ze had het gevoel dat hij niet meer dezelfde was. De Collin die zij had gekend zou niet met iemand gaan flirten terwijl zij gewoon in de kamer was, of uberhaubt met iemand anders gaan flirten. Die zou haar in haar armen nemen en er zou in zijn ogen staan dat hij van haar hield. Maar die Collin was hier niet.

Collin merkte dat ze boos op hem was. "Oké, wat heb ik gedaan?" vroeg hij dan ook, vrij direct. Ookal merkte hij er niet veel van als Ynary niet boos op hem was, het voelde verschrikkelijk bedrukkend als ze dat wel was. Het voelde alsof ze hem niet liet ademen, alsof zij daar iets aan kon doen... NU pas merkte Collin dat zijn nieuwe wereld helemaal om Ynary en zijn verleden draaide. ER was niets anders dat hem terug zou brengen waar hij geweest was. Maar er was dat ene dat Collin zo enorm graag wilde, Hij wilde dat gevoel wat hij soms had als hij naar haar keek kunnen beschrijven, kunnen weten waarom hij dat voelde. Het was een vaag gevoel en maar heel erg op de achtergrond aanwezig, maar het was er wel. Hij wilde weten van wie hij gehouden had, en of hij in staat was nog van haar te houden. Ergens wilde hij zijn armen om haar heen sluiten en de rest vergeten, maar hij wist dat dat niet kon, hij wist dat hij door zou moeten met dit proces.

Ynary haalde haar schouders op, ze wist zelf ook niet wat hij fout deed. Het was ook niet echt dat hij iets fout deed, hij was Collin gewoon niet meer. "Je bent gewoon niet meer dezelfde," al wist ze dat ze nog steeds van Collin hield was dit niet de Collin waar ze van hield. "Je veranderde in de tijd dat we samen waren en nu is dat allemaal weg," ze deed haar best haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken. Ze hoefde niet meer te huilen maar haar stem was nog niet helemaal normaal.

Collin keek haar vrij hulpeloos aan. "Wie ben ik Ynary?" zijn ogen stonden vol verdriet. Hij wist het zelf niet meer, wist niet meer waar hij zichzelf moest zoeken. Hij had gemerkt door kleine stukjes die er wel waren dat Ynary het grootste deel van zijn verloren verleden was, maar er was ook een ander meisje geweest, een meisje dat hij niet herkende, maar dat hij blijkbaar wel goed gekend had. Hij had er straks vaag aan gedacht, wanneer precies wist hij niet meer. Het meisje was blond geweest, in tegenstelling tot Ynary.

Ynary schudde haar hoofd, "dat kan ik je niet zeggen. Ik weet het niet, ik weet van mezelf niet eens wie ik ben." Dat laatste gedeelte maakte haar niet nog verdrietiger dan dat ze al was, dat was al een feit dat ze lang geleden had geaccepteerd. "Ik weet alleen dat de Collin die... dat mijn Collin... niet..." ze slikte even. Het was moeilijk dit hardop te zeggen, alsof het dan echt zou worden. "niet met iemand anders zou gaan flirten," ze zei het zo snel mogelijk.

Collin keek haar vragend aan, vroeger had hij altijd met iedereen geflirt, zonder het ook maar door te hebben en opeens viel het kwartje, de zuster van straks. "oh..." nu werden zijn ogen groot, hij had helemaal niet aan Ynary gedacht. Hij wist niet wie ze was en was dus ook vergeten rekening met haar te houden, inmiddels had hij al een beetje door wie ze was en wat hij voor haar voelde, er ging een korte kriebel door zijn maag, een onbekende, maar fijne kriebel. "Het spijt me Ynary, ik... ik zal proberen het niet meer te doen" hij wist niet dat dat gemakkelijk was als je wist aan wie je moest denken. Het was misschien makkelijk gezegd, maar hij wilde het echt proberen.

Ynary schudde verdrietig haar hoofd. "Ik denk niet dat het nog telt als jij het niet meer weet..." Ze liet zichzelf van het bed af glijden, maar aan de kant die dichterbij Collin was. "Het... het spijt me... maar ik denk dat ik beter kan gaan," zei ze terwijl ze haar blik afwendde. Zonder hem aan te kijken pakte ze haar jas en trok die aan. Heel veel hielp het niet, ze had het nog steeds koud en buiten zou het nog kouder zijn. Snel pakte ze ook haar tas die op de grond lag en hing die om. "Dag Collin," fluisterde ze net voordat ze de deur uitliep.

Collin voelde zijn hart samentrekken bij die woorden. Ze vond hem het niet meer waard. Wankel stond hij op uit het bed, hij had al dagen niet gelopen en hij zakte bijna door zijn knieën. Het gevoel dat hij kreeg toen ze bij hem wegliep deed zo enorm veel pijn dat hij het niet thuis kon brengen. Meteen flitsten er allemaal beelden door zijn hoofd van mensen die wegliepen. Ynary vaker dan een keer en dat andere, blonde meisje. "Ynary" fluisterde hij terwijl hij zich vasthield aan de deurpost. Hij had een vaag gevoel, wilde haar op z'n minst nog even vasthouden, haar knuffelen. Het voelde niet goed dat ze ging. Het had nog nooit goed gevoeld als Ynary wegging, maar dat wist Collin niet, hij wist alleen dat het nu en op dit moment verschrikkelijk aanvoelde.

Ynary draaide zich om en stopte met lopen. Maar dichterbij komen deed ze niet. "Het spijt me Collin, maar dit kan ik niet," fluisterde ze met een teneergeslagen blik. Ze kon hem niet aankijken wetend dat het niet meer hetzelfde was en ook nooit meer hetzelfde zou zijn. Er waren dingen gebeurd die hen allebei hadden veranderd en ze zou niet nog een keer door die dingen heen kunnen gaan. "Ik had meteen weg moeten gaan, dan had jij gewoon opnieuw kunnen beginnen zonder je schuldig te voelen," zei ze terwijl ze zich weer omdraaide en verderliep. Ze probeerde haar tranen zo goed als het kon tegen te houden. In ieder geval dan tot ze buiten was.

"Ynary, alsjeblieft" fluisterde hij terwijl hij achter haar aanliep. Hij moest en zou haar nog een keertje in zijn armen houden, nog een keer een knuffel van haar krijgen. Collin kon horen dat ze zo ging huilen, maar trok zich daar nu even niets van aan, hij wist dat hij enorm egoïstisch was. Uiteindelijk had hij haar bijgehaald en legde zijn hand op haar schouder, ging dichter bij haar staan en sloeg zijn armen voorzichtig om haar heen, weer een vlaag van herinnering, haar geur, die hij herkende, het gevoel dat nu zijn hele lichaam in beslag leek te nemen, en heel even, heel even was het terug te zien in zijn ogen. De liefde die hij nog steeds ergens ver weg voor haar koesterde was heel even goed te zien geweest.

Ynary worstelde zich los uit zijn armen. Ze stond zichzelf niet toe iets te voelen en gaf hem niet de kans zich iets te herinneren. De blik in zijn ogen zag ze dan ook niet omdat ze haar ogen stijf dicht had geknepen. Terwijl ze half rennend de gang uitliep begonnen de tranen te stromen, eerder dan dat ze gepland had maar ze wist dat ze het niet veel langer tegen had kunnen houden. Achter zich hoorde ze hoe een zuster verschrikt naar Collin toe kwam en hem terug naar zijn kamer probeerde te krijgen. Ze mompelde dat hij nog aan moest sterken en zijn spieren niet op de proef moest stellen. Anders zou hij hier nog langer moeten blijven.

Hulpeloos keek hij Ynary na, hij had haar omhelsd, ja, maar nu was hij alleen maar meer door de war door het gevoel dat dat bij hem opgeroepen had. Hij liet zich door de zuster mee naar bed slepen, maar een soort wanhopigheid maakte zich meester van hem. Wat moest hij doen zonder Ynary? Waar moest hij heen als hij haar wilde zien? Het gevoel dat hij kreeg leek verdacht veel op iets wat hij al eerder gevoeld had en hij trilde zachtjes. Niet dat het de zusters opviel, die dachten gewoon dat het een soort spasme was dat hij overgehouden had aan het ongeluk.