Appartement Flynn

whaha zo heet mijn neefje, thomas dan xd
-
Courtney knikte even kort, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar eigenlijk had ze het zelf wel kunnen verzinnen. "Thoas is wel leuk..." zei ze nadenkend aan verschillende namen. Het was toch niet zo simpel als het leek om een goede naam te verzinnen. "Zolang het maar niet té lang is, of te makkelijk is om mee te pesten." glimlachte ze terwijl ze een blik op Flyn wierp die hier de namen expert was.

Flynn lachte. "Ling?" zo had hij geheten toen hij in Vietnam was. "Ezio?" zo heette hij in Italië, hij stak plagend zijn tong uit. "Ik heb geen idee, ik heb er nog nooit over nagedacht dat een naam pestbestendig moest zijn..." zei hij met een gefronst voorhoofd. "maar ik vind het wel slim dat je er al aan denkt, ookal denk ik niet dat een kind van jou ooit gepest zou kunnen worden..." (ik weet klef~).

haha xD
-
Courtney grinnikte, "Ling..." herhaalde ze droog. "JE ziet er ook echt uit als een chinees." lachte ze naar hem. Ze draaide iets op haar kussen om wat beter te kunnen liggen. "Ik hoop het niet." zei ze wat serieuser. "Maar het zekere voor het onzekere nemen, niet war?" anders lag ze hier niet op bed, maar liep ze gewoon rond. "Maar wat nou als je geen gelijk hebt, en het een meisje word?"

<-- what'd ya thing ?
~~
"Mijn moeder was amerikaanse en mijn vaders oma ook, waardoor hij niet helemaal chinees was" zei Flynn met een serieus gezicht. "en je hebt gelijk, en ik heb altijd gelijk, dus het wordt een jongetje" zei hij met een big smile. Als het een meisje was hield hij van de naam Kim, maar het was oneerlijk Courtneys kind zonder dat ze het wist te vernoemen naar zijn zusje, hij zou niet kunnen zeggen dat het zijn zusjes naam was, gevaarlijk, weet je nog. Wat was er niet gevaarlijk aan zijn leven? Als hij alleen al een drieletterige naam zei was het gevaarlijk...

Haha, ik vond kim ook leuk , dat ze dat onwetend voorstelt xd
En ik vond om eerlijk te zijn de vorige leuker :3
-
Courtney lachte om zijn tegenstrijdige zin, "Net had ik nog gelijk." zei ze plagend. Ze legde even kort haar hand op haar buik, 'Misschien moeten we het vragen." stelde ze met een grote grijns op haar gezicht voor. Het hele monopolie spel was ze alweer vergeten. Ze had zelfs de dobbelstenen al losgelaten, die nu ergens in het dekbed lagen waarschijnlijk.

dan ga ik hem weer gewoon aanpassen (maar daar leek zn neus zo enorm :$)
~~
"Hmm, een keer schoppen is ik ben een jongen, twee keer weet je het zeker en niet, dan ben je ook een jongen?" stelde Flynn voor. "Oh ik ben trouwens de jury als we het zo doen." Hij leunde op het monopoly spel naar voren en keek haar vragend aan. "En jij mag de meisjesnamen noemen, ik heb al drie jongensnamen genoemd"

ik kijk onertussen film, daarom reageer ik wat traag :3
-
Courtney hield haar shirt omhoog zodat hij kon voelen, "Wat jij wilt." grinnitke ze. Ze zouden vanzelf wel zien of hij gelijk had. Courtney dacht eventjes na over meisjes namen. "Lisa, of Kim..." in haar voorhoofd verscheen een denkrimpel, "Of wat dacht je van Melissa." noemde ze wat namen die in haar op kwamen.

wilde ik ook doen, maar de site laadt niet --.--
~~
Flynn legde zijn hand plechtig op zijn buik en wachtte of de baby zou schoppen. Zijn ogen werden groot toen ze Kim's naam zei. "Ik houd van de naam Kim" zei hij zachtjes, maar hij zei er niet bij waarom. "Maar Melissa vind ik ook wel leuk" zei hij er een beetje onzeker achteraan om zijn reactie van voorheen wat af te zwakken.

~~
ik ga iets met zn zusje laten gebeuren (hij is te gelukkig)

hmm moet courtney niet eens een miskraam gaan kijken? Dan zijn ze beide ongelukkig xd
ik kijk op tv, maar heb hem eigenlijk al gezien xd
-
De baby in haar bik leek net even een pauze genomen te hebben, ze had hem sowieso al een tijd niet gevoeld, dus kwam er geen antwoord op de vraag van Flynn. Bij de naam kim keek ze hem even vragend aan, maar ze besloot er maar niks bij te zeggen. Ze kon het verkeerd gehoord te hebben. "Misschien moeten we zo'n namen boekje kopen..." zei ze nadenkend. Daar stonden duzienden namen in, genoeg keuze dus.

nee, eerst moet zijn zusje, ongeveer nu dus.
~~
"zie je wel, geen schoppen, dus een jongen" zei Flynn lachend. "En een boekje klinkt goed". Plotseling begon zijn telefoon luid te trillen. Flynn schrok op en trok zich terug waardoor het hele monopoly spel over het bed rolde. "Hallo?" nam hij de telefoon op. Hij sprong van het bed toen hij hoorde wie het was. "Uhuh, ja, nee, ja, echt? Wanner, wat?" waren zijn reacties, terwijl hij de kamer uitliep. Ze hadden iemand opgepakt, maar voor de rest waren ze niet veel opgeschoten. Natuurlijk bewaarden ze het slechte nieuws voor het laatst, toen Flynn de gang in liep zeiden ze hem. "en flynn, bij onze laatste actie... Kim, ze... We waren te laat, de artsen konden haar niet meer redden" Flynn reageerde niet meer legde de telefoon zonder een verder woord op en trok wit weg. Kim, zijn kimmie. Hij had haar al jaren niet meer gezien en wist voortdurend dat er zoiets kon gebeuren, toch kwam het aan als donderslag bij heldere hemel een klap in zijn maag, hij klapte dubbel en voelde dat hij over moest gaan geven, dus hij snelde naar de badkamer en gaf over. Het kwam zo enorm dichtbij. En ze was gewoon dood. Zijn lieve lieve lieve Kimmetje was dood. Ze had het niet overleefd, en hij leefde nog. Hij voelde zich schuldig, als hij daar was geweest en zij hier zou ze nog geleefd hebben. Hij spoelde de wc door en nam wat slokjes water en toen zakte hij tegen de badrand in elkaar, huilde niet, daar deed hij al lang niet meer aan, maar hij ging met zijn knieën omhoog in foetus houding zitten zijn armen stevig tegen zich aangeklemd. Zijn ogen leken wel uit te puilen en hij staarde in het niets. Zag haar, lang geleden op de schomel, spelen met zijn vader. En nu was ze weg.

Courtney grinnikte even bij het geen schoppen, maar de lach verdween al snel van haar gezicht toen Flynn een telefoontje kreeg. Een telefoontje was duidelijk geen goed nieuws betekende. Toen ze hem de badkamer in hoorde rennen wist ze dat het geen goed nieuws was, totaal niet zelfs. Zelf raakte ze daardoor half in paniek,ze wilde naar Flynn toe. Om hem te kunnen helpen. Met moeite wist ze overreind te komen en krabbelde het bed uit. Wat nog best wat moeite kosten, maar dat kon haar niet schelen. Ze wilde Flynn helpen, Het moest gewoon. Op dat moment storte Flynn naast haar neer tegen de bedrand. Geschrokken knielde ze bij hem neer. "Flynn" haar ogen werden groot van schrik toen ze hem zo zag liggen, totaal apatisch staarde hij voor zich uit. "Wat is er aan de hand?" ze had geen idee wat ze moest doen. Ze was doodsbang dat ze iets verkeerds zou doen. Ze moest hem helpen. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek met haar blauwe ogen naar Flynn. "VErtel het me, ik wil je helpen." voegde ze er aan toe.

eigenlijk was het de BADrand, maar niet erg en hij zit ligt niet
~~
Hij pakte Courtneys hand vast, terwijl hij nog steeds in een soort waan was. Hij keek niet op. Kon het niet, moest eerst zichzelf even terugvinden. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek toen met een kleine blik naar Courtney. Hij zou niet gaan huilen, ookal voelde het allang alsof hij huilde. Het leek alsof zijn tranen nooit zouden komen, maar het gaf niet. Hij kon niets zeggen, hij deed zijn mond open, maar er kwam geen geluid uit. Hij had haar hand nodig, dus die kneep hij dan ook bijna fijn. Zijn zusje, klein lief en onschuldig. Hij moest hier weg, weg van Courtney, het werd te gevaarlijk. Zijn ogen stonden licht glazig, hij drukte haar hand tegen zijn wang. "Courtney het is te gevaarlijk" fluisterde hij toen. "ze....." hij kon het niet, kon het niet zeggen.

haha soms lees ik wat te snel (A)
-
Courtney streek met haar hand zachtjes langs zijn wang, om hem te kalmeren. Hij zag eruit alsof hij aan het huilen was, maar dan zonder tranen, zonder geluid. "Ze...?" herhaalde ze op fluistertoon, maar ze schudde haar hoofd op het moement dat ze het zei. Het was niet nodig dat hij nu zou praten hij moest rustig worden. Met haar andere hand wreef ze over de rug van zijn hand heen die de haarre bijna fijnkneep, maar dat kon haar niet schelen. Ze merkte het niet eens. Op het moment ging het om Flynn. Ze liet zich door haar benen zakkenen kroop tegen hem aan. Dat was wat makkelijker met haar buik en zo was ze dichter bij hem. "Kan ik wat vor je doen?" fluisterde ze na een paar minuten alleen maar over zijn hand gestreeld te hebben en hem met haar blauwe ogen aangekeken te hebben.

Hij schudde zijn hoofd. "kim, ze...." Courtney zou er niets van begrijpen, maar hij probeerde het. Kon het niet. Ze kon niets doen, alleen maar even hier zijn, hij had het nodig dat ze hem even vasthield. Even dacht hij niet aan het kindje in Courtneys buik, tot hij zijn hoofd geschud had en weer helder kon kijken. "sorry, ik moet me niet zo laten gaan" zei hij, met een trillende stem. "en jij moet in bed liggen" Hij stond nogal wankel op, maar trok haar wel omhoog. Zijn moment van zwakte had veel te lang geduurd. Ze hoefde niet ook nog al zijn problemen op zijn schouders te nemen, dat wilde hij niet. "Kom, je moet in bed" op de automatische piloot sloeg hij het bed open en ging erop zitten, slapen, misschien was het allemaal maar een droom?

Courtney begreep er totaal niks van, zeker niet toen hij over ene Kim begon. Het enige wat ze van kim wist was dat hij het een mooie naam vond. Nog steeds wreef ze teder, maar vooral troostend over zijn hand heen. "Het is goed om niet alles op te kroppen." zei ze tegen hem, als weerwoord. Niet dat het veel indruk leek te hebben op de verdoofde geest van Flynn die haar overrein trok richting het bed. Ze ging naast hem zitten, ze kon vandaag nog genoeg liggen. "Flynn, alsjeblieft..." ze keek hem smekend aan. Ze was geen psychologe, maar ze wist wel dat zijn reactie niet goed voor hem kon zijn, straks zou hij instorten. Ze pakte nu beide handen vast. "Je mag best huilen, waar het ook om gaat." haar stem was zachtjes, meelevend.

Heel langzaam schudde Flynn zijn hoofd. "Ik heb er niks aan als ik huil, daar wordt ze ook niet weer levend van" hij merkte dat het beter ging als hij om het woord heen praatte, ookal bleef zijn stem stoeken en leek het niet echt op een zin, maar meer op telkens een woord met een soort stotter ertussen. (haha ik kom er net achter dat ik zn zusje eigenlijk emma noemde ) Het leek niet meer op een droom, waarom werd hij anders maar niet wakker? Toch had hij de nijging Courtney even de rug toe te draaien en gewoon te gaan slapen, wachten tot hij weer wakker zou worden, kijken of het verschil maakte. Als hij het hardop zei leek het alleen maar meer waar, en hij wilde het niet waar hebben. Wilde dat het allemaal één grote leugen bleek te zijn. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij Courtney niets zei. Maar ze had er een recht op, vond hij, maar misschien ging ze zich nu wel enorm druk maken en dat wilde hij verhinderen. Nee dat was onzin, ze had het recht het te weten. Flynn ging iets verder naar achteren op het bed zitten, met zijn neus naar Courtney toe en keek haar aan, niet in staat haar hand los te laten. "Mijn zusje..." zei hij zacht, ze zou nu weten waar hij het over had. Zou snappen wie Kim was, ookal wist hij niet of ze meteen de verbinding zou kunnen leggen met het protection programm, hij hoopte van niet, want dan zou ze zich zoiezo druk gaan maken. Hij had zijn ogen neergeslagen, te bang dat ze het eruit zou kunnen lezen. Hij wist niet precies waar zijn zusje aan gestorven was, en hij wilde het niet weten, nu niet.

Courtney kon een fleem van schrik in haar ogen niet verbergen toen hij het had over dat iemand niet meer leefde. En op een of andere manier had ze het voorgevoel dat het iemand was die dicht bij hem stond. Anders zou hij niet in zo'n toestand zijn. Zonder wat te zeggen bleef ze stil zitten, tot Flynn weer wat zou zeggen. Het enige wat ze deed was stev ig zijn hand vasthouden. Har ogen werden helemaal groter toen hij zachtjes over "Zijn zusje..." begon. Het was niet lastig om die twee zaken met elkaar te verbinden. Direct kroop ze wat dichter naar hem toe. 'Oh god, wat erg..." zei ze oprecht, bij gebrek aan beter om te zeggen.

Flynn wist niet hoe hij moest reageren en zei dus maar niets. Hij schudde het van zich af en stopte het weg. "Maar ik wist dat het kon gebeuren, dus ik moet niet zo zeuren" zei hij, met al een veel vastere stem, ookal was zijn stem nog steeds zacht. Hij rechtte zijn rug en keek haar aan. "het is alleen dat het daardoor steeds gevaarlijker wordt, ook voor jou, dus zodra de baby er is zal ik echt moeten gaan" zei Flynn. Het deed hem best wel pijn dat hij niet echt lang bij haar kon blijven. Geen leven lang als normale mensen. Maar hij zou wel een manier vinden om in contact te blijven.

Courtney keek hem aan, "Dat je wist dat het zou kunnen gebeuren maakt het niet minder erg." zei ze beslist. Ze vond het niet eerlijk dat hij zichzelf vond zeuren. Courtney nam een iets andere houding aan, om wat beter te kunnen zitten. Ze probeerde haar gezicht niet te vertrekken bij hetn ieuws dat hij zou moeten vertrekken, daar was nu het moment niet voor om over te praten. Daarom bleef ze nog even stil voor ze weer opkeek, "Kan ik iets voor je doen?" vroeg ze toen.

Flynn schudde zijn hoofd. "Blijf maar even hier" zei hij, terwijl hij opstond. Dat was niet per sé omdat hij haar er niet bij wilde hebben, maar hij wilde niet dat ze alweer opstond, hoe ze net opgestaan was was veel te snel geweest en nu vond hij dat ze maar even moest blijven liggen. Hij verdween naar de kamer en opende de piano. Zijn vingers aaiden even over de toetsen en toen begon hij te spelen. De muziek vloeide uit het instrument, eerst begon hij met zware, snelle tonen, woede, daarna ging het langzamer, maar nog steeds zwaar, verdriet, langzaam werd het beter, en hij eindigde met vrolijke, lichte en snelle tonen, blijheid, liefde. Hij zong niet, dat kon hij niet, niet bij dit nummer, het was een nummer wat hij zelf geschreven had en op zo ongeveer elk instrument kon spelen, hij deed dit elke keer en merkte hoe in zijn hoofd het kistje van zijn zusje dicht viel. Hij had het veilig weggestopt, naast de kistjes van zijn ouders en nog heel veel andere gebeurtenissen.

oké ben een beetje inspiloos :3
-
Courtney bleef op haar bed liggen, warschijnlijk wilde Flynn even alleen zijn en dat gunde ze hem dan ook van harte. Courtney sloot haar ogen eventjes, op het moment dat Flynn begon met pianospelen. Het klonk mooi, maar verdrietig, hoewel er ook vrolijke tonen doorheen vermengd waren. Stil bleef ze luisteren naar de muziek van Flynn.

d8 ik al, we kunnen straks wel de miskraam doen?
~~
Na een paar minuten met zijn hoofd tegen de piano geleund te hebben stond Flynn op en liep terug naar de slaapkamer. Hij ging bij Courtney zitten en keek haar aan. "Ik moet zo even boodschappen doen, want we hebben echt niets meer in huis behalve afbakstokbrood, en dat is er maar een" zei hij. Dat vond hij niet leuk, hij wilde niet weg moeten, maar hij vertelde Courtney ook niet alles, hij zou niet gegaan zijn en gewoon spullen hierheen besteld hebben als hij niet een meeting had met de groep protectors. "ik zal snel doen." zei hij terwijl hij met zijn hand langs haar gezicht ging.
~~
miss. miskraam als ie trug is? of volgende dag?

Doe maar de volgende dag, anders s het té zielig voor Flynn, of misschien een paar dagen later?
-
Courtney knikte, "Doe je voorzichtig?" vroeg ze, overbodig waarschijnlijk. Haar blik bleef onderzoekend op Flynn hangen, om te zien hoe het met hem ging. Ze zou hem wllen helpen waar het maar kon. Ze legde even kort een hand op zijn bovenbeen en glimlachte wat triest. Ze kon met de beste wil van de wereld alleen maar voorstellen hoe zijn verdriet zoumoeten voelen, ze had geen idee hoe het echt zou zijn.

Flynn schudde de hand van zich af en stond op. "Natuurlijk doe ik voorzichtig, jij ook?" hij drukte een kusje op haar voorhoofd en zette de laptop op het bed en haalde de telefoon. "voor als je je ouders wilt bellen" zei hij. "of een vriendin, let niet op de kosten" al zou ze bellen naar iemand uit Australien het zou hem helemaal niets uitmaken. Hij had het verdriet weggestopt, en kon er niet over praten, maar dat gaf niet, dat hoefde toch ook niet? Hij liep richting de hal. "en als er iets is, maakt niet uit wat, bel mij meteen, oké?" hij zou zijn telefoon aan laten staan, ook tijdens de meeting.

~~
is goed

Courtney knikte, haar ouedrs bellen... schoot er door haar hoofd. Wat zou ze graag even in haar moeders armen willen liggen, zoals toen ze deed toen ze klein was. Maar dat kon niet. Ze durfde haar ouders het nieuws niet te vertellen. "Zal ik doen." beloofde ze hem. Om haar woorden kracht bij te zetten tilde ze de telefoon wat op, met haar vinger op de sneltoets. "Maar het zal wel lukken." glimlachte ze terwijl ze kort even op haar buik tikte.