Het appartement van Dana en Raf.

Raf sloot zijn ogen even en genoot van het moment. Van haar woorden, die wel heel goed klonken, van haar warmte en gewoon het feit dat ze hier bij hem was. "Zo kan ik wel elke dag wakker worden," zei hij glimlachend. Hij streelde een paar haren uit haar gezicht en liet zich daarna weer in de kussens zakken. Zijn familie wist dat hij van plan was geweest Dana te vragen en ze hadden achter hem gestaan. Zelfs zijn broer die er constant grapjes over had zitten maken. Al was hij maar anderhalf jaar ouder dan Raf en vond Raf dat hij zich veel volwassener gedroeg dan Devon behandelde zijn broer hem nog steeds echt als zijn kleine broertje.

Daan zuchtte verliefd en pakte Raf zijn hand vast en speelde er een beetje mee. Zachtjes drukte ze er kusjes op en mompelde zachtjes,' Weten jou ouders het al? Ik bedoel, dat je dit had voorbereid en alles? Weten mijn ouders het?' Ze voelde een soort paniek door haar lichaam gaan en ze keek met toch wat angstige blik naar Raf.' Ik bedoel euhmm ik weet niet echt wat ik bedoel.'

Raf wist dat Dana een nogal moeilijke en ingewikkelde relatie had met haar ouders en hij wist ook waar dat door kwam en hij was niet van plan dat op ook maar enige manier ter sprake te brengen. "Mijn ouders weten het, en mijn broers en zussen ook," hij glimlachte. Het was fijn dat ze met Dana op konden schieten, anders had het voor veel ongemakkelijke situaties gezorgd. "Maar ik heb jouw ouders niets verteld, ik dacht dat je dat zelf wel zou willen doen. En..." hij aarzelde even. "Het zou voor een nogal rare situatie zorgen als je... 'nee' had gezegd."

Dana keek hem met grote ogen aan.' Heb je echt overwogen dat ik nee zou zeggen? Je bent gek. Natuurlijk wil ik met jou trouwen ik zou met niemand anders willen trouwen.' Ze drukte nog een kus op zijn lippen en knikte toen toch best dankbaar,' Ik ben blij dat je nog niets tegen mijn ouders hebt gezegd. Ze mogen je wel maar ik denk dat ze het toch liever van mij horen dan van iemand anders.'

Raf knikte met een wat beschaamde uitdrukking op zijn gezicht. Hij had geprobeerd naar de beste reactie die hij dan zou kunnen geven te zoeken, maar niets leek goed genoeg. En hij had echt ongelofelijk veel medelijden met elke persoon die dat mee zou moeten maken. Nu hij wist wat voor zenuwen erbij gepaard gingen, bovendien gunde hij iedereen het geluk dat hij had gevoeld toen Dana 'ja' had gezegd.

Dana kroop weer wat meer omhoog en ging naast hem liggen inplaats op hem. Ze verstopte haar neus in de holte tussen Raf zijn hals en schouder.' Hmm ik wil het mijn ouders niet vertellen. Ze mogen mij al niet.' Ze trok een pruillipje en ze kuste zijn hals.

Raf vond het jammer dat Dana zo dacht maar hij had het wel een soort van verwacht. "Je weet dat het wel moet, en als het niet van de wet is," Raf was niet echt bekend met alle Amerikaanse wetten, hij wist de basis dingen wel maar veel verder kwam hij niet, "dan moet het wel van mij," zei hij zogenaamd streng. Hij was neit goed in streng zijn, dat was ook zijn grootste probleem als leraar.

Dana schoot in de lach.' Schat je kan niet streng zijn dat ben ik. Ook in de les, jij zou alles door de vingers zien en ik moet altijd optreden.' Ze grijnsde en kroop nog wat dichter tegen Raf aan.' Hmm zal ik straks pannenkoeken maken? Ik heb er wel zin in.'

Raf grinnikte ook, dat was waar maar hij dacht dat ze daarom ook zo goed samen konden werken. Ze vulde elkaar gewoon aan. "Hmm, dat lijkt me lekker," hij bood niet aan om te helpen. Hij zou wel willen helpen maar als hij dat deed dacht hij niet dat iemand straks nog pannenkoeken zou eten. Koken was niet zijn sterkste punt.

Dana grijnsde,' Dan ga ik zo ook wel even mijn ouders bellen. Ohh en jij mag meehelpen opeten want ik eet natuurlijk pannenkoeken niet alleen.' Ze grijnsde en sloeg haar nu alweer koude handen om hem heen.' Sorry voor mijn handen. Ze zijn weer ijskoud maar dat was te verwachten.'

Raf glimlachte tevreden, hij was blij dat Dana in ieder geval weer een soort van contact met haar ouders had, van harte ging het niet, maar het ging in ieder geval. Zijn glimlach veranderde in een grijns, pannenkoeken waren ook zijn favoriete eten geworden. Niet omdat hij het lekkerder vond dan al het andere maar vooral omdat hij het leuk vond om Dana ervan te zien genieten. Haar koude handen maakte hem niets uit, hij was er inderdaad gewoon aan gewend geraakt.

Dana zuchtte zachtjes maar kroop uiteindelijk toch uit bed, Raf zzonder dekens achterlatend omdat ze die stevig om haar heen had geslagen. Ze liep vrolijk de kamer in en bleef nog heel even staan in de deur opening om nog even kort een blik te werpen op Raf. Daarna liep ze met een brede grijns verder de kamer in. Maar hoe dichter ze bij de telefoon kwam hoe kleiner die grijns werd.

Raf begon te lachen toen hij zag hoe Dana met de dekens wegliep. Hij strekte zich nog een keer uit voor hij gapend van het bed af stapte. Snel trok hij ondergoed en een zwarte joggingsbroek aan voordat hij achter Dana aanliep. Het shirt liet hij maar zitten, hij was in zijn eigen huis en was niet van plan voorlopig mog ergens hen te gaan. Ook zijn muts had hij laten liggen, die zou hij zo wel ophalen. Ook wilde hij snel zijn zodat hij erbij kon zijn als Dana haar ouders belde, dan kon hij haar steun geven, mocht ze dat nodig hebben.

Dana ging op de bank zitten en wikkelde zich helemaal in de dekens. Daarna pakte ze de telefoon erbij en toetste het nummer van haar ouders in. Terwijl ze wachtte en luisterde hoe hij over ging keek ze naar de ring om haar vinger en daarna naar Raf.' heey pap euhm ik moet jou en mam iets vertellen.' gelijk leek dana's vader ernstig,' zeg me niet dat die smerige straatjongen je ergens toe gedwongen heeft! Ik kom hem dan persoonlijk afmaken.' gelijk beet Dana op haar lip.' nee pappa Raf heeft me tot niks gedwongen. Ik belde eigenlijk om euhmm te vertellen dat....' Dana vond het al moeilijk genoeg om te vertellen en dan ook nog gelijk hoe haar vader daarnet reageerde.

Raf schrok een beetje van het antwoord van Dana. Hij wist dat haar ouders niet heel blij met hem waren maar dat ze echt zouden denken dat hij haar iets zou dwingen te doen... Dat was gewoon absurd. Nu hij dit hoorde merkte dat hij toch wel zenuwachtig werd naar de reactie van haar ouders. Op een enthousiaste reactie had hij al niet gerekend maar nu hoopte hij gewoon dat ze het niet zouden afkeuren. Lichtelijk bezorgd pakte hij Dana's hand vast en vlocht hun vingers in elkaar. Hoe spannend hij het ook vond, voor haar moest het nog erger zijn.

Dana glimlachtte dankbaar naar Raf en zei zonder geluid tegen hem,' I love you.' daarna richtte ze zich weer op haar vader die zich er zenuwachtig liet maken.' Ik wilde vertellen dat Raf mij ten huwelijk heeft gevraagd en ik heb ja gezegd.' van de andere kant hoorde ze hard gevloek en er kwamen tranen in haar ogen te staan.' Kindje toch dit meen je niet serieus. Hij is maar een bevlieging je kan niet echt van zo iemand houden.' Dana haar hart leek te breken en snel hing ze op. Ze hoefde de rest niet te horen.

Raf keek nu echt bezorgd naar Dana, hij kon niet horen wat er aan de andere kant van de lijn werd gezegd e. Aan Dana's reactie te zien moest hij daar maar blij mee zijn. "Wat... Wat zeiden ze?" vroeg hij aarzelend en ergens ook bang voor het antwoord. Teder streek hij over haar wang, hij wilde niet dat ze verdriet had. Dat het veroorzaakt was door haar ouders maakte even dat het voor ieders bestwil was dat ze heel ergens anders waren.

Dana wilde het wel zeggen maar het lukte haar niet de woorden over haar keel heen te krijgen. De tranen stonden te hoog en begonnen over haar wangen heen te stromen. Ze gooide de telefoon ver weg en er kwam een korte maar luide kreet uit haar keel. Ze legde haar hoofd tegen de borst van Raf aan en barste toen echt in snikken uit.

Raf zei niets meer maar sloeg alleen zijn armen om Dana heen en streelde haar over haar haren. Alsof ze nog een klein kindje was maakte hij sussende geluidjes. Hij ging niet zeggen dat alles goed zou komen omdat hij er zelf niet in geloofde dat alles goed kon zijn. Als Dana zijn steun niet nodig had gehad had hij allang de telefoon gepakt en haar ouders opgebeld om hen eens te vertellen wat hij er wel niet van vond. En zodra Dana gekalmeerd was zou dat ook het eerste zijn wat hij zou doen.

Dana kroop nog dichter tegen Raf aan en haar schouders schokte helemaal.' Ik had niet verwachttt... da..dat ze zo zouden reageren.' Met veel gehakkel en gestotter wist ze het uit haar mond te krijgen. Ze klemde zich echt vast aan Raf als een klein kindje dat haar moeder was kwijtgeraakt.

Raf moest zijn best doen zijn uitdrukking rustig te laten blijven, het deed hem ook pijn Dana zo verdrietig te zien en het wekte een boosheid in hem op die hij meestal gemakkelijk kon onderdrukken. Nu was het alleen heel wat moeilijker. Maar hij dwong zichzelf gewoon te blijven zitten en zo min mogelijk aan Dana te laten merken. "Wat zeiden ze dan?" Vroeg hij voorzichtig, hij begreep het wel als ze het niet wilde zeggen maar hij was wel nieuwsgierig.

Dana schudde haar hoofd.' die woorden wi ik niet herhalen ze waren beledigend tegenover jou en mij. Tegenover wat er tussen ons afspeelt.' de telefoon ging weer over en gelijk schoot Dana haar blik naar het toestel. Haar handen pakte de bovenarmen van Raf vast en ze kneep hem een beetje. Voor het eerst sinds een lange tijd was Dana bang. Bang voor wat haar ouders nog meer gaan zeggen.

Raf gezicht werd wat harder bij het horen van de telefoon. Het was niet moeilijk te raden wie dat waren. Even streek hij over Dana's wang voor hij opstond en naar de telefoon liep. Hij haalde diep adem voordat hij hem ook echt opnam, het was niet de bedoeling dat hij uit zou vallen tegen de ouders van Dana. Hij dacht niet echt dat dat zou helpen met het veranderen van hun mening.

Dana keek met grote ogen naar Raf. Wat was hij van plan? Ze hoorde niet wat haar ouders zeiden daarvoor zat ze toch echt te ver weg. Ze maakte zichzelf klein en kroop nog verder in de dekens. Ze wilde niet weten wat haar ouders gingen zeggen.

' hoe durf je mijn dochter ten. Huwelijk te vragen. Zij verdient heel wat beter dan jij. Geloof ons jij bent gewoon maar een bevlieging. Dana weet nu gewoon nog niet wat het best voor haar is. Maar dat ben jij zeker niet.' tierde Dana's vader aan de telefoon.

Raf kneep zijn hand in een vuist om zichzelf er maar van te weerhouden in de telwfoon te schreeuwen dat een bevlieging meestal iets korter duurde dan acht jaar en dat ze echt van elkaar hielden. "Ik heb Dana ten huwelijk gevraagd omdat ik van haar houd en het liefst voor altijd bij haar wil zijn. Dat ze ja heeft gezegd betekent volgens mij dat Dana er ook zo over denkt. En Dana is slim en zegt heus wel wat ze echt vind, dus als ze niet had gewild had ze dat gewoon gezegd. Bovendien duurt haar 'bevlieging' nu al acht jaar en als dit een bevlieging is mag die van mij nog heel lan duren." Zijn stem werd naar het einde steeds bozer omdat het hem gewoon niet meer lukte het binnen te houden. Wat heel wat zei aangezien hij er normaal heel erg goed in was zijn zelfbeheersing te bewaren.