Het huis van Rafs ouders

Dana pakte een stoel vast en draaide zich naar Raf om,' Je hebt je woede nu op iedereen afgereageerd behalve op mij. Wat is het probleem met boosworden op mij? Ik bega zo vaak een fout en iedere keer probeer jij me te vertellen dat het iemands anders fout is. Snap dan, dat ik echt nog een keer een fout bega en dan gaat het te veel voor je zijn. Dan heb ik het echt verkloot. Sorry voor mijn taalgebruik. Maar ik meen het Raf. Als jij niet boos op mij kan worden weet ik niet wat er in je hoofd omgaat. Ik doe zo veel dingen fout, hier net ook weer, ik wou bijna die verloving verbreken omdat ik dacht dat ik jullie twee hand in hand zag lopen. Hoe dom is dat. Ik moet je kunnen vertrouwen en toch is de enige keer dat er een soort van ruzie is van mijn kant, want jij reageert altijd lief en zegt dat er niks is, dan denk ik dat je vreemd gaat.' Dana beet op haar lip en keek weer naar de ring die op tafel lag. Ze pakte hem om en legde hem in haar hand. Ze wist echt niet of ze hem nu weer om moest doen of niet. Ze wilde graag bij Raf zijn maar iets hield haar tegen.

Lizz wreef even over zijn benen en glimlachte door de tranen die nog in haar ogen stonden, heen. Ze kon moeilijk iets kwaads over hem zeggen nu hij zijn excuses aanbood, dus zei ze maar zacht:' ach iedereen wordt wel een keer boos en je probeert me te helpen, dus...' Ze haalde haar schouders op en stond op om aan de kant te gaan en te luisteren naar wat Dana allemaal te zeggen had. Ze vroeg zich ergens af of de twee dit niet zelf moesten uitvechten, zonder de familie... en haar erbij, maar ze dacht niet dat het zoveel uitmaakte. Toch liep ze naar Devon en zei:' zou je me kunnen zeggen waar de badkamer is?' Dan kon ze in ieder geval die zooi van haar gezicht halen en hoefde ze hier niet te zijn.

Raf was blij dat Lizz hem vergaf, maar dat maakte niet dat hij minder kwaad op zichzelf was. Hij stond op waardoor zijn knieen knakte, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Zijn blik was gericht op Dana. "Ik kan dat niet Dana, ik weet zelf ook niet precies waarom. Maar ik kan niet boos op je worden." Hij probeerde zijn stem zo gewoon mogelijk te laten klinken maar hij kon het niet helpen dat er een smekende ondertoon in zat. Even gleed zijn blik naar de ring in Dana's hand... en niet om haar vinger. Het deed hem pijn, ook al hoefde het niet eens per se iets te betekenen.
Devon knikte naar Lizz en wees naar een deur in de hoek van de kamer. "Verwacht alleen niet te veel," mompelde hij terwijl hij zelf weer ging zitten. Ook Raf's ouders gingen weer zitten en begonnen over weer te praten. Eerst hadden ze hier met zeven mensen gewoond, ze waren wel gewend dat iemand kwaad werd.
De blik in Raf's ogen veranderde in onbegrip. "Waarom... waarom zou je denken dat ik vreemd zou gaan...?" Hij begreep het niet, als hij van iemand hield was het van Dana. Nooit zou hij iets doen om haar te kwetsen, maar blijkbaar dacht zij als hij lief deed dat hij vreemd ging... Hij wist dat hij geen verstand had van dit soort dingen maar hier kon hij met zijn gedachten toch echt niet bij.

Dana schudde haar hoofd en liep naar hem toemet de ring nog steeds in haar hand.' de enige keer dat ik je boos heb gezien is toen ik vreemdging. Ik haatte mezelf voor dat en voor het idee dat jij kwaad was. Maar nooit een ruzietje hebben is ook niet goed. Dan krop je alles op en gooi je het tegen iemand anders eruit zoals daarnet. Het was allemaal mijn schuld maar toch geef je iedereen behalve mij de schuld en zijn zij de slachtoffers van je woede. Dat is niet goed Raf. Je moet tegen mij kunnen zeggen hoe jij je voelt, je mag me tegenspreken soms en zelfs boos op me worden. Ik vergeef je toch alles wel weer want ik hou net zo veel van jou als van jij van mij. Dat is de rede waarom ik mijn ouders niet meer hoef te spreken tot zij achter mij staan inplaats van voor mij, mij proberen tegen te houden.' Er waren tranen ontstaan in haar ogen en ze keek Raf aan met van die grote bambie ogen. Die had ze opgezet zonder dat zw het zelf wist.

Lizz rolde met haar ogen toen Devon zei dat ze niet teveel moest verwachten. Ze was zelf ook niet veel gewend, maar waarschijnlijk wist Devon dat niet, bedacht ze nu pas. Ze stapte de badkamer binnen en sloot de deur achter zich. Al hoorde ze de stemmen uit de kamer nog wel duidelijk, ze slaakte een zucht van opluchting toen ze uit de kamer was. Er hing nou niet echt een leuke sfeer. Ze liep naar de wastafel toe en liet water in het kommetje van haar handen lopen om die in haar gezicht te gooien en de make-up ermee vanaf te wrijven. Na een paar keer dat gedaan te hebben, haalde ze ook de zwarte randen en strepen rondom haar ogen nog weg. Toen alles weg was, bleef ze nog staan en keek een beetje door de ruimte. Ze wilde eigenlijk liever niet alweer terug naar binnen, dus ging ze uiteindelijk naast de deur tegen de muur aan zitten met haar armen eromheen geslagen.

Raf legde aarzelend een hand tegen haar wang. Hij wilde haar alles geven, alles om haar gelukkig te maken. "Ik zal het proberen, dat beloof ik," fluisterde hij. Hij kon geen nee tegen haar zeggen en al helemaal niet als ze die ogen opzette, dat was misschien ook wel een van de redenen dat hij niet boos op haar kon worden. Maar hij zou zijn best doen. Haar woorden maakte dat hij helemaal warm van binnen werd en zonder aarzeling leunde hij naar voren om zijn lippen zachtjes en teder op de hare te drukken. Hij wilde voor altijd bij haar zijn en haar nooit kwijtraken, als hij daarvoor een keer boos op haar moest worden zou hij dat doen. Waarschijnlijk zou hij zichzelf moeten dwingen maar hij zou het doen.

Dana voelde zich blij, blij dat het haar gelukt was een beetje door te dringen bij Raf en blij dat het weer goed zat. Ze deed met een toch wat handige beweging haar ring weer om en gelijk voelde zij zich weer gelukkig. Dat was echt de plaats waar hij hoorde. Dat was het gevoel wat ze wilde houden.' Raf het spijt me dat ik zo ontzettend jaloers ben.' Fluisterde ze in zijn oor en gaf hem toen nog een kus. Ze pakte zijn hand weer en trok hem mee naar de tafel,' En nu ga je even lief sorry zeggen tegen Devon, je ouders en Lizz want je was gewoon boos op mij maar reageerde het op andere mensen af.' Ze grijnsde en was allang blij dat alles weer goed was tussen hun twee. En deels ook enorm blij dat ze haar zin had gekregen. Daarna keek ze weer naar de tafel,' Waar is Lizz eigenlijk?'

Raf haalde zijn schouders op, zo het moment nog even uitstellend. Het was altijd ongemakkelijk zijn excuses aan te bieden nadat hij zo was uitgebarstte. Ergens wist hij wel dat zijn ouders er wel aan gewend waren dat hij om de zoveel tijd een keer uitbarstte en hem ook deze keer gewoon weer zouden vergeven. Toch vond hij het ongelofelijk ongemakkelijk. "Ik heb haar niet weg zien gaan..." zei hij om zich heen kijkend. Alsof ze haar gewoon over het hoofd hadden gezien. "Ze is even naar de badkamer," zei Devon die ondertussen weer op een stoel zat. Raf ademde even diep adem, wetend dat hij het maar gewoon moest doen. "Het... het spijt me," zei hij zijn blik richtend op zijn schoenen.

Dana kneep in Rafs hand, daarna gaf ze hem een kus op zijn wang en fluisterde,' goedzo schat.' Ze leit zijn hand los en liep naar de badkamer en klopte even op de deur. Beleefd bleef ze voor de deur wachten maar zei wel,' Lizz het is Dana alles is weer normaal.' voor zover het bij Raf en Dana normaal kon zijn.

Lizz had niet het hele gesprek kunnen volgen en haar ogen begonnen al dicht te vallen toen er iemand op de deur klopte. Ze krabbelde overeind toen ze Dana's stem hoorde en deed de deur rustig open. Met een glimlachje keek ze even kort naar Dana, waarna ze naar buiten stapte. De voelde de vermoeidheid zwaar op haar drukken, want ook al had ze niet een hele dienst gedraaid, het had haar toch wel de nodige energie gekost. Toch probeerde ze niets te laten merken en ging tegen een muur aanstaan zonder verder iets te zeggen. Ze wist niet precies wat er gebeurd was, maar het leek in ieder geval alsof het weer goed was.

Raf voelde zich weer, of eigenlijk gewoon nog steeds, schuldig toen Lizz de badkamer kwam uitgelopen. Ook al had hij zijn excuses al aangeboden en had zij gezegd dat het niet uitmaakte. "Het spijt me Lizz, echt heel erg," zei hij terwijl hij beschaamd een hand in zijn nek legde. Dit was een van de redenen dat hij het niet kon hebben zijn zelfbeheersing te verliezen. Er volgden altijd ongemakkelijke verontschuldigingen.

Dana pakte de hand van Raf weer even kort en kneep erin.' je doet er goed aan schat.' daarna liep ze naar de tafel en schoof aan. Ze wist dat Raf en Lizz wat dingen te bespreken hadden en zo kon zij even weer bijkletsen met de ouders van Raf en natuurlijk Devon. Iets wat ze na de verloving eigenlijk nog niet had gedaan. Weer gleed haar blik naar de ring om haar vinger en ze voelde zichzelf helemaal stralen alleen naar het aannzicht.