Grasveldje

Een groen grasveld, naast het bos, een stukje van de school af. Er zijn overal bloemen, en het gras is groen zoals gras hoort te zijn. Er zijn een paar struiken, een paar bomen waar je schaduw onder kan vinden, maar verder is het volkomen vrij. Er zijn veel dieren, zoals vogels, die ervoor zorgen dat het nooit echt stil is. Het is een gezellige plek voor een picknick of om gewoon wat rond te dwalen, of wat te zitten.

Personen: Stuk of zes.
Regels: Vervuil het gebied niet en val de dieren niet aan.

Voordat hij aankwam op het grasveld, had Lyd gedacht dat hij wel wat mooie foto's kon maken van zijn kleding in het gras. Zonder model, heel artistiek. Maar nu hij hier stond en de kleding bekeek die slapjes en levenloos tussen de grassprietjes lag, wist hij dat zijn artistieke talent gefaald had. Hij bleef maar naar de kleding kijken, niet wetend wat te doen. Hij moest een model hebben. Maar.. er was hier geen model. En bovendien kon hij geen model huren - misschien had hij dat laatste sjaaltje toch niet moeten kopen. Hij zou iemand van Franklin moeten vragen om te poseren. Maar wie?

Aangezien het een mooie dag was, en het wel eens de laatste van het jaar kon zijn, had Evy haar lichtbruine tas gepakt, er een boek, haar schrift, een potlood en een appel ingestopt, en was ze op weg gegaan. Ze had eerst niet precies geweten waar ze naartoe had moeten gaan, maar nu wist ze het wel. De perfecte plek voor een mooie zomerdag was het grasveld. Ze hield ervan om ernaar toe te gaan, en gewoon wat in het gras te zitten, een beetje afgezonderd, maar toch te midden van de natuur. Maar toen ze bij het grasveld aan kwam, zag ze al iemand. Een jongen, die ze niet kende, stond daar, met een fototoestel, en hij zag er nogal verslagen uit. Ze wilde hem niet storen, en liep dus een paar meter langs hem.

Een aanwezigheid. Lyd was een gezelschapsmens en merkte gelijk wanneer hij niet meer alleen was. En dat was op dit moment het geval. Hij draaide zich om en zag een meisje. Even kleding checken, dan make-up, en als laatste gezicht. Ze was mooi, concludeerde Lyd. En dat bracht hem op een idee. 'Oh my gosh, meid, je bent perfect! Kun je me even helpen, pleeaase? Dan ben ik je echt gi-gan-tisch dankbaar!' zei hij met zijn normale Franse accent.

Evy keek op toen ze de jongen hoorde praten. Hij klonk nogal enthousiast, en ze stopte met verder lopen. Ze werd nogal overrompeld door zijn vrolijke manier van doen, maar kon een glimlach niet onderdrukken. Ze liep naar hem toe, en herkende het Franse accent in zijn stem, dat accent dat zij had weten weg te werken na al die jaren in Engeland en Amerika gewoond te hebben. Even dacht ze aan de dagen dat ze in de zon had gezeten met haar moeder, in Frankrijk, maar toen richtte ze zich op de jongen. Ze keek hem even bedachtzaam aan, en knikte toen. 'Ik wil je best helpen hoor.' Zei ze met haar rustige stem, maar nog steeds met die kleine, mysterieuze glimlach op haar gezicht.

'Perfect! Oh my gosh, ik ben je zo ver-schrik-ke-lijk dankbaar! Eh, zou je deze kleding aan willen trekken? Oh my gosh, er zijn hier geen kleedhokjes ofzo! Maar meid, wees niet bang voor mij, ik ben duizend procent gay, ik ga je echt niet begluren als je je in de bosjes omkleedt! Come on, don't be shy! Dit gaat je vast héél goed staan!' ratelde Lyd enthousiast. Het was natuurlijk heel vervelend om in de bosjes om te moeten kleden - oncomfortabel, geen privacy... - maar er was hier niemand, behalve hij. Dus het privacyprobleem viel wel mee.

Evy kon een grijns niet onderdrukken, en wachtte even voor ze antwoordde. 'Oke... Bedankt.' Zei ze langzaam. Ze voelde zich even ongemakkelijk toen ze de kleren oppakte en naar de bosjes liep, maar op de en of andere manier geloofde ze dat de jongen haar niet zou begluren. Ze kleedde zich snel om in de kleren die de jongen had klaargelegd, hing haar kleren over haar tas, en liep terug naar de jongen. Het gras voelde fijn aan haar nu blote voeten, en de zon scheen fel in haar gezicht. Het was een prachtige dag, en ze glimlachte opnieuw. Ze keek naar de jongen. 'Heb jij deze kleren gemaakt?' Vroeg ze aan hem. Ze waren mooi, dat zeker, en als hij dat had gedaan, had ze bewondering voor zijn kunsten.

'Nee, meid! Ik heb ze gepimpt. Gewoon, simpele Hennes & Mauritz kleding and look what they are now!' Lyd liet een nieuwe brede glimlach zien. 'Perfect, meid! Oké, here's the plan: jij gaat hier liggen, glimlacht zoals je net ook deed - oogverblindend, meid! - en ik maak een paar ge-wél-di-ge foto's. Deal?' Hij illustreerde zijn tekst met handgebaren, zoals hij bijna altijd deed, en wuifde naar het gras voor hem. Nog even checken: geen tegenlicht, geen flitser nodig, mooie achtergrond... Yes!

Evy glimlachte, lichtjes onzeker naar hem, en knikte. 'Deal.' Zei ze. Op de een of andere manier maakte hij haar vrolijk, gewoon door zijn manier van doen. Ze liep naar de plek die hij had aangewezen, en ging liggen. Even voelde het allemaal een beetje vreemd en was ze ontzettend bang dat er iets fout zou gaan, maar toen de zon op haar huid scheen, en de wind haar haar een beetje opzij blies kon ze niets anders dan glimlachen. Vroeger haatte ze het om op foto's te staan, nu vond ze het trouwens ook nog niet altijd het leukste wat ze kon doen, maar op de een of andere manier had ze een goede bui, en deed ze dingen die ze gewoonlijk niet zou doen. Ze glimlachte opnieuw, en keek even naar Lyd. 'Goed?' Vroeg ze aarzelend.

Een klein elfachtig meisje dansde vrolijk al zingend het veld op vanuit het bos. Het was niet een heel raar om te zien, was het niet 5 uur 's ochtends op een zaterdag. Het leek erop dat ze al een par uur duiten was. Er zaten dauwdruppels in haar korte bruine haar en
"I am the Voice in the wind and the pouring rain,
I am the Voice of your hunger and pain;
I am the Voice that always is calling you,
I am the Voice – I will remain

I am the Voice in the fields when the summer's gone,
The dance of the leaves when the autumn winds blow;
Ne'er do I sleep throughout all the cold winter long;
I am the force that in the springtime will grow."

Cece genoot ervan om te zingen en om erbij te dansen. Het dansen zelf leek nergens op, maar het kon ermee door als uiting van geluk.

----

Kira liep over het veld dat was bedekt met dauwdruppels toen ze aan de andere kant van het veldje een meisje zag dansen en hoorde zingen. Er verscheen een klein glimlach op haar gezicht en ze bleef naar het meisje kijken, dat was ze nog steeds gewend om te doen. Kira had om zich heen een soort van jas/vest/poncho geslagen dat haar in de vroege ochtend warm hield.

Ondanks het feit dat ze weinig meer droeg dan een witte klassiek-griekse jurk en een wapperende donkerblauwe cape. Toen ze haar publiek opmerkte huppelde ze al zingend naar het meisje toe en begon in een wijde cirkel om haar heen te dansen. Toen ze klaar was maakte ze buitenadem een buiging. "Goede morgen." zei ze vrolijk.

Kira glimlachte naar het meisje en knikte beleefd. Ze sprak niet, er waren twee mensen waar ze nu vrijuit bij durfde te spreken en dat waren Dwight en Jamie, en dan hield het echt op. Tegen Matthew durfde ze wel een paar woorden te zeggen, maar echt spreken was het nog niet. Ze nam het meisje wat haast een elfje was in zich op.

Cece glimalchtte vrolijk. "Ik ben Cecilia, maar noem me maar Cece, dat doet iedereen." Ze glimalchtte. "Tenminste, iedereen die mijn naam kent." ze gegiecheld. "Het is zo'n mooie morgen om op zoek te zijn naar eenhoorns. Ik vind het jammer dat ik ze niet heb gezien" aan haar gezicht was te zien dat ze werkelijk geloofde in het bestaan van het wezen waar ze naar opzoek was. "Heb jij een eenhoorn gezien?" vroeg ze Kira redelijk serieus.

Kira haar ogen werden iets groter. Ze wist dat ze iets moest zeggen, maar ze wilde niet en ze was vergeten haar schrijfblok mee te nemen omdat ze niet had verwacht iemand tegen te komen. Daarbij kwam dat het meisje haar een uiterst vreemde vraag stelde, maar inmiddels was Kira dat soort dingen wel gewend. Ze schudde rustig haar hoofd en dacht dat Dwight dit meisje zeker wel aardig zou vinden. Maar misschien ook niet.

dwight en Cece hebben een zeer komische deelse aantrekking en deelse afstoting. over bepaalde dingen zijn ze het alles behalve eens.
--
Cece glimalchtte. "Hm... een eprsoon van weinig woorden dus." Ze schonk haar een grote glimlach. "Jammer dat je geen eenhoorn hebt gezien. Als die wezens je hen laten aaien zul je voor de rest van je leven geluk hebben. Dwight is het daarin alles behalve eens, maar hij gaat ervanuit dat alle niet dieren gevaarlijk zijn." Ze rolde met haar ogen.

Lively ws in het gras gaan liggen op het geweldige grasveldje. De zon scheen heerlijk en haar handen lagen onder haar hoofd. Ze bleef simpelweg wat omhoog kijken naar de lucht. Lively wist de laatste tijd niet meer wat ze moest doen, ze ging niet met veel mensen om... Daar baalde ze wel van ja. Ze wilde meer contact kunnen maken zonder angsten,.. Hm moeilijk.

Enzio slenterde over het veld. Zijn zwarte schoudertas tikte tegen de zijkant van zijn been tijdens het lopen. Moe liet hij zich op het veld vallen. Tuurlijk hij had een goede conditie, maar zijn eigen trainingsschema plus danslessen plus rondjesrennen bij gym waren slopend als je ze allemaal op een middag had. Hij keek niet eens om naar het meisje dat een paar meter van hem af zat en ging gewoon op zijn rug in het gras liggen.

Lively keek wat op toen ze voetstappen hoorde. Ze keek naar de jongen die een eindje verder lag en bekeek hem een keertje. Ik fronste even. Ze kwam Overeind en deed haar iPod oortje uit haar oor. Ze zette haar muziek uit en keek alleen even rond over het veld. Ze keek weer naar de jongen en beet op haar lip.'Heei'

Enzio hief zijn hoofd ene beetje op en keek naar het meisje. "Hallo?" zei hij een tikjue afwezig. Hij rommelde wat in zijn tas en produceerde een muslireep die al snel een hap most missen. hij had honger.

Lively keek naar hem en wendde haar blik weer af. Hij leek niet bepaald geïnteresseerd i  een gesprek of wat dan ook. Ze deed haar ene oordopje weer in en ging op haar rug liggen in het gras en sloot haar ogen weer even. Haar handen lagen op haar buik en tikte mee op het ritme van de muziek die in haar oren deinsde. Ze neuriede wat zacht mee.

Dan niet. Enzio ging weer lekker in het gras liggen en viste zijn eigen iPod op uit zijn tas en deed zijn koptelefoon op. Hij humde zachtjes mee op de maat van de muziek. In zijn hoofd was hij weer eens bezig met een choreografie. Dit keer op de grond en in de linten. (Ik kan de nederlandse naam maar niet achterhalen, maar in het Engels heten ze silks)

NEW
===============
Dennis zat aan het randje van het grasveld. Hij geeuwde luid. Hij was te lui om op te staan en te moe om helemaal naar zijn kamer te lopen. Hij ging languit in het zachte gras liggen. Een glimlach van genot lag op zijn lippen. Terwijl het zonnetje zijn gezicht aaide soesde hij langzaam in.

Alex liep over het veldje, genietend van de zon die op haar gezicht scheen. Ze had een schoudertas om waar eigenlijk bijna niets in zit. Er zaten wat muziekbladen in en een heleboel spul waarvan ze niet wist dat ze het had, zoals zakdoekjes en pennen. Toen ze Dennis in het gras zag liggen slapen verscheen er een geniepige glimlach op haar gezicht. Snel zocht ze in haar tas en viste er een watervaste stift uit. Snel keek ze om zich heen om te zien of er iemand in de buurt was. Toen dat niet het geval was knielde ze bij zijn hoofd neer en haalde de dop van de stift af. Zachtjes, zodat hij niet wakker zou worden, begon ze op zijn gezicht te tekenen. Ze had al langer nagedacht over iets om hem terug te pakken en had rondgevraagd en zijn nummer te pakken gekregen. Met haar adem ingehouden, omdat ze bang was dat hij wakker zou worden, schreeft ze het op zijn voorhoofd. Na nog wat willekeurige tekeningetjes te hebben gemaakt schreeft ze op zijn arm: "Alex -xxx-"

Dennis schrok wakker. en hij wreef door zijn haren. toen zijn hand naar beneden kwam zag hij een boodschap op zijn arm, geschreven met watervaste stift. -xxx- Alex wie was Alex ook alweer? Oh dat meisje van het dak! Eens zien wat ze uitgevoerd had. Dennis beende de school in op zoek naar een spiegel. Toen hij deze gevonden had begon hij heel hard te lachen. Eens zien. Hij greep een rode watervaste stift uit zijn broekzak en schreef op zijn wang: bel me! in het rood met een pijl naar zijn voor hoofd.