Grasveldje

Lysandra zat in kleermakerszit in het gras, op haar benen lag een schrift maar in plaats van gewone lijntjes stonden er notenbalken. Ze had zich over het schriftje gebogen waardoor haar haren voor haar gezicht vielen en het erachter verscholen was. Af en toe richtte ze zich op met een nadenkende uitdrukking op haar gezicht en tikje een melodietje met haar potlood. Ze was bezig een nieuw muziekstuk te schrijven voor de viool. Ongeveer wist ze al wat ze wilde en dat had ze ook al wel op de piano uitgeprobeerd, maar de preciese noten wist ze nog niet.

courtney had met een stel vriendinnen in het gras gelegen, deze hadden nu les, maar zij had eventjes geluk dat die van haar uitviel. Het enige was dat ze nu alleen zat. Direct haalde ze haar mobieltje tevoorschijn en legde deze op haar schoot neer terwijl ze het veldje rondkeek. Het was rustig te noemen, er zat een roodharig meisje, een groepje eerste klassers en nog wat losse personen. Niet heel veel soeps eigenlijk, voor Courtney's smaak.

Lysandra schreef ijverig verder, dit stuk had ze wel in haar hoofd zitten. Maar nu ze bij de brug aankwam klapte ze dicht, of nou ja, ze had geen idee van hoe die eruit moest komen te zien. En aangezien ze hier geen piano had zou ze niets uit kunnen proberen. Met een zucht sloeg ze het schriftje dicht, ze zou het stuk wel een andere keer afmaken. Onderzoekend keek ze om zich heen en nam iedereen die om haar heen zat in haar op. Ze vond het fijner te weten wie er bij haar in de buurt was dan dat ze verrast werd. Haar blik bleef even hangen op een meisje met rood haar, ze vroeg zich altijd af bij hoeveel van de mensen met rood haar de kleur echt was. Bij haar was dat wel zo, al werd het soms niet geloofd.

Courtney merkte dat het meisje waar ze eerder naar gekeken had nu naar haar keek. Met haar hand ging ze kort door haar rode haren heen die vandaag redelijk stijl vielen. Ze hield wel van een beetje variatie, dus het ozu niet raar zijn als ze een dag later met krullen zou rondlopen. Oppervlakkig, maar dit meisje gaf gewoon veel om haar uiterlijk, daarom kleurde ze ook haar haren rood. Het maakte haar uniek, zeker in het modellenvak. "Is er wat?" vroeg ze aan het meisje dat een stukje verderop zat, maar wel binnen gehoorafstand.

Lysandra hield haar hoofd iets schuin en schudde van nee. De uitdrukking op haar gezicht was onleesbaar maar van binnen draaide haar hersenen op volle toeren. Zonder haar blik te bewegen nam ze het meisje in haar hoofd. Dansen, dacht ze, of misschien iets met turnen ofzo. De houding en de blik van het meisje vertelde haar echter veel meer dan haar lichaam. Ze zou dit waarschijnlijk niet aan iemand anders kunnen uitleggen maar daaraan merkte ze op dat dit meisje zichzelf wel erg goed vond. Onbewust was ze dus al wat op haar hoede, ze had geen zin een opmerking naar haar hoofd geslingerd te krijgen.

Courtney fronste even haar wenkbrauwen, "Waarom kijk je dan zo?" het klonk niet geheel onvriendelijk, maar wel duidelijk. Niet dat ze het zo'n probleem vond dat mensen naar haar keken, nee hoor, ze hield juist van de aandacht. Zonder aandacht zou Courtney Courtney niet zijn. Dan zou ze zich waarschijnlijk ontzettend naakt voelen, in iedergeval zou ze er niet tegen kunnen.

Er verscheen een geheimzinnig glimlachje op Lysandra's gezicht. Op zich had ze niets bijzonders gedacht, het was iets dat ze bij bijna iedereen die ze tegenkwam deed. "Gewoon nieuwsgierig," het was niet een antwoord waar je veel mee kon al was het wel waar. Misschien niet de hele waarheid, maar toch. Lysandra vond het interessant om naar mensen te kijken, zich te bedenken wie ze waren en wat ze dachten. Daardoor was ze erg goed in het inschatten van mensen geworden. Met nog steeds de geheimzinnige uitdrukking op haar gezicht streek ze een haar achter haar oor.

Courtney haalde een wenkbrauw op, "Ojé dan." reageerde ze waarna ze zich op haar mobieltje richtte. Er was niks interresants te zien, maarja wat moest ze anders doen? Een gesprek aanknopen? Op zich niet eens zo slecht idee, behalve het roodharige meisje vond ze niet echt andere kandidaten die haar erg aanspraken. Daarom stond ze even op om nog geen vijf seconde later bij haar plaats te nemen, "Wat ben je aan het doen?" vroeg ze met een blik op het blad waar ze op aan het schrijven was geweest, muzieknoten

Lysandra keek weer op van haar schriftje toen het meisje naar haar toe kwam lopen. Misschien niet iets wat ze meteen had verwacht van het meisje, maar niet heel erg onverwacht. "Muziek componeren," het woord 'componeren' klonk best indrukwekkend maar voor haar was er niet echt iets speciaals aan. Ze kon zich niet herinneren ooit iets anders te hebben gedaan. Al had ze het nooit laten merken, ze had als klein meisje nooit kunnen begrijpen waarom andere mensen dat niet konden en waarom ze iets dat zij wel snapte niet snapten. Ook nu kon ze zich niet in hen inleven, maar ze was er aan gewend.

Courtney keek naar de bladmuziek die ze gecomponeerd had. Zelf kon ze redelijk noten lezen, was wel handig als je gitaar speelde, maar echt zelf stukken maken was niet voor haar weggelegd. "Gaaf," ze glimlachte eventjes naar het voor haar nog naamloze meisje, "Voor welk instrument is het?" vroeg Courtney terwijl ze nu haar mobiel schermpje zwart liet worden en het op haar schoot liet rusten.
-
oké ik ben leek in muziek dingen xD

Lysandra glimlachte, in haar achterhoofd lag de vraag of ze het meisje wel geloofde. Dat ze niet alleen maar deed alsof ze het leuk vond om aardig en beleefd over te komen, maar die onderdrukte ze. Die vraag was er altijd. "Viool, maar je kan het in principe ook voor andere instrumenten gebruiken." Ze componeerde op de piano en andere instrumenten gebruikten gewoon dezelfde noten. (denk ik)

Courtney keek even naa de noten, maar ze had geen idee of ze die voor de gitaar kon gebruiken. Nee meestal patke ze gewoon een blad waar 'gitaarmuziek' opstond. Als ze al speelde, de laatste tijd deed ze het nauwelijks meer. nogmaals knikte ze. "Leuk." zei ze, terwijl ze met haar vingers wat gras uit de grond trok. "Speel je zelf viool, of iets anders?" vroeg ze, meer om de tijd te doden dan echt interesse, ze zou hetoch niet kunnen onthouden wie wat allemaal bespeelde.

Zodra het meisje wat afstandelijker werd trok Lysandra zich ook, onbewust, wat terug. Niet zo dat het zichtbaar zou zijn, maar in haar hoofd. De uitdrukking op haar gezicht en haar houding bleven hetzelfde, je zou met geen mogelijkheid kunnen zien dat ze anders dacht. "Viool ja, en ik gebruik vaan de piano om stukken te componeren." Er lag een glimlachje op haar gezicht maar oprecht was het niet.

haha wat een geweldig gesprek xD
-
Courtney knikte, "Viool, lijkt me lastig om te spelen?" dat was wel wat ze echt dacht, het leek haar heel irritant om dat kleine instrument zo tegen je schouder aangepropt te moeten hebben. Nee dan lag ze liever in een of andere opgevouwen houding op haar muziek te dansen, naja dat was niet zo heel raar als dat je talent was. "Dus is dat jou talent?" het meer een retorische vraag.

idd, maar Lysandra zou denk ik juist alles doen om het gesprek zo oppervlakkig te houden
---------
Lysandra dacht even na, haar eerste reactie was om nee te schudden maar ze had geleerd dat als iets voor haar makkelijk was, dat niet betekende dat het ook makkelijk was. Dus haalde ze haar schouders op. "In het begin wel, maar volgens mij is dat bij alle instrumenten zo." Toen ze net was begonnen had ze het ook vrij moeilijk gevonden, ze speelde vaak vals of moest kijken waar ze haar vingers neerzetten. Maar gek genoeg was dat juist de reden waarom ze het zo leuk vond, het koste haar moeite en het ging niet vanzelf. Met een glimlach op haar gezicht knikte ze, viool was nog altijd wat ze het liefste deed. "En jij?" Vroeg ze met haar hoofd een tikkeltje schuin.

Courtney knikte, dat zou best kunnen. De gitaar was dan wel een van de makkelijkste instrumtenten om te bespelen, zeker als je op het niveau van Courtney zat, maar als je verder ging werd het lastiger. "Dans, maar vermengd met acrobatiek, volgens mij heeft het niet echt een naam." ze glimlachte, ditmaal oprecht. Het was altijd leuk om over je talent te praten,. ook al kon je deze niet bepaald omscrhijven.

Lysandra glimlachte, automatisch paste ze zich weer aan aan het meisje. "Klinkt leuk," op het moment wist ze niet echt iets meer te zeggen. Wat niet erg goed was, want dadelijk zou het meisje vragen beginnen te stellen en dat was iets dat ze liever zelf deed. Dan zou ze als het ware het gesprek kunnen leiden. Natuurlijk zou ze haar eigen vragen uiteindelijk ook moeten beantwoorden maar dan zou ze het nog steeds zelf kunnen regelen. "Hoe heet je eigenlijk," zei ze wat verbaasd. Ze realiseerde zich nu pas dat ze de naam van het meisje niet wist.

Courtney liet wat gras dat ze geplukt had over haar broek vallen, "Is het ook." grinnikte Courtney op haar reactie, anders was ze waarschijnlijk al lang gestopt en had ze iets anders gedaan. Nouja grote kans dat ze dan niet op deze school gezeten had. "Courtney." noemde ze haar naam terwijl ze haar hand naar het meisje uitstak, het was wel zo beleefd om netjes een hand te geven. "Aangenaam." zei ze lichtelijk spottend door de beleefdheid, ze hopote maar dat het meisje de humor er van zou inzien, dat het niet om haar vraag was.

Lysandra schudde Courtney's hand met een lichte glimlach op haar gezicht. "Lysandra," noemde ze op haar beurt haar naam. In haar hoofd voegde ze de naar Courney bij wat ze van het meisje dacht en kwam tot de conclusie dat ze de naam bij haar vond passen. Niet dat ze dat zei, haar gedachten waren iets waar ze niemand in toe liet. Probeerde iemand dat wel, zou ze of liegen, of niet de hele waarheid vertellen.

Courtney sloeg de naam in haar geheugen op, meestal lukte dat wel om te onthouden. Zeker omdat dit meisje rode haren had, net als zij. Hoewel ze bij het meisje niet wist of het geverfd was, iets wat bij Courtney overduidelijk wel het geval was.

Lysandra vond de stilte ongemakkelijk maar was eigenlijk niet van plan dat te veranderen. Ze verkoos een stilte boven een ongemakkelijk gesprek. Zeker omdat ze het meisje, zoals zo vele, niet vertrouwde. Niet dat ze een mes in haar rug verwachte, maar ze wist, of dacht te weten, dat mensen altijd in de eerste plaats voor zichzelf zouden gaan.

New
~
Swan hield van het koele gras wat haar blote armen kietelde. Het gaf haar een prettig gevoel, dan dacht ze alleen daar aan. Van haar roodgestifte lippen was een klein lachje te zien, dat kleine dingetjes je zo blij konden maken. Ze had haar oordopjes in, de rustige muziek van Adele streelde haar oren. Voor de herfst was het een warme dag, je kon zelfs in korte mouwen zitten dus dat zei wel genoeg.

Marije zat onder een boom. Ze hield wel van de zon, maar op de één of andere manier ergerde ze zich er meer aan dan dat ze ervan genoot. Vandaar dat ze meestal de schaduw opzocht. Ze zat te lezen in een boek -new moon, de Engelse versie- en speelde met haar andere hand een beetje in het gras. Toen Edward wegging sloeg ze een heleboel bladzijden om, helemaal tot het stuk dat Alice weer kwam, zodat ze de vampiers niet hoefde te missen. Ze liet haar blik even over de mensen op het grasveldje gaan. Opeens zag ze een meisje liggen, en een steek van jaloezie ging door haar heen, waarom was zijzelf niet zo knap? Ze had helemaal niet door dat ze aan het staren was, en bleef een tijdje lang zo zitten.

Swan voelde een blik prikken. Ze opende één oog en keek rond, daar zag ze het meisje zitten wat naar haar keek. 'Hee.' zei ze vrolijk. Ze stond op, liep naar het meisje toe en ging in een kleermakerszit bij haar zitten. 'Hoezo keek je naar me, deed ik iets vreemd met me lippen ofzo. Ik merk het nooit als ik naar muiziek luister.'. Ze had een vriendelijke stem, erg vrouwelijk maar niet te. Ondetussen zette ze de muziek wat zachter, ze was wel in voor een gesprekje.

Marije keek verschrikt op. "O nee hoor" haar wangen kleurden een beetje. "En dat doe ik ook altijd. In de auto play-back ik altijd" zei ze. Ze was neit heel verlegen en durfde wel met vreemden te praten. "Ben gewoon jaloers op hoe je eruitziet. Wow, dat klonk vaag" mompelde ze en ze lachte zachtjes.