Grasveldje

Evalyn bekeek de foto, tot haar irritatie zaten er een stel benen voor. Iemand die ze niet had opgemerkt toen ze de foto had gemaakt. Direct delete ze de foto. Snel controleerde ze of de jongen haar had opgemekrt, niets wees erop dus ging ze wat dichterbij staan om nog een foto te maken. Hij was fotogeniek, dat konz e wel zien aan de foto's. Het was grappig om te zien dat mensen zelfs leuk op een foto konden staan als zen iet eens wisten dat er een foto genomen werd.

Plotseling zag hij iets bewegen in zijn ooghoeken. Een meisje. Maar niet zomaar een meisje; een meisje met een enorme camera. Collin schoot op. Maar bedacht zich toen dat hij niets te vrezen had. Hij had niets te verbergen en dus zwaaide hij naar haar. Zijn glimlach kwam weer op zijn gezicht. Zijn glimlach voor de buitenwereld dan. Acteren, dat was wat hij het beste kon, nog steeds, ookal nam hij hier lessen in dans.

Teleurgesteld liet ze haar camera zakken toen hij overreind schoot en begon te glimlachen. "Zo is er niks meer aan op de foto." merkte ze op. Ze herkende hm niet als dé Collin. Gewoon omdat ze eigenlijk zelden de bladen las en er zeker geen link mee legde. Ja, ze had dan wel gehoord dat er iemand op school zat die beroemd was en Collin heette, maar had er eigenlijk nooit echt aandacht aan besteed.

Collin grijnsde. School. Tuurlijk, hij zat op een talentenschool. Daar moest ook gewoon een fotografie cursus zijn. "En bedankt" zei hij half lachend, half beledigd. Zijn masker was weer volledig op. Mensen zouden niets merken. Alleen hij wist wat hij echt voelde. Hij was blij dat het kon. Zich op deze manier verschuilen. Hij wist zeker dat als Emile hier was geweest, of Sacha, of Enriqué, ze zouden dat meisje allemaal van achteren beetgegrepen hebben en meteen op haar rechten gewezen hebben. Maar ze waren er niet. Gelukkig.

~NEW~

Phoebe liep, nou eerder rennend, over het gras, ratslagen makend en rondjes draaiend, vandaag was ze vrolijk en dat kon je overal aan merken. Haar roze met groene haren waren vrolijk in een wiebelend staartje boven op haar hoofd gebonden en er prijkte een rode strik in/op. Ze had een paarse rok aan die uitwaaierde als ze een rondje draaide. Vandaag voelde ze zich licht en vrij, en in het grasveld kon ze zich uitleven. De bloemen die er stonden probeerden nog dapper in leven te blijven terwijl het toch al herfst was en het 's nachts best koud was. Phoebe liet zichzelf achterover in het gras vallen en keek naar de lucht.

Destinee's blik ging over het prachtig groene grasveld heen. En dat moest onderhouden worden? Yeah right. Ze was er al achter gekomen dat dit soort mensen die op deze kakkerschool rondliepen enorm pietluttig waren. Ze werden al gek als je een scheldwoord naar hun hoofd slingerde. Verveeld begon ze met de hark de drie blaadjes die op het grasveld terecht gekomen waren weg te harken. Zoals gewoonlijk op de school droeg ze het geweldige uniform, een vormeloze blauwe hobbezak.

Ergens in de buurt hoorde ze een schrapend geluid, verbaasd kwam ze omhoog, ze had niemand gezien toen ze hier net was. Wild keek ze om zich heen waardoor het staartje op haar hoofd dommig heen en weer wiebelde. Haar oog viel op een meisje in een verschrikkelijk ugly blauw pak, dat nogal verveeld blaadjes stond te harken. Ze kon haar lachen niet inhouden en begon te proesten, terwijl het echt niet zo grappig was. "Omg, whaha" lachtte ze aanstellerig. Ze bekeek het meisje nog wat beter, niet echt iemand waar je graag ruzie mee zou willen hebben.. Oeps.

Adam ijsbeerde diep in gedachten over het grasveld, hij moest het wel vertellen. Maar hoe? 'Hoi Flavio! Had ik al verteld dat ik seks heb gehad met een willekeurig meisje? Verder is er niets bijzonders gebeurt hoor!'? Zo melde je dat soort dingen toch niet? Hij wist niet eens of hij het wel zou durven zeggen, misschien krabblde hij wel terug op het laatste moment.

Flavio kwam rustig aanlopen, sinds Lauren hem gister van dat onplezante nieuws op de hoogte had gesteld was hij een beetje afwezig. Hij glimalchtte naar Adam. "Hoi Adam, ik kreeg je SMS, is er iets?" vroeg hij met een glimlachje, eentje die niet geheel echt was.

Adam keek op van zijn voeten, dat diens glimlach niet geheel oprecht was zag hin meteen. "Flavio..." begon hij aan zijn uitleg, maar de uitdrukking van zijn vriendje zat hem te dwars. "Is er iets?" vroeg hij daarom snel, ergens blij om van zijn eigen vehaal afgeleid te zijn, maar ook bezorgd om Flavio.

Flavio keek naar de grond. "Lauren vertelde me laatst iets en, nou ja, als dit niet zo is dan klinkt dit vast zo dom." zei hij zacht. Hij haalde diep adem en keek Adam aan. "Ben je vreemd gegaan?" Dat was best straight-forward.

adam's ogen openden zich heel ver bij het horen van Die woorden. "Hoe kan Lauren dat weten?" vroeg hij een betje verward, het nog steeds vrin onduidelijk latend of hij nou wel of noet vreemd gegaan was.

Adams reactie was vaag genoeg om Flavio in het duister te laten, maar het antwoord was bij lange na niet voldoende. "Dat weet ik ook neit, net als dat ik nu nog steeds niet weet of het waar is of niet." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek Adam lichtelijk streng aan. Zijn verheven stem deed een paar mensen opkijken van whatever ze aan eht doen waren.

Adam beeg op zijn lip. "Ja. Ik bén vreemd gegaan, maar voor jij ook maar iets zegt wil ik het je uitleggen." zei hij met gebroken stem en tranen in zijn oge. "Ik was jaloers op die Michaelknul, hij vind je duidelijk leuk en hij flirtte met je, jij flirtte terug, onbewust waarschijnlijk, maar genoeg om mij aan de alcohol te zetten, ik weet alleen nog dat er een meisje naast me kwam zitten, en gapend gat, en dat we wakker werden in een hotel. Ik heb het niet bewust gedaan, begrijp je? Het was gisteren en ik was van plan het je meteen te vertellen, maar jij was me voor."

Na die eerste zin stonden de tranen al in Flavios ogen, ondanks de overduidelijk woedende uitdrukking. Adam was met een ander naar bed gegaan, een MEISJE wel te verstaan. En het brak zijn hart. Alcohol, yeah right, alcohol en wat jaloezie waren toch neit genoeg om hem in de armen van een meisje te jagen, als Adam echt van hem had gehouden zou het niet zo makkelijk moeten gaan. Waarom was Adam trouwens stom dronken in plaats van dat hij er even met Flavio over praatte. Hij was kwaad, écht kwaad. Dat uitte zich in een klap in Adams gezicht, de en lichte rode handafdruk achterliet op diens wang."Gallagher..." Adam had duidelijk een probleem als Flavio hem niet eens meer bij zijn voornaam wilde noemen, het feit dat die naam uitgespuwd in plaats van uitgesproken werd deed ook mee aan dat effect. Hij wilde zo veel dingen tegen Adam zeggen, hem uitschelden, verwijten maken, alles. Maar hij voelde dat hij op het moment stond om in tranen uit te barsten. Zo op het randje van verdriet wist hij er nog een zinnetje uit te persen. "Het. is. UIT." riep hij kwaad voor hij zich omdraaide en zo snel als hij kon, zonder zijn waardigheid te verliezen, ervandoor ging.

Adam zweeg, hij stond daar maar, tranen over zijn wangen, waarvan er een nu knalrood was en vreselijk pijn deed, maar hij deed niet de moeite de pijn proberen te verzachten, hij had het verdient, hij had verdient dat het nu uit was, hij was altijd al niet het beste vriendje geweest, maar nu had hij het echt verpest. Hij liet zich eerst op zijn knieen vallen voor hij face first in het gras viel en huilde, hij huilde zelfs nog toen zijn tranen op waren, met luide snikken en uithalen.

Flavio negeerde alle blikken die hij kreeg, tranen biggelden inmiddels over zijn wangen, amar hij negeerde ze. Hij zou pas huilen als hij uti het zicht was, als er neimand was om het te horen. Alles wat hij wilde was zich in zijn bed oprollen, slapen en nooit meer wakker worden

Ian lag lekker in het gras in een dikke zwarte sweater met daaronder een ruime donkerpaarse broek met fel oranje bretels, waarvan er eentje over zijn schouder zat en de ander loshing. Hij luisterde naar zijn koptelefoon en negeerde de kou zoveel als hij kon. De weinige mensen die dik ingepakt langsliepen keken raar naar hem om.

Lauren had haar zwarte jas aan die tot bijna haar knieën kwam, daarbij droeg ze een witte skinny jeans met haar vans. Haar handschoenen waren lichtroze en haar muts paste daarbij. Voorzichtig ging ze tegen een boom zitten en keek naar de mensen bij haar in de buurt. Opeens herkende ze een gezicht dat ze al lang niet meer gezien had. Ze stond op en liep naar hem toe. 'He Ian' zei ze glimlachend en ze ging naast hem op de grond zitten.

Ian schoof de koptelefoon om zijn nek en ging glimlachend overeind zitten. "Heey Lauren, lang niet gezien." Zei hij met een vriendelijke glimlach. HEt was veel te lang geweest eigenlijk. Ze had best veel voor hem betekend, ook op een ander niveau dan vriendschap, maar dat was nu over. Nu was Mari zijn alles. Hij glimalchtte toen hij het liedje hoorde dat nu draaide. 'Nergens zonder jou' het liedje wat hij voor Mari wilde zingen. Ze was speciaal voor hem, en hij moest het haar zeggen, want anders zou hij zijn flirterige kant echt niet meer in kunnen houden en haar gewoon kussen. En dat was de standaard aanpak die zij niet waard was. Ze was veel beter dan dat. Ze verdiende het om overwonnen te worden.

Lauren glimlachte en knikte, maar stiekem was ze er blij om dat ze hem zo lang niet gezien had. Ze vroeg zich af of hij de kleine verschillen op zou merken. De manier waarop haar ogen iets droeviger stonden, haar haar dat een beetje flets was geworden door het verven en het gebruik van de stijltang die ze nu maar even niet meer gebruikt had. Haar wangen waren iets ingevallen, en ze was ook iets dunner geworden. Details die al haar nep vriendinnen over het hoofd zagen, maar stiekem hoopte ze dat het hem wel opgevallen was. 'Ja, hoe is het met je?' vroeg ze, nog steeds met een glimlach op haar gezicht.

Ian nam haar even bezorgd in zich op. Zijn bezorgdheid was aleen in zijn ogen af te lezen en niet op de rest van zijn gezicht. Hij was goe din het verhullen van emoties. Hij moest opmerken dat ze er minder gezond uitzag dan eerst. Haar masker was goed, maar ze moest beter worden in het verhullen voor ze hem kon foppen, hij hield het al jaren vol om niemand alle emoties te laten zien waar hij mee kampte. "Met mij gaat het wel goed hoor, en daarnaast komt mijn zusje dit jaar kerst bij ons vieren, dat is om en om geregeld." voegde hij er nog aan toe. "Ik zie er naar uit om dat kleine engeltje weer bij me te hebben,"

Lauren slikte even toen hij over familie begon maar knikte glimlachend. 'Ik ben blij voor je. En hoe zit het met de liefde?' vroeg ze. ARghh... waarom vroeg ze dat nou? Het was zo zinloos, als hij vertelde dat hij verliefd was of een vriendin had zou haar hart weer een klein stukje breken. Straks was er echt niets meer van haar over, ze moest zichzelf niet zo martelen met het geluk van anderen.

Ian beet op zijn onderlip. "Je weet misschien wel dat ik nogal een meisjes verslinder ben. En nu is er een meisje, Mari, die mijn aandacht heeft getrokken, en dit is echt en niet zomaar een crash. Maaaaaar ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb gen verstand van romantiek. Sex is meer mijn ding." Hun glimlachte schaapachtig nader haar. "Maar ik wil voor haar gaan zingen, en haar zeggen dat ik van hat houd, mat nu ben ik zenuwachtig. Way als ze niet hetzelfde onder mijn denkt als ik over hat.

O, die steek in haar hart deed veel meer pijn in haar hart dan ze gedacht had en ze beet even op haar lip. 'Dat is een moeilijke situatie' perste ze tussen haar lippen door. Gek genoeg deed dit meer pijn dan Flavio en Adam die gingen trouwen, en Flinn die iets voor Courtney voelde. Dit deed echt het meeste pijn. 'Ik ben ook niet zo goed met dat soort dingen, ik denk dat je het maar gewoon moet zingen als het goed voelt'.