Grasveldje

Jonathan zag een meisje haar haren kamen, een jongen bezig met wat muzieknoten en weer ging zijn blik weer naar het meisje dat bezig was met haar haren. Gewelduge concentratie. Met een zucht liet hij zich achterover in het gras vallen en keek even naar de wolken die boen zijn hoofd langs dreven.

Megan voelde een blik in haar rug prikken, eigenlijk wist ze niet waarom ze altijd merkte wanneer er iemand naar haar keek, en draaide zich om. Haar blauwe ogen keken recht in die van een jongen die ze nooit eerder op franklin high had gezien. Niet dat ze ooit iemand opmerkte en onthield maar het ging om het idee. Voor ze hem vragend aan kon kijken was hij al achterovergeslagen in het gras, Toch bleef haar blik op hem gericht, de neiging hebben om op te staan had ze niet. Misschien was ze dan wel vrolijk dat maakte nog niet dat ze op de jongen af zou lopen om een praatje te maken.

whaha hoe komen ze ooit in ges prek xd
-
Jonathan voelde op zijn beurt dat er iemand naar hem keek en ging weer overreind zitten om weer een blik te werpen op het donkerharige meisje. Misschien had hij haar wel eens door de gangen zien lopen, vast wel in de jaren dat hij op de school zat, maar dat betekende niet dat hij haar naam zou weten. Hij glimlachte uit gewoonte even vriendelijk naar haar.

Ehh .. Ik weet al wel wat.
-
Ze keek naar het boek wat op zijn schoot lag. Wiskunde, daar kon ze dus niks van, misschien hij wel. Normaal gesproken had ze er schijt aan gehad maar nu dacht ze dat hij haar misschien wel eens iets kon leren. 'Snap jij er iets van?' vroeg ze op haar plek bleven zittend terwijl ze knikte naar het boek.

Jonathan keek naar zijn boek toen het meisje vroeg of ze er wat van begreep. Hij moest toegeven dat hij er nog niet echt intensief naar gekeken had, maar over het algemeen was wiskunde wel een van zijn sterke punten. Hij knikte, "Opzich wel, hulp nodig?" vroeg hij vriendeijk aan haar, terwijl hij haar even kort aan keek.

'Ja zou fijn zijn.' Voor ze het door had greep ze naar haar tas, stond ze op en plofte weer naast de jongen neer. 'Ik ben zo slecht in wiskunde en lijk er alleen maar onvoldoendes voor te halen.' ze keek de jongen met haar blauwe ogen aan, vriendelijk.

Jonathan lachte, "Zo moeilijk is het niet hoor, gewoon logica en niet te moeilijk denken." (en dat zeg ik over wiskunde O.o) Hij keek met een lachje op zij naar het meisje dat naast hem neerplofte. Hij legde het boek iets schuin voor hem neer, zodat het meisje het ook kon zien. "welk jaar zit je? Anders is dit boek waarschijnlijk niet echt handig." grinnikte hij terwijl hij haar even bekeek. Zoals iedereen doet als diegene iemand ontmoet.

'Tja, ik ben dan niet zo goed in logisch nadenken. En ik zit in de vijfde [denk ik].' zei ze tegen de jongen. Ze werd door de meeste mensen wel ietwat ouder geschat, gewoon omdat ze een vrouwelijkere uitstraling had. Ook zij draaide zich naar de jongen en bekeek hem even van top tot teen, hij was lekker eenvoudig.

Jonathan lachte eventjes, "ach, dat kun je leren." zei hij met een glimlachje terwijl hij even naar het boek keek. "Maar ik zit in de zesde, dus dit is niet echt handig, lijkt mij." hij ging wat rechter opzitten. Vaak werd hij net wat jonger geschat, door zijn uiterlijk waarschijnlijk, maar als mensen hem wat langer kende werd die mening al snel bijgesteld.

Megan lachtte. 'Nee, dat kan ik al helemaal niet. Hoe heet je trouwens?' vroeg ze terwijl haar lichtblauwe ogen in zijn bruine keken. Ze glimlachtte, wat de laatste tijd wel weer wat vaker gebeurde. Gelukkig, ze was misschien nog wel een hard maar kon op sommige momenten wel wat aardiger zijn als daarvoor. Langzaam trok ze haar benen op en sloeg haar armen eromheen.

"Jonathan." noemde hij zijn naam, hij dacht even erover na om zijn hand uit te steken, maar toen het nog voor hem naamloze meisje zijn armen om haar benen sloeg hield hij deze bij zich, "En jij?" vroeg hij op zijn beurt terwijl hij het wiskunde boek alweer dichtsloeg. Nu had hi er al helemaal geen concentratie meer voor, dus had het geen zin om er als het ware steeds naar te kijken. Kort keek hij haar even in haar blauwe ogen die erg opvielen. Ja een wat getinte huid met lichte ogen erin zorgde voor contrast wat opviel dus. (ok die zin kwam er minder mooi uit dan ik wilde xD)

'Megan, hoellang zit je hier al op school? Ik heb je namelijk nooit gezien.' vroeg ze geïnteresseerd. Mensen vielen haar niet zo snel op maar deze jongen had ze echt voor haar gevoel nog nóoit gezien. Nu zette ze haar handen weer naast zich neer, ze kon bijna nooit stil zitten. Altijd was ze wel ergens mee bezig. was het niet met flirten, dan was het met drummen of gitaar spelen. En anders had ze altijd wel wat te doen.

"Nog nooit?" vroeg hij licht verbaast, maar in de verste verte niet beledigt, "Ik denk nu toch wel een jaar of 4 en een half." Eigenlijk al best lang, hij was zoals vele niet direct in het eerste jaar ingestroomd, maar pas later toen hij iets van dertien of veertien was, hij wist het niet precies meer. Ook hij ging wat verzitten, trok zijn been iets op en keek even kort naar het plein achter Megan voor hij haar weer aankeek. "En jij dan? Ik geloof dat ik je wel een keer heb gezien." vroeg hij op zijn beurt.

'Ik ben hier al vanaf de eerste. Mijn adoptie ouders waren al heel blij dat ik opgerot was. Denk ik.' zei ze lachend, ja daar kon ze om lachen aangezien ze die nieteens mocht. Haar zwarte haren sprongen mee met haar bewegingen. Opnieuw liet ze een blik over hem heen glijden, nee hem had ze nog nooit gezien. Terwijl hij best wel schattig was.

Jonathan kon een licht verbaasde blik niet verbergen, nee hij was nooit goed in het houden van een neutrale gezichtsuitdrukking. Daarom kon he hem ook maar beter niet laten pokeren, of eigenlijk, je kan er rijk van worden. Hij wende snel zijn verbaasde blik even af, het gebeurde niet vaak dat mensen daar zo lachend over praatte. "Dat is wel leuk, beter dan een gewone High school denk ik, lijkt me zo saai." grinnikte hij.

'Ja, dan ben je ook niet zoveel met je passie bezig. Hier ben je meer met je passie bezig als met school hoor! Als ik het tenminste hoor van mensen buiten FH.' zei ze terwijl ze naar een paar meisjes keek die wel vaak Jonathans richting op keken. Zachtjes grinnikte ze, je kon dan misschien wel zo onopvallend zijn als je er leuk uit zag vielen er al veel meisjes voor je.

Jonathan knikte, "Dat weet ik wel zeker, maarja daarom zitten we hier toch?" vroeg hij retorisch, waarna hij wat bevreemd naar Megan keek die zachtjes grinnikte. Soms kon hij wat afwezig zijn, maar niet als hij in een gesprek was. Hij had geen idee van de aandacht van de meisjes, nee daar viel hij veel te weinig voor op. En zo bijzonder vond hij zichzelf nou ook niet bepaald.

'Uhuh.' beantwoordde ze zijn vraag, toen pas zag ze zijn gezicht. 'Je hebt vrouwelijk aandacht.' En met een grijns knikte ze naar de meisjes. Het was wel grappig dat hij dat niet gemerkt had, niet dat zij het altijd zo goed merkte maar meestal voelde ze de blikken wel in haar rug prikken.

Jonathan keek haar nogmaals wat bevreemd aan voor hij opzij keek. Onbewust begon hij wat te blozen en keek snel weer terug naar Megan. Niet dat hij er problemen mee had, nee hoor, maar hij was niet het type dat er echt mee om wist te gaan. Sowieso waren het niet zijn type meisjes. "Geweldig." grinnikte hij.

Megan lachtte, haar ogen kregen een kleine twinkeling en even keek ze Jonathan aan. 'Ik mag jou wel!' Hij was tenminste niet zo een player die zich dan op zulke mommenten geweldig voelde. Ze ging voor verandering in een kleermakerszit zitten en voelde de zon op haar blootte benen schijnen.

sorry dat ik niet reageerde op msn berichtje, was bezig de muizenkooi te verschonnen :p
-
Jonathan lachte weer, "Ik jou ook wel hoor." zei hij, niet op een flirtende maar vrolijke manier. Megan was toch een stuk beter om mee om te gaan dan met een wiskunde boek. "Maar volgens mij zit jij ook niet bepaald zonder aandacht." zei hij op het moment dat hij twee jongens, waarschijnlijk sporters in de richting van Megan zag kijken, elkaar aanstotend.

'Ach, schijt aan die jongens.' zei ze schouderophalend terwijl er een kleine glimlach op haar lippen, het gebeurde zo vaak dat het haar niet eens meer boeide. 'Wat is jou talent? [Als ze dat niet alk gevraagd heeft.]' vroeg ze geïnteresseerd, ze zou echt niet weten wat een jongen als hij zou doen.

Dat was een reactie die Jomathan niet verwacht had, had hij haar toch iets anders ingeschat. Maarja een eerste indruk was zelden zoals iemand echt was. Hij glimlachte eventjes. "Raad eens?" was zijn antwoord op de vraag wat zijn talent was.

'Ehh.. Ik ben echt slecht in raden maar.. Drummen?' raadde ze maar. Het was haar eerste ingeving en hij zag er wel uit als iemand die drumde. Ze plukte wat gras uit de grond terwijl ze naar Jonathan keek.

Jonathan schudde zijn hoofd en lachte even, "Nee, zo ritmisch ben ik niet." natuurlijk had hij wel wat ritme gevoel, maar voor drummen had je een extreem gevoel voor ritme nodig. "Geen instrument." hielp hij haar terwijl hij haar even met een afwachtende grijns aankeek.