Het koffiebarretje

JAcky tilde zijn kin op om hem wat beter aan te kunnen kijken," Dit doe ik niet uit meedelijden geloof me. Dit is puur omdat ik ernaar verlang." Ze drukte haar lippen op die van hem en pakte zijn hand om hem vervolgens voor de zoveelste keer naar haar kamer te leiden. Soms was het wel handig om geen kamergenootjes te hebben.

daar verder?

is goed xD

NEW

Ian zat onderuitgezakt aan een tafeltje zijn koffie te slurpen. Hij had een heleboel shit in zijn leven op het moment, en hij had echt een relax momentje nodig. Gewoon onderuitgezakt koffie slurpen en van het milde winterweer genieten. Dus hij was vanmiddag over het schoolterrein gaan wandelen en was nu weer terug om nog wat energie op te doen.

Violette zat met een nors gezicht op een stoel. Ze had een van haar rotbuien en kon helemaal niemand hebben nu, ze was gevoelig en stond op elk moment in storten. Natuurlijk was er wel een reden voor die bui, en die reden zou best wel eens met gisteravond te maken kunnen hebben. Ze wist niet wat er in dat spul gezeten had, maar nu voelde ze zich zwaar klote. Gisteravond kon ze zich niet meer herinneren, ja, vage dingen dat ze op tafel gedanst had met wat vrienden, en ze een beetje te veel van die pillen genomen hadden. Hoe ze weer op school gekomen was wist ze niet, net zomin als van wie dat t-shirt was naast haar bed.

Ian nam nog een grote slok van zijb koffie en doorzoct de grote broekzakken van zijn legergroene slobber broek, zoek naar wat lekkers. De winst bestond uit twee lolly's, een paar pakjes skittles, een lion en twee chocolade repen. Hij gooide zijn lege plasic koffie beker in de prullenbak voor hij een lolly in zijn mond stak. Hoj was in een vrijgevige bui en gooide een van de chocolade repen bij een meisje.aan een aangrensend tageltje, op de tagel in kwrstie. “Je ziet eruit alsof je het wel kan gebruiken." Zij hij vriendelijk met een knipoog.

Violette keek op, in de ogen van een jongen een stukje verder. Ze glimlachte eerst, omdat ze de reep gezien had voor hij iets zei. Bij zijn woorden betrok haar gezicht. "Ik kan het wel gebruiken?!" snauwde ze. Terwijl ze de jongen ongelovig aanstaarde. Wat kletste die vent? Ze wist best dat ze er zo slecht nou ook weer niet uit zag, en zo dun was ze ook niet. Ze snapte niet hoe hij dat nou weer kon bedoelen, behalve negatief. Het kwam niet bij haar op dat de jongen misschien alleen maar aardig probeerde te zijn. Oh nee. Ze balde haar vuisten. "Je kent me niet eens!" voegde ze eraantoe terwijl haar ogen die net nog zo lief naar hem geglimlacht hadden vuur leken te spuwen.

Een wenkbrauw, de enige die zichtbaar was dankzij zijn kapsel, ging omhoog. "Geez, je zag er chagrijnig uit en ik dacht dat je wel zou opvrolijken van wat chocolade." Zei hij simpel. Als hij niet braaf elke dag zijn medicijnen slikte was hij waarschijnlijk woedend uitgevallen, nu wist hij kalm te blijven. Hij was blij dat zijn medicatie zo goed aansloeg, anders had hij een ander soort moeten proberen dat misschien wel bijwerkingen had. Hij sabbelde wat op zijn lolly. Hij hield zo veel van snoep, alle suikerige dingen eigenlijk. Snoep, pannekoeken met veeeel stroop, zo'n beetje alle smaken chocolade en hij was zelfs zo gek om klein snoep, zoals mana, op zijn brood te doen.

Violette keek omhoog naar de jongen, en haar ogen verzachtten iets, maar stonden nu twijfelend. "Nou eh... Dankje dan maar?" probeerde ze. Ze scheurde het papier van de reep af en nam een stukje. Ze liet de zachte zoete blokjes op haar tong smelten en snapte weer waarom iedereen altijd zei dat chocolade gelukkig maakte. Ze keek de jongen aan. "het spijt me..." mompelde ze, maar ze bleef hem aankijken. Ze was niet iemand die haar ogen neersloeg. Dat vond ze zwak. Ze stond achter haar woorden, ookal waren ze niet heel duidelijk.

Ian glimalchtte. "No problem." Zei hij vriendelijk, het lolly stokje stak uit een van zijn mondhoeken. Hij was geoevend in het praten met lollys in zijn mond. Het was niet al te moeilijk verstaanbaar te blijven, je moest aleen weten waar je de lolly moest laten. "Ik ben trouwens Ian." Zei hij met een glimalch terwijl hij weer lekker onderuitgezakt op zijn stoel ging zitten. Hij ging met een hand door zijn zwart geverfde lokken om het een beetje in model te brengen. HEt was weer wennen aan zo'n ponny na zo lang zonder.

"Violette" zei ze simpel terwijl haar ogen de handelingen van de jongen volgden. Zijn zwarte haar was onnatuurlijk, en dat was goed te zien, ze vroeg zich af wat zijn echte haarkleur was. Het had wel iets dat hij apparter haar had. Het leek wel bij hem te passen, aangezien hij op een lolly sabbelde die het uiterlijk van een oogbol had. Ze zaten wat ver van elkaar af aangezien er twee tafels tussen hen zaten. Dus Violette stond op en trok de stoel naar achter. Ze vroeg niet of het mocht, hij was een gesprek begonnen. "Cool haar" het was simpel, maar soms wel een goede ingang van een gesprek, want als ze eerlijk waren, was hun gesprek nog niet begonnen. Ze nam de jongen in zich op. Hij was niet lelijk, zeker niet, had een goed lichaam, en bepaalde handelingen zouden een groot plezier met hem zijn, gokte ze zo.

Ian glimalchtte. "Dankje. Ik heb het al vaker geverfd, maar dit vind ik tot nu het leukste. Hiervoor was het volledig zwart, met een horizontale ponny, maar dat begon me tevervelen en was te deprimerend." Hij glimlachtte. "Je hebt zelf een mooie haarkleur, van jezelf of geverfd?" vroeg hij vriendelijk. Ze zag er wel leuk uit, dat was zeker. Ze leek zo op het eerste gezicht wel een heel ander persoon han hijzelf. Met zijn emo-haircut, gescheurde zwate skinny, hoge leger laarzen met neon oranje veters aan de ene voet en neon groen aan de andere, een zwart Approaching Nirvana T-shirt en een zwart vest met een neon oranje rits aan de ene, en neon groene rits aan de andere kant en waarvan de binnenkant van de capuchon ook neon oranje was. Zijn lievelingskleur was oranje, obvious.

Violette glimlachte. "Nee van mezelf, mijn moeder zou me vermoorden als ik het verfde" grinnikte ze. Haar kledingstijl was opvallen, net als die van hem, maar het leek totaal niet op elkaar. Haar kledingstijl was colour blocking en ze droeg vandaag een gewone spijkerbroek, met gaten, dat wel, en daarop een geel shirtje met een vage opdruk en een blazer in het knalroze, haar schoenen waren knalgroen. Haar muts, eentje die ze eigenlijk standaard ophad, was in het donkerblauw, ze had een hele verzameling van die dingen. Verder had ze zoals gewoonlijk haar nerdbril op. Haar bruine ogen keken geïnteresseer dnaar de jongen. Ze stopte een nieuw stukje chocola in haar mond en liet het op haar tong smelten tot er niets meer van over was.

Ian glimalchtte. "Vett, ik heb een oerleleijke natuurlijke haarkleur, daarom ben ik ooit begonnen het te verven. Het is blond-achtig, maar een beetje vuil-grijs-blond het is een saaie lelijke kleur." Zei hij met een glimlachje. Ze had ook wel een leuke kledingstijl. Ook anders dan 'normaal'. Anders was veel leuker dan normaal. Hij ging met een hand door zijn ponny. "Ik zit hier omdat ik zing, jij?" Vroeg hij nieuwschierig. Hij vond het interessant o te kijken wat voor een talent mensen hadden, ze verbaasden je meer dan eens.

"Hmm, ik weet niet wat je bedoelt, kan je een foto laten zien?" plaagde ze. "Piano" dat was iets wat maar héél weinig mensen achter haar zochten, zeker omdat ze hier iemand anders was dan in Frankrijk, de meesten herkenden haar de eerste twee dagen niet eens. Haar accent was nu zo goed als niet aanwezig en er waren maar heel weinig mensen die dat koppelden aan een andere geboorteplek, maar als ze er net geweest was was het accent een stuk zwaarder.

"hahahahaha NEE" Zei hij met een knipoog ans andwoord op de vraag naar een foto. "Vet, ik ben zelf echt van het zingen, ik heb een orgel en kan orgel spelebn, maar daar blijft het bij, ik ben daar geen natuurtalent in. Kan jij nog meer dan piano?" Hij keek haar vragend aan. ```

"Haha, niet lachen, ik speel viool" zei ze met een brede grijns. "Je speel orgel? Dat is zo Cool, kan je me een keer op een orgel laten spelen?" smeekte ze bijna. Het leek haar gaaf om zo'n groot instrument te bespelen, een orgel was altijd groter en machtiger dan haar eigen kleine vleugeltje.

Ian knikte. "Tuurlijk. Het machtigste is spelen op een kerk orgel, omdat die dingen reuzachtig zijn en de ruimte zo gemaakt is om het geluid van het massieve instrument zo goed mogenlijk uit te laten komen, maar het kleintje dat ik heb ik ook wel okee. Van mij mag je er wel een keer op spelen, het lijkt een beetje op piano, al speel je de bas noten met je voeten. en heb je meer rijen toetsen." Zei hij met een glimlach. "Ik houd meer van zingen, vooral in vreemde talen, zoals japans."

Violette ging verzitten en keek geïnteresseerd naar Ian. Ze lachte. "Dankje, noem maar een plek en een tijd en ik zal er zijn, misschien handig om een plek te kiezen waar ook een orgel is, of bestaan die dingen ook in meeneem versie?" vroeg ze met een glimlach. "En je zingt? In het Japans?!" haar ogen werden groot. Ze had nog nooit een woord Japans begrepen, laat staan gesproken, zij kwam niet veel verder dan Frans, Engels, Spaans en Italiaans, en dat alleen omdat die talen allemaal op elkaar leken, op Engels na dan, maar ze ging al een hele poos hier naar school, dus haar accent was nouwelijks hoorbaar.

"Hai, watashi wa hontōni nihongo ga hanaseru." Yes I really speak Japanese. Zei hij met ren kleine grijns daarna ging hij verder in de andere vreemde tasl die hij aan het leren wsd. "I Rossiya tozhe, khotya, ya vse yeshche s klassami." and russian too, though I'm still taking classes.

Violette switchete makkelijk om naar het Frans toen ze er niets meer van begreep. "Dommage plupart des gens peuvent comprendre cela tout à l'heure." Jammer dat de meeste mensen dit gewoon kunnen verstaan tegenwoordig Haar stem was natuurlijk en het was goed te horen dat ze bekend was met de taal. "mais ce que tu viens de dire je ne pouvais pas vraiment comprendre" maar wat jij zei kon ik net echt niet verstaan voegde ze eraantoe. Met een grijns. En nog steeds in perfect Frans.

Ian lachtte zachtjes. "Frans, right?“ vroeg hij een tikje onzeker. Hij was erg onhandig met talen waar hijvonhandig mee was. Jij kon dan eel veel talen napraten en imiteren, iets zinnigs eruit halen was lastig.

"Jah, en bij jou gok ik bij het eerste op iets japans, of Chinees of iets in die richting en bij die tweede, Pools?" gokte ze. Wist zij veel dat het gebrabbel dat hij net uitkraamde Japans en Russisch was.

Ian lachtte zachtjes. "De eerste klopt. Hetvwas Japans. De teeede wss geen Pools, Rusdisch is het juiste andwoord." zei hij met een grijns. "Maar je spreekt dus vloeiend Frans en Engels. Mag ik vragen waar je vandaan komt?" Vroeg hij nieuwschierig.

"Frankrijk" glimlachte ze. "maar ik zit alweer een tijdje hier." knipoogde ze daarna, "jij? Nog bijzondere herkomst of weet ik veel" ze verwachtte niet, hij leek gewoon Amerikaans. Ze speelde met een bruine lok haar die over haar schouder gegleden was.