Het koffiebarretje

Weetikveel ik lust geen rozebottel sus daar let ik niet op xd
---
Mari glimlachte. Blij iemand gevonden te hebben die haar gewoon volgde zonde dat ze het 3 keer moes herhalen. "Klinkt geweldig, en maak j geen zorgen. Een normale muffin is goed. Dank je." zei ze luid, snel en met een glimpach, ze nam een slok van haar koffie en keek naar de vloeistof die.ahterbleef. Wat hield ze van dat spul, al zou ze beter af zijn zonder cafeine, ze kon niet stoppen met het drnken ervan. Haar blik gleed over het terras, soms bleef hij langer op iemand rusten. Toen ze terugkwam bij dennis maakte ze een klein sprongetje van achrik. "Oh sorry. Ik was vergeten dat je tegenover me zat... Ik dacht toch echt naast me... Maarja."

Dennis glimlachte naar haar,"okee, ik ga het even halen, goed?" Zei Dennis terwijl hij opstond en twee muffins kocht. "nog koffie?" riep hij naar Mari. Hij wist het antwoord eigenlijk al. "En twee kafeïnevrije koffie" zei hij zachtjes tegen de barman, eens zien of ze het verschil zou merken. Hij liep weer terug met twee bekers koffie en twee muffins in zijn handen. "Alsjeblieft" zei hij terwijl hij het voor haar neerplantte.

Mari glimlahte nog breder toen d nieuwe koffie en muffin voor haar neergezet werden. "wow, echt bedankt! Weet je zeker dat ik niet hoef te betalen?" vroeg ze met een ogetrokken wenkbrauw voor ze het lege koffiwkopje aan de kant zette en de nieuwe naar zich toetrok. Zodra ze een slokje had genomen zette ze haar hand tegen haar mond. Worry." zei ze voor ze het uitlegde "Ik ha niet gerekend op kafeinevrij.... Maar mosschien is dat ook wel goed voor me..."

Dennis lachte "Nee je hoeft niet te betalen, en ik had er niet op gerekend dat je het zou merken" hij knipoogde naar haar. Hij nam een flinke hap van zijn muffin. En keek haar nog steeds, etend, met een glimlach aan.

Mari grijnsde "Ik heb een.talent voor rare dingen... Zoals proeven." zei ze vriendelijk en ze nam een hap van de muffin. "Echt edankt man." zei ze toen de uitgekauwd was. Haar aandacht veerplaatste zich naar veel kleine dingen, maarsteeds noet voor lang. "Wat is jouw talent eogenlijk? Mijne is.noet proeven hoor, ik-" begon ze, afgeleid door een vogel die ron hun tafel hupste.

Dennis keek gefacineerd naar de vogel en pakte zijn schetsboek. Hij kon het niet laten. Hij tekende de grove omtrekken en dwong zichzelf toen haar weer aan te kijken. "Euh tekenen, wat was het jouwe?" vroeg hij, had ze dat nu wel of niet gezegd? Hij herkende het zinnen half afmaken van de tweeling, alleen wist de ander dan wel wat de een ging zeggen.

Mari keek opp naar Dennis "Oh... Ik drum." zei ze met een glimlach "Soms zing ik ook, of speel ik piano. Ik brei ook truien... Hoe raar het ook klinkt." zei ze meteen glimlach en ze nam een slok vande koffie. Het smaakte anders, maar ze zou dit echt vaker moeten doen. "Daar wordt ik rustig van." voegde ze er even later aan toe.

"Oh ik zal het eens bij mijn zusje proberen, heb je die trui gebreid?" vroeg dennis terwijl hij naar haar trui knikte. Hij had eigenlijk nooit wollen dingen aan, daar kreeg hij het zo warm in en die dingen kriebelden altijd.

Mari glimlahte en knikte. "Bijna al mij tuien heb ik zelf gemaakt, al eb ik ook een aantal gekochte dingen..." zei ze en knikte opnieuw "Ik zou zggen, probeer het. Je bent de hele tijd druk aan het bewegen terwijl je toch stilzit. Al is het leren breien niet zo leuk en snel dus daar deed ik heel lang over." legd z ui.

"Hm, mijn zusje is vier, dus ik denk niet dat ze al kan brijen... Maar ik ga het zeker aan mijn moeder voorstellen." Dennis knikte snel en keek haar weer aan, voordat zijn ogen weer van haar wegvlogen. Hij werd druk van drukke mensen.

Rosalie zat tegenover Megan aan een tafeltje en keek om zich heen. Ze viste een bakje yoghurt uit haar tas en vond dat ze wel weer een bakje verdiende; het was al meer dan anderhalf uur geleden dat ze er eentje gehad had. "Meg, moet ik iets voor jou gaan halen? Een muffin ofzo? Of koffie? Je mag ook wel een bakje pudding" zei ze met haar schattige glimlach. Haar glimlach was altijd schattig. Er waren al veel jongens verliefd op geweest. Maar niet zoveel als op Megan. Die meid leek jongens wel aan te trekken alsof ze een magneet was. Ook nu weer; er naderde een jongen die amper tien centimeter groter was dan Rose; en Rose was klein.

'Oeh ik heb wel zin in een brownie met ijskoffie. Maar ik kan hem ook wel halen hoor.' ze glimlachtte naar haar zusje, een lieve glimlach die zij alleen aan haar zusje schonk. De persoon waar ze het meest om gaf, degene tegen wie ze het allerliefst deed, waarbij al haar hardheid verdween. Mensen verzonnen soms zelfs roddels dat ze verliefd op elkaar waren, maar dat was omdat ze niet wisten dat ze zusjes waren. Dan moest ze weer met een zucht vertellen dat ze tweelingzusjes waren met een sterke band. Na een tijdje wist bijna de hele school het, waar ze blij mee was want heel de tijd te horen te krijgen ''Waarom ga je met de meisje om jullie zijn juist het tegenovergestelde van elkaar'' was behoorlijk irritant.

Maar Rose was al opgestaan. "ik geloof dat ik dat maar beter kan gaan halen" zei ze. Ze wist dat Megan zou snappen dat het over die jongen van net ging. Een soort tweeling telepathie. Rose had door dat hij richting Megan liep. Snel liep ze naar het barretje en keek vanaf een afstandje toe hoe de jongen rood werd en tegen Megan begon te praten. Rose zag er enorm jong uit omdat ze behalve haar lengte nu ook een schattig bloemenjurkje droeg. Mensen zouden haar op hoogstens dertien schatten.

haar jurkje:

Spoiler:

'Oh oke.' zei ze glimlachend. Het ging weer over een jongen, of ze had het verkeerd begrepen. Ze keek al om, recht in het gezicht van de jongen. 'En hallo. Wat maakt jou om hier te komen?'. Van zichzelf had ze een behoorlijk verleidelijk gezicht, ietwat gesloten dromerige ogen, volle prachtig gevormde lippen waarmee ze als ze glimlachtte al een aantal jongens op haar af kon laten komen en haar jeukbeenderen op de goede plaats. Deze jongen was knap, maar behoorlijk klein. Zijn roodheid deed haar glimlachen, het was zo schattig in verhouding met zijn lengte.
-
Speel jij de jongen of ik?

jij?
~~
Rozie treuzelde een beetje bij het barretje en bestelde een kop thee, een kop ijskoffie en een brownie. Megan at altijd brownies als ze ergens waren. Rose hield niet van koffie, zelfs niet van ijskoffie. De jongen achter de bar deed alsof ze twaalf was, alweer. "Ja hoor, ik wil wel een lolly" zei ze met haar schattige glimlachje en ze pakte de spullen aan. "Ik wist niet dat ze dat zeventienjarigen ook nog aanboden?" De glimlach bleef op haar gezicht. Dat was het voordeel; ze kreeg altijd lolly's bij de chinees enzo. De jongen werd rood. "Zeventien" vroeg hij voorzichtig. "Zeventien ja, negen jullie om precies te zijn" ze zei het niet gemeen, of vervelend, dat deed ze nooit, maar zo langzaam ging het wel vervelen. Ze pakte met een nonchalant gezicht ook nog de lolly aan en liep langzaam terug naar de tafel.

'Eh..Eh.. Ik vind je een mooi meisje. Eneh.. Ik wou je naam vragen..' Per woord leek zijn gezicht roder te zijn, terwijl hij lichtgetint was. 'Ik heet Megan, en jij bent super schattig maar ik ben op dit moment met mijn zusje dus zullen we maar zeggen dat dit gesprek af is gelopen. Ik zal je heus nog wel een keer zien, als je hier vaker bent.' zei ze met een vertroetelend stemmetje waarnaar ze zich weer omdraaide naar de plek waar Roselie eerst zat. De jongen bleef enkele seconden beteuterd staan, aan de ene kant was hij afgewezen maar aan de andere kant ook niet. Uiteindelijk draaide hij zich weer om en liep naar ziijn vrienden.

Rosalie ging tegenover Megan zitten en grinnikte. Ze zette de spullen voor haar neer. "Alsjeblieft! De volgende keer trakteer jij" glimlachtte ze. Ze nam een slokje van haar thee, hij was heel warm en ze verbrandde haar tong. Ze nam nog een hapje van haar yoghurt. "en wat wilde hij?" vroeg ze. Ze wist heel goed wat hij wilde, wat alle jongens van Megan wilden. Maar zoals Megan nu bij haar zat was ze normaal niet als Rose er niet was, en dat wist ze ook. Het leek wel alsof er soms nog eerder jongens naar haar toe kwamen als Rosalie erbij was.

'Natuurlijk! En zoals gewoonlijk mijn naam en dan later zou hij vragen of ik een keer met hem uit zou willen gaan. Hij was wel schattig. Misschien als ik weg ga geef ik wel een knuffel.' zei ze grijnzend, haar witte tanden verschenen. Net als haar zusje had ze de perfecte lag, en tanden. Jongens vielen snel voor hun als ze hun mond opende. Misschien bij allebei een andere soort jongens maar jongens leken de Creusea's niet te kunnen weerstaan. Ze prikte een stukje van haar brownie aan het vorkje, snel stopte ze het in haar mond. Meestal kruimelde een brownie bij haar dus moest ze de happen snel nemen.

Rosalie lachte haar net zo witte tanden bloot. Ze leken totaal niet op elkaar; Megans glimlach was veel uitdagender, ondeugender. Die van haar was bescheiden en schattig. Ze nam nog een hap yoghurt. "Dat zou ik zeker doen" grijnsde ze toen ze het doorgeslikt had. "Verwar hem nog maar eens extra" dat was sarcastisch. Af en toe vond ze Megan een beetje gemeen, maar ze hield van Megan zoals ze was en ze was nooit gemeen naar haar toe, gelukkig.

'Nee, dit keer is het omdat hij echt vetschattig is. En hij is de enige van zijn vriendinnen die op me afgestapt is. Dat is wel een knuffeltje waard.' Voor een keer meende ze het echt, ze was niet altijd gemeen. Alleen op momenten waar het haar uitkwam was ze aardig. Ze was alleen gemeen of mind-messing bij jongens en meisjes die dachten dat ze alles waren. En voor de rest was ze gewoon sarcastisch , hard en droog.'Maar zusje, heb je weer een lolly gekregen., Vind je het niet irritant worden?' zei ze met ietwat medeleven, ze wist dat haar zusje niet te veel medeleven in zoiets als dit wilde.

Rosalie trok even een gespeeld pruilipje en toen haalde ze met een glimlach het papiertje van de lolly en stopte hem in haar mond. Ondeugend keek ze haar zusje aan. "ik hoef er in elk geval nooit naar te vragen" zei ze met een glimlach. Haar lippen kleurden roder door de rode kleurstof in de lolly waardoor haar lach nog mooier was. "en ben je nog interessante mensen tegen gekomen hier op school" ze doelde eigenlijk op jongens, maar Megan mocht dat ook anders opvatten.

'Ja, ik ben Chris tegengekomen. Hoe toevallig he. Ik weet nog dat we negen waren en altijd samen voetbalde enzo.' zei ze opeens enthousiast. Ze was het ondertussen bijna weer vergeten waardoor ze het niet automatisch tegen Rosalie had gezegd. Pff, de laatste dagen vergat ze zoiezo bijna alles. Nogsteeds kreeg ze blikken van de jongens in de bar, terwijl ze ook wel hadden gezien dat ze ze de jongen had afgewezen. Nu nam ze een slokje van haar ijskoude koffie, heerlijk was die smaak.

Rose's hersenen draaiden op volle toeren. "Chris.. Chris.. Ooh die Chris" zei ze terwijl haar ogen ophelderden. Ze pakte haar mok thee vast met beide handen, hij was lekker warm. "En? Hoe ging het met hem, wow hem heb je echt al jaren niet meer gezien zeg!" Haar ogen waren groot van verbazing en met haar lippen blies ze in de damp die van haar thee afkwam.

'Het gaat goed met hem, nogsteeds even vrolijk. Alleen is er wel iets heel ergs gebeurd, hij zit in een rolstoel.' Het was nogsteeds moeilijk om het te zeggen, ze wist dat hij zo van dansen hield, van voetballen en nu zou hij het nooit kunnen. Die jongen was zo lief, en hem moest dan weer zoiets gebeuren. Waarom? Dit vroeg ze zich af vanaf het moemtn dat hij het verteld geeft.

Daar schrok Rose van. "oh" was alles wat ze kon zeggen en ze nam een voorzichtig slokje van haar thee. "Maar hij was toch zo'n goede danser?" vroeg ze, ze kon het fout hebben, ze wist niet hoe lang geleden het was geweest dat Megan en Chris telkens met elkaar optrokken, maar het was in elk geval een hele poos terug.