Het koffiebarretje

'Jaa, dat vind er juist zo jammer aan. Hij had dit niet moeten meemaken.' Het verdriet was van haar gezicht te lezen terwijl ze weer een slok van haar koffie nam. Ze keeek enkele seconden om zich heen, om zich een houding te geven. Het was moeilijk om zich zo op te stellen in een openbare ruimte.

Rosie merkte het. "We hebben het er straks anders nog wel even over" zei ze. En ze nam nog een slokje van haar thee. Ze keek om zich heen. Ze vond het leuk om naar mensen te kijken. De jongen van straks zat nog steeds naar megan te staren, iets wat haar enorm stoorde.

'Jaa, dat is denk ik maar beter. Maar heb jij nog leuke mensen ontmoet?' Rosie moest wel weten waarop ze doelde, zo praatte ze altijd over jongens. Zonder het woord te zeggen wisten ze wanneer het over jongens en of gewoon 'mensen' ging. Ze haalde een hand door haar haar en keek haar zusje nieuwsschierig aan. De jongen zijn gestaar merkte ze niet op, dat was ze ondertussen wel gewend.

"Nou, die jongen van vorige week zag me wel zitten volgens mij, of die andere" zei Rosie terwijl ze deed alsof ze nadacht. "Alleen jammer dat ze allebei nog geen twaalf waren" voegde ze er met een glimlach aantoe. Het viel wel erg op dat de oudere jongens gewoon niet naar je toe durfden te komen, die jongeren hadden tenminste nog de ballen om het wel te doen. Rosie werd zenuwachtig van het gestaar van de jongens en toen ze een slokje van haar thee nam verslikte ze zich dus per ongeluk, ze proestte het uit.

Direct stond Megan op en boog zich voorover om haar zachtjes op haar rug te kloppen. Als een bang hertje keek de jongen weg terwijl hij weer langzaam rood aanliep. Na misschien een minuut stopte ze er mee. Rustig wachtte ze op haar zusje terwijl ze nogsteeds voorover gebogen stond, je wist maar nooit of het straks erger zou worden.

Langzaam kon Rosalie weer normaal ademen. "Dankje," zei ze terwijl ze nog een keer kuchte. Megan was altijd meteen zo enorm beschermend. Met een verontschuldigend gezicht nam ze nog een slokje van haar thee. De jongen keek heel vreemd vond ze. Maar Megan had toch net gezegd dat ze zusjes waren? Het kwam wel eens voor dat er anders gedacht werd over hen. Iets wat Rosie altijd heel grappig vond.

Megan moest lachen, waarom zei haar zusje nou dankje? Soepel ging ze weer zitten, haar hand ging weer door haar golvende glanzende haren. 'Maar Angel, ik heb genoeg van deze plek. Zullen we weer naar Franklin High gaan?' vroeg ze doellend op de mensen die nu wel heel vreemd naar ze keken. Het was niet dat ze zich schaamde, ze wist alleen van zichzelf dat ze straks weer met een scherpe opmerking zou sneren.

"Hmm lijkt mee een slim plan.." zei rose. Ze moest moeite doen haar tong niet naar de mensen om hen heen uit te steken, maar ze had er wel zin in. Vlug dronk ze haar theeglas leeg. Ze greep het hengsel van haar tas en stond op. "kee, ben jij ook klaar?" vroeg ze terwijl ze de mensen om hen heen niet meer aankeek.

'Jaa.' zei ze glimlachend. En terwijl ze samen wegliep sloeg ze een arm om haar zusje heen en drukte een kus op haar hoofd, gewoon om de mensen te pesten.

Rosie trok zich er weinig van aan en samen liepen ze naar buiten waar ze het uitproeste van het lachen. "Ik dacht dat die jongen nog een knuffel van je ging krijgen" vroeg ze grijzend en nog nahikkend.

'Dam heeft hij pech.' zei ze lachend. Ze keek nog even achterom en knipoogde naar de jongen achter de balie die Rosalie nog had geholpen, gewoon om met hem te sollen. Daarnaar keek ze naar haar zusje. 'Wat gaan we nu doen?'.

"Hmm, terug naar franklin? Ik moet denk ik nog wat huiswerk maken" zei Rose lief. En ze liepen samen terug naar Franklin High.

~~
Einde, sorry ik heb geen inspiratie meer.

Met een halflege kop koffie voor zijn neus en een sigaret in zijn linkerhand zat Adam aan een van de tafeltjes met het kleinste beetje van een glimlach, hij had hoop op het terugwinnen van Flavio door het pan met Lauren, al voelde hij zich vrij ongemakkelijk als ze alsof deden, vond hij het vreselijk lief van haar. Zeker als je bedacht dat hij ooit een oogje op haar had gehad en ze altijd de vrees kon hebben dat dat nog steeds zo was.

Flavio was voor de zoveelste keer in de laatste paar weken hier om zijn caffeïne-peil aan te vullen. Met een bijna lege beker (vergelijkbaar met een mega ding van de starbucks. BTW bij starbucks hebben ze lekkeren thee ) slalomde hij tussend e tafeltjes door . Hij was zo slaperig dat hij tegen een stoel aanliep en een van de bekers op ee tafel van een jongen liet vallen. Hij werd meteen knalrood, het eerste beetje kleur dat hij op zijn snoet had sinds... nou ja sinds de break-up scene. "SHIT. Sorry." Hij keek niet eens naar de jongen aan de tafel en begon de rommel op te ruimen met de hulp van servetjes.

Adam schrok op van zijn gedachten van een kletterend geluid. Zodra hij naar de oorzaak keek herkende hij de jongen waar hij zo van hield. "Honnnn- Flaaf, dat boeit niet. Ik ruim het wel op." zei hij met de breedste glimlach die hij had gehad in tijden, hij had hem bijna 'honey' genoemd, wat een blunder. Het was echter geweldig om Flavio zo dicht bij hem te hebben na al die tijd, hij zou hem willen zoenen, doodknuffelen, maar dat kon niet, niet meer.

Toen Flavio die ene geweldige stem hoorde die zijn hart sneller deed slaan bevroor hij even een seconde voor hij verderging met opruimen. "Sorry Adam." Zei hij monotoon. Hij was bang dat als hij ook maar een beetje emotie door zou laten in zijn stem hij wanhopig zou klinken. Hij mocht niet terug naar Adam. Dan zouden ze Adam echt pijn doen. Hij gooide de zeiknatte nu koffiekleurige servetjes in de dichtbijzijnde prullenbak en keek in zijn kopje. "Fack leeg." Hij rende bijna naar de bar en haald eeen nieuwe even belachelijk grote kopvoor hij naar Adam toe ging. Iedereen die een beetje oplette zou hier een Cafainne verslaafde zien staan. Hij wreef met zijn vrije hand even in zijn ogen. Zo vlak voor Adam voelde hij zich toch heel erg zelfbewust. Hij wist dat hij er niet uit zag. Zijn haar was eigenlijk aan een knipbeurt toe, want het werd te lang, maar het kon hem neit schelen. Zijn krullen waren nog warriger omdat een zeker persoon nooit meer een poging deed ze te fatsoeneren, op die ene keer na dat hij voor die weddenscap meisje moest spelen, maar het kon hem niet schelen. Hij had wallen onder zijn ogen van het vele slapen, maar hij had dat liever dan de dromen die de harde realiteit nog naarder deden lijken. Hij nam, om Adam maar niet aan te hoeven kijken, nog een grote slok koffie.

Zodra Flavio naar hem opkeek schrok Adam zich dood, hij zag er vreselijk uit, hij wist dat hij er zelf ook niet best aan toe was, maar arme Flavio was net een spook. Een spook met een verslaving aan cafeïne. Misschien ging het niet goed tussen hem en zijn vriendje. Hij besloot er maar niets over te zeggen of vragen omdat Flavio zich gedroeg alsof hij wist waarom hij er zo uit zag en liever niet had dat hij het wist. Dat kreeg je als het uit was, je mocht niet alles weten. Hij beet op zijn lip, dit leek niet zo'n goed moment om zijn relatie met Lauren bekend te maken, dat moest maar wachten, hij stond voor het eerst in tijden weer voor Flavio. "Ik heb je zo lang niet meer gesproken, ik had gehoopt dat we vrienden konden blijven..." zei hij op een treurige toon, dit was iets wat hem al lang dwars zat, dat hij nu het uit was hem helemaal nooit meer zag.

Flavio knikte. "Sorry, ik heb nogal veel tijd gespendeerd in de tekenlokalen." Zei hij zacht. Hij ging tegenover Adam zitten. HEt was waar, hij bracht zoveel tijd mogelijk door in de tekenlokalen. Soms alleen voor zich uit aan het starend, en soms bezig, en nu was hij groot bezig, op een groot stuk hout dat nog net door de deur ging. Hij en houtskool waren matties nu. Hij plukt eeen beetje aan een los draadje van zijn donkergrijze wolllen trui. Daaronder droeg hij een gewome zwarte skinny, in tegenstelling tot het wit dat hij normaal altijd droeg. "M<aar hoe gaat het met jou?" Hij keek met een oprecht glimalchje op.

Adam knikte zacht, hij vond het als een smoesje klinken, misschien was het dat ook wel en zei Flavio dit omdat hij bij zijn nieuwe vriendje was. Hij wist een ding zeker, hij wilde hier niet te veel over nadenken. Toen hij de plukkende vingers van Flavio volgde merkte hij meteen dat hij zich niet kleedde zoals hij had gedaan, hij wilde er net wat over zeggen toen de vraag van Flavio hem stil maakte. "Met mij gaat het wel goed..." Begon hij "... Ik en Lauren... We..." zei hij met een kleine glimlach, bang om er spijt van te krijgen.

Flavio knikte. Hij had wel een idee waar dit heen ging. Hij had verwacht dat dit zou komen maar FUCK wat deed het pijn. Ergens kreeg hij het zeer onterechte gevoel dat hij alleen maar een spelletje was geweest voor Adam, omdat Lauren toen toch geen interesse had, en nu kwam het alleen maar mooi uit dat ze uit elkaar waren. NEE zo mocht hij niet denken. Adam was altijd geweldig voor hem geweest. Hij had dit alles gedaan om Adam veilig te stellen. Dat hij nu een vriendIN had ipv een vriend was alleen maar goed. Nu had hij kans op een doorsnee leven. Van dit Interne debat was neits te zien aan de buitenkant. Hij kreeg het zelfs voor elkaar om een oprechte glimlach op zijn gezicht te plakken. Hij was immers gelukkig voor Adam dat die verder kon met zijn leven. Zelf was hij zich er pijnlijk van bewust dat hij Adam niet zou vergeten, nooit zou vergeten en dat de kans klein was dat hij ooit van een ander zou houden. "Zijn jullie samen?" Vroeg hij oprecht enthausiast. Alle jaloerse en gepijnigde gevoelens drukte hij weg voor later. Als ze vrienden zouden zijn dan had hij daar niets aan. Hij concentreerde zich volledig op alle gelukkige gevoelens, want als Adam gelukkig was dan was hij ook gelukkig, ookal betekende dat dat Adam bij een ander was en er een gapend gat in zijn hart zat. "Want als dat zo is dan ben ik zo blij voor je."

Adam's glimlac vervaagde, het klonk alsof Flavio het echt meende, geen spoortje jaloezie. Misschien kon Flavio het wel heel goed verergen, of misschien was hij gellukig met zijn vriend en was hij blij dat hi nu een vriendin had en niet meer achter hem qanzat. Hij knikte "Pas sinds kort..." zei hij en hij wist er wee een glimpqch bij te persen, al.kwam deze niet overtuigend over. Hij was bang dat zijn plan zo hard zou falen, dat het er juist voor zorgde dat Flavio en zijn vriend serieuzer werden. Wat had hij gedaan?

Flavio keek naar zijn kopje ene slikte voor hij een flinke slok van om zijn verslagen uitdrukking weg te werken. Het was zijn eigen schuld, hij had Adam van zich weggeduwd, hij had het uitgemaakt. E zeg nu zelf, zou een relatie met een meisje niet vele makkelijker zijn voor Adam. Hij zuchtte zachtjes en keek naar Adam met een even ongelukkige glimlach. "Ik vind het goed om te horen dat je weer iemand hebt. Niet dat dat een grote verrassing is, je bent geweldig. Misschien komt er voor mij in de toekomst nog een keer iemand waar ik net zo happy mee word als jij met Lauren." De glimlach was bijna helemaal vervaagd. Hij moest nog een grote slok koffie nemen om te verbergen dat hij tegen tranen vocht.

Adam kreeg een verwarde blik op zijn gezicht. "Waar heb jij het in hemels naam over!?" vroeg hij vreselijk geïrriteerd, hoe kon Flavio zo praten als hij zelf een vriendje had. Dat hij het had uitgemaakt om een of andere bedreiging geloofde hij nu ook niet meer, hij had gewoon een geheim vriendje die hij zo lang mogelijk geheim wilde houden. Nou, hij wist beter. "Je hebt zelf ook een vriendje, meneer 'Misschien komt er voor mij in de toekomst nog een keer iemand!'" Misschien was deze uitbarsting overbodig, maar hij kon er niet meer tegen.

Flavio fronste. "Ik heb geen vriendje. De enige waar ik ooit van heb gehouden op die manier ben jij." Hij was beledigd. Beschuldigde Adam hem nu ervan dat hij vreemd was gegaan of zo? Tuurlijk, hij was er nu wel achter dat Adam neit meer van hem hield, op die manier, maar hem besculdigen van vreemdgaan was laag.

Adam stond in een beweging op en sloeg hard met beiden handen op de tafel in die beweging. "Oh, probeer het maar niet te verbergen, ik heb jullie gezien, vlot Italiaans pratend. Moet ik ook Italiaans leren? Ben ik dan goed genoeg voor je!?" hij schreeuwde bijna, misschien was dit de stomste zet ooit, maar hij werd echt vreselijk boos. Dat Flavio het ook maar durfde te ontkennen als het duidelijk was dat hij het wist.