Het koffiebarretje

Jeahh, fight xdd
----

Lauren draaide zich om. Haar ogens stonden eerst een beetje angstig, maar toen laaide er woeste vlammen in op. Iemand die de oude Lauren kende, zou nooit geloven dat zij zulke ogen kon hebben. 'Luister. Zeg me niet wat ik moet doen, of wanneer ik dat moet doen. Dit is mijn leven, oké?' haar stem klonk woest, en van binnen was ze ook woest. Iedereen probeerde haar te veranderen, en ze werd er echt helemaal gek van. Voor ze het doorhad had ze haar hand al ogegeven, en na een harde "pats!" was er een rode handafdruk op de wang van Dennis te zien. Ze had hem vol in zijn gezicht geslagen, en dat was zijn verdiende loon!

Dennis knipperde even met zijn ogen, maar om de een of andere manier was hij niet verbaasd. Hij pakte Lauren bij haar schouders en keek haar aan. "Lauren" Zei hij dwingend. "Jij zelf kan niet volledig bepalen hoe je leven verloopt. Natuurlijk kan je dat niet." hij zei het zachtjes. Hij schudde haar lichtjes door elkaar. "je bent wie je wilt zijn, wie wil je zijn?" hij geloofde niet dat ze degene wilde zijn die ze nu was. Maar hij wist ook dat ze niet toe ging geven dat ze het niet wilde zijn. Daar was de oude Lauren al te koppig voor geweest.

Lauren keek hem in zijn ogen. 'W-wie ik n-nu ben?' zei ze, maar ze klonk als een kind tijdens de les, die niet precies wist wat het antwoord was en dus gewoon maar wat gokte. Ze ging met haar vinger even over de plek waar ze hem geslagen had, en voelde de woede wegebben 'sorry daarvoor' mompelde ze en in haar ogen was spijt te lezen.

Dennis schudde zijn hoofd. Ze moest geen sorry zeggen. Hij bleef haar aankijken toen hij vroeg. "Lauren, weet je zeker dat je wilt zijn wie je nu bent? Want dan geloof ik je niet". Hij herkende het meisje op wie hij ooit verliefd geweest was helemaal niet meer in haar. En ook de vriendin die ze later geworden was was verdwenen. Hij miste haar, nu al. "je was mijn beste vriendin" het kwam er fluisterend uit. Na Dawn liet hij weg omdat hij niet dacht dat die nog als 'een' vriendin telde.

Lauren zette een stap naar achter en keek hem met tranen in haar ogen aan. O fijn, daar gingen de sluizen weer open. 'Jij was mijn beste vriend' zei ze, maar in haar hoofd wist ze dat het niet waar was, Adam en Flavio waren er ook nog, maar die hadden nu genoeg aan hun hoofd door haar. 'En ik weet het niet, echt niet' zei ze, terwijl de tranen nu echt over haar wangen stroomden, en sporen van mascara achterlieten.

Dennis trok haar nu wel in zijn armen, zoals hij ook gedaan had toen ze ziek was geweest, toen ze zijn eten niet had kunnen eten. Toen ze verdriet gehad had. Opeens besefte hij hoe verschrikkelijk lang het geleden was dat ze gepraat hadden. Hij was nog steeds een beetje boos op haar, maar hij was niet het type om boos te blijven, dus hij zette het van zich af. "Ik beloof je dat je het weer zult weten, je moet het alleen toelaten" God zou vast een weg vinden haar zichzelf terug te laten vinden. Hij stuurde een snel schietgebedje naar boven. Hij wilde dat het weer beter ging met Lauren.

Lauren zag door haar tranen heen dat hij een schietgebedje deed. 'Kun je er ook een voor mijn ouders doen? Ik weet niet hoe het moet' zei ze een beetje verlegen, en ze keek naar de licht, waar de zon net achter een wolk vandaan kwam. Ze glimlachte een beetje half naar hem, maar het deed pijn aan haar kaken dus snel keek ze maar weer normaal. Ze had lang niet meer gepraat, gehuild of maar een fatsoenlijk gesprek met iemand gehad behalve Adam en Flavio, en ze had al helemaal niet over haar ouders gepraat, zelfs met hen niet.

"Ik weet zeker dat je het wel kunt" zei hij zachtjes. "maar natuurlijk kan ik dat doen, ik kan je de kerk wel een keer laten zien. Er is een heel aardige pastoor" zei hij lief. "Ga je mee?" waarschijnlijk wist ze niet eens dat hij katholiek was. Hij legde voorzichtig zijn arm troostend om haar heen voor hij haar troostend met zich meetrok.

Lauren schudde haar hoofd voorzichtig. Nee, dat kon ze niet, echt niet. Hij kon het wel, hij had het vaker gedaan. Ze liet haar ogen over zijn gezicht gaan tijdens het lopen. Ze kon zich niet meer voorstellen ooit verliefd op hem te zijn geweest, als ze zo naar hem keek voelde hij meer als een grote broer. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en rilde een beetje. Het was koud, maar ze wist niet of dat in haar hoofd zat, of dat het echt was.

NEWW (er zouden vaker nieuwe meets meoten zijnn)
~~
Collin hing met zijn ellebogen op de barre en dronk zijn koffie. Hij verveelde zich een beetje en miste Ynary.

haha idd
-
Jennifer stond in de rij te wachten op een cappuccino die ze al besteld had, het was alleen nog al druk, wat ook de reden was dat alles bezet was. Toen ze eenmaal haar koffie had, was er geen verandering in gekomen. Een beetje onzeker, hoewel ze dat vervloekte, keek ze het terras rond naar een plaatstje.

Collin zwaaide naar een meisje dat een beetje onzeker stond te kijken naar een plaatsje. "hier is nog plek" zei hij terwijl hij op de kruk naast hem wees en een wat oudere vrouw van rond de veertig die daar net wilde gaan zitten met zijn woorden wegjaagde.

Jennifer keek naar de jongen die ze wel herkende als dé Collin en riep dat er nog plaats was, nou oé dan. Daar had ze geen problemen mee. Op haar lippen liet ze een brede glimlach verschijnen, "Thanks." zei ze terwijl ze plaats nam op de ijzeren kruk.

Toen het meisje zat zette Collin zijn glimlach op. Die neppe, maar nog niemand had dat ooit gemerkt, behalve Ynary en Arianne dan, maar Ynary viel zoiets noueenmaal op en Arianne was altijd bij hem geweest. Hij voelde zich niet zo op zijn gemak omdat hij ergens vaag merkte dat ze hem toch herkende. "wil je er iets bij?" vroeg hij wijzend op haar koffie. "ik neem denk ik nog een muffin" voegde hij eraantoe. Toen nam hij haar geïnteresseerd op. "dus.. Ik ben Collin, jij?"

Jennifer schudde haar hoofd, "Nee dankje." het was niet zo dat ze niet an muffins hield, nee iedereen vond dat toch lekker? Nee dan zou ze weer aankomen en dat was niet d ebedoeling, net nu ze zo goed op weg was. "OH ik ben Jennifer." ze glilmlachte hem even een stralende lach toe. Met haar hand ging ze even door haar donkere haren die in haar geizhct gevallen was.

"En wat doe je hier op school?" vroeg Collin geïnteresseerd. Hij was wel benieuwd. Ze zag eruit als een muzikante, harp ofzo, vond hij.

Jennifer hield haar hoofd wat schuin "Raad eens?" zei ze uitdagend. Ze wilde altijd weten wat mensen over haar dachten, over welk talent ze had, waarom ze op deze school zat. Gewoon uit nieuwsgierigheid.

"muzikante" vroeg Collin met twinkelende ogen. "iets met snaren" misschien zelfs piano. "wat denk je waarom ik hier ben?" collin was bekend met zingen, piano spelen, gitaar spelen zo ongeveer alles met muziek, maar hij was hier voor breake dance. Weinig mensen wisten dat omdat dat niet iets was waar hij beroemd mee was.

"Bijna." grinnikte Jennifer, nee ze was niet zo goed met instrumenten, zeker niet om het als talent te kunnen hebbent. "Ehm zang?" vroeg ze, dat was het enige waar ze hem van kende, of in iedergeval waar ze wel eens over gelezen had. Dus dat zou het dan wel moeten zijn niet waar?

"niet helemaal" zei Collin met een speelse glimlach rond zijn lippen. "jij dan?" vroeg hij terwijl hij nog een hap van zijn muffin nam.

"Zang" zei ze als verklaring over wat voor talent ze scheen te bezitten. "En nu jij?" zei ze licht plagend, ze had namelijk geen idee wat hij dan zou moeten doen.

"dans" grijnsde Collin naar haar. Hij was benieuwd naar haar reactie, de meesten waren verbaasd als ze hoorden dat hij voor dans hier waren.

Jennifer was vast en zeker geen uitzondering op de reacties over zijn talent, "Echt waar?" vroeg ze verbaasd terwijl ze even naar hem keek, op een inschattende manier, of hij haar misschien niet voor de gek hield.

Hij knikte "brake dance vooral, geen klassiek" zei hij. "kan je eens wat laten horen?" wisselde hij de aandacht weer richting haar.

Jennifer keek hem iet wat geschrokken aan toen hij haar vroeg of ze wat wilde laten horen, "Hier?" vroeg ze wat verbaast terwijl ze een slok van haar koffie nam die al aardig afgekoeld was.