Het koffiebarretje

Flavio knikte. "Tuurlijk ben je uitgenodigd. En...nou ja... Zou je mijn getuige willen zijn?" Wauw dit ging nog makkelijker dan hij had gedachy.

Micheal verstijfde bij de vraag en keek Flavio weer ongelovig aan. Maar al snel werd hij rood en richtte zijn blik op de beker koffie. ' Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is.' Zei hij zacht, maar verstaanbaar. Hij wist nu al dat hij zijn jaloezie niet zou kunnen onderdrukken tijdens de bruiloft en dan was het misschien niet echt 'eerlijk' als hij Flavio's getuige was.

NEW

Dash liep samen met Juliëtte naar het koffiebarretje, hij liep de kans gesnapt te worden door een van zijn vrienden, maar Juliëtte zag er zeker goed uit, was nooit echt een doelwit van hun geweest en ze waren vrienden, hoopte hij, hij kon altijd nog zeggen dat hij met haar bezig was, voor de zekerheid.. Hij hield elegant de deur voor haar open en glimlachtte even naar haar. "Waar wil je zitten?" vroeg hij en keek vragend naar haar, misschien wilde ze buiten op het terras, misschien het overdekte terras en misschein wel aan de bar. "EN wat wil je drinken dan haal ik het wel even terwijl jij een plekje uitzoekt"

Juliëtte glimlachte toen hij de deur voor haar open hield. Ze vond het aardig van hem, en galant natuurlijk. 'Laten we maar op het overdekte teras gaan zitten,' zei ze met een glimlach. Het was nou niet echt warm buiten dus op het open terras zitten was niet zo'n geweldig plan. Daarbij wilde ze liever niet in de drukte van de bar zitten. 'Ik wil graag een kopje thee,' zei ze daarna tegen hem. Natuurlijk weer met die glimlach van haar.

"IS goed, ga maar vast ik kom eraan" hij liep richting de bar en bestelde een kop thee en een flesje cola voor hem. Hij liep naar het tafeltje wat Juliëtte had uitgezocht en zette het kopje thee voor haar op tafel. "Uw thee miss." zei hij met een bekakte stem en keek haar grijnzend aan. Hij plofte op de stoel voor haar en draaide het flesje open en nam een slok. "Zo vertel eens iets over jezelf?" vroeg hij haar belangstellend,

Juliëtte legde haar handen om de kop thee heen en keek naar de bruine vloeistof. Ze hd geen idee wat ze op zijn vraag moest antwoorden. 'Wat wil je weten?' vroeg ze hem toen. Ze had geen idee wat ze over zichzelf moest gaan vertellen, over Javier zou ze waarschijnlijk niets vertellen, ze kon een heel verhaal vertellen over haar jeugd, maar ze dacht niet dat dat nu zo interessant was voor deze jonge.

"Nou bijverbeeld hoe oud je bent, waar je vandaan komt, je intresses" zei hij haar glimlachend. Hij zag wel dat ze niet graag over zichzelf praatte, maar hij was echt wel geïnteresseerd in haar, op de vrienden zijn manier, en hij zal haar vast niet saai vinden anders zat hij hier nu niet. "Ik zal je heus niet uitlachen hoor" zei hij geruststellend en nam nog een slokje uit zijn colaflesje.

Juliëtte glimlachte een beetje, niet meer zoveel als dat ze eerst had gedaan. Dit waren dingen waar ze gemakkelijk over kon praten gelukkig. 'Ik ben 19, kom uit Italië, Milaan om precies te zijn,' zei ze tegen hem. 'Verder zit ik hier met Balletdansen,' zei ze vervolgens tegen hem. Dit waren geen gevoelige onderwerpen, gelukkig. 'Nu, vertel eens wat over jou,'

"Jeetje, Milaan toe maar" zei hij verrast, dat had hij zeker niet verwacht, ze was blond en hij had eigenlijk altijd gedacht dat meisjes uit Italië donkere lokken hadden... "Ballet, dat is mooi" zei hij licht glimlachent, hij had niets met ballet... "Nou ik ben Dash, maar eigenlijk heet ik Jules..Ik kom uit Frankrijk, in een dorpje waarvan ik de naam niet meer herrinner, en ik heb ook in Parijs gewoont. " zei hij glimlachend, en in gedachte verzonken. "O, ik ben 17.. bijna 18" in verlegenheid gebracht omdat ze ouder was dan hij, niet wat hij verwacht had.. Maar dat was positief bedoelt.

Juliëtte glimlachte. 'Milaan is niet heel bijzonder, Frankrijk heeft me altijd al leuk geleken, hoe is het daar?' zei ze tegen hem. Haar oma had in frankrijk gewoont, maar ze had er nooit naartoe gemogen van haar ouders. Iets wat ze hen altijd kwalijk had genomen, wat had je nou aan een oma als je er nooit naartoe mocht? pas later had ze begrepen dat haar ouders en oma ruzie hadden, iets wat al jaren speelde.

"Niet heel bijzonder.... pfuh." hij stak haar tong naar haar uit. "Milaan is echt wel bijzonder, het lijkt me daar echt mooi" zei hij glimlachend. Hij zou er weleens heen willen, hij wilde zoiezo een keer naar Italië dat was er vroeger nooit van gekomen. "Frankrijk is... geweldig, ja eigenlijk wel" zei hij bedenkelijk en moest diep in zijn geheugen graven. "Het was heel relaxt, niet zo druk en gestresst als hier. Fransen zijn, levensgenieters net als Italianen" zei hij glimlachent naar Juliëtte. "Parijs was niet bepaald geweldig, het was duur, regenachtig en er liepen bekakte mensen rond.. Niet echt mijn stad maar zeker wel de moeite waard voor een meisje" zei hij grinnekend. "Waar ik eerst woonde was het prachtig, een dorpje met heel veel wijngaarden en tarwevelden, heel gezellig" zei hij knikkent tegen zichzelf.

Juliëtte glimlachte eventjes. Ze beschouwde hem eigenlijk al als vriend, ook al kende ze hem pas net. 'Als je wilt, wil ik je wel een keertje meenemen naar Milaan,' zei ze met een glimlach tegen hem. Zijzelf vond het nog steeds niets bijzonde,r omdat ze er was opgegroeid. Ze was het nu eenmaal gewend om daar te leven, ze had trouwens totaal geen rijke opvoeding gehad al hadden haar ouders ontzettend veel geld gehad. Zij had gewoon moete nwerken voor haar eerste scooter. Ze had meote nwerken voor de meeste dingen die ze wilde, natuurlijk ze kreeg zakgeld. Misschien meer als het gemiddelde kind, maar ze had leren omgaan met geld.

Ian zat onderuitgezakt aan een tafeltje. Zijn koptelefoon op zijn hoofd. Zachtjes knikte hij mee op de maat van zijn muziek. Zijn ogen waren gesloten, zijn pen krabbelde af en toe losse hersenspinsels op het schrijfblok dat op zijn schoot lag. Zijn koffie stond vergeten op zijn tafeltje.
'A presence as bright as the sun, and a personallity as warm...lighting up the darkness inside me, shooing it away... melting away the icy shackles keeping my heart locked away...' schreef en mompelde hij tegelijk. Hij wist neit precies over wie hij schreef. Hij volgde in zijn vrije tijd een soort songwritingclass hier op franklin, hij wilde zijn eigen teksten kunnen schrijen. En dan dingen die mensen raakten, zoals sommige teksten hem raakten in zijn moeilijke periodes.

Jacky had Ian al gezien en liep naar hem toe. Ze stond achter hem stil en liet haar vingers over zijn schouders glijden naar zijn bovenarmen en haar zachte adem gleed over zijn hals terwijl ze even iets fluisterde wat hij toch neit zou horen met zijn koptelefoon," Het spijt me, maar ik hou van jou." Daarna drukte ze een kusje in zijn hals en ging weer rechtop staan en liep naar de stoel tegenover Ian waar ze zich in liet vallen." Heey Ian." Zei ze met een lieve lach maar je zag dat ze ergens mee zat. Hoe kon het ook, Stefan had haar gevraagd of ze weer terug bij hem zou willen komen ondanks dat hij een leraar was en zij een leerling en Micheal had haar gezoend en zij hem terug. Ze voelde iets voor Ian maar ook voor Micheal en Stefan. Ze wist echt niet meer wat ze moest doen en het maakte haar kapot van binnen. Tegen twee van haar goeie vrienden en liefdes moeten zeggen dat ze niet met hun kon gaan, het sloopte haar. Het maakte haar een soort moordenaar. Of in ieder geval zo voelde zij zich.

Ian had haar gefluister en de warme adem in zijn nek amper door. Hij was te geconcentreerd op zijn muziek daarvoor. De kus daarentegen deed hem wel zijn ogen openen. Hij legde zijn koptelefoon in zijn nek. "Hoi Jacky." Zei hij met een grijns, net zoals voor zijn bipolaire stoornis zijn gezicht kwam laten zien. Hij zette zijn iPod uit en stopte die in een van de zakjen van zijn hoodie. "Watcha think of my new hairstyle?" Vroeg hij met een grijns. Zijn oude kaples vond hij te deprimerend, vandaar dat het nu anders zat en erblonde plukken in zijn ponny zaten.

Jacky grijnsde breed en liet haar vingers even door zijn haren glijden." Gaaf, toch wel wat beter dan dat één en al zwart." Nu ging ze zich nog schuldiger voelen. Moest ze het hem echt zeggen? Ja dat moest. Hield ze zichzelf voor." Maar Ian we moeten praten. Ik weet niet hoe het tussen ons zit. Het verward me. Vooral nu Stefan weer terug is op school en euhmm er ook iemand anders in mijn hoofd is gekomen. Jij maakt me ook gek. Ik weet het allemaal niet meer. Dus zeg me alsjeblieft hoe hij je voelt tegenover mij? Is het meer dan friends with benefits of zie je mij echt nog steeds als een lust object?" Ze beet op haar lip en keek naar haar handen. Ze ging duidelijk recht door zee. Ze wilde niet meer wachten met dit gesprek. Het werd namelijk met de dag moeilijker voor haar om de knoop door te hakken.

Ian glimlachtte lief naar haar. "Jacky, ik vind je leuk. Meer dan vrienden leuk, meer dan friends with benefits leuk. " hij haalde diepadem. Hij vond het lastig om zijn echte gevoelens te verwoorden. "Ik zou heel graag willen dat ik jou mijn vriendin kon noemen. Maar ik kan dromen van de realiteit scheiden. Jij houd debk ik niet van mij, niey op die manier denk ik.“ Hijglimlachtte een soort treurige glimlavh. "I'm fine with just being friends, with or without benefits. I'm fine with whomever you pick, as long as you really love him." Hij glimlachtte lief naat haar. Hij ging niet liegen. Dit deed facking pinn van binnen. Hij wist het al, maar het zo hardop zeggen voelde zo definitief.

Jacky schoof haar stoel wat meer naar hem toe zodat er haast geen afstand meer tussen hun was en pakte zijn hand." Je bent te goed voor mij schat. Vooral als je nu zo lief doet. Ik neem aan dat je mijn woorden van net tegen je hals aan niet hebt gehoord dus ik ga ze even voor je herhalen." Ze slikte met moeite en keek naar hun handen verstrengeld in elkaar. Hij was echt haar beste vriend en hoe erg ze dat vond om toe te geven op sommige momenten wilde ze meer. Wilde ze dat hij haar vriendje was en wilde ze dat ze gewoon spontaan hem kon zoenen. Ze had nooit verwacht dat één keer het bed met hem in duiken in de winkel tot dit soort drama kon leiden." Het spijt me schat, maar ik hou wel van je. En dan heb ik er nog een toevoeging aan, ik hou van je en ik wil je echt niet kwijt raken maar ik ben bang dat als wij iets krijgen het snel over gaat. Dat ik op een gegeven moment hetzelfde doe als wat ik met Stefan heb gedaan. Dat ik vreemdga en ik vind dat jij dat niet verdient. Jij hebt gewoon een leuke vriendin nodig die er echt voor jou alleen is. Dat ben ik niet. Niet nu er drie jongens in mijn hoofd spoken aan wie ik mijn hart wil geven."

Ian knikte. Hij boog vooeover en kuste haar teder. "Jacky, zoals ik net al zei, mij maakt het niet uit dat we niets kunnen hebben. Ik ben tevreden met vrienden. Als je dat niet te ongemakkelijk vind." Hij liet zijn gezicht vlak bij het hare zweve, hin lippen nog steeds dicht bij elkaar. Hij opende zijn tot nu toe gesloten ogen. "Jacky, ik houd van je, maar ik weet ook echt dat het niets kan worden. That doesn't stop my feeling though." Fluisterde hij in haar oor.

Jacky luisterde naar zijn woorden en legde haaqr hoofd op zijn schouder. Zachtjes gaf ze hem kusjes in zijn hals en kneep nog een keer in zijn hand." I know that sweetheart and I'm very sorry that I'm not the person how can love you back de same way you love me. Maar ik ben erg blij met gewoon vrienden. Ik wil jou niet kwijtraken je betekent te veel voor mij." Ze drukte nog een keer kort haar lippen op die van Ian en ging toen weer recht zitten. er was een treurige glimlach op haar gezicht gekomen en ze keek naar hun handen verstrengeld in elkaar.

Ian knuffelde haar,zolang dat kon. "Jacky, je blijft een van mijn beste vrienden, no matter what." Hij glimlachtte naar haar en streek.een losse plukhaar achter haar oor. Hij zou eigenlijk moeten stoppen met zichzelf en haar vast ook te kwellen door het intieme contact te verlengen.

Jacky beet op haar lip en wist dat wat ze nu ging zeggen eigenlijk gewoon niet kon." Wil je nog een laatste keer mee naar mijn kamer?" Ze glimlachtte lief en drukte weer kort een kusje op zijn lippen. Het voelde gewoon zo fijn om bij Ian te zijn. Hij zorgde dat ze even nergens aan dacht. Hij maakte haar blij, niet gelukkig maar blij. Ondanks dat dit voor hun alle twee moeilijk was leek hij het alsof hij het al aan zag komen. Daardoor was hij nu zo ontzettend lief voor haar dat het haar geruststelde.

Ian dacht even na, het was mischien geen goed idee en zijn hart zou het niet leuk vinden, maar het was een erg erg verleidelijk idee. Hij knikte"Would love to." Zei hij met een lief glimlachje.

Jacky glimlachtte en kuste hem nog een keer waarna ze hem mee omhoog trok en haar armen om zijn middel sloeg. Ze keek hem in zijn ogen aan en streek over zijn wang." Je mag ook nee zeggen hoor. Ik ga je tot niks verplichten."

Ian sloeg zijn armen om haar heen. hij trok haar dichter naar zich toe en kuste haar in haar nek. "Geloof me, ik wil dit. Zolang jij dit ook wil en het niet doet uit medelijden..." Fluisterde.hij in haar oor. Hij wilde.dit echt. Jacky was wat hij wilde en niet krijgen kon. Maar dit was een fijne troostprijs.