Het theater

'We speelde toch samen? Anders doen we dat deel wel.' zei ze terwijl ze de teskt doorlas die ze had. Er zat ook een zoen tussen, maar daar maakte ze geen probleem van. Het was acteren, niet echt zoenen, Natuurlijk moest het er wel geloofwaardig uit zien maar het was niet met zoveel gevoel als wanneer jeecht verliefd was, je moest het gewoon faken.

Jonathan knikte, "Ik vind het best." zei hij terwijl hij naar dat deel bladerde om zijn geheugen op te frissen. Hij knikte even naar het podium, "Waar wil je het oefenen, hier of daar?" vroeg hij aan haar. Hij legde zijn boekje weer terug in zijn tas, als het goed was kende hij zijn tekst goed genoeg.

'Het hoort er wel een beetje bij om op het podium te staan hè.' zei ze terwijl ze met een vrolijke pas naar het podium liep en er daarnaar op probeerde te klimmen. Misschien had ze beter de trap kunnen nemen en nu ging ze het ook doen.

'Het hoort er wel een beetje bij om op het podium te staan hè.' zei ze terwijl ze met een vrolijke pas naar het podium liep en er daarnaar op probeerde te klimmen. Misschien had ze beter de trap kunnen nemen en nu ging ze het ook doen.

Jonathan lachte eventjes toen ze op het podium probeerde te klimmen. Zelf nam hij ook de trap, leek haem niet zo'n slim plan om er op te proberen te klimmen. Zo lenig was hij niet. Hij glimlachte naar haar toen ze tegenover hem kwam staan. "Klaar?" vroeg hij, maar echt een antwoord verwachte hij niet toen hij het begin van de dialoog begon te zeggen.

Misschien was het onnodig maar tovch knikte Catherine. Ook zij zei haar zinnen op, vol met passie en de goede gevoelens.Het was voor haar makkelijk om zich in te leven in een personage. Ze zei de dingen niet op zoals het precies in het script stond maar het leek er veel op. Met een vertedert gezicht pakte ze Jonathans hand, alsof ze verliefd op hem was. Zachtjes streelde ze de rug van zijn hand met haar duim. Als je niet wist dat ze acteerde zou je haar bijna geloven.

Oja, een liefdesscene, hij speelde al snel zijn rol. Hoewel het even duurde voor hij er goed in wist te komen, gelukkig was het voornamelijk voor Catherine's tekst, anders zou het behoorlijk slecht geweest zijn. Jonathan kneep even teder in haar hand, precies zoals het script gezegd had. Zijn andere hand legde hij teder op haar heup. Het was niet eens zo heel lastig om als een verliefde te spelen als acteur, het was gewoon hetzelfde als elke andere emotie. Weer zij hij de worden van het script waarna hij haast op een dramatische manier iets naar voren boog om zijn lippen op die van Catherine te planten, kort maar krachtig.

Het was een ''liefdeskus'' , een echte acteur kus. Niet de lukken perfect op elkaar maar de ene lip een beetje boven de andere[weet niet hoe je het moet beschrijven]. Ook zij drukte ze tegen de zijne aan, maar er iets bij voelen deed ze niet. Liefdevol streelde ze zijn wang en zij haar laatste regel. Toen ze klaar waren moest ze lachen, het was zo goed gelukt. 'Je kan hoed acteren!'.

Jonathan lachte ook, "Jij oko." zei hij bewonderend, hij had moeite gehad om de hele tijd serieus te blijven, maar haar was het de hele tijd gelukt, tenminste voor zover zij kon zien. Het had er erg goed uitgezien vond hij. "En je kent je tekst geloof ik ook nog erg goed!" zei hij complimenterend terwijl hij kort met zijn hand door zijn haren ging.

'Het is best makkelijk als je je in gaat leven in de persoon. Vind ik zelf tenminste.' Reageerde ze op zijn compliment. Ze barste opeens in lachen uit. 'Je..hahah..hebt..hahahaha..lippenstift op..haha..je.' verder kwam ze niet, het zag er zo grappig uit aangezien ze niet eens heel wild gezoend hadden. De tranen sprongen in haar ogen, rolde daarnaar over haar wangen en ze bleef maar hikken. Een hoge zucht verliet haar lippen en daarnaar keek ze hem alleen nog maar met een brede grijns aan. 'Op je lippen.' zei ze behoorlijk rustig.

Jonathan begreep niet waarom ze zo moest lachen, maar al snel werd het hem duidelijk waardoor hij ook begon te lachen, hoewel de tranen bij hem niet over de wangen begonnen te stromen. Zeker omdat hij het zelf niet kon zien. Snel eegde hij het met zijn mnouw weg en keek vragend naar Catherine , "Is het weg?" vroeg hij nog steeds grinnikkend. waarom droegen vrouwen dan ook altijd zulke donkere lippenstiften? Het bracht alleen maar ongemakken mee, hoewel het natuurlijk wel mooi stond.

'Ja.' zei ze grijnzend. Ze liep naar Jonathan toe, pakte zijn hand, draaide zich om naar het ''plubliek'' en maakte een overdreven buiging.'Over twee minuten zouden waarschijnlijk de andere leerlingen van de musicallessen komen. Het was misschien kort geweest maar ze had het al best leuk met Jonathan gehad.

new
-
Destinee was hierheen gestuurd om enkele stoelen die niet meer goed terugklapte te reparen en het podium te inspecteren. Niet dat ze enig idee had waar ze op moest letten. Verveeld liep ze over het podium heen. Dus hier vertoonde al die rijkelui hun kunstjes? Dat was wel wat beter waar the nine hun optredens gaven. Dat was niet meer dan een oude garage die op instorten stond. De donkere ogen van Destinee vielen op de stereoinstallatie die haar direct op een idee bracht. Muziek maakte alles beter. Ze sloet haar muziekspeler aan op de stereo en drukte net zolang op verschillende knopjes tot er harde hiphop uit de boxen schalde. Al snel kon ze niet stilstaan en sprong al dansend van het podium af. In haar gedachte deed ze alsof ze bezig was met haar groep, iets waar ze de laatste tijd vele te weinig tijd voorhad.

Lauren liep langzaam de zaal binnen en liep de trappen af. Bij de voorste rij stopte ze en ze ging op een stoel zitten, kijkend naar het meisje op het podium, die ze ergens vaag van kende, maar ze wist niet precies waarvan. Toen het nummer afgelopen was klapte ze hard, en het galmde door de voor de rest lege zaal. Haar ogen stonden vermoeid, maar verder zag ze er goed uit, modieus gekleed in donkere kleuren en haar zwarte haren in een hoge gestijlde paardenstaart.

Destinee had niet door dat er iemand de zaal binnengekomen was. Nee ze was allang blij dat ze even de tijd had om te dansen, zichzelf te zijn. Maar toen het nummer afgelopen was en er door iemand in de handen geklapt werd kwam direct de geïrriteerde uitdrukking weer op haar gezicht, de uitdrukking waar de mensen met artistiek talent haar zo in zouden kunnen uittekenen. Ze kon zich niet herinneren of ze ooit een keer geglimlacht had op de school. Haar ogen vonden het meisje in het zwart, het meisje dat ze wel eens eerder tegen gekomen was.

Lauren stond op en beklom het trapje waarna ze op het podium stond. 'Je bent echt goed' zei ze, in een poging aardig te zijn en ze glimlachte en halve glimlach. Ze was te moe om gemeen of hooghartig te zijn. De hele nacht had ze niet geslapen door de angst te slapen en te dromen. Ze draaide met haar vinger even krulletjes in haar hoge staart en keek het meisje met haar grote ogen aan, oml;ijst door lange zwarte wimpers zonder mascara.

Destinee nam geen acht op de poging om aardig te zijn van het meisje. Ze snoof even sarcastisch. "Yeah, right." zei ze duidelijk dat ze het niet wilde geloven. En als ze het al zou geloven, dan liet ze er toch niks van merken. Die studentjes waren alleen maar overtuigd van hun eigen dansstijlen, waren o-zo-geweldig. Nee, die hadden geen verstand van haar stjl, hoewel ze soms deden alsof ze dat hadden.

Lauren keek het meisje verbaasd aan. 'Ja, ik heb er geen verstand van, maar het ziet er goed uit' zei ze en haar stem klonk gekwetst. Had ze een keer aardig willen zijn, kreeg ze dit als reactie. Het meisje keerde ze de rug toe en ze liep recht naar de piano, om daarna wat bladmuziek uit haar tas te halen. Het was haar lievelings liedje van The Script, For the first time, en ze begon het intro te spelen zonder op het meisje te letten.

ahw ik wil aardig tegen haar zijn, maa destinee niet xD
-
Destinee keek haar even kort aan en haalde haar schouders op. Het kon haar niet schelen wat het meisje vond. Die leefde in een heel andere wereld dan zij. Destinee pakte een bezem toen het meisje begon met piano spelen. Dat meende je niet, ook dat nog, dacht Destinee geïrriteerd. Ze hield niet van die rustige muziek, en al helemaal niet op deze school, daar kreeg ze automatishc al een aversie voor.

whaha, oké, Lauren gaat wel ff bitchie terugdoenn *evil smirk*
~

Lauren kon er niks aan doen dat ze toch geïrriteerd opkeek. 'Niet goed? 'vroeg ze toen ze de blik van het meisje zag, en ze stopte meteen met spelen. Ze wilde wel doorgaan, maar dit meisje was zo vreselijk irritant dat het niet lukte. Even rommelde ze in haar tas, op zoek naar de goede muziek, toen ze het gevonden had begon ze die te spelen, maar zonder intro en ze begon meteen met het zingen:
http://www.azlyrics.com/lyrics/edsheeran/youneedmeidontneedyou.html

New

Raf keek even of er mensen in de zaal zaten, niet dat het hem heel veel zou uitmaken maar hij wilde niemand lastig vallen als die zaten te praten. Gelukkig zat er niemand en zou hij wat kunnen uitproberen. Hij had geen microfoon maar dat was ook niet nodig, hij zong dit voor zichzelf en niet voor iemand die toevallig in de zaal zat. Net voordat hij op het podium ging staan drukte hij het knopje van de cd-speler in en begon de muziek te spelen. Hij had het niet aangesloten of de stereo en het geluid zou dus niet door de zaal schallen. Zonder aarzeling begon hij te zingen.

Destinee had de opdracht gekregen om een lamp bij het podium te vervangen, ondertussen had ze wel door hoe het werkte. Ten eerste was het handig om de stroom uit te schakelen... Of in iedergeval de lamp uit te te zetten. Zeulend met de ladfer liep ze het theater binnen, eerst had ze niet door wie er op het podium stond. Tot ze dichterbij kwam bij het podium. Shit dat had zij weer. Hem had ze echt niet meer willen tegen komen.

Raf zag niet dat het meisje binnen kwam en ging dus ook onverstoord verder. Zelfs als hij haar wel had gezien zou hij niets hebben veranderd. Hij was niet van plan op te houden voor haar. In de show moest je ook doorgaan ook al ging er wat mis. En zelfs tijdens repetities was het over het algemeen de bedoeling dat je bleef doorzingen. Behalve in de eerste stadia dan, als je de liedjes nog moest oefenen en aan je medespelers moest wennen.

Destinee besloot er maar niet teveel van aan te trekken, behalve dat ze zelf ook op het podium moest zijn. Ze tlde de lader mee naar de rand van het podium waar ze bleef wachten door plaats te nemen op het trapje. Ondertussen kon ze er niks aan doen dat ze naar zijn stem luisterde. Ze moest toegeven dat het niet slecht was. Goed zelfs.

Raf volgde het meisje met zijn ogen en hield zijn blik op haar gericht toen ze ging zitten. Hij ging niet doen alsof hij haar niet had gezien, dat zou nogal ongeloofwaardig overkomen aangezien ze met een ladder rondliep en toch vrij dichtbij was. Ondanks de irritaties van de vorige ontmoeting en het feit dat hij haar nog steeds niet mocht bleef zijn uitdrukking rustig en kalm.