Het theater

Lauren ging met haar hand door haar blonde haar. "Vervelend voor je" zei ze en ze keek hem met serieuze blik aan. "Sorry voor het staren en zo, dat doe ik normaal niet" zei ze met een glimlach. Ze probeerde een beetje luchtig te doen om te verbergen dat ze vreselijk geschokt was over het feit dat hij een brandmerk met beest op zijn lichaam had staan.

Enzio deed het shirt weer over zijn hoofd. "'t Is niet erg, ik ben gewend aan starende mensen als ze het zien. Vooral in het zwembad staart iedereen. Trouwens mensen staren ook wel eens naam me als ze het brandmerk niet zien, maar dat is omdat ik dan bezig ben in de pistes." Hij glimalchtte. "Ik heb het brandmerk al sinds ik klein ben, ik was iets van drie toen ik aan kwam wandelen bij het circus, en ik ben nooit als vermist opgegeven, dus ik ben gewoon gebleven." Hij haalde zijn schouders op. "Ik heb er al lan vrede mee dat ik nooit zal weten waar het op slaat, wie mijn ouders waren en waar ik vandaan kom."

Lauren knikte terwijl hij zijn verhaal deed, en dankte god -of wie dan ook daarboven- voor haar zorgeloze jeugd. "Dat moet echt vreselijk zijn. Ik ben ook wel gewend aan starende blikken, maar dat is om een heel andere reden" zei ze. Ze kon er zelf niets aan doen, maar mensen drukten de stempel 'knap' gewoon op haar, en de meeste jongens staarden haar meestal na.

Enzio lachte. "Tja we hebben dan ook nog die reden voor nastaren. Jij staarde net naar dat brandmerk, maar mensen die gewend zijn naar dat ding staren ook nog wel eens om andere redenen." Hij gaf haar een knipoog. Jeah, hij had af en toe een nogal; groot ego. aan de andere kant, hij had een puntje, hij had een sixpack en zo.

Lauren lachte. Ze wist niet goed of ze deze jongen nou wel of niet mocht. Hij was heel erg getalenteerd, maar hij praatte ook wel heel erg graag over zichzelf. Heel anders dan Dennis, toen ze aan hem dacht verscheen er een verliefde glimlach op haar gezicht. "Wat is eigenlijk je naam?" vroeg ze de jongen.

Oh ja, Enzio praat heel heel erg graag over zichzelf
----
Enzio glimalchtte naar haar. "Ich heiße Enzio, und du?" Hij keek haar vragend aan. Ze was wel aardig en kon goed zingen, al zag hij niets meer dan glimlach voor haar.

Lauren stond op en liep naar de piano. Ze speelde een ingewikkelde toonladder en zong mee. "My name is Lauren". Toen ze klaar was acteerde ze heel theatraal en bleef met haar handen op de toetsen hangen en sloot haar ogen.

Enzio lachte. "Hello Lauren." hij glimlachtte. "Dus, heeft Lauren nog meer talenten dan aleen piano en Zingen?" Hij glimlachtte naar haar.

Lauren stond op en liep naar hem toe, haar modellen loopje. Aangekomen ging ze naast hem zitten. "Ja, ik ben model" zei ze en ze keek hem aan. "En jij?" vroeg ze hem met een klein glimlachje.

Enzio glimalchtte naar haar. "Pretty" hij gaf haaar een knipoog. "Maar wat ik kan he." Hij glimlachte. "Ik kan naast dansen ook werken in de piste, in de trapeze, op een koord of aan de silks." Hij schonk haar een vriendelijke glimlach. "En performen met een comnbinatie van al mijn talenten natuurlijk."

Lauren lachte een beetje, maar niet van harte. "Jij bent eigenlijk best wel een arrogant mannetje" zei ze met een engel glimlach terwijl ze opstond. Ze zag er vreselijk lief uit, maar hij kon best zien dat ze een grote hekel aan hem had. Ze vond dat iedereen lekker mocht doe wat ze zelf wilde, maar als ze zo vreselijk arrogant deden vond ze het echt vreselijk.

Enzio schonk haar een engelachtige glimalch. "Aleen bij jou." hij ging met een hand door zijn warrige donkerbruine haar.

Lauren zette haar handen in haar zij. "En mag ik ook vragen waarom?". De jongen maakte haar een beetje boos, zijn reactie sloeg nergens op, en ze was niet voor altijd en eeuwig even geduldig.

Enzio haalde zijn schouders op. "weet ik veel, dat ik meestal niet zo afschuwelijk arrogant ben?" hij keek haar met een ja-dun uitdrukking aan, dat was toch logisch

Lauren ging weer zitten en zuchtte, ze kon niet lang boos blijven. "Oké, laten we het over iets anders hebben en niet over onze talenten" commandeerde ze hem, waar wel met lieve stem, en ze keek hem met lieve vragende ogen aan, die geen een jongen kon weerstaan, of hij moest gay zijn. Dat betwijfelde ze trouwens niet, met die strakke broek.

Okee, die ogen.... Heel even was er een kleine kortsluiting tussen brein en lichaam voor hij weer wat kon doen. "Tuurlijk, wat had je in gedachten?" Hij schonk haar een ietwat dubbelzinnige glimalch, al kon je ook duidelijk aan zijn gezicht aflezen dat dat ergens een grapje was.

Lauren zag de verwarring en besloot iets verder te gaan. Dennis zou het vast niet erg vinden. Ze zou dit arrogante jongetje wel even helemaal gek maken. Ze keek hem aan, anders deze keer, een blik die de meeste mensen zouden beschrijven als flirterig, en ging even met haar tong langs haar onderlip. "Ik weet niet, waar wil jij het over hebben?" vroeg ze hem, op verleidelijke toon.

Enzio's blik boef hangen bij haar lippen voor hij haar weer aankeek. "Het hoofde ste jaar is het voor jou op Franklin?" Vroeg hij met een glein glimlachje. Hij had geen idee of ze haar geflirt meende, of dat ze gewoon aan het spelen was, wel daar zou hij snel genoeg achterkomen.

Lauren keek hem met grote, mooie ogen aan. "Ik ben zeventien, dus in de -hoeveelste klas is dat?-". Ze wist niet goed hoe ver ze moest gaan aangezien ze een vriendje had, maar dit was zo grappig. Ze moest hem gewoon om haar vingers winden. Met haar handen tekende ze kleine figuurtjes op het podium en ze knipperde een paar keer met haar ogen.

Oké, ze was obviously gewoon met hem aan het spelen, not That hè minded. Enzio glimlachtte. "Ik bedoelde, hoeveel jaar zit je op Franklin. Ik zit zelf ik het vijfde, maar dit is mijn eerste jaar op Franklin. Hiervoor heb ik op eenrijzende school gezeten." Hij glimlachtte naar haar.

Ze knikte, "O zo. Ik zit hier sinds mijn veertiende, drie jaar dus". Ze had het idee dat het niet ging lukken bij deze jongen, maar ze gaf niet snel op. Ze ging met haar hand door haar haar en bedacht dat ze niet goed wist hoe ze dit aan moest pakken, dus ze hield zich even rustig. "En jij?" vroeg ze hem, haar stem nog lichtelijk verleidelijk.

Enzio deinsde "Hoe bedoel je, en jij, ik had al verteld hoe lang ik hier op school zit." hij keek haar vragend aan. Wat bedoelde ze in vredesnaam.

"O, niks" zei Lauren en ze glimlachte haar onweerstaanbare glimlach naar hem. Ze zag de verwarring in zijn ogen en vond het grappig, en een beetje zielig tegelijk. Toch was ze trots op zichzelf dat ze dit kon doen, ze moest het gaan oefenen, misschien werd ze er wel heel goed in.

NEW
--------------

James stond een beetje doelloos op het podium. Het was altijd moeilijk om alleen te oefenen, alleen hij had een stukje scene dat hij alleen moest spelen en van zijn leraar moest hij het alleen oefenen. Hij stond met het boekje in zijn hand en begon te lezen:
Jason zit achter zijn computer een brief naar Amber te schrijven en leest voor wat hij schrijft:
JASON: "Lieve Amber, Ik mis je zo erg. Ik wilde dat je hier was. Dat ik je zou kunnen zien en horen en niet alleen maar via brieven en de telefoon.
Ik mis je gewoon heel erg en alle dagen dat je er niet bent lijken verloren".
James las voor wat er stond, met emotie en aan het einde brak zijn stem. Hij vond dit een vreselijke scene, maar toch ook mooi.

Stefan liep rustig de zaal binnen. Hij zag al snel de jongen op het podium staan. Vlug ging hij in een stoel zitten, hopend dat hij nog niet opgemerkt was. Hij was wel benieuwd naar wat hij zou gaan doen. Stefan legde zijn benen op de rugleuning van de stoel voor hem. Rustig wachtte hij tot James verder zou gaan met waar hij mee bezig was.