De hal

Dwight knikte begrijpend "Klinkt logisch, Ik zal zeker zo'n kristal van je aanschaffen..." knikte Dwight "Al blijf ik trouw aan mijn zout." voegde hij er snel en zacht aan toe. Hij mocht dit meisje, heel graag. Ze had een leuke glimlach, viel hem nu op. "Dus, als ik me gewoon aan mijn levensgewoontes houd, met een kristal dan, kan ik doorgaan met mijn leven zonder doodsangst te hebben voor al het paranormale..?" vroeg hij nogmaals voor de zekerheid, hij moest er zeker van zijn.

Cece haalde haar schouders op. "Zolang je geen ruzie zoekt met alle paranormale wezens en aardgeesten is er geen nood voor doodsangst." Ze glimlachte naar hem. "Ik wil je wel helpen bij het uitzoeken van je juiste stenen, als je wilt. Hoe beter je het op jezelf afstemt des te beter de uitwerking van de kristallen." Ze gaf hem een grote blije glimlach. "En natuurlijk kan je het paranormale ook je laten helpen. Er zijn ook goede wezens zoals beschermgeesten die je helpen zolang je koek en ei bent. Normal beschermen ze aleen het gebouw, maar als ze je aanwezigheid op prijs stellen beschermen ze jou ook. En natuurlijk zijn er ook wezens die geluk brengen. Als je een eenhoorn ziet en hij laat jou hem aaien dan zul je de rest van je leven geluk hebben." Ze glimalchtte.

Dwight knikte hevig "Ik zou graag hebben dat je me helpt met het vinden van het juiste kristal..." zei hij met een brede grijns, die vervaagde toen ze over eenhoorns begon Äls je een eenhoorn ziet en je komt levend weg heb je geluk!"zei hij met een brok in zijn keel, eenhoorns waren zeer gevaarlijke wezens, voor zover hij het wist ten minste, en hij geloofde er ook niets van dat het paranormale je zogenaamd kon helpen, het was gevaarlijk, en je moest er bang voor zijn, hoe graag hij Cece dan ook mocht, hij geloofde er niets van.

Cece zette haar handen in haar zij. "Dat is alleen als je kwaad in de zin hebt. " Ze kon niet bevatten waarom hij niet wilde inzien dat niet alle geesten en paranormale wezens slecht waren. "Heb je nooit opgelet toen je vroeger werd voorgelezen. Er zijn sprookjes en verhalen waarin het kleine volkje behulpzaam is. De mensen maken er dan misbruik van en dan gaat het mis ja maar dan zijn het de mensen die kwaadaardig zijn." Zei ze geïtrriteerd.

"Waarom zouden er paranormale wezens zijn die werkelijk behulpzaam zijn? Ze haten ons mensen en je moet met elke stap op je hoede zijn..."hield Dwight koppig vol, op de een of andere manier kon hij het niet uitstaan dat dit nog steeds naamloze meisje meer wist dan hij, ookal was er natuurlijk geen enkel woord waar van wat ze tot nu toe gezegd had...

Cece fronste, iets dat absoluut niet bij haar gelaat paste en er raar uitzag. "Waarom zouden ze mensen haten? Natuurlijk, als je je niet goed gedraagt gaan ze ons haten, maar sommigen kunnen best behulpzaam zijn als je hun vertrouwen wint." Ze keek hem aan, het ontging haar niet dat ze daarvoor omhoog moest kijken. "Dus vertel me maar, waarom zouden ze alle mensen haten?"

"zij waren hier eerst, wij hebben hun wereld verpest, eerst was alles vredig en toen kwam de mens met hun oorlog en vervuiling, en dat nemen ze ons nog steeds kwalijk." legde hij trots uit, ergens voelde het goed om zelf eens iets te kunnen uitleggen aan het meisje in plaats van de ele tijd intimiderend andersom.

Twee wenkbrauwen gingen om hoog. "Maar hoe verklaar je het dan dat de elfjes in de geschiedenis al vaak de mensen hebben geholpen. Dat eenhoorns bekend staan als goedaardige wezens. Dat er eerg veel gerhalen zijn over goede geesten." Ze keek naar hem wachtend op zijn verklaring.

"Die verhalen zijn niet waar, of van de enkelen die het ons vergeven, doordat er een paar zijn die dat werkelijk doen zijn er zo veel verhalen ontstaan dat het lijkt alsof het verschillenden zijn." Legde Dwight uit met een 'duh'-toon. Het was allemaal heel logisch, hij irriteerde zich dood aan dit meisje, ook al was er ergens een gevoel dat zijn maag en hart een sprongetje deed maken.

Cece keek Dwight streng aan. "De eerstvolgende keer dat ik jou zie krijg jij eens een berg boeken jongen." ze glimlachte. "This is soooo on." Ze grinnikte zachtjes. "Maar heb je zin om een keer mee te gaan op eendhoornzoektocht? Dan mag jij mij beschermen, terwijl ik je bewijs dat ik gelijk heb en jij niet." Ze keek hem ietwat uitdagend aan. Ze wilde dat hij meeging, zodat ze hem kon aantonen dat niet alles slecht was.

Dwight grinnikte "Ik zeg je net, die verhalen in die boeken zijn niet waar..." vertelde hij nogmaals en hij tikte speels op Ceces neus. Hij kreeg pretlichtjes in zijn ogen toen ze over eenhoornjacht begon, als ze er levend vandaan kwamen kon hij haar bewijzen dat hij gelijk had. "Natuurlijk, ik neem de uitdaging graag aan." sprak hij langzaam en laag. Ergens waarvan hij zelf niet eens wist dat het er was wilde hij gewoon tijd doorbrengen met Cece.

Cece knikte. "Ik vertrek meestal rond een uur of 4 's ochtends. Zullen we afspreken hier in de hal?" Ze keek hem vragend aan. Ze zag ernaar uit hem te bewijzen dat ze gelijk had, ze had zin om tijd door te brengen met andere jongeren die in het bovennatuurlijke geloofden. Ze speelde een beetje met de zoom van haar jurk. "Neem maar amuletten en zo mee, want je weet nooit wat je tegenkomt op dat tijdstip, alleen het is lekker rustig, en als de boeken het goed hebben houden eenhoorns niet van drukte en slechte mensen."

"Vier uur klinkt goed." knikte Dwight, het was fijn om iemand te hebben die het geloof in het paranormale deelde, ook al hadden ze beiden een andere kijk op het bovennatuurlijke. "Daarop moet ik de boeken gelijk geven, drukte is een van de redenen van hun kwaadaardigheid." zei hij op overtuigende toon.

Cece schudde haar hoofd. "Neehee, eenhoorns vallen aleen mensen aan die slecht zijn, mensen met een goed hart hebben niets van hen te vrezen." zei ze kalm. "Maar ik moet in ieder geval naar het muzieklokaal, kijken of ze nieuwe snaren hebben voor mijn harp, care to come with me?" Ze glimalchtte naar Dwight. Ze zou graag het gesprek voortzetten, maar ze moest nieuwe snaren halen, anders had ze neit genoeg tijd meer om te oevenen.

"Oehh, je speelt harp. Geweldig instrument." Was Dwights eerste reactie, het deel over de eenhoorns negeerde hij voorlopig. "Natuurlijk ga ik even mee, aangezien ik je nog steeds moet overtuigen van het feit dat eenhoorns hoornss hebben om an te kunnen vallen. omdat ze kwaadaardig zijn." Vertelde hij met een doordringende toon.

Cece knikte. "Ik ben hier voor het zingen, maar is speel ook harp sinds mijn vijfde, dus daar ben ik ook handig in." Ze schonk hem een glimalch. "Kom je," Ze keek hem vriendelijk aan en begon zacht te lopen. "Een eenhoorn heeft een hoorn, maar dat maakt hem niet kwaadaardig. Een Hert heeft toch ook een gewei?" Ze schonk hem een 'kijk-daar-heb-ik-een=punt'-glimalch.

"Een hert is net zo goed kwaadaardig." Zei Dwight lachend 'Nee, daar heb je een punt. Ook al blijven eenhoorns kwaadaardig." zei hij met een knikje en toen reageerde hij pas op het eerste gedeelte "Bij mij is het andersom, Ik speel Viool sinds mijn vijfde en dat is mijn talent hier, maar ik kan ook ardig zingen, al zeg ik het zelf..." zei hij en slikte, hij had nog nooit iemand verteld dat hij kon zingen, zelfs zijn familie wist het niet.

Cece glimlachte. "Dat is echt geweldig, ik zou het leuk vinden als je ene keertje met mij zou willen spelen." Ze ze vrolijk. "Er zijn liedjes die ik zelf prachtig vind maar die gewoon niet klinken op Harp." Ze deed de deur van een magazijn bij de muzieklokalen open en drukte al lopend op het lichtknopje. Ze verdween tussen alle kasten met herstel onderdelen. Snaren in alle soorten en maten. Dat haarachtigespul voor strijkstokken, heel veel plectrums, van die draaidingen, alle benodigdheden om alle instrumenten te stemmen enz.

"natuurlijk wil ik een keer met je spelen, ik speel graag met harpen mee." zei Dwight met een oncomfortabele glimlach toen hij zich herrinerde hoe hij toen hij 7 was had moeten optreden met nog een andere viool en drie harpen, hij had het hele liedje gehuild omdat hij het publiek hem zo eng vond aanstaren, het waren demonen, hij wist het zeker. Weg in de herinnering viel Cece hem niet eens meer op.

Cece kwam terugrennen met een stuk of vijf snaren. "Tada, ik heb ze." Zei ze triomfantelijk. "Ik ben deze keer eens niet verdwaald hier." Ze glimlachte naar Dwight. "Zal ik zo mijn harp laten zien? Hij is heel erg mooi. Ik ben echt zo blij met haar." Een grote glimalch speelde rond Cece's lippen. "Dan kan ik meteen wat voor je spelen en zingen. Ik houd van zingen"
---
de manier waarop ze in het paranormale betrokken zijn geraakt is voor beiden denk ik heel anders Cece's vaders runnen een opvang voor wilde dieren, hertenbabys zonder mama en aangereden egels en zo. De een is dierenarts, de ander helpt met de verzorging en revalidatie. Daarom hebben ze een aantal herten in hun achtertuin lopen (die is trowuesn een half voetbalveld groot of zo, erfenis) en de tuin is nogal sprookjes achtig. Haar ene vader is ook dol op sprookjes en elfjes en dergelijken.

Dwight werd wakkergeschud uit zijn herrinering met opnieuw tranen in zijn ogen, alsof hij weee op dat podium stond. "Sorry, wat zei je?" vroeg hij terwijl hij zijn ogen droog wreef. Hij wist niet waarom hij zich dit op dit moment weer zo helder moet herrineren.

Cece glimlachte en legde ene handje op zijn arm. "Dat ik zo wat voor je wil spelen." Ze schonk hem een van de grootse glimlachjes in de geschiedenis en pakte zijn hand in de hare en begon te lopen. Hij had warme handen. Het waren obviously jongenshanden, en ze waren heel wat groter dan die van haar, maar het was niet ongemakkelijk om ze vast te houden eigenlijk wel prettig. "Mijn harp staat in mijn kamer." deelde ze mee.

Dwights maag maakte een slato toen Cece zijn hand pakte, hij zorgde ervoor dat deze niet tijdens het lopen uit de zijne zou glijden door er zacht in te knijpen, niet echt een duidelijk verschil met hij normale vasthouden van een hand, al was het duidelijk dat hij nit los wilde laten. Hij knikte alleen maar een paar keer beduusd en volgde haar in welke richting ze dan ook uitliep.

ik ga verder in cece's kamer

NEW
--

Cece liep geruisloos op blote voeten de hal in. Haar lange witte griekse gewaad plooide mooi om haar heen en werd afgemaakt met de lange blauwe natel met capuchon die zo uit ene fantasy film kon komen. Om haar nek hingen een potje elvenstof en een rozenkwarts. Steen van de liefde. Jeah, she had it bad. Ze keek over haar schouder naar de klok. Zelf was ze al vijf minuten te laat. Ze hoopte dat Dwight na vanmiddag alsnog zou komen. In afwachtig deed ze alvast de kap van haar mantel over haarhoofd.