Scheikunde lab

Lauren kwam het lokaal binnen en glimlachte naar de leraar waarna ze op een random stoel ging zitten en haar hoofd op de tafel legde. Ze was zo moe dat ze geen zin had om op te kijken wie er naast haar zat. Ze had gisteravond tot laat repetities gehad, en de avond daarvoor had ze ook al zo slecht geslapen. De leraar begon te praten met zijn monotone stem en ze moest haar best doen om niet in slaap te vallen, zeker omdat ze achteraan zat en de leraar het misschien niet eens zou merken.

Tim tikte het meisje naast hem even vriendelijk aan. "Hé, van Scholten wordt boos als hij je betrapt" fluisterde hij, met zijn ogen nog op de leraar. Het meisje leek moe, en het had geleken of ze sliep. Hij schreef kort iets op in zijn schrift van wat de leraar zei en toen vroeg hij. "gaat het wel?" soms ging het niet zo goed als mensen in de klas in slaap vielen, of bijna. Dat betekende meestal problemen en vervolgens kregen ze er alleen maar meer.

Lauren keek met slaperige ogen op. 'Bemoei je met je eige...' zei ze, maar midden in haar zin stopte ze en ze veegde een pluk rood haar uit haar gezicht terwijl ze hem met grote ogen aankeek. 'F-flynn' zei ze en ze viel bijna van haar stoel van verbazing. 'Wat doe je hier?'

Tim grinnikte. "ook hallo Lauren, leuk je te zien" zei hij met een tamelijk dode uitdrukking. Toen glimlachte hij naar haar. Hij kende Lauren slecht alleen van Courtneys brieven. "Heeft Courtney je niets verteld dan?" vroeg hij verbaasd, terwijl hij zo ging zitten dat hij haar aan kon kijken. "Heb je trouwens slecht geslapen, of wil je de leraar alleen vervelen?" hij knikte naar haar houding die er nog steeds uitzag alsof ze elk moment in slaap ging vallen.

Lauren bloosde een beetje. Ze had niet veel meer met Courtney gesproken de laatste tijd.'Ehh... nee, die heeft nog niks verteld, maar ik heb niet met haar gepraat. 'En ik heb slecht geslapen, repetities en... Ryan' zei ze en haar mondhoeken krulden een heel klein beetje om bij het uitspreken van zijn naam.

Tim glimlachte. "Oh trouwens" hij stak zijn hand uit. "Tim Brown" zei hij met een kleine glimlach. Zijn glimlach werd breder bij de naam Ryan, "Aha is dat de jongen waarvan je eerst ontkende dat je hem leuk vond?" grinnikte hij, even zijn blik naar de leraar verplaatsend, die niets door had. "Courtney heeft het me verteld, en ik heb wel een reden dat jullie elkaar niet meer gesproken hebben, ik heb haar een beetje ingepikt sinds ik terug ben."

Lauren keek hem verward aan. 'Huh... Tim?' stamelde en ze pakte zijn hand niet aan. 'En ja, Ryan is mijn vriendje. Maar hoe is het met Courtney, het ging heel slecht en ik probeerde haar te helpen alleen ik weet niet of ik het wel goed gedaan heb... ik bedoel maar, ik weet ook niet zoveel van verdriet verwerken...' zei ze een beetje onzeker.

Hij knikte, "Mijn echte naam." zei hij. "het is wat gecompliceerd." zijn voorhoofd fronste toen hij hoorde dat het heel slecht ging. "Ik moet zeggen dat ik daar niets van gemerkt heb, hoe bedoel je heel slecht? Hoe slecht is heel slecht?" vroeg hij bezorgd. Dat was namelijk precies waarom hij geen banden aan mocht gaan, dat, en het feit dat die banden gevaarlijk konden zijn. "Ik geloof dat je haar heel goed geholpen hebt, tenminste ze is nog steeds het meest geweldige meisje dat ik ooit gezien heb..." Tim glimlachte bij die woorden breed terwijl hij aan Courtney dacht. Maar de glimlach verdween weer toen hij eraan dacht dat het slecht met haar gegaan was. En hij keek Lauren vragend aan.

Lauren keek naar haar tafel alsof die vreselijk interessant was. 'Nou, ze had het gewoon moeilijk met het kindje, en dat jij er niet was. Maar het is niet jou schuld hoor! ik wil je geen schuldgevoel aanpraten' zei ze en ze keek hem weer aan. Ze had nog steeds wallen onder haar ogen, maar de ontmoeting met Tim had ervoor gezorgd dat ze al haar vermoeidheid vergeten was.

Tim knikte. "ik geloof dat je haar goed geholpen hebt, ik heb haar er tenminste niet meer over gehoord, maar misschien is dat een slecht teken..." mompelde hij. Hij keek naar een punt op de muur. "Waarom heb je zo slecht geslapen, als ik vragen mag?" vroeg hij toen, haar onderzoekend aankijkend. Haar wallen waren blauw en opvallend tegenover de rest van haar bleke gezicht.

Lauren knikte en glimlachte vermoeid. 'Ik had repetities gisterne, dus ja...' ze hoopte dat hij niet doorhad dat ze iets achterhield. Toen ze Ryan net ontmoet had ging alles goed, maar nu kwamen de nachtmerries weer terug, en eigenlijk probeerde ze zo min mogelijk te slapen. Elke minuut was ze bezig in een poging geen tijd te hebben om in bed te liggen, maar de slapeloosheid begon zijn tol te eisen en ze hield het niet langer meer vol.