Scheikunde lab

James knikte goedkeurend. "ZIe je wel, zo moeilijk was het niet" zei hij. Hij zei het aardig, maar de woorden klonken toch gemeen. Hjizelf zat er niet mee, dingen die hij zei klonken wel vaker gemeen.

is hij echt zo gemeen, of kan hij ook aardig zijn?
~
Emma deed alsof ze de gemene ondertoon niet hoorde. "nee, klopt, het valt inderdaad best mee." ze keek James even aan. Ze zou willen dat ze onder die gemene schil kon kijken, was hij nou goed of slecht? Was hij misschien ergen toch nog aardig?

MIsscihen, heel soms als je iets zegt wat hem echt raakt.
----------------------------

James glimlachte en keek haar met lachende ogen aan. Hij wist niet goed wat hij wilde. Hij had een rare manier van het oefenen bij acteren, Hij oefende niet met andere acteurs maar met echte mensen. Meestal maakte hij ze gek. Dit meisje leek zo breekbaar en lief, eigenlijk zou hij alles kunnen doen wat hij wilde, ze zou er vast en zeker met blote ogen intrappen.

Emma spoelde de spullen schoon en bracht ze weer naar achteren. James was een vreemde vogel. Heel nep. Ze hield niet van neppe mensen. Daar werd ze nog onzekerder van. Bovendien kon haar moeder ook heel nep zijn. Nadat haar vader was overleden dan. En ze hield er niet van aan haar herrinnerd te worden op die manier.

James zat een beetje onderuitgezakt op de stoel en bekeek het script. Eigenlijk was het stuk niet zo leuk, alleen hij moest het spelen. Hij had de mannelijke hoofdrol, maar die was helemaal niet zo leuk. Hij bekeek Emmalynde goed. Ze had iets door, ze deed raar, anders dan de meeste mensen, als ze zijn leuke-jongens-act nog geloofden.

Emma vroeg zich af of James net als haar moeder dronk en aan de drugs was. Maar ze besloot dat dat te bevooroordeeld zou zijn. Ze kende hem niet eens. Maar ze wist wel zeker dat ze dat ook niet wilde. Even dacht ze aan haar moeder die boos werd en met flessen ging gooien, haar litteken brandde onder haar kleren. Oh wat haatte ze deze jongen.

James stopte het script in zijn tas, en zag tot zijn schrik dat het litteken op zijn arm zichtbaar was. Snel deed hij zijn mouw naar beneden. Hij had geen zin meer om aardig te zijn, en keek Emma een beetje nors aan. Toen pakte hij een pakje sigaretten uit zijn tas, maar net toen hij van plan was er een op te steken bedacht hij dat ze in een scheikunde lokaal zaten. Hij rookte wel vaker op school, alleen hier was het niet zo slim.

Emma trok haar wenkbrauwen op. Ze had zijn litteken gezien. En zijn gemene gezicht. En de sigaretten. "Waar komt dat litteken vandaan?" vroeg ze een beetje op haar hoede. Ze verwachtte een antwoord als 'bemoei je toch met je eigen zaken' of 'rot toch op' maar dat nam niet weg dat ze het gewoon vroeg. Ze was te nieuwsgierig om dat maar gewoon voorbij te laten gaan.

James stopte de sigaretten weer weg. "Mijn moeder heeft een fles naar me gegooid" zei hij op onverschillige toon en hij keek haar aan zonder emotie. Ze mocht het best weten, ze kon er toch niks mee. Een beetje verveeld staarde hij naar voren, en hij negeerde de opmerking van de leraar dat hij wat moest gaan doen.

Emma's ogen schoten open. Wat? Hij ook, hoeveel moeders waren er nou die dat deden? Haar litteken brandde ze was blij dat hij het litteken niet kon zien. Het zat veilig verborgen onder haar vest. Maar ze had dus wel iets met deze jongen gemeen. Of ze dat nou wilde of niet.

James keek haar even aan voor haar reactie. Heel even verloor hij zijn gemene masker en keek bezorgd. Maar het duurde niet lang totdat hij weer voor zich uit staarde en nadacht over van alles. Maar zijn moeder probeerde hij uit zijn gedachten te verbannen.

Emma had het wel gezien. Die waas van verandering over zijn gezicht. "Wanneer heeft ze het gedaan?" vroeg emma met een klein stemmetje. Haar stem was onvast. Het zou niet lang duren of de tranen liepen over haar wangen. Ze kon er niets aan doen, maar het hulpeloze gezicht van haar moeder was voor haar ogen verschenen. En hoeveel moeite ze ook deed, ze kon het niet weg krijgen.

James keek haar aan. "Dat hoef je toch niet te weten" zei hij en zijn stem klonk boos. "Ga je me uithoren of zo?". Hij werd hier altijd zo chagrijnig van, ze was net als al die klote psychologen. Ze mmogen dan wel zeggen dat ze je willen helpen, maar dat willen ze niet, anders hadden ze al wel iets gedaan.

Emma schrok een beetje van zijn plotselinge uitspraak. "misschien heb ik er wel meer verstand van als jij denkt" zei Emma zachtjes. Ergens wist ze heel goed hoe hij zich nu voelde. Alle psychologen begonnen ook zo. Nu pas snapte ze waarom ze altijd zo begonnen. Emoties ontlokken.

Met een ruk stond hij op. Maar toen hij merkte dat iedereen zijn kant op keek ging hij weer zitten. "Hou je kop nou is" mompelde hij boos naar haar, zodat alleen zij het kon horen en hij pakte zijn script weer uit zijn tas, in de hoop dat hij zich in het verhaal kon verliezen.

Natuurlijk, precies haar moeder! Precies! Ze keek hem boos aan en een traan ontglipte haar ooglid. Snel veegde ze hem weg. Alsof het allemaal nog niet genoeg was gleed door de snelle beweging van haar arm haar vest van haar schouder. Het litteken was doordat ze alleen een hemdje met spaghetti bandjes onder het vest aan had goed te zien. Ze trok haar vest weer om hoog in de hoop dat niemand het gezien had.

James zag het litteken en haar geschokte gezicht. "Denk maar niet dat omdat je hetzelfde meegemaakt hebt we opeens vrienden zijn. Je bent echt vreselijk zwak, en totaal niet zielig. Je bent niet klein meer, zet je eroverheen" zei hij gemeen en zijn ogen spuwden vuur. Hij keek in haar hulpeloze ogen, maar voelde geen medelijden, alleen maar haat.

Zijn gevoelloze ogen lieten de tranen verdwijnen. "hoe kan jij nou weten dat wij hetzelfde meegemeekt hebben" siste ze naar hem. Haar ogen spuwden vuur. Oh wat vond ze het fijn om deze jongen eens flink haar mening te zeggen. "Je bent echt het nepste wat ik ooit tegengekomen ben!" ze zei het zachtjes maar gemeen, ze wilde niet dat de hele klas haar kon horen. James haalde het bloed onder haar nagels vandaan.

"Laat me raden. Je vader overleed. Je moeder werd depressief, begon te roken en drinken en gooide een fles naar je kop. Want als dat het is, heb je precies hetzelfde meegemaakt" zei hij met vernietigende stem. "En, ja, ik ben nep. Maar dat is mijn keuze, als ik echt ben, ben ik zwak, dus ik ben en blijf fake!" zei hij, zacht maar hard genoeg om het boos te laten klinken.

"Je hebt zojuist toegegeven dat je eigenlijk verschrikkelijk zwak bent, of dat nou je bedoeling was of niet" siste Emma, zijn verleden negerend. "Dat jij er niet mee kan dealen dat je een kutmoeder had betekent toch niet meteen dat je je hele leven weg moet gooien, en dan doel ik op zowel de drank, waarvan ik zeker weet dat je hem drinkt als je sociale leven!" Ze bleef het op gedempte toon uitspreken en ze glimlachte even naar de leraar die hen in het oog kreeg.

"Tuurlijk ben ik zwak. Dat zijn wij mensen van nature. En ik vergooi mijn leven, omdat ik er geen ene fuck aan heb. En dat jij nou probeert om er nog iets van te maken, is jou probleem, want we gaan toch dood, en het leven is gewoon een doelloze periode, want je kunt er niks mee" zei hij tegen haar en hij glimlachte net zo aardig naar de leraar als zij.

"Als je er zo over denkt, waarom spring je dan niet gewoon van een brug?" vroeg ze nu met een redelijk aardige stem. Ze merkte dat de mensen voor hen iets in de gaten kregen als ze zo door bleven fluisteren. "Denk je niet ook dat het slim is de tijd die we hebben te leven, voor je het weet is het voorbij. En zeg nu niet dat je niet weet waar ik het over heb, want ik weet dat je dat wel hebt."

"De enige reden waarom ik leef is omdat ik het mijn vader beloofd heb". Dat was het enige wat hij kwijt wilde. Zijn vader was weg, zijn moeder eigenlijk ook. Alleen hij had aan zijn vader beloofd dat hij nooit zoiets stoms zou doen als zelfmoord. Dus daar hield hij zich aan, alleen soms vroeg hij zich af waarom.

"Ik weet zeker dat je vader je gevraagd heeft te LEVEN, je hart klopt nu wel, maar leef je ook? Kan je eigenlijk wel leven zonder sociale contacten als een nep persoon? Heeft je vader je gevraagd je leven bijna dood te zwijgen?" vroeg Emma boos. Ergens had ze het ook tegen zichzelf. Ze was zelf ook erg ingetogen, en af en toe een beetje eenzaam, maar er was een ding wat ze niet was. En dat was nep.

James stopte zijn spullen in zijn tas en stond op. "Genoeg" was het enige wat hij zei. Toen hij wegliep hoorde hij de leraar nog roepen maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij liep de gang op en keek om zich heen. Aan de andere kant van de gang was een leeg lokaal. Hij vluchtte naar binnen. Hij ging aan de achterste tafel zitten en begon te huilen. Hij wist dat ze gelijk had, maar hij kon er niks aan doen.