Scheikunde lab

Oh zo gemakkelijk liet Emma hem niet gaan, niet vandaag, niet nadat hij haar zo beledigd had. "Meneer, ik ben klaar" zei ze zacht toen ze bij de deur aankwam tegen de leraar. Toen deze knikte liep ze het lokaal uit om James te zoeken. Toen ze door de ramen van het tegenoverliggende lokaal keek zag ze hem zitten. Ze liep boos het lokaal binnen. Maar haar gezichtsuitdrukking veranderde volledig toen ze zag dat hij huilde. Hij had haar nog niet gehoord en ze twijfelde; naar hem toe lopen of weggaan. Ze besloot voor het eerste te gaan. Ze was geen slecht mens. Ze liep zachtjes naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. "Sorry" zei ze zacht, het was gemeend en dat hoorde je in haar stem.

James bleef zitten en keek niet op. Hij wist dat Emmalynde het was. "Ook sorry" zei hij zachtjes. Maar, ze wilde toch zo graag weten wie hij echt was? Nou, nu kon ze het zien. Een gebroken jongen, die niemand had en zich eigenlijk altijd alleen voelde. Iemand die het verdriet van een verlies helemaal verkeerd had verwerkt, en eigenlijk elke nacht stiekem huilde, en zijn woede op andere mensen afreageert.

Ergens was Emmalynde blij dat ze zijn echte gezicht nu zag. Ergens vond ze het heel vervelend dat zij degene was die dit aangericht had. Ze werd er helemaal warm van dat hij zich verontschuldigde. Ze nam plaats op de stoel naast hem en terwijl ze een flesje water uit haar tas haalde en hem wat aanbood vroeg ze "wil je erover praten?" maar ze wist bijna zeker dat hij dit aanbod af zou wijzen. Ze kenden elkaar amper "Zeg maar Emma" zei ze erachteraan.

"Er valt niets te praten" zei hij. "Zo ben ik. Ik ben alleen, verschuil me achter een leugen en eigenlijk huil ik mezelf in slaap 's nachts". Hij veegde zijn tranen weg en nam een slokje water. Toen ging hij normaal op zijn stoel zitten. Hij moest zijn best doen om niet terug te vallen in zijn normale doen.

Emma gaf hem een zakdoekje uit haar tas. Oh wat begreep ze hem opeens goed. Ze keek hem aan. Haar blik stond niet vol met medelijden. Want daar had ze zo'n hekel aan. "Mijn vader speelde piano." zei ze zacht. "Hij wilde dat ik ooit eens mijn talent zou laten zien, daarom ben ik hier." Nee alleen was hij niet. Emma zou doen wat ze kon om hem zich niet niet alleen te laten voelen.

James snoot zijn neus en liep naar de prullenbak om zijn zakdoekje weg te gooien. "Ik wilde gewoon weg uit dat klote dorp waar ik vandaan kom" zei hij, het was niet helemaal waar, maar voor het grootste gedeelte wel. Zijn ogen waren een beetje rood, maar het viel wel mee. Hij huilde veel, maar ongemerkt en probeerde het altijd te verbergen. Het was zo zwak.

"Het is niet zwak om te huilen " zei Emma alsof ze zijn gedachten kon lezen, zij persoonlijk vond het veel erger als je je achter een heuvel van leugens verborg. Maar dat ging ze hem natuurlijk niet vertellen. Ze bedacht zich opeens dat ze deze jongen eigenlijk niet kende en toch redelijk normaal tegen hem kon praten. Meestal was ze daar veel te verlegen voor.

"Ik ben zwak" was zijn antwoord. "Ik probeer sterk te zijn, echt waar. Maar waar doe ik het nou voor?" vroeg hij haar. Hij voelde zich hulpeloos en probeerde een beetje te kalmeren. Maar zijn ademhaling werd al sneller en zijn ogen begonnen al weer te tranen. Hij pakte het medaillon dat hij om zijn nek had vast, en klemde zijn hand eromheen. Hopend dat zijn vader hem kracht zou geven.

"Je doet het voor jezelf. Zodat anderen zich geen zorgen om je maken." zei Emmalynde zowel tegen hem als tegen zichzelf. "Maar misschien is het goed dat er af en toe iemand is die zich zorgen om je maakt" zei ze er zachtjes en bijna onhoorbaar achteraan. Emma legde haar hand weer op zijn schouder, ze wilde al haar kracht die ze nu op dit moment in zich voelde aan deze jongen geven. Het maakte haar niet zoveel uit wat hij ermee deed. Als hij hem maar had.

"Maar schat, niemand maakt zich zorgen om me" zei hij. Hij viel een beetje terug in zijn homotrekjes (en hij was niet eens homo, maar bi). Dat had hij zichzelf afgeleerd, zodat hij niet meer zo op zou vallen, en mensen niet meer zo zouden zeuren om hoe hij deed.

Emma negeerde zijn 'schat' en zei zachtjes "misschien WAS er wel niemand die zich zorgen om je maakte, wat ik me bijna niet voor kan stellen. Heb je geen broertjes of zusjes?" Haar hand haalde ze niet van zijn schouder.

James schudde zijn hoofd. "Eerst had ik wel vrienden en zo. Alleen toen ik depressief werd omdat mijn vader overleed lieten ze me in de steek. Mijn moeder ook trouwens. En ik heb bijna geen andere familie" zei hij. Toen hij het zei hoorde hij hoe erg het eigenlijk was. Hij had sinds de dood van zijn vader eigenlijk gewoon geen liefde meer gehad.

Eigenlijk was Emma helemaal niet zo van de knuffels, maar James zag eruit alsof hij het nodig had. Dus trok Emma hem heel even kort tegen zich aan. Een blijk van vriendschap, die er zou kunnen zijn als hij daar behoefte aan had. Ergens was Emma wel benieuwd of hij de knuffel in ontvangst zou nemen of haar nu weer bot af zou katten.

James legde zijn hoofd op haar schouder en bleef zo zitten. Geen zin om los te laten, geen zin om zich weer alleen te voelen. Hij wist niet of ze nou wel of niet vrienden waren, maar hij vond het idee wel goed, dus deed alsof. "Hoe heb jij je verdriet verwerkt?" vroeg hij haar.

Emma had door dat hij langzaam weer terugviel in zijn oude ritme. "hé, niet doen. Ik wil best vrienden zijn, maar niet als je nep doet, hoor je?" zei ze zachtjes om hem niet af te schrikken. Ze was blij dat hij de knuffel in ontvangst genomen had. "Ik heb het niet verwerkt, kan je zoiets eigenlijk verwerken?" vroeg ze. Maar ik heb er wel vrede mee.

"NEe, ik zal niet nep doen" zei hij braaf. "Misschien perongeluk, ik bedoel, ik doe het al vijf jaar" zei hij met een glimlach. Hij dacht even na. "Nee, ik denk het niet. Maar jij loopt in ieder geval niet de hele tijd te huilen, dus je zult het wel een soort van verwerkt hebben, toch?"

"Ik denk dat ik er een soort van vrede mee heb, alles gebeurt met een bepaald doel, dat wij elkaar net tegenkwamen bij het lab bijvoorbeeld." Ze sprak het zachtjes uit en zei niets over de keren dat ze zichzelf in slaap gehuild had. Avond op avond, nacht op nacht.

James leunde weer naar achter. "Weet je, ik geloof je niet. Volgens mij huul jij soms ook nog" zei hij met een bedenkelijke blik in zijn ogen. Ze zag er misschien wel sterk uit, maar misschien was ze dat wel helemaal niet.

"Natuurlijk doe ik dat, mijn kleine broertje moet ik telkens alleen achterlaten in het weeshuis omdat mijn moeder nooit zou toezeggen dat hij eens geadopteerd zou worden." zei Emma verdrietig. "En natuurlijk voel ik me er nog steeds ellendig onder, maar ik weet dat het nou eenmaal zo is. En ik probeer er het beste van te maken"

James knikte. "Oké. Dacht ik al" zei hij. "Ik ga mijn best doen om ook wat sterker te worden" zei hij vastbesloten en hij keek haar met standvastige blik aan. Maar glimlachte ook wat. "Dank je" zei hij op wat lievere toon.

"Waarvoor?" vroeg Emma. Die nu geen idee meer had waar hij het over had. Eigenlijk zou zij hem moeten bedanken, hij had haar geholpen, op een vreemde manier.

Jake liep, tien minuten te laat, de les binnen. Hij glimlachte kort naar de lerares. 'Zo dus Jacob Firestone heeft ook maar besloten de les te gaan volgen,' snauwt de lerares hem meteen af. 'Sorry dat ik laat ben,' verontschuldigde Jake zich kort, niet echt gemeend. HIj ging achte rin de klas zitten, er was een duidelijke verdeling in de klas. Achterin zaten de relschoppers, voorin de studjes.

Ally was niet goed op school en zat dus ook achterin de klas. Natuurlijk kon ze het allemaal wel, maar dan zou ze geen shoots meer kunnen doen, iets waar haar vader fel o ptegen was. En ze zou geen vrijwilligerswerk meer kunnen doen, iets waar ze zelf niet eens over na kon denken. Talen waren haar sterke vakken, en zelfs daar stond ze een mager zesje. Spreken deed ze ze vloeiend, dankzij al haar au pairs. Ze keek op toen die vreemde jongen van het balkon binnenkwam, ze vond het echt iets voor hem om te laat te komen. De lerares keek nog steeds een beetje boos.

Jake had zijn boeken voor zich liggen, hij hoefde hier niet op te letten. Zonder iets voor dit vak te doen haalde hij makkelijk achten. Genoeg om toe gelaten te worden op een universiteit gespecialiseerd in scheikunde. Alleen zou hij daar nooit binnen komen. Met dank aan zijn afkomst. De lerares begon te spreken. 'Allereerst wil ik de indeling van deze klas eens veranderen,' begon ze. De hele klas begon al te zuchten, Jake lette niet op dus zei verder niets. 'Allyshia du Chatinier ,' zei ze terwijl ze een plek aanwees. Natuurlijk een plek helemaal vooraan. 'Jacob Firestone,' ging ze vervolgens verder. Jake richtte zich iets op. Dat kon ze niet menen toch?

Ally's ogen werden eerst groot en toen klein. Nee toch, ze moest vooraan, en dan ook nog naast die vreemde jongen. Ze mocht hem niet zo, zijn uitstraling stond haar niet aan. De manier waarop hij liep maakte al dat ze bijna moest overgeven, om maar even te overdrijven. Hij straalde blijf van me weg, uit. En ze had geen zin hem nog eens uit te nodigen. Ze was ook in een zekere mate afgewezen door hem, iets wat haar irriteerde. Braaf stond ze op, pakte haar spullen en ging voorin zitten, lief naar de leraar glimlachend.