De kelder

Jake grinnikte eventjes kort. 'Ja maar dat de kat wijs, een meisje zoals jij zonder problemen zou echt niet in haar eentje naar een kelder sluipen om zich daar te verstoppen,' zei hij met een kleine glimlach. Hij wist niet wat hij verwachtte, maar hij hoopte ergens dat ze gewoon zou vertellen wat ze hier deed. En dna echt zou vertellen.

Courtney haalde haar schouders op, "Niks dat jouw aangaat in iedergeval." ze ging met haar hand door haar haren omn het naar achteren te duwen, "Hoe kom je aan die ownd?" vroeg ze om het onderwerp te veranderen.

'Niets dat jou aangaat, als je het echt zo graag wilt weten ga je eerst iets over jezelf vertellen. En dan over de reden dat je hier bent.' zei hij tegen haar. Hij had geen probleem met het vertellen van de reden van die wond, alleen wilde hij er wel iets voor terug hebben. Anders zou er sowieso over gepraat worden.

Courtney wilde wat terugzeggen toen er ineens in haar buik een beweging te voelen was, uit reflex brengde ze haar hand naar haar buik die nu duidelijk boller was dan normaal omdat ze het blousje erdoor strak duwde.

Jake liet zijn blik naar haar hand over haar buik glijden. Hij zag de lichte bolling en zijn ogen werden iets groter. 'Zwanger?' vroeg hij toen, niet echt als een vraag eigenlijk. Hij liet zijn ogen naar haar gezicht glijden en keek haar recht aan. Hij had vaak zat meegemaakt dat meisjes van haar leeftijd zwanger werden, het gebeurde constant in de achterstand wijk waar hij was opgegroeid.

Courtney's ogen vlamde bij die vraag, het ontkennen was een beetje lastig met zo'n buik. "Je huid je kop erover." beet ze hem toe. Ze moest toch echt eens leren utkijken met wat ze deed. Straks was de hele school ervan op de hoogte zonder dat ze wat gezegd had.

Jake hield zijn handen werend voor zich. 'Ik zwijg als het graf,' zei hij tegen haar. Hij meende het, hij was niet zo van het klikkerige, roddelende typ. 'Er is toch niemand waar tegen ik het zou kunnen vertellen,' zei hij tegen haar. 'Ow die wond kwam trouwens door een vechtpartij als je dat nog wilt weten,' zei hij tegen haar. Hij verwachtte niet dat ze zou gaan praten nu hij wist over haar zwangerschap. 'Het hoeft trouwens niet zo te zijn he, je bent niet verplicht dat kind op de wereld te zetten,' zei hij toen tegen haar.

Courtney was die wond al weer bijna vergeten toen hij erover begon. Het kon haar eigenlijk niet eens meer echt interreseren. Nee, het zou toch niks aan de wond veranderen. haar blauwe ogen keken hem strak aan. Ze wist nie tof ze hem moest geloven dat hij niks zou zeggen. Ze wist zijn naam niet eens. "En het is al te laat om hem te laten weghalen." ze wist niet waarom ze het zei, maar het was er al uit voor ze het doorhad.

Jake schudde zijn hoofd. 'Dat bedoelde ik niet, ik bedoelde alleen dat je het kind niet hoeft groot te brengen.' zei hij tegen haar. 'Ik heb het al zo vaak zien gebeuren. Meisjes die het niet aankunnen krijgen kinderen, vervolgens gaan ze niet meer nar school. Verpesten hun eigen leven, en dat van de kinderen wordt niet veel beter,' zei hij tegen haar. Hij kwam zelf uit zo'n gezin, zijn moeder was zo'n meisje geweest.

Courtney had het gevoel dat ze het verhaal van haar moeder hoorde, godzijdank was haar moeder in een soort sprookje terecht gekomen toen deze haar stiefvader ontmoete. Ze haalde daarom haar schouders op, "I know, maar waarom gaat jouw dat aan?" vroeg ze.

Jake haalde zijn schouders iets op. 'Misschien wil ik gewoon niet dat over achtien jaar jou zoon of dochter hier zit met een wond in zijn of haar arm,' zei hij tegen haar. Hij keek naar de grond, hij wilde iets veranderen in deze wereld, al wilde dat niet zo super lukken nu. IN elk geval kon hij zijn broertjes beschermen tegen de gang, maar dat was lang niet genoeg.