De kelder

ja ze is zichzelf... Maar die zelf heeft nog niet echt iemand gezien. Ja Liam.
~~

Nyeri schaapte haar keel en wilde net beginnen met zingen toen ze zichzelf onderbrak,' Ja eigenlijk wel. Hier' Ze tikte op haar lippen en tuitte ze naar hem toe. Terwijl ze met grote twinkelende ogen hem aankeek. Ja Liam zat nog steeds in haar hoofd maar Dennis was redelijk goed met haar ervanaf helpen. Vooral omdat ze nog steeds in zijn armen zat zonder dat ze het echt doorhad.

Oké hierna wachten we op Liam, goed?
~~

Dennis keek haar lachend aan en drukte zijn lippen op die van haar. De kus was nep, maar dat maakte niets uit. Als er nu iemand binnen zou komen zou die vast denken dat ze aan het flikflooien waren. Nyeri zat gemakkelijk bijna bij hem op schoot, zijn armen waren nog steeds om haar heengeslagen.

het heeft denk ik geen zin want Liam en Nyeri meeten alweer en ik ben van plan het goed te maken.
~~

Nyeri grijnsde tegen zijn lippen aan maar haalde al snel haar lippen van die van hem af.' Dank u.' Ze stak haar tong naar hem uit en stond toen met moeite op. Daardoor trok ze Dennis ook omhoog.' Echt bedankt voor je steun en hulp.' Ze sloeg haar armen om zijn middel heen en legde weer haar hoofd even kort op zijn borst.

jammer
~~

"Altijd weer graag" zei Dennis terwijl hij haar terugknuffelde. Hij was allang blij dat het allemaal goed afgelopen was. "En als er nog eens iets is he..." zei hij tewijl hij haar recht aankeek. Hij hoefde de zin niet af te maken, dat zou zij ook wel kunnen. "Ik ga denk eens maar eens verder met mijn corvée" voegde hij er mokkend aantoe terwijl hij verloren naar de op de grond gevallen soepblikken keek.

Nyeri boog voorover en raapte ze behendig allemaal op. Hiervoor gebruikte ze ook haar voeten die ze spitste en in de blikken deed om ze vervolgens omhoog naar haar toe te brengen. Daarna gaf zij ze allemaal aan Dennis en gaf hem een kus op zijn wang.' Ik zie je vast nog wel.' Daarna keek ze even naar haar plekje of ze nog iets had achtergelaten. Toen bleek dat het niet zo was liep ze de kelder uit. Haar schouders hingen nog steeds maar in haar hoofd ging het allemaal een stuk beter.

Dennis keek nog een keer rond in de kelder en liep toen ook naar boven, achter Nyeri aan om daarna de andere kant uit te gaan, hij wist dat hij haar geholpen had en dat voelde goed...

~~
END!!!

Ynary zat verscholen achter een van de rollen tapijt in kleermakerszit tegen de muur aan. Op haar benen lag een open geslagen boek dat ze las met behulp van een zaklamp. Ze had ook gewoon de verlichting aan kunnen doen, maar dan zou iemand kunnen merken dat ze hier zat en ze vond het koude licht niet fijn. Dat ze in een deprimerende kelder zat merkte ze niet meer. Lezen was iets dat ze leuk vond omdat ze dan iemand anders kon zijn en geen last meer had van haar eigen problemen. Maar dan wilde ze wel alleen zijn, de bibliotheek was dus geen optie. Er waren niet veel mensen die deze plek kende en als dat wel het geval was kwamen ze hier niet. Zou er toch iemand binnen komen was het enige dat die hoorde het zachte geritsel van papier als ze een bladzijde omsloeg en als die persoon goed zou kijken misschien het schijnsel van de zaklamp dat achter de rollen tapijt vandaan kwam.

Hijgend liep Collin de kelder in en hij sloeg de deur achter zich dicht. Hij ging met zijn rug tegen de deur aanstaan en luisterde. Er waren een aantal meisjes gillend op hem afgekomen en hij verstopte zich ook voor zijn crew. Toen het gegil wegstierf liet hij zich vermoeid tegen de deur zakken. Er was niet zo vervelend als opdringerige fans of vervelende stylisten of managers. Hij had vandaag even vrij had hij besloten, en als hij zichzelf daarvoor op moest sluiten in een kelder was dat maar zo. Hij keek rond. Er kwam licht vanachter een kast vandaan, maar Collin maakte zich er niet druk om.

Ynary schrok op uit haar boek toen de deur met een klap deur werd geslagen. Bang bleef ze zo stil als ze kon ziten, elk ander meisje had waarschijnlijk van schrik gegild. Maar bij Ynary had schrik en angst een andere uitwerking, ze verstijfde dan helemaal en zou niet eens kunnen gillen als ze het had gewild. Even aarzelde of ze haar zaklamp uit zou doen, maar ze besloot van niet. Het verschil zou de persoon die binnen was gekomen juist opvallen. Voorzichtig en zo stil als ze kon schoof ze een stukje naar rechts zodat ze langs de rol tapijt heen kon kijken naar de deur. Ze zag het silhouet van wat ze dacht dat een jongen was tegen de deur aan zitten. Dit beangstigde haar nog meer omdat de enige uitweg geblokkeerd was. Dit zorgde ervoor dat ze het gevoel kreeg dat ze opgesloten zat, iets waar ze dus niet tegen kon. Zonder dat ze er iets aan kon veranderen merkte ze dat haar ademhaling sneller ging en ze begon te trillen. Dit had ze altijd als ze in een kleine ruimte zat of zich opgesloten voelde.

Collin hoorde iets, wat kon hij niet tuisbrengen, maar zijn gehoorzintuigen stonden op scherp. Het kwam achter een kast vandaan, misschien een rat, je wist het niet in deze kelder. Hij klikte de lamp aan en een kil licht werd verspreid in de koude kelder. Langzaam liep hij van de trap af. Het geluid werd sterker, alsof de wasmachine die aanstond elke keer tegen een kast aantikte. Hij liep heel voorzichtig naar de kast toe en toen ontdekte hij een meisje. Hij zuchtte opgelucht en keek haar aardig aan. Niet met een glimlach, maar je hoefde niet te lachen om er aardig uit te zien. "Hoi" fluisterde hij om de stilte zo min mogelijk te verbreken.

Ynary wist niet of ze blij moest zijn toen hij haar vond en dus bij de deur weg was, of juist niet. Ze zat niet meer opgesloten, maar ze was niet meer alleen. Met de angst nog in haar ogen keek ze op naar de jongen. Ze probeerde zichzelf te vertellen dat hij aardig leek en het niet zijn schuld was, maar haar gezond verstand moest in dit soort situaties vaak het onderspit delven. Na geslikt te hebben wist ze een zacht 'heey' uit te brengen. Al ging haar ademhaling nog steeds sneller dan normaal en trilde haar handen nog steeds licht ging het al beter. Nu de lampen aan waren en de kelder gevuld werd door het koude licht knipte ze haar zaklamp uit.

Bezorgd keek hij haar aan "Gaat het wel?". Ze zag er niet heel gezond uit. Gestresst eerder. "Zal ik weer weggaan?" fluisterde hij, hij wilde even niemand tot last zijn, vandaag even niet. Hij wilde een hand op haar schouder leggen, maar bedacht dat ze dat niet zo fijn zou vinden waarschijnlijk. Het meisje zag eruit alsof ze veel meegemaakt had. Maar hij zou er niet naar vragen. Hij moest eigenlijk dat arrogante vervelende popsterretje spelen, maar daar had hij vandaag vrij van, zei hij tegen zichzelf en hij hoorde de woorden van zijn vader weer 'verberg jezelf, dan bescherm je jezelf'.

Ynary knikte, een regelrechte leugen maar dat was iets wat ze altijd deed als deze vraag werd gesteld. Ze probeerde zichzelf weer bij elkaar te krjgen, maar dat koste wat moeite. Het kost tien keer zolang om jezelf weer bij elkaar te rapen dan het kost om uit elkaar te vallen, ze had het ergens gelezen en het klopte precies. Al leek het bij haar iets langer dan tien keer zolang te duren. Zonder hem nog aan te kijken sloeg ze haar boek dicht, ze zou later de bladzijde wel weer terugvinden, en stond op. Niet perse omdat ze weg ging, maar vooral omdat ze het niet fijn vond om te zitten terwijl de jongen stond. Dan voelde ze zich nog kleiner en kwetsbaarder dan dat ze al was.

Collin vatte dat op als een 'ik ga wel' en hij liep weer richting de trap. "je hoeft niet te gaan hoor, ik zal wel gaan" hij fluisterde, omdat hij misschien dacht dat zijn harde stem het meisje anders nog meer angst in zou boezemen. Hij wist dat haar knikken nep was. Automatisme, hij kende het, maar ging er niet op in. Weifelend zette hij zijn voet op de eerste trede van de trap. Binnen de kortste keren zouden ze hem gevonden hebben. "Voor wie verstop jij je?" vroeg hij. Je ging niet voor niets in de koude donkere kelder zitten, ze probeerde iemand of meerdere mensen te ontlopen. Net als hij.

Ynary schudde haar hoofd, hij hoefde niet te gaan. Het was niet haar kelder. Al kon ze niet echt zeggen dat ze het erg vond als hij weg wilde gaan, hoewel zij dan ook snel weg zou zijn. Als er eenmaal een iemand was geweest zou er zo iemand anders binnen kunnen komen en dan kon ze beter weg zijn. Toen zijn stem weer klonk keek ze hem licht verward aan. Maar de vraag drong al snel tot haar door, maar ze wilde hem niet echt beantwoorden. Ze verstopte zich altijd voor iedereen, iets dat ze niet tegen de eerste de beste zou vertellen. "Ik verstop me niet..." zei ze zachtjes. "Niet echt," zei ze er zo mogelijk nog zachter achteraan. Voor haar was het geen verstoppen, het lag bij haar iets anders maar zo zou ze het waarschijnlijk uitleggen.

Collin knikte. Hij wist dat het niet helemaal waar was, maar het waren niet zijn zaken. Hij liet zich dankbaar op de tweede tree van de trap zakken. "Gelukkig, want ik verstop me wel en heb nog even geen zin om gevonden te worden." zijn ogen stonden vermoeid en zijn stem was nog steeds zacht om het meisje niet af te schrikken. Collin hield van kelders, kelders hadden een verleden, deze was waarschijnlijk niet afgebrand tijdens de brand en dus al heel oud. Kelders waren een geweldige plek om je te verstoppen, verstoppertje of gewoon omdat je geen zin had om gevonden te worden.

Ynary ging zwijgend ook weer zitten, hij zat nu weer voor de deur maar op zo'n manier dat ze er langs zou kunnen. Niet dat ze ineens langs hem de kelder uit zou rennen, maar het was fijn om te weten dat het zou kunnen. "Voor wie verstop je je dan?" Vroeg ze om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. Ze trok haar benen op en steunde met haar hoofd op haar knieen. Waarom wist ze niet, maar ze maakte zichzelf altijd automatisch zo klein mogelijk. De houding, haar kleine gestalte en de te grote sweater maakte dat ze niet ouder dan een jaar of 13 leek. Zolang je niet naar haar gezicht en ogen keek in ieder geval, daaraan was ze te zien dat ze ouder was.

Collin keek even naar haar. Naar haar uiterlijk te oordelen was ze niet veel ouder dan veertien misschien, grof gegokt. Maar toen hij haar aankeek had ze de ogen van iemand met levenservaring die minstens veertig was. Hij besloot niet naar haar leeftijd te vragen, dat was misschien ietwat ongemakkelijk voor haar. "Mijn crew en wat andere mensen" zei hij onverschillig, hij had geen zin om het over hen te hebben. "waarom ben jij hier?" vroeg hij toen toch maar voorzichtig.

Ynary keek even verbaasd om toen hij het over 'zijn crew' had, maar ze besloot er niet op te reageren. Hij had ook een aantal dingen van haar laten rusten in plaats van door te vragen. Ze had de vraag die hij stelde verwacht, die was onvermijdelijk geweest, maar dat betekende niet dat ze er een goed antwoord op had. Zeggen dat ze graag alleen was zou tot gevolg hebben dat hij toch nog weg zou gaan. Ze kon ook liegen en bijvoorbeeld zeggen dat ze deze kelder fijn vond maar dat zou niemand geloven, zelfs zij moest toegeven dat het niet de meest gezellige plek was. "Het is hier rustig," antwoorde ze uiteindelijk. Het was waar, ze hield van de rust en zou die ook blijven opzoeken maar het was ook niet de hele waarheid.

Collin herkende de toon. Het was dezelfde toon waarmee hij antwoordde als er gevraagd werd hoe het thuis ging. Halve antwoorden, maar hij gunde haar haar privacy. "Daar ben ik het helemaal mee eens." zei Collin. "Nu alleen nog iets bedenken wat we met die rust kunnen doen, alle ideeën zijn welkom". Er werd op de deur geklopt en Collin gleed zo snel hij kon van de trap en ging op een plek zitten waar hij niet te zien was. De deur ging krakend open "Oh hoi! Euhm niet toevallig een jongen van ongeveer zo groot gezien met bruin haar, ofwel?" hoorde hij de stem van Sacha zeggen. Gespannen hield hij zijn adem in. Vandaag niet!

Ynary schrok alweer, zowel van het feit dat de jongen zich zo snel verborg als dat de deur open ging en haar rust voor de tweede keer werd verstoord. Maar zodra ze de vraag hoorde viel er iets op zijn plaats in haar hoofd. Ze was slim genoeg om niet naar de plaats waar de jongen verstopt zat te kijken. Na even vragend naar de man te hebben gekeken schudde ze haar hoofd. Ze was niet van plan de jongen te veraden, al wist ze nog steeds niet wat ze moest denken van het feit dat hij een 'crew' had waar deze man volgens haar deel van uit maakte.

Toen Collin Sacha de deur weer dicht hoorde doen haalde hij opgelucht adem. "Bedankt dat je niets zei" hij vond het al een wonder dat Sacha haar meteen geloofd had en niet eerst zelf de hele kelder doorzocht had. "Dat was Sacha, mijn lopende agenda" zei Collin terwijl hij met zijn ogen rolde. "prima kerel, maar af en toe is hij erger als een hond".

Ynary kon het niet laten, en aan de manier waarop hij erover vertelde leek het niet alsof het een geheim was. "Waarom heb je zo iemand nodig dan?" Vroeg ze met toch wel wat nieuwsgierigheid in haar stem. Ze wist dat het niet helemaal eerlijk was hem een vraag te stellen aangezien hij het had geaccepteerd dat zij niet erg goed antwoord gaf, maar ze kon het niet laten. Zelf kon ze namelijk niet bedenken waarom iemand een lopende agende nodig had terwijl je nog op school zat. Zelfs daarna vond ze het overdreven.

"mijn vader" zei Collin ogenrollend, als dit meisje alles wilde weten mocht dat, vandaag. Vandaag had hij zijn mantel afgelegd. "Ik ben CD: Collin Peter Sam Diaz" zei hij met een overdreven stemmetje zoals Enriqué dat kon zeggen. Hij vond het zo vervelend klinken als hij erbij vertelde dat hij een beroemde zanger, acteur en model was. "Ik heb afspraken staan die ik zelf niet bij kan houden, vandaag even niet heb ik besloten, vandaar ook dat ik hier ben." Hij wist dat hij morgen weer op vijf plaatsen tegelijk moest zijn en vond dat hij een pauze verdiend had.

Ynary's blik werd even heel wazig bij het woord 'vader'. Ze wist dat het al lang geleden was en dat ze er eigenlijk mee zou moeten kunnen leven, maar dan kon ze simpel genoeg niet. Maar net zo snel als het was gekomen schudde ze haar hoofd even om zichzelf weer tot de werkelijkheid te roepen. De manier waarop hij zijn naam zei klonk alsof ze hem zou moeten kennen, maar dat deed ze niet. Ynary was niet de persoon die alle popsterren en beroemde mensen kende. Het maakte dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Ze knikte alleen maar toen hij zijn uitleg erbij gaf, wat alleen maar duidelijker maakte dat ze hem zou moeten kennen.