De kelder

"Oh je kent me niet" knikte Collin "gelukkig" en even leek er een schijn van een echte glimlach door te komen, deze werd afgebroken door het schudden van haar hoofd. Ze was iemand verloren, of meerdere mensen. Hij zou er niet naar vragen, hij wist hoe vervelend dat kon zijn. Hij vond het fijn dat er eens iemand was die hem niet kende daardoor ontspande zijn houding een beetje.

'Nee, sorry,' zei ze verlegen. Ze schaamde zich een beetje, ze wist best dat ze zich afsloot van de wereld en daardoor geen idee had van wat er speelde. Waarom hij gelukkig zei snapte ze niet, maar ze besloot er geen aandacht aan te besteden. Het gevoel dat er was sinds hij dat ene woord had gezegd ging niet weg, het feit dat ze in een vrij kleine ruimte zat maakte het alleen maar erger en ze nam het zichzelf kwalijk dat ze hier was gaan zitten.

Collin zag dat ze zich ongemakkelijk voelde. Maar hij wist niet goed wat hij daaraan moest doen omdat hij hier niet weg kon. En hij wist niet wat er was, ernaar vragen zou hij niet doen. Het lag te pijnlijk bij haar. "Wat doe je hier op school?" vroeg hij terwijl hij doelde op haar talent. Het was een standaard vraag, maar hij kon even niets beters verzinnen. Zijn hersenen draaiden op volle toeren om haar zich meer op haar gemak te laten voelen, maar er kwam niets, helemaal niets.

"Ik teken," zei Ynary snel. Ze wilde de kans om de stilte te verbreken graag aangrijpen. Ze dacht erover hem een tekening te laten zien, maar besloot daar nog even mee te wachten. Pas als ze niets anders meer wist om te zeggen zou ze dat wel laten zien. Haar tekeningen waren iets persoonlijks en niet voor iedereen om te zien. "En jij?" Stelde ze de voorspelbare vraag. Het was het meest standaard gesprek dat hier op school werd gevoerd, maar dat maakte niet uit.

"Ik dans" knikte hij. Blij dat dit niets met zijn beroemdheid te maken had. Het dansen had hij altijd voor zichzelf weten te houden. Ze mochten hem horen zingen en spelen, hem zien acteren, maar dansen dat was niet bekend aan hem en hij was er blij om. "wat teken je zoal?" vroeg hij "fantasy of, weet ik veel, panorama's?" tekenen was iets waar hij weinig tot niets van wist en misschien was dat maar goed ook.

Ynary knikte, dansen paste op zich wel bij hem. Even moest ze nadenken over zijn vraag, ze tekende vanalles. Zolang het maar geen mensen waren en ze er alleen maar haar potlood voor nodig had. "Nou, gaan panorama's," zei ze met een glimlachje. "Maar verder erg verschillend, zolang het maar geen mensen zijn," dat laatste voegde ze er wat onzeker bij. Ze wist best dat het niet normaal was om geen mensen te willen tekenen en in de lessen gaf dat ook regelmatig een probleem, maar dat wilde ze gewoon niet. Ze kon het wel, daar niet van, maar ze had iets tegen mensen. Wat als je wist wat er met haar gebeurd was, niet heel vreemd was.

Collin schudde zijn hoofd. Dat snapte hij niet. Maar hij vroeg niet verder. Als ze het wilde vertellen zou ze dat uit zichzelf doen wist hij. Als ze het niet wilde vertellen zou ze er niets meer over zeggen zoals nu. "ik kan je wel iets laten zien" zei Collin terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en een nummer uitzocht. "als je dat wilt natuurlijk"

Ynary glimlachte, het was geen brede of opvallende glimlach maar hij was wel echt. "Graag," zei ze en ze ging rechtop zitten. Haar ene hand ging in haar tas en omklemde haar schetsboek. Ze zou hem dan ook wel een tekening laten zien, maar die wilde ze dan wel eerst zelf uitzoeken. Er zaten ook tekeningen in die niet voor de ogen van iemand anders waren bedoeld. Niet dat ze zouden begrijpen wat ze had getekend, maar het treurige gevoel dat ze uitstraalden begreep iedereen.

Collin zocht een nummer uit en zette de muziek niet te hard aan. Hij wist niet of ze het mooi zou vinden maar hij begon met breake dance afgewisseld met hiphop. Het was een vaag soort dans, maar het was zijn stijl. Zijn lichaam bewoog ritmisch mee op de muziek hij stond op zijn hoofd en draaide rondjes gevolgd door sixsteps en twosteps. Hij ging op in de muziek en danste. Vrijheid.

Ynary had niet veel verstand van dansen, ze kon het zelf niet. Maar omdat ze op deze school zat wist ze wel wanneer iets goed was en wanneer niet. Bewonderend keek ze naar hoe soepel de jongen danste. Het ging niet alleen om het dansen dat ze niet kon, hij zou voor mensen dansen en een voorstelling geven. Hij zou dus in het middelpunt staan, iets waar zij bij er alleen al aan denken de rillingen van kreeg. Als je een tekening wilde laten zien hoefde je er niet eens bij te zijn.

Collin zette de muziek uit en keek haar aan. Nu glimlachte hij wel echt. Hij bedacht zich opeens dat dat voor het eerst was sinds hij op deze school zat. En hij hervond zichzelf snel weer. "zullen we samen dansen?" vroeg hij enthousiast, het zou hem niet zoveel uitmaken als ze het niet kon, het was ontspannend en voelde goed om eens te doen, ook als je het niet kon. Tenminste dat was wat zijn vader zei.

Ynary had de neiging naast haar te kijken of hij het misschien tegen iemand anders had, maar dat was natuurlijk niet zo. "Euh..." zei ze verlegen terwijl ze een beetje rood werd. Dansen was nou niet bepaald iets dat ze kon. "Ik denk niet dat je voeten dat erg leuk vinden," zei ze met een verontschuldigend glimlachje op haar gezicht. Ze dacht ook dat ze zich kapot zou schamen als ze zou gaan dansen omdat ze toch iets verkeerd zou doen.

"Ah toe?"' vroeg Collin met een lief gezicht. "Ik beloof plechtig dat ik geen gemene opmerkingen zal maken" voegde hij eraantoe met zijn hand op zijn hart.

Ynary kon het niet laten even te glimlachen, hij zag er op het moment erg grappig uit en leek in een goede bui. "Als ik op je tenen ga staan is het je eigen schuld," zei ze stoer, hoewel ze zich van binnen niet zo voelde, terwijl ze opstond. Nu stond ze wel, maar met nog in haar hoofd hoe hij net had gedanst, voelde ze zich nog minder zeker van haar keuze. Om zichzelf een houding te geven stak ze haar handen in de zakken van haar vest.

"Goed ik sta volledig voor de schuld in" knikte Collin terwijl hij een nummer op zijn telefoon opzocht. "Mag ik deze dans?" vroeg hij terwijl hij galant zijn hand uitstak. Het was geen versiertruc, dan zou hij het anders doen, het was gewoon een poging om de kille kelder wat gezelliger te maken.

Ynary stak aarzelend haar hand uit, het voelde haast alsof ze hem hiermee vertrouwde ofzo. Maar dat was niet zo, hij wist haar naam niet eens. Er was niemand die ze vertrouwde, aardig doen bracht daar niet veel verandering in. Het was een raar contrast, haar kleine, smalle hand en zijn grote hand. Maar ze dacht dat ze zowiezo een rare combinatie waren. Ze wist niet precies wie hij was, maar hij leek haar populair. En hij wist niet wie zij was, maar er waren ook maar heel weinig mensen hier op school die dat wel wisten.

Collin glimlachte weer. Alweer echt. Het was raar, hij had nu al twee keer echt geglimlacht bij dit meisje. Hij durfde zijn mantel van de beroemde jongen los te laten en de veel gevoeligere jongen binnen te laten. Hij pakte haar hand vast en legde zijn andere hand op haar heup. De afstand tussen hen heel nauwlettend bewarend, hij wist niet of ze het fijn vond, maar het leek hem niet het type dat dit elke dag deed. "Oké, doe me maar na: één, twee, drie, één, twee, drie" hij deed met zijn voeten de meest basis dans en leidde haar.

Ynary hield haar blik gericht op haar voeten, om wel twee redenen. Anders zou ze vast een verkeerde stap maken en ze was veel dichter bij iemand in dw buurt dan ze normaal was. Ze had genoeg dansers gezien om te weten dat dit echt basis was, maar het was moeilijk genoeg voor haar. Gelukkig ging hij er niet van uit dat ze meer kon dan dit, want dan zou hij yeleurgesteld worden.

Het maakte hem niets uit dat ze niet meer kon of wilde doen. Hij vond het fijn om met mensen te dansen. Zeker als hij helemaal zichzelf was. Ynary voelde het meest als een soort vriendin van alle mensen die hij hier op school tegengekomen was, waarom? Heel simpel, hij was zichzelf.

Ynary was nog steeds geconcentreerd bezig met haar voetenwerk, in haar hoofd moest ze tellen om niet heel erg uit de maat te raken. Ze had niet zoveel met ritme, een muziekinstrument was net als dansen dus niets voor haar. Misschien was het ook maar goed dat ze zo geconcentreerd was, anders had ze zich waarschijnlijk erg ongemakkelijk gevoeld.

Toen het liedje was afgelopen liet Collin haar los. Hij klapte glimlachend in zijn handen. "Zo slecht was dat nog niet" zei hij tegen haar. "Vond je het heel erg?" voegde hij er voorzichtig aantoe. Hij wilde haar nergens toe dwingen. Maar hij vond het leuk dat ze het gewoon gedaan had.

Ynary schudde haar hoofd, het was misschien beter gegaan dan ze had gedacht, dat betekende niet dat het goed was gegaan. "In ieder geval weet ik nu dat dansen niets voor mij is," zei ze licht glimlachend. "En nee, het was niet heel erg." Het was ook niet echt leuk geweest omdat ze zich zo had moeten concentreren op haar voetenwerk, maar het was ook zeker niet erg geweest.

Collin lachte om haar reactie. Zo slecht was ze nou ook weer niet geweest. "Gelukkig" zei hij terwijl hij opgelucht ademhaalde. "Wil je me een van je tekeningen laten zien?" vroeg hij. Hij was heel benieuwd naar wat ze dan wel tekende. "Heb je ze bij je?"

Ynary knikte, ze had altijd een schetsboek bij. Niet altijd dezelfde, maar je zou er altijd een in haar tas kunnen vinden. Het was gemakkelijk om je achter een schetsboek te verschuilen als je je even wilde afsluiten van de rest van de wereld. Ze haalde het schetsboek uit haar tas en bladerde er snel doorheen. Af en toe slikte ze als ze een van haar treurige tekeningen zag, maar omdat ze met haar rug naar Collin stond dacht ze niet dat die het zou zien. Uiteindelijk stopte bij een wat grappige tekening. "Hier," zei ze terwijl ze zich omdraaide en het schetsboek aan het gaf.

Collin had het wel gezien, dat ze zich even ongemakkelijk voelde. Maar hij zei niets. Hij bekeek de tekening eens goed en glimlachte. "Wow..." zei hij, omdat hij gewoon niet meer wist te zeggen. Het was mooi en grappig, hij zou nog niet eens de schaduwen binnen de lijntjes kunnen kleuren. "Respect!" zei hij nog voordat de deur openvloog. "Collin Peter Sam Diaz, dat we nu echt je mobiele provider moesten opbellen!" gilde Enriqué die de trap afgestormd kwam.